Τρίτη 5 Μαρτίου 2024

Δελτίο Τύπου | Η ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ του Stefan Zweig


STEFAN ZWEIG


Η ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗ 
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ – ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ


Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Σειρά «ΒΙΒΛΙΔΙΑ»
Μάρτιος 2024
Αριθμός σελίδων : 40, Τιμή : 6,50 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-636-0



Ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο ομοιογενής. Η εντονότερη πνευματική εντύπωση από κάθε ταξίδι μου τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλες τις επί μέρους ευτυχισμένες εκπλήξεις : μια υφέρπουσα φρίκη απέναντι στην ομογενοποίηση του κόσμου. Όλα γίνονται ομοιόμορφα στις εξωτερικές εκφάνσεις της ζωής, όλα επιπεδοποιούνται σ’ ένα ομοιογενές πολιτιστικό σχήμα. Τα ιδιαίτερα έθιμα των λαών απαλείφονται, το ντύσιμο εξομοιώνεται, τα ήθη διεθνοποιούνται. Οι χώρες φαντάζουν όμοιες μεταξύ τους, η ζωή και η δράση των ανθρώπων είναι ενταγμένες στο ίδιο πλαίσιο, οι πόλεις τους όλο και πιο ίδιες στα εξωτερικά τους γνωρίσματα.

Διότι αν η ανθρωπότητα σήμερα γίνεται ολοένα πιο ανιαρή και ομοιόμορφη, το παθαίνει επειδή κατά βάθος αυτή είναι η επιθυμία της. Η αυτονομία στον τρόπο της ζωής, ακόμα και στην ευχαρίστηση της ζωής, αποτελεί πλέον στόχο και ιδανικό για τόσο λίγους ανθρώπους, που οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται καν ότι μετατρέπονται σε μόρια, σε άτομα παρασυρμένα στη δίνη μιας γιγάντιας δύναμης. Αφήνονται λοιπόν στη θέρμη τού ρεύματος, που τους παρασέρνει στο κενό. « Ruere in servitium », όπως έλεγε ο Τάκιτος, το να ορμάει κανείς με τη θέλησή του στη δουλεία.


Στο κείμενο αυτό του 1925 ο Τσβάιχ διαβλέπει προφητικά τον κίνδυνο για την ομογενοποίηση του κόσμου και τη ραγδαία τάση για ομοιομορφία, πολλές δεκαετίες πριν από την παγκοσμιοποίηση.

 

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: FRANS MASEREEL
Προσωπογραφία του Stefan Zweig, 1926. Ξυλογραφία

O ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΪΧ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

       


ΣΕΙΡΑ «ΒΙΒΛΙΔΙΑ» ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

         

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024

Δελτίο Τύπου | ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ του Kōbō Abe


KŌBŌ ABE


ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ


ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΙΑΠΩΝΙΚΑ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ :
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ


Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Φεβρουάριος 2024
Αριθμός σελίδων : 328, Τιμή : 18,50 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-638-4





Ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ, ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ που έχει παραμορφωθεί φρικτά σε εργαστηριακό ατύχημα, είναι ένας άνθρωπος που έχει χάσει το πρόσωπό του και, μαζί με αυτό, τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. Από φόβο μήπως αποκαλυφθούν οι συνεχώς επιδεινούμενες πληγές του προσώπου του, τυλίγει με επιδέσμους το κεφάλι του, αλλά καταλαβαίνει ότι η μουμιοποιημένη όψη του απωθεί τους ανθρώπους. Ακόμη και η γυναίκα του πλέον τον αποστρέφεται. Η μόνη του διέξοδος για να επιστρέψει στον κόσμο των ανθρώπων είναι να δημιουργήσει μια μάσκα τόσο τέλεια ώστε να μην είναι αντιληπτή. Σύντομα όμως διαπιστώνει ότι μια τέτοια μάσκα είναι κάτι περισσότερο από μια απλή μεταμφίεση που κρύβει μόνο τις πληγές του: είναι ένας άλλος εαυτός – ένας εαυτός ικανός για τα πάντα. Παρακολουθώντας την αφήγηση μέσα από το ημερολόγιο και τις σημειώσεις του κεντρικού χαρακτήρα, το Πρόσωπο του άλλου είναι ένας τρομακτικός, καφκικός, αδυσώπητος προβληματισμός πάνω στη φύση, την ταυτότητα, τη μεταμόρφωση και τον κοινωνικό εξοστρακισμό.

Στο Πρόσωπο του άλλου ο Αμπέ αναλαμβάνει την αμείλικτη διερεύνηση του προσώπου όχι μόνο σε επίπεδο πλοκής αλλά επίσης στο επίπεδο της φόρμας που διαμορφώνει την πλοκή, σαν να προσπαθεί να σχίσει το δέρμα του προσώπου και τις εκφράσεις του. Η γραφή προσπαθεί να αποδώσει την ψυχική διαταραχή του ήρωα και τις θολωμένες σκέψεις του.

Σε αυτό το σκληρό και συναρπαστικό μυθιστόρημα βλέπουμε το παλιό, αιώνιο ζήτημα της ταυτότητας. Ποιός είναι το πραγματικό εγώ και τί αποκαλύπτει; Η μάσκα κρύβει την παλιά ταυτότητα η μήπως δημιουργεί μια καινούργια; Σύγχρονη εκδοχή με τον τρόπο της τού Δρ Τζέκυλ και κ. Χάυντ, το Πρόσωπο του άλλου έχει σημειώσει από τη δημοσίευσή του αδιάλειπτη επιτυχία.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Εικόνα από την ιαπωνική ταινία του Hiroshi Teshigawara Το πρόσωπο του άλλου, 1966.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΚΟΜΠΟ ΑΜΠΕ γεννήθηκε στο Τόκυο το 1924 και μεγάλωσε στο Μούκντεν της Μαντζουρίας, όπου ο γιατρός πατέρας του εργαζόταν στην Ιατρική Σχολή. Ασχολήθηκε νωρίς με τα μαθηματικά και τη συλλογή εντόμων, καθώς και με τα έργα των Πόου, Ντοστογέφσκι, Νίτσε, Ρίλκε, Χάιντεγκερ, Γιάσπερς και Κάφκα. Έλαβε δίπλωμα ιατρικής από το αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκυο το 1948, αλλά δεν δούλεψε ποτέ ως γιατρός. Για ένα διάστημα υπήρξε μέλος του Ιαπωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος και συνεργάστηκε με το μαρξιστικό λογοτεχνικό περιοδικό Kindai bungaku (Σύγχρονη λογοτεχνία).
Το 1947 δημοσίευσε ιδίοις εξόδοις το βιβλίο Ανώνυμη ποιητική συλλογή και το 1948 το πρώτο του μυθιστόρημα Ο οδοδείκτης στο τέλος του δρόμου.
Το 1951 τιμήθηκε με το σημαντικότερο ιαπωνικό βραβείο λογοτεχνίας, το βραβείο Ακουταγκάουα, για το βιβλίο του Ο τοίχος – Το έγκλημα του κ. Σ. Κάρμα.
Λίγο αργότερα βραβεύεται για το διήγημά του Το κόκκινο κουκούλι. Ακολουθούν πολλά μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Στα έργα του ανιχνεύονται συγγένειες με τον Μπέκετ, τον Σάρτρ, τον Κάφκα, τον Ε. Α. Πόου και τον Πρίμο Λέβι.
Τα μυθιστορήματά του έχουν κερδίσει πολλά λογοτεχνικά βραβεία και έχουν γίνει όλα μπέστ σέλλερ στην Ιαπωνία. Μεταξύ τους Η γυναίκα της άμμου (1962 – Άγρα, 2004), Το πρόσωπο του άλλου (1964), Ο κατεστραμμένος χάρτης (1967), Ο άνδρας κουτί (1973) κ.ά. Έχει γράψει επίσης κινηματογραφικά σενάρια.
Το μυθιστόρημα Το πρόσωπο του άλλου γυρίστηκε ταινία από τον Teshigawara Hiroshi, που είχε σκηνοθετήσει πριν και τη Γυναίκα της άμμου, που βραβεύτηκε στις Κάννες το 1965.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ιάπωνες συγγραφείς του 20ου αιώνα.
Ο Κόμπο Αμπέ πέθανε στο Τόκυο το 1993.



ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Δελτίο Τύπου | Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ του Yasunari Kawabata



YASUNARI KAWABATA


Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ



ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΙΑΠΩΝΙΚΑ - ΕΠΙΜΕΤΡΟ:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗΣ


Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Φεβρουάριος 2024
Αριθμός σελίδων : 232, Τιμή : 16,50 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-634-6

Παρόλο που ο έρωτας της Κόμακο απευθυνόταν σ’ αυτόν τον ίδιο, η αίσθηση ενός κενού τον έκανε να βλέπει τη ζωή της όμορφη αλλά σαν έναν ακόμα μάταιο κόπο, και οι προσπάθειές της να τη ζήσει τον ανατρίχιαζαν σαν κάτι να ακουμπούσε πάνω στο γυμνό του δέρμα. Νιώθοντας θλίψη για την Κόμακο, ένιωσε θλίψη για τον εαυτό του. Κι όσο κι αν τα μάτια της Γυόκο ήταν αθώα, ένιωσε ότι το φως τους ήταν αρκετά διαπεραστικό ώστε να μπορέσει να φωτίσει όλη αυτή την κατάσταση· ο Σιμάμουρα αισθάνθηκε έλξη και για αυτή τη γυναίκα.


Η Χώρα του χιονιού είναι μια ιστορία έρωτα ανάμεσα σε έναν αργόσχολο διανοούμενο αστό του Τόκυο και μια γκέισα των βουνών της βορειοδυτικής Ιαπωνίας. Ο ήρωας ταξιδεύει με το τραίνο και στην πρώτη φράση του μυθιστορήματος μόλις έχουν περάσει ένα τούνελ και βρίσκονται ξαφνικά στη χώρα του χιονιού.

Αυτή η περιοχή είναι γνωστή ως η άλλη όψη της Ιαπωνίας, και κρύοι άνεμοι, με προέλευση από τη Σιβηρία, τη διατρέχουν. Περνάμε έτσι από την πρωτεύουσα στον παράξενο και άγριο κόσμο των βουνών, από έναν κόσμο σε έναν άλλο κόσμο, σε μια διάσταση εξωπραγματική που εισάγεται από την πρώτη σελίδα με καθρεφτίσματα, μακρινά φώτα και μάτια που λάμπουν επάνω σε τζάμια σχηματίζοντας διπλοτυπίες με το νυχτερινό τοπίο.

Ο Καουαμπάτα δίνει πρόσθετες διαστάσεις και έμφαση στις εικόνες ομορφιάς και απόκοσμου που θέλει να δημιουργήσει. Φως, τραίνο, ηλεκτρικό, η κόρη του ματιού της Γυόκο πάνω σε μια μακρινή λάμψη, το καινούργιο στην υπηρεσία της ομορφιάς. Ακόμα και η βία είναι απλώς μέρος ενός κόσμου αντιθέσεων και υπάρχει κι αυτή για μερικές μόνο στιγμές πριν ο γαλαξίας τα καταπιεί όλα μέσα του. Ο έρωτας τρεμοπαίζει αβέβαιος στις καρδιές, στα μάτια, στα σώματα.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων συναντάει το Ζεν των στιγμών ενώνοντάς τες σε ένα τώρα που έχει καταπιεί παρελθόν και μέλλον και παραπαίει ανάμεσα σε θάμπωμα και μελαγχολία. Η ένωση με τη φύση, με το ερωτικό σώμα και τελικά με το σύμπαν είναι μοιραία στη βίωσή της και αφήνει τους ήρωες χωρίς δέρμα και χωρίς γιατρειά. Η απόσταση και η ψυχρότητα συναντούν το πάθος και την τρέλα, η φωτιά κατατρώει τα πάντα κάτω απ’ το παγωμένο βλέμμα του γαλαξία.

Η Χώρα του χιονιού είναι ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του Καουαμπάτα (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1968) καθώς και ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα της ιαπωνικής λογοτεχνίας.


ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
UTAGAWA HIROSHIGE
Ο ναός Κινρυουζάν στην Ασακούσα, 1856 (λεπτομέρεια).
Σειρά : Εκατό όψεις του Έντο, αρ. 99
35,5 x 23,8 εκ.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Γιασουνάρι Καουαμπάτα (1899-1972) ήταν Ιάπωνας μυθιστοριογράφος. Γεννήθηκε στην Όσακα σε οικογένεια γιατρών. Έμεινε νωρίς ορφανός και έχασε όλους τους κοντινούς συγγενείς του ενώ ήταν ακόμη σε νεαρή ηλικία.

Σπούδασε λογοτεχνία στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκυο. Εμφανίστηκε στον λογοτεχνικό κόσμο με τη Χορεύτρια από το Ίζου (1926), που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Έγραψε σενάρια για τον κινηματογράφο και άλλα μυθιστορήματα και νουβέλες σε συνέχειες. Το 1935 έγραψε μια πρώτη εκδοχή της Χώρας του χιονιού, που ολοκληρώθηκε αρκετά χρόνια αργότερα. Μεσολάβησαν και ακολούθησαν πολλά άλλα γνωστά του μυθιστορήματα : Η λίμνη, Ο ήχος του βουνού, Οι κοιμισμένες καλλονές, Ομορφιά και θλίψη, Ο δάσκαλος του Γκο.

Ίδρυσε μαζί με τον συγγραφέα Ριίτσι Γιοκομίτσου το περιοδικό Μπούνγκεϊ Τζίνταϊ (Εποχή τέχνης και κουλτούρας), που αντλούσε μεγάλο μέρος της αισθητικής του από ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα όπως το νταντά και ο εξπρεσιονισμός. Η επιρροή τους στα μυθιστορήματα του Καουαμπάτα μπορεί να φανεί στις απότομες μεταβάσεις μεταξύ ξεχωριστών, σύντομων, λυρικών επεισοδίων, σε εικόνες που συχνά προκαλούν έκπληξη, καθώς και στην αντιπαράθεση του ωραίου και του άσχημου. Αυτές οι ίδιες ιδιότητες, ωστόσο, υπάρχουν και στην ιαπωνική πεζογραφία του 17ου αιώνα, καθώς και στην ποίηση renga του 15ου αιώνα. Σε αυτή την τελευταία φαίνεται να πλησιάζει η μυθοπλασία του στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Το 1968 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 16 Απριλίου 1972, αυτοκτόνησε.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
YOUSUF KARSH
Yasunari Kawabata, 1969
CAMERA PRESS LONDON

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2024

Δελτίο Τύπου | MARCEL DUCHAMP ( 28.7.1887 – 2.10.1968 ) του Κύριλλου Σαρρή



ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΣΑΡΡΗΣ


MARCEL DUCHAMP
( 28.7.1887 – 2.10.1968 )





Εκδόσεις ΑΓΡΑ / ELEFTHERIA TSELIOU GALLERY
Φεβρουάριος 2024
Αριθμός σελίδων : 64, Τιμή : 8,50 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-637-7



ΕΚΔΟΣΗ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΕΡΓΩΝ 
ΤΟΥ ΜΑΡΣΕΛ ΝΤΥΣΑΝ
ΕΓΚΑΙΝΙΑ 21/02/2024 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ,
ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΣΕΛΙΟΥ.

Η δεσποινίς Ντραγέρ είχε δίκιο δίνοντας
έμφαση στην πνευματική και ποιητική
πλευρά τού έργου μου, αλλά έχασε κάποιες
από τις αξίες του μην επιτρέποντας τη
μνεία των ειρωνικών πλευρών του. 
ΜΑΡΣΕΛ ΝΤΥΣΑΝ

Ο ζωγράφος Κύριλλος Σαρρής και μελετητής επί δεκαετίες του έργου τού Μαρσέλ Ντυσάν, γράφει ένα πυκνό δοκίμιο για το ανατρεπτικό έργο και την πολυσχιδή προσωπικότητα του Ντυσάν. Επίσης επιλέγει μια σειρά κειμένων της Katherine Dreier, του Richard Hamilton και του ιδίου του Ντυσάν, καθοριστικών για την κατανόηση του έργου του.



«Καθώς ο Μαρσέλ Ντυσάν συγκεντρώνει και επεξεργάζεται μια σειρά σημειώσεις και σπουδές σε γυαλί, συλλαμβάνει την ιδέα να θέσει τη ζωγραφική στην υπηρεσία της νόησης. Η στρατηγική κίνησης για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η μετατόπισpη από την αισθητική σαγήνη του εικαστικού αντικειμένου στη σαγήνη της φιλοσοφικής ενασχόλησης με την οντολογία του έργου. Ό,τι ακολουθεί, χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, ανοίγει δύο δρόμους που έχουν καθοριστικές επιπτώσεις για τη σύγχρονη τέχνη. Πρώτον, η επανανακάλυψη, στο τέλος της δεκαετίας του '50, του Μαρσέλ Ντυσάν ως κατασκευαστή αντικειμένων και όχι ως μέλους της ομάδας των σουρεαλιστών που είχαν καταφύγει στην Αμερική, από το ζεύγος Rauschenberg – Johns, και η εμπλοκή του Βρετανού Richard Hamilton στη μελέτη και την τυπογραφική αναπαραγωγή των σημειώσεων του, οδηγούν στο νεοντανταϊσμό και στην ποπ αρτ. Δεύτερον, στο τέλος της δεκαετίας του '60 η εκ νέου ανάγνωση του έργου του Ντυσάν από τη «συμμορία των μάγων που εξαφανίζουν τα αντικείμενα» (Kosuth, Huebler, Weiner κ.ά.) φέρνει στο προσκήνιο της τέχνης το κίνημα που ονομάζεται conceptual art (εννοιολογική τέχνη).



Το 1917 ο Ντυσάν, ενώ εργάζεται για την πραγμάτωση του έργου, υποβάλλει στην έκθεση των Ανεξαρτήτων Καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη ένα ανεστραμμένο ουρητήριο, το οποίο υπογράφει με το ψευδώνυμο R. Mutt 1917 και το ονομάζει Κρήνη. Η επιτροπή απορρίπτει το έργο, δίνοντας έτσι την αφορμή να γραφούν άρθρα και να ξεκινήσει η θυελλώδης συζήτηση για το τί είναι τέχνη και τί όρους πρέπει να πληροί ένα έργο τέχνης για να θεωρείται τέτοιο. Ουσιαστικά εγκαινιάζεται η ρήξη του με την «αμφιβληστροειδική ζωγραφική», την οποία κατηγορούσε ότι στερεί από τον θεατή της τη σκέψη».

- ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ


ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: MARCEL DUCHAMP
Autoportrait de profil [Αυτοπροσωπογραφία προφίλ], 1958
Έγχρωμο χαρτί ντεκουπαρισμένο σε μαύρο φόντο, 15x15 ἑκ.



ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου το 1950. Σε νεαρή ηλικία (1963-1969) μαθήτευσε κοντά στους Κυπρίους ζωγράφους Λευτέρη Οικονόμου και Τηλέμαχο Κάνθο. Στη συνέχεια σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1970-1976) και, έκτοτε, εργάζεται ως γιατρός ογκολόγος στην Αθήνα.
Η παρουσία του στο χώρο των εικαστικών τεχνών ξεκινάει με την πρώτη του ατομική έκθεση, που είχε τον τίτλο Σημειώσεις (1986, Νέες Μορφές). Την ίδια περίοδο αρχίζει να συμμετέχει σε εκθέσεις Οπτικής Ποίησης. Τα έργα του παρουσιάζονται συνήθως με τη μορφή εγκαταστάσεων, που περιέχουν εικαστικές και γραπτές σημειώσεις, κατασκευές και βίντεο. Το θεματικό περιεχόμενο, η μορφική επεξεργασία και ο τρόπος παρουσίασης της κάθε ενότητας, παραπέμπουν στη διαδικασία δημιουργίας ενός βιβλίου-έργου τέχνης, το οποίο προσφέρεται στον αναγνώστη-θεατή ως οπτικό και διανοητικό ερέθισμα.
Το θέμα που απασχολεί τον καλλιτέχνη είναι η επικοινωνιακή δυσλειτουργία της τέχνης μέσα στο σημερινό πολιτιστικό περιβάλλον. Η κριτική προσέγγιση αυτού του προβλήματος από τη θεωρητική του πλευρά, συνδυάζεται με την έμπρακτη καλλιτεχνική πρόταση. Τα αντιφατικά στοιχεία που ενυπάρχουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα, ενσωματώνονται με ποιητικό τρόπο στο ίδιο το έργο, γίνονται μέρος της αισθητικής του διάστασης και ενισχύουν την εκφραστική του αποτελεσματικότητα.
Η δραστηριότητά του ως καλλιτέχνη και θεωρητικού επεκτείνεται και στον τομέα των εκδόσεων, με επιμέλειες, εισαγωγικά κείμενα και εικαστικές διαμορφώσεις βιβλίων. Ενδεικτικά, σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Άγρα, επιμελήθηκε τα βιβλία: Μαρσέλ Ντυσάν, Ο μηχανικός του χαμένου χρόνου (1989 και 2008), Η τέχνη την εποχή της διακύβευσης του Ν. Κάλας (1997), Γκαλερί Bernier (1998), κ.ά. Επίσης έχει δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια και έχει δημοσιεύσει δοκίμια για την τέχνη.
Η εκθεσιακή του δραστηριότητα περιλαμβάνει ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο και αρκετές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις, σε Ελλάδα, Κύπρο, Γαλλία και Γερμανία.



ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Η έκδοση του Μηχανικού του χαμένου χρόνου
συνοδεύεται από εκτενές επίμετρο, που συνέθεσε
ο Κύριλλος Σαρρής το 1989, με κείμενα των Apollinaire,
R. Hamilton, Ν. Κάλας, R. Rauschenberg, M. Duchamp, John Cage, κ.ά.

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2024

Δελτίο Τύπου | ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Μπίλης Βέμη - Συγκεντρωτική έκδοση



ΜΠΙΛΗ ΒΕΜΗ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ


ΕΠΙΜΕΤΡΟ:
ΘΩΜΑΣ ΜΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ



Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2023
Αριθμός σελίδων : 352, Τιμή : 17,00 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-582-0



Κοντεύαμε να βγούμε έξω απτο
ποίημα
όταν
κάποιος μάς φώναξε

Σιγά!
έχει κι η έξοδος το Μεσολόγγι της

Κοιτάξαμε ένα γύρω
τις μυρτιές
μόνο οι μύγες βούιζαν
χρυσόμυγες
και η γη κυμάτιζε απτη ζέστη

Παρά τον κίνδυνο κανένας δεν φοβήθηκε
μόνο γονατιστός συλλάβιζε καθείς
την προσευχή του

Τοπίο που σε λένε ποίημα
ευλόγα με να μη σε λησμονήσω
 
Από τη συλλογή «Τοπίο που σε λένε ποίημα» (1987)


Συμπληρώθηκαν ήδη δέκα χρόνια από την πρόωρη απώλεια της Μπίλης Βέμη. Τα χρόνια περνάνε, αλλά ευτυχώς οι μνήμες μένουν. Τα ποιήματα της Μπίλης, ως άλλα μνημαγωγά, μάς μεταφέρουν στη ματιά και τη σκέψη της. Η έκδοση αυτή συγκεντρώνει το σύνολο του ποιητικού έργου της, ως επί το πλείστον εξαντλημένες εκδόσεις, όπως το επιμελήθηκε η ίδια τα τελευταία χρόνια της.
Φίλοι και μελετητές μπορούν να ανακαλύψουν την ποίησή της και να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του έργου της.

ΠΑΝΟΣ και ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΥΡΟΣ
Παρίσι / Αθήνα, Μάρτιος 2023


«… σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος», είπε κάποτε ο μεγάλος Πίνδαρος: Ἴσκιος ὀνείρου ὁ ἄνθρωπος. Η Μπίλη με τον τρόπο της μάς αποκάλυψε ότι όλοι μας είμαστε «γκρεμνέλια» που «ξεριζώνονται εύκολα μ’ ένα τράβηγμα», σαν τα όνειρα. Μόνο που αρνούμαστε τις περισσότερες φορές να το δούμε. Οι ποιητές μάς φέρνουν συνήθως αντιμέτωπους με την αλήθεια αυτή. Ανάμεσα σ ‘εκείνους και η Μπίλη Βέμη, που, με το βίο και το έργο της, πραγμάτωσε και επιβεβαίωσε τη συνέχεια των στίχων του Πίνδαρου στον 8ο Πυθιόνικο: ἀλλ’ ὅταν αἴγλα διόσδοτος ἔλθῃ, λαμπρὸν φέγγος ἔπεστιν: Μὰ σὰν τὸν βρεῖ αἴγλη θεόσταλτη, φέγγος λαμπρὸ τὸν ἀγκαλιάζει (μτφρ. Γ. Οἰκονομίδη). Έζησε και δημιούργησε σαν τα «γκρεμνέλια» στους απότομους γκρεμούς της ζωής, της γλώσσας και της ποίησης, απτόητη, αληθινή, να κοιτάζει μετέωρη κατάματα τον ουρανό και τη θάλασσα. Έμεινε φέγγος λαμπρό στην ψυχή μας, να μας θυμίζει πάντα με το έργο της το εφήμερο της ύπαρξής μας και να μας παρηγορεί, δίνοντάς μας κουράγιο κι απαντοχή, δείχνοντάς μας με το παράδειγμά της τον δικό μας δρόμο προς το φως.

- Από το επίμετρο του Θωμά Μπεχλιβάνη

Περιεχόμενα

ΝΕΛΤΟ (1966)

Ο ΚΟΚΟΡΑΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΝ (1971)

Η ΣΚΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΤΡΟΥ (1978)

ΤΟΠΙΟ ΠΟΥ ΣΕ ΛΕΝΕ ΠΟΙΗΜΑ (1987)

ΦΥΤΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ (2000)

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΦΕΡΑΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (2003)

ΕΠΙΜΕΤΡΟ του Θωμά Μπεχλιβάνη

Βιογραφικά στοιχεία και δημοσιεύσεις


ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: DIETHARD HERLES
Από την ποιητική συλλογή
Η σκουριά του Μεγαλέξαντρου, 1978.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Η ΜΠΙΛΗ ΒΕΜΗ γεννήθηκε στις Σέρρες τo 1954 και απεβίωσε στο Βερολίνο το 2012. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές της στη Σορβόννη, απ’ όπου έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα. Εργάστηκε στo Υπουργείο Έρευνας καi Τεχνολογίας και στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, ενώ από το 1990 άρχισε να διδάσκει αρχικά στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, αργότερα ως λέκτορας και στη συνέχεια ως επίκουρη καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Ασχολήθηκε με την ποίηση από τα νεανικά της χρόνια. Εξέδωσε την πρώτη ποιητική της συλλογή το 1966 Νέλτο σε ηλικία δώδεκα ετών. Ακολούθησαν πέντε βιβλία ποίησης : Ο κόκορας των θεμελίων (1971), Η σκουριά του Μεγαλέξαντρου (1978), Τοπίο που σε λένε ποίημα (Άγρα, 1987), Φυτά του ύπνου (Άγρα, 2000), Το δέντρο που το φέραν στο μουσείο (2003). Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Ασχολήθηκε επίσης με μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων, όπως του Henri Michaux, Ονειροπολώντας με αφορμή αινιγματικές ζωγραφιές  (Άγρα, 2007 – για τον Μαγκρίτ). 

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2023

Δελτίο Τύπου | ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ του Γιάννη Τσαρούχη


ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ
ΧΙΟΣ, 1981


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
ΕYΦΡΟΣYΝΗ ΔΟΞΙΑΔΗ, ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΖΑΛΛΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΕYΦΡΟΣYΝΗ ΔΟΞΙΑΔΗ



Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2023
Σε συνεργασία με το Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη
Αριθμός σελίδων : 544 + 64 σελ. εικονογραφικό ένθετο
Τιμή: 25,00 Ευρώ ISBN: 978-960-505-621-6


«Ακούγοντάς τον να μιλάει, μετέχει κανείς στη δικιά του σφαιρική εικόνα του κόσμου. Είναι σαν να βλέπεις έναν θόλο αστεροσκοπείου που περιέχει όλες του τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις, όλες του τις αγάπες : τη ζωγραφική, το θέατρο με τα σκηνικά και τα κοστούμια του, τον Καραγκιόζη, και βέβαια τον Πειραιά, το σκηνικό μέσα στο οποίο μεγάλωσε. Μίλαγε σαν χείμαρρος, κι αυτό μπορεί να παραξενέψει κάποιον που δεν τον έχει ξανακούσει να μιλάει έτσι αυθόρμητα. Ο Τσαρούχης, όπως μού είπε κάποτε ένας φίλος ψυχαναλυτής, “είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται σε επαφή με τα συναισθήματά του περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο που ξέρω”. Χωρίς ρητορείες, χωρίς ηθικολογίες, με τα απλά του καθημερινά λόγια, μας κάνει κοινωνούς ενός μαγικού κόσμου, του κόσμου του – που είναι κι ο δικός μας κόσμος».


O ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΣE OΛΗ ΤΟΥΤH ΖΩH αρνιότανε να μαγνητοφωνηθεί ενώ μιλούσε. Το κείμενο του παρόντος βιβλίου είναι μια λαμπρή εξαίρεση: Δέχτηκε να διδάξει, δέχτηκε να κινηματογραφηθεί και δέχτηκε να μαγνητοφωνηθεί διδάσκοντας. Αυτό είναι μια πολύτιμη κληρονομιά για μας που ακολουθήσαμε.

Όπως πάντοτε αρνιόταν τον τίτλο του δασκάλου, κι εδώ δεν παραδίδει μαθήματα ως καθηγητής· μπορεί τα θέματα των μαθήματων να είναι προσεκτικά μελετημένα και συγκροτημένα, αλλά διαβάζοντας το κείμενο, διανθισμένο με αποφθεγματικές διαπιστώσεις συγκλονιστικής ακρίβειας και πρωτοτυπίας αλλά και με το αυθόρμητο χιούμορ του, έχουμε την αίσθηση ότι παρακολουθούμε τους ελεύθερους συνειρμούς του σε μια από εκείνες τις συζητήσεις με τους φίλους του όταν μοιραζόταν μαζί μας γενναιόδωρα τα μυστικά της τέχνης του, αυτά που αναζητούσε με συγκινητική επιμονή σε όλη του τη ζωή.

Δεν μιλά ως ιστορικός τέχνης αλλά ως ζωγράφος και για ζωγράφους : «Μιλάω για ζωγράφους κυρίως εγώ και ζητώ συγγνώμη απ’ τους άλλους που δεν τα λέω φιλολογικά να τα καταλάβουνε». Παρακολουθώντας όμως την εξέλιξη της ελληνικής τέχνης από τη μινωική περίοδο μέχρι τα σύγχρονα χρόνια, επανέρχεται διαρκώς στα τεχνικά ζητήματα που τον απασχολούσαν, στις εκδηλώσεις των γενικών ζωγραφικών προβλημάτων στην ελληνική τέχνη αλλά και στα στοιχεία της διαχρονικής της ενότητας.

Εξάλλου, δεν ασχολείται μόνο στενά με τη ζωγραφική αλλά επιμένει στη δομή της κοινωνίας και την ιδεολογία κάθε εποχής, και σε παραλληλισμούς με τις άλλες τέχνες. Ιδιαίτερα ενδιαφέρεται, ακόμα, για το θέατρο και τα κοστούμια, μια και είχε εργαστεί πολλές φορές ως σκηνογράφος, και σκηνοθέτησε και ο ίδιος παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας.

Όπως λέει : «Δε χρειάζεται ο άνθρωπος να ξέρει τόσα πολλά πράγματα». Σ’ αυτή την πολύ προσωπική ιστορία της τέχνης κατά Γ. Τσαρούχη, μιλά με τη βεβαιότητα της προσωπικής διαπίστωσης και δεν αναπαράγει τις απόψεις άλλων για την ελληνική τέχνη. Σαν ένα μεγάλο τέλειο φίλτρο, έχει χωνέψει όλη την ιστορία της τέχνης και έχει διαμορφώσει μια συνολική θεώρηση – οι λεπτομέρειες δεν τον ενδιαφέρουν.

Ο Τσαρούχης (γεννημένος το 1910) έδωσε αυτά τα μαθήματα σε ηλικία εβδομηνταενός ετών, έχοντας πίσω του την εμπειρία του πολέμου, της δικτατορίας στην Ελλάδα και πολλά χρόνια ειρήνης και ζωγραφικής, κι έχοντας ζήσει στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Είναι η μοναδική φορά που δέχτηκε τον τίτλο του δασκάλου, που πάντοτε τον αρνιότανε θέλοντας να τονίσει τη δυσκολία της ζωγραφικής ως τέχνης. 

(Από την Εισαγωγή της Ε. Δοξιάδη)


ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
«Η αντιγραφή του Τιτσιάνο», Παρίσι, 1971 (λάδι σε πανί, 83,6 × 100,3 εκ., Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, 25),
στο Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989) : Ζωγραφική, Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, Αθήνα, 1990, αρ. 418 (λεπτομέρεια).
Το έργο του Τιτσιάνο είναι Ο θάνατος του Ακταίωνα ( 1559-1575 ), Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη.


ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

  

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023

Δελτίο Τύπου | ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ του Φιόντορ Ντοστογέφσκι


ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΚΣΙ


ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ




ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ:
ΕΛΕΝΗ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ



Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2023
Αριθμός σελίδων : 968, Τιμή: 33,00 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-591-2



« Το πιο μπερδεμένο και βίαιο μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι 
και συνάμα το πιο επιτυχημένα τραγικό».
JOYCE CAROL OATES

« Η μεγαλύτερη επίθεση στον μηδενισμό. […]
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα της ανθρωπότητας
–ίσως και το υπέρτατο επίτευγμα–
στην τέχνη της πεζογραφίας ». 
RONALD HINGLEY

Ο λογοτεχνικός κόσμος του Ντοστογέφσκι είναι ταραχώδης, ανησυχητικός, καταστροφικός. Θα έλεγε κανείς ότι η «απλή ζωή» φέρνει στον συγγραφέα πλήξη. Το ενδιαφέρον του κεντρίζεται από τη στιγμή που θα εκδηλωθούν τα παράδοξα της ψυχής, από τη στιγμή που οι ήρωές του θα αφήσουν το τέρας της ψυχής να αναδυθεί και να τους τραβήξει τελεσίδικα στα βάθη της αβύσσου. Οι ήρωές του είναι «μοιραίοι», στο καλό ή στο κακό. Οι χαρακτήρες που κυκλοφορούν στα μυθιστορήματά του είναι πένητες ή άρχοντες, «ξεχασμένοι», δαιμονισμένοι, μεγάλοι αμαρτωλοί, εγκληματίες – παθιασμένοι όμως σε κάθε περίπτωση. Κι ωστόσο κανένας από αυτούς δεν είναι αποκλειστικά και μόνο πλάσμα μιας καλπάζουσας φαντασίας.

Ο συγγραφέας απλώς τους εισήγαγε στον κόσμο της μυθιστορίας και μέσω αυτής προσπάθησε να καταλάβει την ψυχή τους. Αναζήτησε τις βαθύτερες αιτίες του πάθους τους, του λόγου που ωθεί τους ανθρώπους στα άκρα, άνθρωπος των άκρων κι ο ίδιος. Ό,τι πίστεψε το πίστεψε με πάθος, ό,τι πολέμησε το πολέμησε με πάθος, ακόμα κι αν αυτό τον έφερε αντιμέτωπο με το ρεύμα και με πολλούς από τους αγαπημένους του φίλους η συνεργάτες.

Από την εισαγωγή της Ελένης Μπακοπούλου


OΤΑΝ ΤΟ 1871 ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ, το κατεξοχήν πολιτικό και προφητικό μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι, θύελλα αντιδράσεων ξέσπασε στους λογοτεχνικούς και πολιτικούς (κατά κύριο λόγο στους επαναστατικούς) κύκλους της Ρωσίας. Μια τεράστια συζήτηση άνοιγε κι ένας πόλεμος κηρυσσόταν εναντίον του «μεταμελημένου» πρώην θανατοποινίτη συγγραφέα και πρώην κατάδικου της Σιβηρίας. Τα γεγονότα που βρήκαν απήχηση στο μυθιστόρημα ήταν η «υπόθεση Νιετσάγεφ», η δραστηριότητα της οργάνωσης «Λαϊκή Εκδίκηση» κι η δολοφονία από πέντε μέλη της ενός φοιτητή. Το ενδιαφέρον του Ντοστογέφσκι τράβηξαν οι ιδεολογικές και οργανωτικές αρχές των μηδενιστών, οι συνεργοί στο έγκλημα και η προσωπικότητα του αρχηγού τους Σ. Γ. Νιετσάγεφ. Το πλούσιο πραγματολογικό υλικό του το προσέφεραν η επαναστατική βιβλιογραφία, οι εφημερίδες της εποχής και τα πρακτικά της πολύκροτης δίκης –της πρώτης μέχρι τότε ανοιχτής πολιτικής δίκης–, οι απολογίες και τα πολιτικά μανιφέστα των κατηγορουμένων.

«Στο έργο που γράφω τώρα για το περιοδικό Ρούσκιι Βέστνικ εναποθέτω πολλές ελπίδες, όχι όμως από λογοτεχνική άποψη όσο από ιδεολογική. Θέλω να πω κάποιες σκέψεις μου, ακόμα κι αν χαθεί η καλλιτεχνική αξία του έργου αυτού. Με απασχολούν σοβαρά όσα έχουν μαζευτεί στην καρδιά και στο μυαλό. Δεν με πειράζει αν καταλήξει σε “κατηγορώ’’, εγώ θα τα έχω πει. Ελπίζω να έχει επιτυχία», γράφει στις 25 Μαρτίου 1870.

Δεν διστάζει παράλληλα να περιγελάσει, δηκτικότατα, τις «ουτοπίες» του Φουριέ, του Τσερνισέφσκι (που το κλασικό πια μυθιστόρημά του Τί να κάνουμε; είχε γίνει η βίβλος της ανήσυχης κι επαναστατικής νεολαίας), καθώς και μερικά ακόμα ιερά τέρατα της ρωσικής λογοτεχνίας όπως ο φίλος του Τουργκένιεφ κι ο Γκρανόφσκι.

Η ιστορία των Δαιμονισμένων εξελίσσεται με επίκεντρο την «αμφιλεγόμενη» προσωπικότητα του μηδενιστή Πιότρ Βερχοβένσκι (Νιετσάγεφ) και την αινιγματική και δαιμονική φιγούρα του Νικολάι Σταβρόγκιν («κακός... προσωπικότητα τραγική, χαρακτήρας που ξεχωρίζει εξαιρετικά με την ιδιομορφία του, αλλά χαρακτήρας ρωσικός... Τον πονάω», δηλώνει ο συγγραφέας, που βαθιά μέσα του κρύβει έναν Σταβρόγκιν – όπως υποστηρίζει στο ομώνυμο εξαιρετικό άρθρο του ο Μπερντιάγεφ). Τις δύο αυτές δαιμονικές φιγούρες πλαισιώνουν ο φιλελεύθερος-ιδεαλιστής και πατέρας του μηδενιστή, ο Στεπάν Τροφίμοβιτς, και οι «ιδεολόγοι» (Σάτοφ, Κυρίλλοφ, Σιγκαλιόφ). Και γύρω από αυτούς, τραγικές φιγούρες οι γυναίκες. Τρεις γυναίκες και ο «απόλυτος», «θανατηφόρος» έρωτάς τους για τον Σταβρόγκιν (για να μην αναφερθούμε στην άνευ όρων λατρεία που του δείχνει η κυριαρχική, αρχόντισσα μητέρα του, ο ανταγωνισμός, η στωικότητα, η περηφάνια, το πάθος των οποίων αποτελούν πλούσιο υλικό για μελέτη του γυναικείου ψυχισμού.


« Η ψυχή έχει σημασία, το πάθος της, η ταραχή της, η εκπληκτική ανάμειξη ομορφιάς και κακίας. Κι αν ξαφνικά οι φωνές μας γίνουν δυνατά γέλια, κι αν μας συνταράξει ο πιο βίαιος λυγμός, τί πιο φυσικό; – δεν χρειάζεται ούτε καν να το αναφέρουμε. […] Οι άνθρωποι είναι ταυτόχρονα κακοί και άγιοι, οι πράξεις τους ταυτόχρονα όμορφες και απεχθείς. Αγαπάμε και μισούμε ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει κανένας ακριβής διαχωρισμός καλού και κακού, όπως έχουμε συνηθίσει. Συχνά, εκείνοι για τους οποίους νιώθουμε περισσότερη συμπάθεια είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες, και οι πιο άθλιοι αμαρτωλοί μας προκαλούν τον πιο δυνατό θαυμασμό και αγάπη ».
VIRGINIA WOOLF,
“The Russian Point of View”, 1925.



ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ :
NIKOLAI YAROSHENKO, Φοιτητής,
λάδι σε καμβά (87 εκ. x 60 εκ.), 1881


ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ