Το γνωστότερο έργο του Ιάπωνα κλασικού συγγραφέα Ουέντα Ακινάριείναι αυτή η συλλογή με τις Ιστορίες της σελήνης μετά τη βροχή.Σε αυτές τις ιστορίες του φανταστικού, όπως συμβαίνει στις ιστορίες του θεάτρου Νο,βλέπουμε όλων των ειδών τα όντα του παράλληλου κόσμου των πνευμάτωννα αναδύονται, να δρουν και να εξαφανίζονται πάλι.Ένα απολαυστικό μείγμα μαγείας, ποίησης και πραγματικότηταςπου εκφράζει τον μαγεμένο κόσμο των Ιαπώνων του άλλοτε,αλλά όχι λιγότερο και του σήμερα.
ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ του Ουγκέτσου Μονογκατάρι, που εκδόθηκαν για πρώτη φορά το
1776, αποτελούν το καλύτερο και διασημότερο δείγμα της λογοτεχνίας του
απόκρυφου στην Ιαπωνία. Συνενώνουν διακριτικά τον κόσμο της καθημερινότητας με
την επικράτεια του ανοίκειου και αποτελούν απόδειξη για τη γοητεία που ασκούσαν
τότε, αλλά και σήμερα, το παράξενο και το μυστηριώδες στην ιαπωνική ψυχή.
Αποτέλεσαν επίσης την πηγή έμπνευσης για την εξαιρετική ομότιτλη ταινία του Κεν᾽τζι
Μιζογκούτσι το 1953.
Ο τίτλος Ουγκέτσου μονογκατάρι, που μπορεί να αποδοθεί ως Ιστορίες
της σελήνης μετά τη βροχή, απηχεί επίσης την ιδέα ότι μυστηριώδη όντα εμφανίζονται
σε συννεφιασμένες, βροχερές νύχτες και σε πρωινά που το φεγγάρι κρέμεται ακόμα
στον ουρανό.
Στη « Λευκή Κορυφή », το φάντασμα του πρώην αυτοκράτορα Σουτόκου εμφανίζεται
για να αναγγείλει τα σχέδια που κρύβει η εκδικητική μανία του· στον « Όρκο της
Γιορτής των Χρυσανθέμων » ένας πιστός φίλος αυτοκτονεί προκειμένου το πνεύμα
του να εκπληρώσει μια υπόσχεση· στον «Κυπρίνο που ήρθε στο όνειρό μου» ένας βουδιστής
ιερέας μετατρέπεται σε ψάρι· στον «Πόθο του ερπετού» ένα ερπετό εμφανίζεται ως
γυναίκα για να εκπληρώσει το ερωτικό του πάθος.
Δαίμονες, στοιχειά, παράξενα όνειρα, πράγματα πέρα από τον κόσμο
του λογικού γεμίζουν όλες τις ιστορίες.
Η ανατριχιαστική ομορφιά αυτού του διαχρονικού αριστουργήματος συμπληρώνεται από την γοητεία που ασκεί ως λογοτέχνημα, η οποία κατά μεγάλο μέρος πηγάζει από τον αριστοτεχνικό συνδυασμό του κινέζικου λόγου με το λόγο της ιαπωνικής κλασικής λογοτεχνίας, όπως αυτή αποκρυσταλλώθηκε σε αριστουργήματα σαν το Γκέν’τζι μονογκατάρι.
Μ’ όλο που η κλασική φιλολογία παραμένει το πάθος του, καθώς και η πηγή πάμπολλων στοιχείων που πλουτίζουν το υπόλοιπο έργο του, μέσα από τη γνωριμία με ανθρώπους τού ρεύματος των μπουν’τζίν, που ασχολούνταν με τη συγγραφή ιστοριών του φανταστικού, ο Ακινάρι επιδίδεται με ενθουσιασμό σε αυτό το λογοτεχνικό είδος. Ιστορίες μυστηρίου, προερχόμενες κυρίως από την κινεζική σχετική παρακαταθήκη, τις οποίες, ακολουθώντας τους ομοτέχνους του σε αυτό το είδος, μετατρέπει με διάφορους τρόπους σε ιαπωνικές, γεννούν το περίφημο Ουγκέτσου μονογκατάρι, το έργο που προσπόρισε και στον ίδιο την αιώνια φήμη.
ΕΡΓΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ
