Δελτίο Τύπου | ΟΝΕΙΡΑ του Franz Kafka

FRANZ KAFKA

ΟΝΕΙΡA

Πρόλογος – Μετάφραση

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΡΑΣΙΔΑΚΗ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάιος 2020

Αριθμός σελίδων : 144,  Τιμή : 13,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-437-3

  

«Από ένα όνειρο ξυπνάς μονάχα αφού έχει ολοκληρωθεί,

δεν μπορείς να απεμπλακείς νωρίτερα, σε έχει γραπώσει από τη γλώσσα»

Θυμήθηκα ποιός είμαι, στα μάτια σου δεν διάβαζα πλέον καμία πλάνη, είχα τον ονειρικό τρόμο (του να συμπεριφέρεσαι σαν στο σπίτι σου κάπου όπου δεν ανήκεις), αυτόν τον τρόμο τον είχα στην πραγματικότητα, έπρεπε να επιστρέψω στο σκοτάδι, δεν άντεχα τον ήλιο.

Προς τη Μιλένα Γεσένσκα, 14 Σεπτεμβρίου 1920

Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, στο ανήσυχο μυαλό μου έπεφτα επί ένα τέταρτο της ώρας ακατάπαυστα από το παράθυρο, μετά εμφανίστηκαν πάλι σιδηρόδρομοι και ένας μετά τον άλλο πέρασαν πάνω από το ξαπλωμένο στις ράγες κορμί μου, βαθαίνοντας και διευρύνοντας τις δύο τομές στο λαιμό και στα πόδια.

Επιστολή στη Φελίτσε Μπάουερ, 28 Μαρτίου 1913

Τα ΟΝΕΙΡΑ που απαρτίζουν την παρούσα συλλογή προέρχονται από τα ημερολόγια και τις επιστολές του Φραντς Κάφκα, πρόκειται δηλαδή για καταγραφές ονείρων εν είδει υπενθύμισης ή και εξορκισμού: «Μη στραφείτε εναντίον μου. Μόνο στα όνειρα είμαι τόσο αλλόκοτος».

Ο Κάφκα, όπως μαρτυρούν τα ημερολόγιά του, βασανίζεται από αϋπνίες και ιδιαίτερα ανήσυχο ύπνο, παρακολουθεί δε και καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις νυχτερινές αυτές εμπειρίες, συχνά ως ολονύχτια πάλη που τον αφήνει εξουθενωμένο. Στο πλαίσιο αυτής της δυσκολίας με τον ύπνο, γίνεται κατανοητή η βαθύτατα αμφίθυμη σχέση που αναπτύσσει με το ονειρεύεσθαι, καθώς συχνά συνεπάγεται τη στέρηση του αναζωογονητικού ύπνου: «Άλλωστε δεν πρόκειται να κοιμηθώ, παρά μόνο να ονειρευτώ».

Τα όνειρα παρουσιάζονται ως βάσανος αλλά και έμπνευση και πλήρωση, πηγή ευτυχίας αλλά και φόβου – «αν και πολύ πιο σπάνια το πρώτο από το δεύτερο».

Ταυτόχρονα, πρόκειται για περίτεχνες, εκ των υστέρων εξιστορήσεις, στις οποίες συχνά το όνειρο καθαυτό γίνεται αντικείμενο αναστοχασμού: «Όταν ξυπνώ, βρίσκω όλα τα όνειρα συγκεντρωμένα γύρω μου, αλλά αποφεύγω να τα ξανασκεφτώ».

Είναι προφανές ότι με τη συλλογή αυτή δεν παρουσιάζονται «τα όνειρα του Κάφκα» καθαυτά, αλλά προσεχτικές αφηγηματολογικές κατασκευές στις οποίες ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει τη δημιουργική φαντασία που καθιέρωσε τον Κάφκα ως έναν από τους πλέον σημαντικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα.

*

Η ανθολόγηση αυτή σημαίνει ότι η εξιστόρηση των ονείρων αποσπάται από τα εκάστοτε συμφραζόμενα, είτε πρόκειται για ημερολογιακές καταχωρίσεις είτε για επιστολές. Έτσι, αντί να μετριάζονται οι συχνά βασανιστικές και σχεδόν πάντοτε αλλόκοτες και ανησυχητικές ονειρικές εικόνες από το κείμενο που περικλείει τα όνειρα, π.χ. την υπόλοιπη επιστολή, προσφέρονται στον αναγνώστη όχι μόνο χωρίς ένα πλαίσιο που θα τα απαλύνει αλλά και απανωτά. Το αποτέλεσμα είναι πράγματι εντυπωσιακό αλλά και, συχνά, βαθύτατα ανοικειωτικό. Το μεγαλειώδες της γραφής του Κάφκα όμως οφείλεται όχι τόσο στην καταγραφή της εμπειρίας μιας βασανισμένης ύπαρξης, αλλά στην ικανότητα να λειτουργεί, όσο αλλόκοτες κι αν είναι οι παραστάσεις που προβάλλει, ως κάτι το αναγνωρίσιμο, αν όχι οικείο, για τον εκάστοτε αναγνώστη. Με τον όρο «καφκικὸ» άλλωστε δεν χαρακτηρίζουμε τα ίδια τα κείμενα του Κάφκα αλλά μια περίσταση ή ατμόσφαιρα που απαντά και εκτός μυθοπλασίας, στην καθημερινή ζωή του καθενός μας. Η ιδιαιτερότητα και ίσως και αξία της συλλογής συνίσταται στο ότι προ(σ)καλεί τον αναγνώστη να εκτεθεί στα όνειρα αυτά και να αφουγκραστεί τις τυχόν απηχήσεις τους μέσα του.

- Από τον πρόλογο της μεταφράστριας

*

Αν κρίνω από το φως στο δωμάτιο αυτό, η οροφή του ήταν όπως και στα υπόλοιπα δωμάτια. Εγώ ασχολήθηκα κυρίως με την πόρνη που είχε κρεμασμένο το κεφάλι της έξω, ο Μαξ με εκείνη που ξάπλωνε στα αριστερά της. Ψηλάφησα τα πόδια της και κατέληξα να πιέζω ρυθμικά τους μηρούς της. Η ευχαρίστησή μου ήταν τόση που μου έκανε εντύπωση ότι δεν χρέωναν ακόμα τίποτα για τη διασκέδαση αυτή, που ήταν, όπως μου φαινόταν, η ωραιότερη. [...]

Όταν ήμουν ξαπλωμένος σήμερα το απόγευμα στο κρεβάτι και κάποιος γύρισε γρήγορα το κλειδί στην κλειδαριά, βρέθηκα να έχω για μια στιγμή κλειδαριές σε όλο μου το σώμα, σαν να βρίσκομαι σε αποκριάτικο χορό, και σε τακτά χρονικά διαστήματα ανοίγει και κλείνει, μια εδώ, μια εκεί, κάποια κλειδαριά.

Επιστολή στη Φελίτσε Μπάουερ, 17 Νοεμβρίου 1912

Προκειμένου να είμαι όσο το δυνατόν πιο βαρύς, το οποίο θεωρώ χρήσιμο για να αποκοιμηθώ, κρατώ τα μπράτσα σταυρωμένα πάνω από το στήθος με τις παλάμες στους ώμους, ξαπλωμένος σαν φορτωμένος στρατιώτης. Μου στέρησε τον ύπνο και πάλι η δύναμη των ονείρων μου, που εισβάλλουν ήδη στην ώρα που είμαι ξύπνιος, πριν να αποκοιμηθώ. Η συνείδηση των ποιητικών μου ικανοτήτων είναι το βράδυ και το πρωί αχανής. Αισθάνομαι χαλαρωμένος ώς τα βάθη του είναι μου και μπορώ να ανασύρω από μέσα μου οτιδήποτε επιθυμήσω.

Ημερολόγιο, 3 Οκτωβρίου 1911

Με ένα σκοινί τυλιγμένο γύρω από το λαιμό να με μπάζουν από το παράθυρο του ισογείου σε ένα σπίτι και χωρίς την παραμικρή προσοχή, σαν να μη νοιάζονται, να με σέρνουν προς τα πάνω, ματωμένο και ξεσκισμένο, διαπερνώντας το ένα μετά το άλλο τα ταβάνια των δωματίων, τα έπιπλα, τους τοίχους και τις σοφίτες, ώσπου να ξεπροβάλει ψηλά στη στέγη η άδεια θηλιά που τελικά έχασε τα κατάλοιπά μου καθώς άνοιγε δρόμο σπάζοντας τα κεραμίδια. [...]

Αυτή η τροχαλία εντός μου. Ένα γρανάζι μετακινείται, κάπου στα κρυφά, ούτε που το καταλαβαίνεις την πρώτη στιγμή, και νά που τίθεται όλος ο μηχανισμός σε κίνηση. Υποκύπτοντας σε μια ασύλληπτη δύναμη, όπως υποτάσσεται το ρολόι στο χρόνο, ένα τρίξιμο εδώ κι εκεί, και όλες οι αλυσίδες κροταλίζουν κατεβαίνοντας η μια μετά την άλλη την καθορισμένη για την καθεμιά απόσταση.

Ημερολόγιο, 21 Ιουλίου 1913

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

  

Δελτίο τύπου | ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ των Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και Γεβγκένι Ζαμιάτιν

Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ | Γεβγκένι Ζαμιάτιν

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ

Πρόλογος – Μετάφραση από τα ρωσικά – Σημειώσεις

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΣΕΙΡΑ «ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ»

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάιος 2020

Αριθμός σελίδων : 144 , Τιμή : 10,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-422-9

Μετά την απαγόρευση όλων των έργων μου, εκ μέρους πολλών πολιτών στους οποίους είμαι γνωστός ως συγγραφέας, άρχισαν να ακούγονται φωνές που μου έδιναν την ίδια πάντα συμβουλή: Να συγγράψω «ένα κομμουνιστικό θεατρικό έργο» και εκτός αυτού να απευθυνθώ στην Κυβέρνηση της ΕΣΣΔ με ένα γράμμα μετανοίας, το όποιο θα περιέχει την άρνηση των προηγούμενων απόψεων μου που έχω εκφράσει σε λογοτεχνικά έργα, καθώς και τη διαβεβαίωση πως στο εξής θα δουλεύω ως αφιερωμένος στην ιδέα του κομμουνισμού συγγραφέας-συνοδοιπόρος. Στόχος: να γλιτώσω τις διώξεις, τη φτώχεια και εν τέλει τον αναπόφευκτο θάνατο.  Αυτή τη συμβουλή δεν την ακολούθησα.

—ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ, επιστολή στον Στάλιν, 28.3.1930

Όπως κάποτε οι χριστιανοί για την καλύτερη προσωποποίηση κάθε είδους κακού δημιούργησαν τον διάβολο, έτσι και η κριτική επινόησε στο πρόσωπό μου τον διάβολο της σοβιετικής λογοτεχνίας. Το να φτύσεις τον διάβολο προσμετράται ως καλή πράξη και ο καθένας με φτύνει όπως μπορεί.

—ΖΑΜΙΑΤΙΝ, επιστολή στον Στάλιν, Ιούνιος 1931

Φοβάμαι πως δεν πρόκειται να έχουμε πραγματική λογοτεχνία, όσο δεν αποποιούμαστε αυτόν τον παράξενο νέο Καθολικισμό που φοβάται τον αιρετικό λόγο όσο και ο προηγούμενος. Και αν αυτή η αρρώστια παραμείνει ανίατη, φοβάμαι πως η ρωσική λογοτεχνία ένα μέλλον θα έχει μόνο: το παρελθόν της.

—ΖΑΜΙΑΤΙΝ, «Φοβάμαι», 1921

Δύο μέγιστοι Ρώσοι συγγραφείς, ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και ο Γεβγκένι Ζαμιάτιν, ασφυκτιούν στα χρόνια του Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση. Τα έργα τους απαγορεύονται, χάνουν τις δουλειές τους και υποφέρουν τα πάνδεινα. Γράφουν απευθείας στον τρομακτικό ηγέτη, ακολουθώντας μια ρωσική παράδοση του 19ού αιώνα όταν ο Πούσκιν, ο Γκόγκολ και ο Ντοστογιέφσκι έστελναν επιστολές στον τσάρο εκλιπαρώντας για ζωτικές χάρες. Οι δυό φίλοι συγγραφείς ζητούν το πολυπόθητο διαβατήριο για να φύγουν για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό και προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον Γκόρκι ως μεσολαβητή. Ο Ζαμιάτιν το αποσπά, ο Μπουλγκάκοφ όχι, και πεθαίνει τραγικά το 1940. Τα έργα τους θα εκδοθούν στη Ρωσία μετά τη δεκαετία του 1980.

Στο παρόν βιβλίο δημοσιεύονται οι επιστολές τους, ένα προφητικό κείμενο του Ζαμιάτιν με τον τίτλο «Φοβάμαι» του 1921 και μια εκτενής εισαγωγή της μεταφράστριας σχετικά με τους δύο συγγραφείς και γενικότερα τις διώξεις των συγγραφέων στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης.

*

« Το παρόν είναι πολύ ζωντανό, πολύ θορυβώδες, πολύ ενοχλητικό » – η πένα του συγγραφέα περνάει ασυνείδητα στη σάτιρα. 

—ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ, επιστολή στον Στάλιν, 30.5.1931

Έχω εξαντληθεί. Τώρα πια όλες οι εντυπώσεις μου είναι μονότονες, οι ιδέες μου είναι μαύρες, με έχει δηλητηριάσει η συνήθεια και η συνήθης ειρωνεία. [...]

Αν είναι έτσι, μου έχουν κλείσει τον ορίζοντα, μου έχουν στερήσει το υψηλότερο συγγραφικό σχολείο, μου έχουν αφαιρέσει τη δυνατότητα να αποφασίζω για τον εαυτό μου τα σημαντικά ζητήματα. Έχω αποκτήσει την ψυχολογία του φυλακισμένου. Πώς να υμνήσω τη χώρα μου — την ΕΣΣΔ;

—ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ, επιστολή στον Στάλιν, 30.5.1931

[...] Στο ευρύ πεδίο της ρωσικής γραμματείας στην ΕΣΣΔ ήμουν ο ένας και μοναδικός λογοτεχνικός λύκος. Με συμβούλευσαν να κρύψω την προβιά μου. Παράξενη συμβουλή. Είτε βαμμένος είτε ξυρισμένος ο λύκος, με τίποτα δεν μοιάζει με κανίς.

Ως λύκο με αντιμετώπισαν. Και για κάμποσα χρόνια με κυνηγούσαν βάσει των κανόνων της λογοτεχνικής εκγύμνασης μέσα σε μια μαντρωμένη αυλή.

Δεν έχω κακία, ωστόσο έχω κουραστεί πολύ και στο τέλος του 1929 έπεσα κάτω. Βλέπετε κι ένα ζώο μπορεί να κουραστεί.

Το ζώο ανακοίνωσε πως δεν ήταν πια λύκος, δεν ήταν λογοτέχνης. Απαρνείται τη δουλειά του. Σωπαίνει. Αυτό, για να μιλήσουμε στα ίσα, συνιστά λιποψυχία.

Δεν υπάρχει συγγραφέας που να σώπασε. Αν σωπαίνει, σημαίνει πως δεν ήταν αληθινός.

Και αν σωπάσει ένα αληθινός συγγραφέας, τότε πεθαίνει.

Ο λόγος της αρρώστιας μου είναι η μακρόχρονη δίωξη και μετά απ’αυτήν η σιωπή.

—ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ, επιστολή στον Στάλιν, 30.5.1931

Η αληθινή λογοτεχνία δεν γίνεται από διεκπεραιωτικούς και έμπιστους υπαλλήλους. Η αληθινή λογοτεχνία υπάρχει μόνο εκεί που τη δημιουργούν τρελοί, ερημίτες, ονειροπόλοι, επαναστάτες και αμφισβητίες. Και αν ο λογοτέχνης πρέπει να είναι λογικός, ορθόδοξος σε όλα, χρήσιμος στο σήμερα, αν δεν μπορεί να πειράξει τους πάντες σαν τον Σουίφτ, αν δεν μπορεί να χαμογελάσει κοροϊδευτικά σε όλους, όπως ο Ανατόλ Φρανς, τότε δεν υπάρχει λογοτεχνία από μπρούντζο, παρά υπάρχει μόνο λογοτεχνία από χαρτί, λογοτεχνία εφημερίδας, λογοτεχνία που σήμερα διαβάζουν και αύριο τη χρησιμοποιούν για να πακετάρουν την πλάκα το σαπούνι.

– ΖΑΜΙΑΤΙΝ, «Φοβάμαι », 1921

*

Δεύτερο βιβλίο της σειράς «Επιστολές» των Εκδόσεων Άγρα

Στη νέα αυτή σειρά δημοσιεύεται ο επιστολικός διάλογος προσωπικοτήτων,

που αντανακλά ένα σημαντικό διακύβευμα είτε στο χώρο της πολιτικής,

 της φιλοσοφίας, των τεχνών, ή της Ιστορίας.

Δελτίο τύπου | ΑΝΝΑ, ΣΟΡΟΡ... της Marguerite Yourcenar

MARGUERITE YOURCENAR

Άννα, σορόρ...

Μετάφραση: ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2020

Αριθμός σελίδων : 144,  Τιμή : 13,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-420-5

Η Anna, soror. . . (Άννα, αδερφή μου…) πρωτογράφτηκε σε διάστημα μερικών εβδομάδων την άνοιξη του 1925, στη διάρκεια μιας παραμονής στη Νάπολη κι αμέσως μετά την επιστροφή μου από εκεί ˙ αυτό εξηγεί ίσως το γεγονός ότι η περιπέτεια του αδερφού και της αδερφής λαμβάνει χώρα και λύση κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Ξαναδουλεύτηκε το 1935.

Όσο για το Anna, soror..., ο τίτλος κατά το πρότυπο του Γκρέκο, του ταιριάζει αρκετά καλά, ως έμμεση αναφορά στον σπασμωδικό και τρεμάμενο τρόπο του μεγάλου ζωγράφου από το Τολέδο, σαν μια λαμπάδα που αναλίσκεται πολύ γρήγορα.

Με την Άννα, σορόρ... γεύτηκα για πρώτη φορά το υπέρτατο προνόμιο του μυθιστοριογράφου, το να χάνεσαι ολόκληρος μέσα στους χαρακτήρες σου ή να αφήνεις να σε στοιχειώνουν. Στη διάρκεια αυτών των λίγων εβδομάδων, κι ενώ συνέχιζα να επαναλαμβάνω τις ίδιες χειρονομίες και να αποδέχομαι τις συνήθεις συναναστροφές της ύπαρξης, ζούσα διαρκώς μέσα στα δύο αυτά σώματα και στις δυο αυτές ψυχές, γλιστρώντας από την Άννα στον Μιγκέλ και από τον Μιγκέλ στην Άννα, με την αδιαφορία εκείνη για το φύλο, η οποία πιστεύω πως αποτελεί το ίδιον όλων των δημιουργών, παρουσία των δημιουργημάτων τους.

Ο τίτλος της νουβέλας είναι δάνειο των δύο πρώτων λέξεων από την επιτύμβια επιγραφή που χαράχθηκε επάνω στον τάφο του Μιγκέλ και αποδίδουν το ουσιώδες.

Πρόκειται για έναν έρωτα ανάμεσα σε έναν αδερφό και μια αδερφή, δηλαδή για ένα είδος υπέρβασης το οποίο είθισται να εμπνέει τους ποιητές που καταπιάνονται με μια οικειοθελή πράξη αιμομιξίας.

Από την Αναγέννηση ώς τα χρόνια μας με το θέμα έχουν ασχοληθεί μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Τζων Φορντ, ο Μοντεσκιέ, ο Μπάυρον, ο Σατωβριάνδος, ο Γκαίτε, ο Τόμας Μανν και πολλοί άλλοι.

Ίσως να μπορούμε να πούμε πως για τους ποιητές εξελίχθηκε γρήγορα σε σύμβολο όλων των ερωτικών παθών, τα οποία ξεσπούν με ακόμη μεγαλύτερη βιαιότητα, καθώς πλέον ούτε συγκρατούνται ούτε τιμωρούνται, αλλά ούτε και κρύβονται.

Η αιμομιξία παραμένει γεγονός ανομολόγητο, και σχεδόν αδύνατο να αποδειχθεί εκεί ακριβώς όπου τρέφουμε υποψίες για την ύπαρξή του. Πάνω στα πιο απότομα βράχια πέφτει με μεγαλύτερη σφοδρότητα το κύμα.
[ Από το Επίμετρο της συγγραφέως που περιλαμβάνεται στην έκδοση ]

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

Γυναίκα με γούνα (λεπτομέρεια).

Έργο αποδιδόμενο μέχρι πολύ πρόσφατα στον EL GRECO, αλλά σύμφωνα με τελευταίες αναλύσεις 
πιθανώς είναι του Ισπανού ζωγράφου του 16ου αι. ALONSO SANCHEZ COELLO (π. 1531-1588).

Stirling Maxwell Collection, Pollok House, Γλασκώβη, Σκωτία.

Φωτογραφία: © CSG CIC Glasgow Museums

Collection / Bridgeman Images

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, γεννημένη το 1903 στις Βρυξέλλες από Γάλλο πατέρα και μητέρα βελγικής καταγωγής, μεγάλωσε στη Γαλλία, αλλά ακολούθως διέμεινε κυρίως σε άλλες χώρες : Ιταλία, Ελβετία, Ελλάδα, και στη συνέχεια στις ΗΠΑ, στο νησί του Μάουντ Ντέζερτ, στη βορειοανατολική ακτή, μέχρι το θάνατό της το 1987.

Εκλέχθηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1980.

Το έργο της περιλαμβάνει τα μυθιστορήματα : Αλέξης (Alexis ou le Traité du vain combat, 1929), Η χαριστική βολή (Le coup de grâce, 1939), Ο οβολός του ονείρου (Denier du rêve, τελική εκδοχή 1959) ˙ τα πεζά ποιήματα : Feux (1936) ˙ ποιήματα έμμετρα : Les Charités d’Alcippe (1956)˙ νουβέλες : Διηγήματα της Ανατολής (Nouvelles Orientales, 1938) ˙ δοκίμια : Με την επιφύλαξη της εξακρίβωσης (Sous bénéfice d’ inventaire, 1962), Η σμίλη του χρόνου (Le temps, ce grand sculpteur, 1983), En pèlerin et en étranger (1989), έργα για το θέατρο, και μεταφράσεις, μεταξύ άλλων και των ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη.

Τα Απομνημονεύματα του Αδριανού (1951), ιστορικό μυθιστόρημα εκπληκτικής ακρίβειας, της έφερε παγκόσμια φήμη. Με την Άβυσσο (L’CEuvre au noir, 1968) τιμήθηκε με το βραβείο Fémina. Οι Ευλαβικές αναμνήσεις  (Souvenirs pieux, 1974), τα Αρχεία του Βορρά (Archives du Nord, 1977) και το Τί ; Η αιωνιότητα (Quoi ? L’Éternité, 1988) αποτελούν το οικογενειακό τρίπτυχο του Λαβύρινθου του κόσμου (Le labyrinthe du monde). Τα περισσότερα έργα της έχουν μεταφραστεί και πρωτοεκδοθεί στα ελληνικά στο παρελθόν από τις Εκδόσεις Χατζηνικολή.

⮞ Αναζητήστε τα βιβλία της "Άγρας" ⮜

σε όλα τα βιβλιοπωλεία που λειτουργούν με διαδικτυακές ή τηλεφωνικές παραγγελίες

(μια πρόχειρη λίστα με κάποια από αυτά τα βιβλιοπωλεία μπορείτε να βρείτε στον σύνδεσμο http://tiny.cc/tb4mnz)

Δελτίο τύπου | Ανατυπώθηκε και επανακυκλοφορεί Ο AΓΩΝAΣ ΤΟΥ ’21 ΚAΙ Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ της Μαρίας Δεληβοριά

ΜΑΡΙΑ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑ

Ο AΓΩΝAΣ ΤΟΥ ’21

ΚAΙ Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ

ΟI ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜAΡΤΥΡΙΕΣ

ΚAI H ΚΡΙΣΗ ΤΟY ΣΟΛΩΜΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, α' έκδοση Ιούλιος 2016

Ανατύπωση: Απρίλιος 2020

Αριθμός σελίδων : 544, Τιμή : 20,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-165-5

Ανατυπώθηκε και ξανακυκλοφορεί η σπουδαία μελέτη της Μαρίας Δεληβοριά για τον Αγώνα του 1821 μέσα από τα μάτια του Διονύσιου Σολωμού, που πρωτοεκδόθηκε από τις Εκδόσεις Άγρα το 2016. Το βιβλίο έχει ιδιαίτερη επικαιρότητα, εν όψει της επετείου των 200 χρόνων από την ελληνική Επανάσταση το 2021.

Η Μαρία Δεληβοριά είχε βραβευθεί το 2013 από την Ακαδημία Αθηνών για το βιβλίο της Διονυσίου Σολωμού «Η γυναίκα της Ζάκυθος», έχθρισσα θανάσιμη του έθνους. Ερμηνευτική δοκιμή. 

Διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο εδώ.

Δελτίο τύπου | ΑΝΑΤΥΠΩΣΕΙΣ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ «ΜΕΛΑΙΝΑ ΧΟΛΗ»

ΑΝΑΤΥΠΩΣΕΙΣ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ «ΜΕΛΑΙΝΑ ΧΟΛΗ»

Η σειρά «Μέλαινα Χολή» των Εκδόσεων Άγρα περιέχει σπουδαία κείμενα της αρχαιότητας, λιγότερο η περισσότερο γνωστά, το καθένα με το δικό του ειδικό βάρος, που όμως συχνά χάνεται στις εκδοτικές, αυστηρά φιλολογικές, χρήσεις του. Κάθε έργο της σειράς πλαισιώνεται με εισαγωγές και σχόλια σύγχρονων στοχαστών (J. Pigeaud, Y. Hersant, G. Agamben, Leo Strauss, D. Cοlas, Δ. Κυρτάτας κ.α.), οι οποίοι μελετούν με νέα διανοητικά εργαλεία πως ανακαλύφθηκαν και διαβάστηκαν αυτά τα αρχαία κείμενα στην Αναγέννηση, στον Διαφωτισμό η στον 20ο αιώνα, υπό το φως της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης, του σύγχρονου πολιτικού στοχασμού – οπτικές γωνίες συχνά άγνωστες στις ελληνικές εκδόσεις των αρχαίων κειμένων. Για το εξώφυλλο του καθενός βιβλίου χρησιμοποιήθηκαν έργα ζωγραφικής της Αναγέννησης (Caravaggio, Masaccio, Giotto κλπ.)

ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ	ΞΕΝΟΦΩΝ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ
ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ: DOMINIQUE COLAS ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ | ΣΕΙΡΑ: ΜΕΛΑΙΝΑ ΧΟΛΗ Αριθμός σελίδων : 408,  Τιμή : 13,50 Ευρώ ISBN: 978-960-505-433-5	ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ: LEO STRAUSS ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ | ΣΕΙΡΑ: ΜΕΛΑΙΝΑ ΧΟΛΗ Αριθμός σελίδων : 232,  Τιμή : 11,50 Ευρώ ISBN: 978-960-505-434-2
OΙ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟI ΧΑΡΤΕΣ της Σπάρτης και της Αθήνας φέρνουν στο φως δύο τύπους πολιτευμάτων και κοινωνιών που συμβολίζονται αντίστοιχα από τον Λυκούργο και τον Σόλωνα: Ο Ξενοφών παρουσιάζει τα αυστηρά ήθη τα προσανατολισμένα προς τη στρατιωτική ζωή που επιβάλλονται στους πολίτες της Σπάρτης, μιας πόλης σχεδόν στάσιμης από την ίδρυση ως την παρακμή της, ενώ η Αθήνα του Αριστοτέλη είναι μια πολιτική κοινωνία διοικούμενη από πολύπλοκους θεσμούς, όπου ο λαός βρίσκεται στο επίκεντρο των μετασχηματισμών της πόλης. Αλλά, και στις δύο περιπτώσεις, τα πολιτεύματα αυτά έχουν παγιωθεί με κείμενα και, ειδικότερα προκειμένου για την Αθήνα, καταδεικνύουν την κυρίαρχη σημασία της γραφής στη δημόσια ζωή. Η υπεροχή της εν σχέσει με την προφορικότητα επιτρέπει στην πόλη να ζει ανεξάρτητα από την παρουσία ενός πολιτικού αρχηγού, χάρη στη δημοσιότητα και την αφαιρετικότητα που εδραιώνονται με τη γραφή του νόμου. Η συζήτηση γύρω από τους κανόνες που προσιδιάζουν στο λόγο και στη γραφή, έτσι όπως μπορεί να στηριχτεί στα συνταγματικά κείμενα του Ξενοφώντα και του Αριστοτέλη, επιτρέπει να ξαναδιαβάσουμε, σε μια πρωτότυπη σκιαγραφία, την πολιτική παράδοση της Δύσης. Διότι ακόμα και αν εκδηλώνονται οι τάσεις της ιεροκρατίας η του αρχηγού που παρασύρει με τη γοητεία της ομιλίας του, μπορεί κανείς να υποστηρίξει την υπόθεση ότι η θεμελίωση της παράδοσης αυτής, από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, πρέπει να αναζητηθεί σε ένα πολιτικό «γραφειοκεντρισμό» που αναγνωρίζει ως συνιστώσες της πόλης τόσο την αυτονομία όσο και την πρωτοκαθεδρία των θεμελιωδών κειμένων. Στην παρούσα έκδοση δημοσιεύονται μαζί τα δύο θεμελιώδη κείμενα και σχολιάζονται αυτόνομα και από κοινού από τον σύγχρονο Γάλλο στοχαστή Ντομινίκ Κολάς.	ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ θέλησε να περιορίσει τον Ξενοφών τα στο ρόλο δευτερεύοντος χρονικογράφου και απομνημονευματογράφου• στην πραγματικότητα, ήταν φιλόσοφος και άνθρωπος της δράσης, υπήρξε ένας από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές του Σωκράτη και ανέπτυξε, επιπλέον, πρωτότυπες σκέψεις για την ηθική και τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων, για την οικονομία και τον πόλεμο (υπήρξε ο ήρωας της Κύρου ανάβασης, κυρίως της καθόδου των Μυρίων). Δεν δίστασε μάλιστα να ανασκευάσει, στο ΣΥΜΠΟΣΙΟ του, τον περίφημο διάλογο του Πλάτωνα, αναπτύσσοντας εκεί έναν άλλο λόγο περί έρωτος. Ο ίδιος ο Μοντεσκιέ δεν έχει τάχα υποκύψει στα θέλγητρα αυτού του κειμένου, σε σημείο να επαναλαμβάνει ένα μέρος του στο Πνεύμα των νόμων; Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ παρουσιάζει τον δάσκαλό του ενώπιον των δικαστών του, αλλά εισάγει τόσες διαφορές σε σχέση με την Απολογία του Πλάτωνα, ώστε πρέπει να λάβει κανείς υπόψη και τους δύο διαλόγους για να προσεγγίσει περισσότερο τη μορφή του θεμελιωτή της φιλοσοφίας. Τα κείμενα εκδίδονται με εισαγωγές του σπουδαίου διανοητή Leo Strauss.

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ «ΜΕΛΑΙΝΑ ΧΟΛΗ»

   

  

ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΓΡΑ

Αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες,

Σας ενημερώνουμε ότι τα γραφεία των ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΓΡΑ από σήμερα θα υπολειτουργούν. Το μεγαλύτερο μέρος των εκδοτικών και διαχειριστικών εργασιών θα γίνονται κατά το μέτρο το δυνατού από τα σπίτια των συνεργατών μας, ενώ το βιβλιοπωλείο της "Άγρας" θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεωτέρας.
Η επικοινωνία με τα email καθώς και η εξυπηρέτηση των πελατών θα είναι αναγκαστικά ελλιπής και ανεπαρκής.
Ούτως ή άλλως, τηρούνται αυστηρά τα μέτρα ασφαλείας στα γραφεία σύμφωνα με τους κανονισμούς που έχουν ανακοινωθεί.

Τα τρία τελευταία μας βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα είναι τα ακόλουθα:

• Οι ΦΡΑΟΥΛΕΣ του Joseph Roth, σε μετάφραση Μαρίας Αγγελίδου
• Η ΗΜΙΚΡΑΝΙΑ του Oliver Sacks, σε μετάφραση Κώστα Πόταγα και Άννυς Σπυράκου
• Το ΕΙΜΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΗΣ ΧΧ της Fleur Jaeggy, σε μετάφραση του Σταύρου Παπασταύρου – που κυκλοφόρησε μόλις την Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020.

  

Βρίσκονται στο τέλος της εκδοτικής διαδικασίας άλλα τέσσερα νέα βιβλία και τέσσερις ανατυπώσεις, των οποίων η κυκλοφορία θα ανασταλεί.

 

Οι νέες εκδόσεις που ετοιμάζονται είναι οι εξής:

• ΑΝΝΑ, ΣΟΡΟΡ... της Marguerite Yourcenar, σε μετάφραση Σπύρου Γιανναρά
• ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ των Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και Γεβγκένι Ζαμιάτιν (σε μετάφραση από τα ρωσικά και με εισαγωγή και σημειώσεις της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου – Σειρά «Επιστολές»)
• ΜΕΦΙΣΤΟ του Klaus Mann, σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου
• ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΑΣ 13 του Jon McGregor, σε μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά

   

Ετοιμαζόμενες ανατυπώσεις:

   

Ευχόμαστε καλή δύναμη και υγεία σε όλους!

Δελτίο τύπου | ΕΙΜΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΗΣ ΧΧ της Fleur Jaeggy

FLEUR JAEGGY

ΕΙΜΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΗΣ ΧΧ

Μετάφραση: ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάρτιος 2020

Αριθμός σελίδων : 152,  Τιμή : 13,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-424-3

Μετά από πολλά χρόνια, κυκλοφορεί στην Ελλάδα νέο βιβλίο της ΦΛΕΡ ΓΙΕΓΚΥ,

της σπουδαίας συγγραφέως των βιβλίων Τα μακάρια χρόνια της πειθαρχίας, Προλετέρκα, κ.ά.

ΤΟ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΗΣ XX της Φλερ Γιέγκυ συγκεντρώνει εικοσιμία ιστορίες, διηγήματα, προσωπογραφίες και βιογραφικές συνθέσεις. Στις σελίδες του συναντάμε τον Όλιβερ Σακς, που ζεσταίνεται πάντα και κρατά τα παράθυρα διάπλατα ανοιχτά・ τον Ιωσήφ Μπρόντσκυ στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη, που βλέπει κάθε τόπο ως Negde, ως «Πουθενά», στα ρωσικά・ έναν νεκρό αδελφό που εξηγεί στην αδελφή του ότι σφάλλει σχετικά με τους λόγους της αυτοκτονίας του・ μια γάτα που αφαιρείται τη στιγμή ακριβώς που ετοιμάζεται να πιάσει τη λεία της・την Άντζελα ντα Φολίνιο να κατεβαίνει από τον καμβά που την απεικονίζει. Εικοσιένα θραύσματα στα οποία η σιωπή, το κρύο και ο θάνατος, αλλά και τα ζώα, επιστρέφουν τακτικά για να σχηματίσουν έναν κόσμο που ξεφεύγει από τις συμπτώσεις του χρόνου και του τόπου.

Συλλογή ιδιόμορφων, εκλεπτυσμένων και φιλόδοξων κειμένων, το Είμαι ο αδελφός της XX μας βυθίζει στη μοναδική φαντασία της συγγραφέως και επιβεβαιώνει ότι η Φλερ Γιέγκυ είναι μια σημαντική φωνή της σύγχρονης ιταλικής λογοτεχνίας.

Η κοφτή, τηλεγραφική γραφή της δημιουργεί ένα εντυπωσιακό παράδοξο : παρότι απουσιάζει εντελώς κάποιο αφετηριακό σημείο, η μυθοπλασία της προκαλεί βαθιά συγκίνηση. Όπως σχολίασε η April Bernard στο Newsday, «αποτελεί αίνιγμα το πώς γίνεται να είναι ένα έργο τόσο ψυχρό και τόσο παθιασμένο ταυτόχρονα· κι όμως, η παγωμένη / καυτή ποιότητά του είναι μόνο ένα από τα χαρακτηριστικά του».

Εδώ, στις ιστορίες της πρόσφατης συλλογής της, πρωταγωνιστούν διάσημοι συγγραφείς (Ίταλο Καλβίνο, Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, Ιωσήφ Μπρόντσκυ , Όλιβερ Σακς), βαρόνες, οραματιστές του 13ου αιώνα, αλλά και βασανισμένα αδέλφια που μεγάλωσαν σε ελβετικά οικοτροφεία για τις ελίτ. Η Γιέγκυ με κάποιον τρόπο καταφέρνει να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στο μυαλό μας. Οι γοτθικοί κόσμοι της σφύζουν από βουβή βία – και γι’ αυτό είναι ανεξίτηλοι.

ΕΓΚΩΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Αριστουργήματα οργής και συγκράτησης. 

Τα περισσότερα διηγήματα του Είμαι ο αδελφός της XX είναι ολιγοσέλιδα, 

και οι σύντομες, δηλωτικές προτάσεις τους 

τρυπώνουν στις πιο καλά κρυμμένες κόχες στην ψυχή των χαρακτήρων τους, 

με μοναδικό σκοπό να ανατρέψουν τις όποιες προσδοκίες. 

Αυτές οι ανατριχιαστικές, μαγευτικές ιστορίες φέρνουν στην επιφάνεια σκέψεις 

για τη μοναξιά, τη μετάνοια, μερικές φορές ακόμα και για την αγάπη. 

Είναι συναρπαστική η ζωή στους κόσμους που πλάθει η Γιέγκυ, 

που γίνονται τόσο έντονοι ώστε κινδυνεύουν να ξεχειλίσουν· 

τραβιούνται ωστόσο την τελευταία στιγμή κρατώντας τα μυστικά τους. 

– KIRKUS REVIEWS

Μια υπέροχη, εκθαμβωτική, άγρια συγγραφέας.

– SUSAN SONTAG

Η πένα της Φλερ Γιέγκυ είναι η ακίδα του χαράκτη 

που απεικονίζει τις ρίζες, τους βλαστούς και τα κλωνάρια του δέντρου της τρέλας · εξαιρετική. 

– JOSEPH BRODSKY

Η πεζογραφία της αστράφτει σαν κομμένα πολύτιμα πετράδια. 

– THE RIVETER

Οι φανταστικές ιστορίες του Είμαι ο αδελφός της XX 

ασχολούνται με τα ήδη γνωστά στο έργο της συγγραφέως μοτίβα : 

εμπρησμοί, κακή υγεία, αυπνία, αυτοκτονία, απομόνωση, βεντέτες και δολοφονίες. 

Μερικές είναι γοτθικά παραμύθια του υπερφυσικού, με φαντάσματα, αγίους και μανδραγόρες ... 

– MARGARET DRABBLE, New Statesman

Ένα δαιδαλώδες, υπνωτιστικό βιβλίο.

H ανάγνωσή του είναι σαν να βουτάς γυμνός, με το κεφάλι, σε έναν βάτο με μαύρα τριαντάφυλλα – 

τόσο δελεαστική είναι η ομορφιά του .

–DANIEL JOHNSON, The Paris Review

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΦΛΕΡ ΓΙΕΓΚΥ (Ζυρίχη, 31 Ιουλίου 1940) είναι Ελβετή συγγραφέας. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ελβετία, έζησε στη Ρώμη. Εκεί γνώρισε την Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν και τον Τόμας Μπέρνχαρτ. Το 1968 πήγε στο Μιλάνο, όπου εργάστηκε για τις Εκδόσεις Adelphi. Παντρεύτηκε τον Ρομπέρτο Καλάσσο.

Γράφει στα ιταλικά. Το Times Literary Supplement ανέδειξε το μυθιστόρημά της Proleterka (2001) ως το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς όταν εκδόθηκε στις ΗΠΑ (2003).

Το πρώτο της βιβλίο I beati anni del castigo (1989 – Τα μακάρια χρόνια της πειθαρχίας) κέρδισε τα βραβεία Bagutta και Speciale Rapallo.

Βιβλία της έχουν πρωτοεκδοθεί στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Χατζηνικολή και τώρα ετοιμάζονται στις Εκδόσεις Άγρα. Το Είμαι ο αδελφός της XX (2014) είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο της και εκδίδεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

© OLIVER MUNDAY

Από την αμερικανική έκδοση του βιβλίου των εκδόσεων New Directions, 2016.