Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου 2021
Παρουσίαση βιβλίου | ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ του Irvin D. Yalom @IANOS
Παρουσίαση βιβλίου | Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΕΜΠΛΙΝΚΑ του Βασίλι Γκρόσσμαν @IANOS
Τρίτη, 22 Δεκεμβρίου 2020
Δελτίο Τύπου | ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ ΠΛΗΡΕΣ του J.P. Manchette
Η Αστυνομία βρίσκεται παντού Ακόμα και στη δουλειά του ιδιωτικού ντετέκτιβ.
Στη ζωή του σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων, στην πλήξη της σωματικής άσκησης,
όταν διώχνει ευγενικά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και όταν απλώνει στην κουζίνα
του, πάνω από το νεροχύτη, μερικά ρούχα
να στεγνώσουν… Στο καθημερινό, με λίγα λόγια. Και η συνηθισμένη καθημερινότητα
παρασύρεται και μετατρέπεται σε φυλετικό μένος και οδηγεί σε αλυσιδωτές
δολοφονίες μόλις ο ντετέκτιβ Εζέν Ταρπόν εμπλέκεται παρά τη θέλησή του στη
διάσωση ενός ορφανού. Τα «περιστατικά», παράξενα και ανατριχιαστικά,
πολλαπλασιάζονται. Η τρέλα γίνεται κοινή. Η επιβίωση και η κατανόηση απαιτούν
πια μεγάλη δεξιότητα.





![]() |
ΑΝΑΤΥΠΩΝΕΤΑΙ |
Δελτίο Τύπου | ΜΝΗΜΑΤΑ ΚΑΟΥΜΠΟΫΔΩΝ του Roberto Bolaño
Μια φορά τον ρώτησα τι λογής γυναίκες του άρεσαν. Ήταν μια ανόητη ερώτηση, ερώτηση ενός εφήβου που ήθελε μονάχα να σκοτώσει τον καιρό του. Αλλά το Σκουλήκι την πήρε κατά γράμμα και για ώρα πολλή συλλογιζόταν την απάντηση. Τελικά είπε : « Οι ήρεμες ». Μετά πρόσθεσε : « Αλλά μόνο οι νεκροί είναι ήρεμοι ». Και σε λίγο: « Ούτε και οι νεκροί, αν το καλοσκεφτείς ».–Από τα Μνήματα καουμπόυδων
Στον πρόλογο του βιβλίου, ο Juan
Antonio Masoliver σημειώνει : « Αν μιλάς για τα μυθιστορήματα
και τα διηγήματα του Ρομπέρτο Μπολάνιο τμηματικά, είναι μερική η άποψη, εφόσον
κάθε τμήμα εντάσσεται σε μια ενότητα που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, σε μια αληθινή
διαδικασία δημιουργίας, που είναι ταυτοχρόνως η οικοδόμηση ενός σύμπαντος.
[…] Η φαντασία που ξεχειλίζει, η ένταση των συναισθημάτων, η αιχμηρή
κριτική, η πυρετώδης δραστηριότητα η οι αλλόκοτοι πρωταγωνιστές κάνουν τα Μνήματα
καουμπόυδων ένα βιβλίο –ένα βιβλίο μέσα σ’ ένα βιβλίο– απίστευτα ελκυστικό
και πρωτότυπο ».
Ο τόμος περιλαμβάνει τρεις ανέκδοτες νουβέλες στις
οποίες βρίσκουμε ένα απάνθισμα από το λογοτεχνικό πνεύμα του Χιλιανού συγγραφέα
όπως το γνωρίζουν καλά οι πολυάριθμοι αναγνώστες του : το Κακό, η βία, η
ιστορία, η λογοτεχνία, η ειρωνεία, το Μεξικό, η Χιλή, ο έρωτας, η αγωνία, η
αναζήτηση… και μαζί μερικοί από τους πιο διάσημους χαρακτήρες του, όπως ο
πανταχού παρών άγριος ντετέκτιβ Αρτούρο Μπελάνο.
Τα Μνήματα καουμπόυδων χρονολογούνται μεταξύ
1995 και 1998· η Πατρίδα μεταξύ 1992 και 1993· η Γαλλική κωμωδία
τρόμου μεταξύ 2002 και 2003· συγκεντρώθηκαν σε τόμο το 2017.
Όπως γνωρίζουν καλά οι αναγνώστες του Μπολάνιο, μετά
το θάνατό του σε ηλικία μόλις πενήντα ετών, κι ενώ το όνομά του ήδη γινόταν
μύθος, βρέθηκαν και εκδόθηκαν κάμποσα ανέκδοτα κείμενα, ανάμεσα στα οποία και
αυτά της ώριμης τελευταίας δεκαετίας της ζωής του, που συγκεντρώνονται στον
παρόντα τόμο. Στις δύο πρώτες ιστορίες ελλοχεύει το στρατιωτικό πραξικόπημα της
11ης Σεπτεμβρίου 1973 που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αγιέντε στη Χιλή
και βρίσκουμε εδώ λεπτομέρειες της ζωής του συγγραφέα: τη μεξικανική εφηβεία του,
την ανακάλυψη της λογοτεχνίας και των πορνογραφικών ταινιών· την ανάμνηση μιας
κοπέλας με βαθυγάλαζα μάτια η οποία θα γίνει μια desaparecida, μια αγνοούμενη· τις μέρες που πέρασε μετά τη
σύλληψή του σ’ ένα γυμναστήριο υπό την επίβλεψη της αστυνομίας. Το τελευταίο
κείμενο, που μας εκπλήσσει ίσως περισσότερο, εξολοκλήρου επικεντρωμένο σε μια
παραληρηματική τηλεφωνική συνομιλία, θα μας κάνει ούτε λίγο ούτε πολύ να
ανακαλύψουμε την Παράνομη Ομάδα Υπερρεαλιστών, η οποία υποτίθεται ότι επιβίωνε
από αμνημονεύτων χρόνων στους παρισινούς υπονόμους…
Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου 2020
Δελτίο Τύπου | Η ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ του Sylvain Tesson

Μια αλεπού εκτέθηκε στον ήλιο και διαγραφόταν στην κορυφογραμμή, σε μεγάλη απόσταση από εμάς. Επέστρεφε άραγε από το κυνήγι; Με το που απομάκρυνα τη ματιά μου, εξαφανίστηκε. Δεν την ξαναείδα ποτέ. Μάθημα πρώτο: Τα θηρία εμφανίζονται χωρίς να δώσουν σημάδια κι ύστερα εξαφανίζονται χωρίς να μας αφήνουν την παραμικρή ελπίδα να τα ξαναβρούμε. Πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται ως ευλογία την εφήμερη θέαση τους, να την τιμά σαν ιερή προσφορά. Αν κάτι προκύψει, αυτό θα είναι μόνο ανταμοιβή. Αν τίποτα δεν συμβεί, θα αδειάσουμε τη γωνιά, αποφασισμένοι να ξαναπιάσουμε το καρτέρι την επομένη. Οπότε, αν εμφανιστεί το θηρίο, θα το πανηγυρίσουμε. Υποδεχόμενοι αυτόν τον σύντροφο, του οποίου η παρουσία είναι σίγουρη, αλλά η επίσκεψη αβέβαια. Το καρτέρι είναι μια ταπεινή πίστη.
« Είχα συναντήσει τον Βανσέν Μυνιέ ένα Πάσχα, μετά την προβολή της ταινίας του για το λύκο της Αβησσυνίας. Μου είχε μιλήσει για το πόσο άπιαστα είναι τα θηρία και για αυτή την υπέρτατη αρετή : την υπομονή. Μου είχε αφηγηθεί τη ζωή του ως φωτογράφου άγριων θηρίων και είχε απαριθμήσει τις τεχνικές για το καρτέρι. Επρόκειτο για μια τέχνη εύθραυστη και διακριτική η οποία συνίστατο στο να καμουφλάρεται κανείς μέσα στη φύση προκειμένου να παραφυλάξει ένα ζώο, του οποίου την έλευση τίποτε δεν εγγυάται. Οι πιθανότητες επιστροφής με άδεια χέρια είναι μεγάλες. Τούτη η αποδοχή της αβεβαιότητας μου φαινόταν πολύ αριστοκρατική – κι ως τέτοια αμιγώς αντιμοντέρνα. […]
» Η λεοπάρδαλη του χιονιού κάνει έρωτα σε πάλλευκα τοπία. Το μήνα Φεβρουάριο μπαίνει σε οίστρο. Ζει μέσα στα κρύσταλλα, ντυμένη με γούνες. Τα αρσενικά παλεύουν, τα θηλυκά προσφέρονται, τα ζευγάρια καλούν το ένα το άλλο. Ο Μυνιέ τα είχε όλα προβλέψει : Αν θέλαμε να έχουμε κάποια πιθανότητα να την αντικρίσουμε, έπρεπε να την αναζητήσουμε μέσα στο καταχείμωνο, στα τέσσερις η πέντε χιλιάδες μέτρα υψόμετρο. Θα προσπαθούσα να αντισταθμίσω τις αντιξοότητες του χειμώνα με τη χαρά της θέασής της. […]
» ”Λεοπάρδαλη”, το όνομα ηχούσε σαν κόσμημα. Τίποτε δεν εγγυόταν κάποια συνάντηση μαζί της. Το καρτέρι είναι ένα στοίχημα : Πηγαίνοντας να συναντήσεις τα άγρια ζώα, κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις. Ορισμένοι δεν παρεξηγούνται και βρίσκουν χαρά στην αναμονή. Αυτό απαιτεί φιλοσοφικό πνεύμα με ροπή προς την ελπίδα. Δυστυχώς δεν ήμουν τέτοιου είδους άνθρωπος. Εγώ ήθελα να δω το θηρίο, παρότι, από τάκτ, δεν ομολογούσα την αδημονία μου στον Μυνιέ.»
– Τεσσόν ! Υπάρχει ένα άγριο θηρίο στο Θιβέτ. Το κυνηγάω εδώ και έξι χρόνια, είπε ο Μυνιέ. Ζει στα υψίπεδα. Χρειάζονται πολύωρα πλησιάσματα μέχρι να το αντικρίσεις. Θα επιστρέψω φέτος το χειμώνα, έλα μαζί μου.
– Τι ζώο είναι ;
– Η λεοπάρδαλη του χιονιού, είπε. Μια σκια μαγική !
– Νόμιζα πως είχε εξαφανιστεί, είπα.
– Έτσι θέλει να πιστεύουμε.
Παρουσιάστε
μας την λεοπάρδαλη του χιονιού…
Ξέρουμε ελάχιστα γι’
αυτήν και στρεβλά. Δεν απομένουν παρά μόλις πέντε χιλιάδες ζωντανά σε απρόσιτες
περιοχές, από το Παμίρ ως τα ανατολικά Ιμαλάια και από το Αλτάι ως το Νεπάλ.
Είναι ένα ζώο που έχει προσαρμοστεί στα πολύ μεγάλα υψόμετρα: εντοπίζουμε τα
ίχνη του στα 6.000 μέτρα. Ένας όμως από τους βασικούς λόγους για τους οποίους
παραμένει εν πολλοίς άγνωστη είναι πως γίνεται πολύ δύσκολα ορατή. Διαθέτει
τέτοια ικανότητα στο καμουφλάζ που μπορεί κανείς να περάσει σε απόσταση δέκα
μέτρων από εκείνη χωρίς να την δει. Καθότι είναι βαριά, ογκώδης και επιτίθεται
σε πολύ ευέλικτη λεία, αντισταθμίζει την σχετική της βραδύτητα με αυτό το καμουφλάζ,
το οποίο της παρέχει το απαραίτητο εκείνο στοιχείο της έκπληξης και της
αστραπιαίας αντίδρασης που απαιτείται στο κυνήγι.
Στην
εισαγωγή, αφηγείστε την παρακολούθηση μαζί με τον φωτογράφο άγριων ζώων Vincent Munier μιας ομάδας ασβών,
και σημειώνετε πως η παλαιότερη ονομασία του ασβού στα γαλλικά είναι «τεσσόν».
Είναι αυτός ένας τρόπος για να πει κανείς πως ο άνθρωπος είναι ένα ζώο μεταξύ
άλλων;
Πιθανώς. Μία από τις
δύο αιτίες που με ώθησαν να ακολουθήσω τον Βανσέν Μυνιέ, ήταν και η επιθυμία
αναζήτησης της ζωικής πλευράς που ενυπάρχει μέσα μας, κι από την οποία έχουμε
πολύ απομακρυνθεί. Αυτή η απομάκρυνση από το ζώο συνιστά άλλωστε την ίδια μας
τη ζωή, και ονομάζεται πολιτισμός, γλώσσα.
Η επανασύνδεση με
αυτό το ζωικό κομμάτι, το να προσπαθήσει κανείς να αντιληφθεί και πάλι την φύση
μέσα στην οποία τοποθετείται, ήταν λοιπόν η πρώτη αιτία. Η δεύτερη, ήταν πως ο
Μυνιέ μου πρότεινε να συμπεριφερθώ μέσα στη φύση με τρόπο πρωτόγνωρο για μένα,
εφαρμόζοντας την τέχνη του καρτεριού: την αναμονή, την απόκρυψη, την ακινησία,
τη σιωπή. Την τέχνη της αφομοίωσης, της οιονεί απορρόφησης μέσα στο υπόστρωμα.
Εγώ που είμαι σε μια διαρκή κίνηση δεν είχα ποτέ μου βιώσει αυτόν τον τρόπο μετοχής
στον κόσμο.
Μα πώς
μπορεί κανείς να εφαρμόσει αυτή την τέχνη της ακινησίας μέσα σε ακραία παγωνιά;
Αυτό που μου
προκάλεσε πολύ το ενδιαφέρον είναι η ικανότητα απόλυτης αυταπάρνησης απέναντι
στις κακουχίες που υφίσταται κανείς την ώρα του καρτεριού. Γεγονός που
συνεπάγεται ότι ο διανοητικός στόχος που θέτει κανείς στον εαυτό του – ο δικός
μας ήταν να αντικρίσουμε το ζώο – του επιτρέπει να ξεχνά όλα τα υπόλοιπα. Ο
Βανσέν Μυνιέ γνωρίζει ότι το ζώο μπορεί να έρθει, ότι η ανταμοιβή είναι πιθανή.
Κι αντέχει τη δοκιμασία.
Εκείνος
έχει έναν στόχο: την εικόνα. Εσείς, όμως, για ποιο λόγο βρίσκεστε εκεί;
Είμαι εκεί για την φανέρωση,
και θεωρώ πως αυτό που πολύ γρήγορα βίωσα, καθώς περίμενα την λεοπάρδαλη, ήταν
ένα αίσθημα που άπτεται του ιερού. Δεν πρόκειται ούτε για αντιλήψεις περί
μαγείας, ούτε για σαμανισμό επιπέδου συζήτησης καφενείου, αλλά πολύ απλά ότι
δεν είχα καθόλου συνηθίσει να ζω με την ένταση της αναμονής και της υπομονής.
Ανακάλυψα την αρετή της υπομονής, συνειδητοποίησα πως μεταξύ της ελπίδας πως
κάτι θα συμβεί και τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, μεσολαβεί ένα διάστημα το
οποίο γεμίζουν σκέψεις ανύποπτες, που έρχονται όταν δεν τις περιμένεις.
Το καρτέρι είναι αναχρονιστικό στο μέτρο που μας επαναφέρει σε όλα εκείνα απ’ τα οποία οι σύγχρονες, υπερδραστήριες, ακατάστατες, χαοτικές μας ζωές, οι ταγμένες στην αμεσότητα του παρόντος, μας ξεριζώνουν. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την υπόθεση ότι μπορούμε να αφιερώσουμε πολύ χρόνο περιμένοντας κάτι το οποίο ίσως να μην έρθει ποτέ. Στο καρτέρι, αποχωρούμε από την αμεσότητα του παρόντος για να επιστρέψουμε στο ενδεχόμενο ακόμη και της αποτυχίας.
* Συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την κυκλοφορία του μυθιστορήματος Η λεοπάρδαλη του χιονιού.
[ Μετάφραση Σπύρος
Γιανναράς ]
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Πέμπτη, 17 Δεκεμβρίου 2020
Δελτίο Τύπου | ΟΛΙΒ ΚΙΤΤΡΙΤΖ της Elizabeth Strout
ΟΛΙΒ ΚΙΤΤΡΙΤΖ : αδάμαστη, συμπονετική και συχνά
δύσκολη και απρόβλεπτη. Συνταξιούχος καθηγήτρια σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη
του Μέην, η Όλιβ όσο μεγαλώνει τόσο πασχίζει να κατανοήσει τις αλλαγές στη ζωή της.
Μια γυναίκα που διαβάζει τις καρδιές των γύρω της, τους θριάμβους και τις
τραγωδίες τους…
Σ’ αυτή τη διεισδυτική και γεμάτη ζωή εξερεύνηση της
ανθρώπινης ψυχής, η ιστορία της Όλιβ Κίττριτζ μας επιφυλάσσει χιούμορ,
συναντήσεις με οικεία συναισθήματα, πόνο, ίσως και λίγα δάκρυα.

Σπούδασε στο Bates College και αποφοίτησε με πτυχίο στην αγγλική φιλολογία το 1977. Δύο χρόνια αργότερα, πήρε πτυχίο νομικής από το Syracuse University College of Law. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου έγινε βοηθός στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Κοινοτικού Κολεγίου του Μανχάτταν. Πλέον δημοσιεύονταν περισσότερα διηγήματά της σε λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς και στα Redbook και Seventeen. Ισορροπώντας ανάμεσα στις οικογενειακές και διδασκαλικές υποχρεώσεις της, κατάφερε να βρίσκει λίγες ώρες κάθε μέρα για να γράφει. Άλλα βιβλία της : My Name is Lucy Barton, Olive, again, Anything is Possible, Amy & Isabelle, τα οποία έχουν λάβει πλήθος σημαντικών βραβείων.
Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον το 2019.
Δελτίο Τύπου | ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ του Irvin Yalom
«Η ονομασία “υπαρξιακή ψυχοθεραπεία” δεν επιδέχεται
πολύ λακωνικό ορισμό, γιατί ο υπαρξιακός προσανατολισμός δεν στηρίζεται σε
θεμέλια εμπειρικά αλλά βαθιά διαισθητικά. Θα ξεκινήσω δίνοντας έναν επίσημο
ορισμό και στη συνέχεια, σε όλη την έκταση του βιβλίου, θα παρουσιάζω δεδομένα
που θα διευκρινίζουν τον ορισμό αυτό : Η υπαρξιακή ψυχοθεραπεία είναι μια
δυναμική θεραπευτική προσέγγιση που καταπιάνεται με ανησυχίες, οι οποίες έχουν
τις ρίζες τους στην ύπαρξη του ανθρώπου. [...] Οι παρεκβάσεις
μου προς τη Φιλοσοφία θα είναι σύντομες και χρηστικές· θα περιοριστώ σε τομείς
που μπορούν να αξιοποιηθούν κλινικά. Δεν θα έχει άδικο κάποιος που ασχολείται
επαγγελματικά με τη Φιλοσοφία, αν με θεωρήσει πειρατή που αρπάζει μόνο τα
πετράδια κι αφήνει πίσω του τα περίτεχνα και πολύτιμα δεσίματά τους. [...]
πολύ συχνά σε ολόκληρο το βιβλίο θα ακούγονται οι φωνές των Ντοστογιέφσκι,
Τολστόι, Κάφκα, Σάρτρ, Καμύ και πολλών άλλων αναγνωρισμένων δασκάλων. Η
σπουδαία λογοτεχνία επιβιώνει, γιατί από την ψυχή του αναγνώστη ξεπηδά κάτι που
ασπάζεται την αλήθεια της, όπως επισήμανε ο Φρόυντ αναλύοντας τον Οιδίποδα
Τύραννο».
Για την προετοιμασία του βιβλίου ο Γιάλομ χρειάστηκε
δέκα χρόνια μελέτης φιλοσοφικών κειμένων προκειμένου να οριοθετήσει και να συγκροτήσει
τη φιλοσοφική βάση της υπαρξιακής θεωρίας με έναν τρόπο που να μπορεί να ενσωματωθεί
στην ψυχοδυναμική προσέγγιση και να μπορεί να εφαρμοστεί στην καθημερινή άσκηση
της ψυχοθεραπείας. η αρχική έκδοση της Υπαρξιακής ψυχοθεραπείας δεν
αναθεωρήθηκε ποτέ και, όπως λέει ο ίδιος ο Γιάλομ, χρησιμοποιήθηκε ως πηγή και
βάση για όλα τα επόμενα λογοτεχνικά βιβλία του, μέσα από τα οποία έγιναν οι
όποιες αναθεωρήσεις και εξειδικεύσεις της. Αυτό ακριβώς το στοιχείο κάνει την Υπαρξιακή
ψυχοθεραπεία ένα πολύτιμο βιβλίο ταυτόχρονα για ειδικούς και γενικό κοινό.
Για τους ειδικούς ανοίγει το δρόμο για να γίνει κατανοητή η συμβολή των
υπαρξιακών ζητημάτων στα δρώμενα της ψυχοθεραπείας. Για το γενικό κοινό
αποτελεί τον οδηγό για να μπορέσουν να κατανοήσουν βαθύτερα και πληρέστερα το
λογοτεχνικό έργο του που τόσο έχουν αγαπήσει. Η διαίρεση του έργου σε τέσσερις
μεγάλες κατηγορίες υπαρξιακών ζητημάτων που αφορούν τη ζωή του καθενός μας
(Θάνατος, Ελευθερία, Νόημα, Απομόνωση) εμπλουτισμένη με ψυχοθεραπευτικό υλικό
και όπου χρειάζεται με προσωπικά παραδείγματα, καθιστά αυτό τον τόμο ταυτόχρονα
εγχειρίδιο για ψυχοθεραπευτές όλων των θεωρητικών προσανατολισμών και οδηγό
ζωής για το γενικό κοινό.
– Από τον πρόλογο του ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΑ
– Από
την πρώτη αμερικανική έκδοση
Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι αυτό το εξαιρετικό
βιβλίο απευθύνεται μόνο σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους – αντίθετα, θα είναι
χρήσιμο σε όλους εκείνους οι οποίοι ενδιαφέρονται για τους παράγοντες που
καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Το βρήκα μάλιστα τόσο καλογραμμένο ώστε
δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου !
– ROLLO MAY
Αυτή η αξιοθαύμαστη πραγματεία διερευνά τη σχέση της
ψυχοθεραπείας με τα μείζονα διλήμματα της ύπαρξης. Προϊόν μακρόχρονης κλινικής
εμπειρίας, αφομοιωμένης με κριτικό πνεύμα από έναν ψυχίατρο με μεγάλη
ευαισθησία, γνώση και ικανότητα, είναι ένα εντυπωσιακό επίτευγμα. Είναι
γραμμένη με σαφήνεια αλλά και ζωντάνια, την οποία εξασφαλίζουν τα χιουμοριστικά
και πνευματώδη σχόλια του συγγραφέα. Το βιβλίο μπορεί να προσφέρει πάρα πολλά
στους ψυχοθεραπευτές που καταπιάνονται καθημερινά με τα ανθρώπινα… αλλά και μια
πλούσια και ξεχωριστή αναγνωστική εμπειρία σε όσους προβληματίζονται ευρύτερα
για τα ζητήματα της ανθρώπινης ζωής.
– JEROME D. FRANK
Για άλλη μια φορά ο Ίρβιν Γιάλομ γράφει ένα βιβλίο
εξαιρετικά ουσιαστικό και διαχρονικό. Εδώ αποκρυσταλλώνει την πεμπτουσία της
υπαρξιακής ψυχοθεραπείας. Προσφέροντας πολυάριθμα κλινικά παραδείγματα και μια
ολοκληρωμένη ανασκόπηση της διαθέσιμης βιβλιογραφίας, συνθέτει μια μελέτη των
συγκρούσεων που απορρέουν από την επαφή του ανθρώπου με ορισμένες υπέρτατες
αγωνίες : το θάνατο, την ελευθερία, την απομόνωση και την έλλειψη νοήματος.
Πρέπει να διαβαστεί από κάθε ειδικευόμενο ψυχίατρο και κάθε εκπαιδευόμενο
ψυχολόγο και να υπάρχει στη βιβλιοθήκη κάθε ψυχοθεραπευτή.
– H. KEITH H. BRODIE
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ο IRVIN D.
YALOM (γενν. 1931) είναι ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής
στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης
του Rollo May,
θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική
και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειριδίου υπαρξιακής
ψυχοθεραπείας (Existential Psychotherapy). Στον
επιστημονικό χώρο είναι επίσης ιδιαίτερα γνωστό το κλινικό και ερευνητικό έργο
του στην ομαδική ψυχοθεραπεία. Το πρώτο του βιβλίο, που το 2006 κυκλοφόρησε σε
νέα αναθεωρημένη και επαυξημένη έκδοση, Θεωρία και πράξη της ομαδικής
ψυχοθεραπείας (Άγρα, 2006), έχει μεταφραστεί σε δεκαεπτά γλώσσες και
αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και
ψυχοθεραπείας. Ο Γιάλομ έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Το
λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει τρεις συλλογές διηγημάτων
και τέσσερα μυθιστορήματα, που έχουν γίνει μπέστ -σέλλερ σε πολλές χώρες. Όλα
του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα
θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, είναι γεμάτο
ούτως η άλλως με ιστορίες και διηγήσεις.
Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του : Όταν
έκλαψε ο Νίτσε, Στο ντιβάνι, Η θεραπεία του Σοπενάουερ και Το
πρόβλημα Σπινόζα (μυθιστορήματα)· Ο δήμιος του έρωτα, Η μάνα και το
νόημα της ζωής και Πλάσματα μίας μέρας και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας (διηγήματα)·
Θρησκεία και ψυχιατρική, Το δώρο της ψυχοθεραπείας, Στον κήπο
του Επίκουρου. Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, Θεωρία και πράξη
της ομαδικής ψυχοθεραπείας και Ενδονοσοκομειακή ομαδική ψυχοθεραπεία (δοκίμια
και μελέτες)· Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά. Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυό φορές
( με την Ginny Elkin)·
Θα φωνάξω την αστυνομία, που συνέγραψε με τον R.L. Berger
(αφήγημα),
και τώρα πλέον το βιβλίο του Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία. Το 2015 κυκλοφόρησε
το βιβλίο της Ruthellen Josselson Ίρβιν Γιάλομ – Για την ψυχοθεραπεία και
την ανθρώπινη εμπειρία, που περιλαμβάνει συζητήσεις με τον
σπουδαίο ψυχοθεραπευτή.
Το 2018 εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του Αυτό ήταν η
ζωή; Τότε άλλη μια φορά! – Αναμνήσεις ενός ψυχιάτρου.














