Δελτίο Τύπου | Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ του Georges Simenon *Νέα έκδοση*

GEORGES SIMENON

O ANΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ

ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ

Μετάφραση: ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΚΑΡΩΦ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ

α’ έκδοση 2004 – β’ έκδοση Μάιος 2021

Αριθμός σελίδων : 320, Τιμή : 14,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-498-4

 

Σε ό,τι αφορά προσωπικά τον Kέες Πόπινγκα, πρέπει κανείς να παραδεχτεί ότι στις οκτώ η ώρα το βράδυ υπήρχε ακόμη χρόνος, καθώς το πεπρωμένο του δεν είχε ακόμη καθοριστεί. Όμως χρόνος για τί; Μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που επρόκειτο να κάνει, έχοντας εξάλλου την απόλυτη πεποίθηση ότι οι κινήσεις του δεν θα είχαν μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι κατά τη διάρκεια των χιλιάδων, των μυριάδων ημερών που προηγήθηκαν; […] Θα σήκωνε τους ώμους του με αδιαφορία αν του έλεγαν ότι η ζωή του θα άλλαζε απότομα και ότι αυτή η φωτογραφία, που βρισκόταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και τον έδειχνε όρθιο στο κέντρο της οικογένειάς του, με το χέρι του νωχελικά ακουμπισμένο στη ράχη μιας καρέκλας, θα δημοσιευόταν σε όλες τις εφημερίδες της Eυρώπης. […]

 

Το μυθιστόρημα Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν (1938) εγκαινιάζει μια θεματική που συναντούμε συχνά στο έργο του Σιμενόν, εκείνη της « αποκλίνουσας συμπεριφοράς »: μια κρίση προκαλεί την κατάρρευση του κοινωνικού περίγυρου του πρωταγωνιστή, ο οποίος ξεκόβει από το περιβάλλον του, περιπλανιέται αναζητώντας τη χαμένη ελευθερία και ταυτότητά του, και ξεκινώντας από ένα έγκλημα καταλήγει στην τρέλα. Το τακτικό και καλοβολεμένο περιβάλλον του Κέες Πόπινγκα καταρρέει όταν το αφεντικό του τού ανοίγει τα μάτια και τον κάνει να δει τις απάτες που κρύβονται πίσω από τη φαινομενικά ήρεμη και καθωσπρέπει αστική ζωή, από τη φαινομενικά εύρωστη εμπορική επιχείρηση.

Ο Πόπινγκα στην αρχή υπερηφανεύεται που προκαλεί το κοινωνικό σύνολο και, μεγαλομανής μέσα στην παράνοιά του, υποφέρει που δεν είναι δημοφιλής σαν άλλους δολοφόνους, όπως ο Λαντρύ· κατόπιν παρουσιάζεται σιγά σιγά ως το θύμα μιας πλεκτάνης στην οποία συμμετέχει όλο το κοινωνικό σύνολο.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε στην κινηματογραφική οθόνη το 1953 από τον Βρετανό Harold French με τίτλο The Man Who Watched Trains Go By (στις ΗΠΑ: The Paris Express) και τον Claude Rains στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Ζωρζ Σιμενόν, Βέλγος γαλλόφωνος συγγραφέας, γεννήθηκε στη Λιέγη το 1903. Αποφάσισε από νωρίς να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Στα δεκαέξι του χρόνια έγινε δημοσιογράφος στη La Gazette de Liège. Το πρώτο μυθιστόρημά του, που το υπέγραψε με το ψευδώνυμο Georges Sim, εκδόθηκε το 1921: Au pont des Arches, petite histoire liégeoise. Το 1922 εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του, τη ζωγράφο Ρεζ ιν Ρανσόν, στο Παρίσι, όπου έγραψε ιστορίες και μυθιστορήματα σε σειρές, κάθε λογοτεχνικού είδους. Μεταξύ του 1923 και του 1933 δημοσιεύτηκαν σχεδόν διακόσια μυθιστορήματά του, πάνω από χίλιες ιστορίες και απειράριθμα άρθρα του.

Το 1929 ο Σιμενόν σχεδιάζει τον πρώτο Μαιγκρέ : Πιέτρ ο Λετονός. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Fayard το 1931 και ο επιθεωρητής Μαιγκρέ έγινε σύντομα εξαιρετικά δημοφιλής. Ο Σιμενόν έγραψε συνολικά εβδομηνταδύο περιπέτειες με τον Μαιγκρέ (καθώς και πολλές συλλογές διηγημάτων – μέχρι τον τελευταίο Μαιγκρέ το 1972, Ο Μαιγκρέ και ο κύριος Σαρλ).

Λίγο αργότερα, ο Σιμενόν άρχισε να γράφει αυτά που ονόμαζε « μυθιστορήματα - μυθιστορήματα » ή « σκληρά μυθιστορήματα »: πάνω από εκατόν δέκα τίτλους, από το Ξενοδοχείο της Αλσατίας (1931) μέχρι τους Αθώους (1972), με πιο γνωστά τα έργα Το σπίτι στο κανάλι (1933), Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν (1938 − Άγρα, 2004), Ο δήμαρχος της Φυρν (1939), Οι άγνωστοι μέσα στο σπίτι (1940 − Άγρα, 2011), Τρία δωμάτια στο Μανχάτταν (1946 − Άγρα, 2007), Γράμμα στον δικαστή μου (1947), Το χιόνι ήταν βρόμικο (1948 − Άγρα, 2011), Ο ανθρωπάκος από το Αρχάγγελσκ (1956− Άγρα, 2009), Η φυγή του κυρίου Μοντ (1945− Άγρα, 2012), Ο θάνατος της Μπελλ (1952 − Άγρα, 2012), Ο Γάτος (1967 − Άγρα, 2010), Σεληνιασμός (1933 − Άγρα, 2013), Στριπτήζ (1958 − Άγρα, 2015), Ο άνθρωπος από το Λονδίνο (1933 − Άγρα, 2014), Μπέττυ (1961 − Άγρα, 2016) κ.α.

Παράλληλα με αυτή την εντατική λογοτεχνική δραστηριότητα, ταξιδεύει συνεχώς· εγκαταλείπει το Παρίσι και εγκαθίσταται στη Σαρέντ και κατόπιν, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, στη Βαντέ. Το 1945 αφήνει την Ευρώπη για την Αμερική, όπου θα διαμείνει δέκα χρόνια. Επιστρέφει έπειτα στη Γαλλία και εγκαθίσταται οριστικά στην Ελβετία. Από το 1972 αποφασίζει να σταματήσει το γράψιμο. Με τη χρήση ενός μαγνητοφώνου αφοσιώθηκε έκτοτε στις εικοσιδύο Υπαγορεύσεις του και κατόπιν συνέταξε τα ογκώδη απομνημονεύματά του Memoires intimes (1981). Πέθανε στη Λωζάννη το 1989.

Πολλά μυθιστορήματά του έχουν διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

ΑΛΛΑ «ΣΚΛΗΡΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΣΙΜΕΝΟΝ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Δελτίο Τύπου | ΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ του Jorge Semprún

JORGE SEMPRÚN

TA ΣΑΝΔΑΛΙΑ

Μετάφραση : ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάιος 2021

Αριθμός σελίδων : 56, Τιμή : 8,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-497-7

« Είκοσι λεπτά : Πρώτ’ απ’ όλα ένα ντους. Ύστερα, γυμνή ακόμα, μακιγιαρίστηκε ελαφρά. Φούστα, φυσικά, και κάλτσες μαύρες με ζαρτιέρες. Τα εργαλεία της δουλειάς, είπε μέσα της, μ’ εκείνο τον κυνισμό που της επέτρεπε να παίρνει αποστάσεις. Από τον εαυτό της, κατά περίπτωση. Από την τυφλότητα του πάθους, σε κάθε περίπτωση. Κάλτσες μαύρες με ζαρτιέρες, κυλοτάκι μικροσκοπικό, δαντελένιο. Διάλεξε μια φούστα στενή στη μέση και στους γοφούς, που άνοιγε χαμηλά. Μια φούστα ανάλαφρη, ευκολοφόρετη. Τέλος, ένα ζευγάρι σανδάλια ραφινάτα, με τακούνι και λουράκια, που αναδείκνυαν τη φινέτσα των αστραγάλων, τις λεπτές, καλλίγραμμες και μυώδεις γάμπες της. Ήταν έτοιμη ».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Χόρχε Σεμπρουν , γεννημένος το 1923 στη Μαδρίτη, είναι ένας συγγραφέας με ζωή ταραχώδη και γεμάτη κινδύνους, οι οποίοι τον κράτησαν μακριά από τη συγγραφή για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Εξόριστος στη Γαλλία μετά την ήττα των Ισπανών ρεπουμπλικανών, γνώρισε τη φιλοσοφία στο Λύκειο Henri-IV, καθώς και τις χαρές της ποίησης, και εξοικειώθηκε με δύο ξένες γλώσσες, τα γαλλικά και τα γερμανικά. Όμως η εμπλοκή του στην Αντίσταση, ο εγκλεισμός του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, κι ύστερα, έχοντας πλέον επιζήσει, ο κρυφός του αγώνας εναντίον του φρανκισμού, όλα αυτά τα σοβαρά επεισόδια άφησαν οδυνηρά σημάδια στη μνήμη του, την οποία δεν μπόρεσε άμεσα, εξαιτίας του αγώνα του για επιβίωση, να μετουσιώσει σε λογοτεχνία. Το πρώτο του βιβλίο, Το μεγάλο ταξίδι, κυκλοφόρησε το 1963. Από κει κι έπειτα στο έργο του δεν έπαψε ποτέ να εξερευνά αυτό το «παρελθόν που δεν παρέρχεται», από το Συγγραφή ή ζωή (Gallimard, 1994, Βραβείο Fémina-Vacaresco) ώς το τελευταίο του βιβλίο, Ο θάνατος που χρειάζεται (Gallimard, 2001). Σεναριογράφος των ταινιών του Alain René ( Ο πόλεμος τελείωσε ) και του Κώστα Γαβρά ( Ζ ), επιστήθιος φίλος του Yves Montand, ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισμού της Ισπανίας στην περίοδο 1988-1991 και το 1996 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ. Προσάρμοσε επίσης σε σενάριο το μυθιστόρημα του Boualem Sansal Η ορκωμοσία των βαρβάρων για λογαριασμό του Κώστα Γαβρά, το οποίο όμως δεν έγινε ποτέ ταινία. Πέθανε στο Παρίσι στις 7 Ιουνίου 2011.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

ΤΟΝΥ ΑNDERSON

©Tony Anderson /Getty Images/ Ideal Image

Δελτίο Τύπου | 27 ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1939-1945 του Emil Szittya

EMIL SZITTYA

27 ΟΝΕΙΡΑ

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

1939–1945

Εισαγωγή: EMMANUEL CARRÈRE

Μετάφραση - Σημειώσεις - Επίμετρο

ΕΥΓΕΝΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάιος 2021

Αριθμός σελίδων : 112, Τιμή : 12,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-491-5

«Έχω μια σχεδόν νοσηρή μανία να συλλέγω ντοκουμέντα για διαφορετικές πτυχές της καθημερινής ζωής. Έτσι πολλές φορές προέκυψαν παράξενα ρεπορτάζ. Από το 1939 έως το 1945, συνήθιζα να ρωτάω κάθε λογής άνθρωπο –παιδιά, γέρους, εργάτες, χωρικούς, διανοούμενους– τί όνειρα έβλεπε. Αυτή η αδιάκριτη έρευνα, που δεν ήταν ψυχαναλυτική, σκοπό είχε να ανακαλύψει τί σκέφτονταν οι άνθρωποι του πολέμου και της Αντίστασης την ώρα που κοιμόντουσαν. Οι εικόνες που συνέλεξα συγκροτούν ένα άλλου είδους πολεμικό μυθιστόρημα».

«Είναι πιθανόν τα όνειρα που κατάφερα να συλλέξω να προσφέρουν υλικό σκέψης σε όσους ασχολούνται με τη μεταφυσική, στους ψυχαναλυτές και στους συγγραφείς ιστοριών μυστηρίου. Θα μπορούσε να βρει κανείς ακόμη και σχέσεις με τον υπερρεαλισμό η το καφκικό σύμπαν. Τόσο το καλύτερο για τους συλλέκτες μυστηρίων. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν με αφορά. Ετούτα τα παιχνίδια με βρίσκουν αντίθετο. Φύλαξα ηθελημένα αυτά τα όνειρα στην ακατέργαστή τους μορφή επειδή ισχυρίζομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να τα αναλύσω η να τα εξηγήσω. Δεν θέλω να φανεί ότι κρίνω ή ότι ασκώ κριτική σε εκείνη την τραγική εξαετία. Προσπαθώ απλώς να προσθέσω ένα ντοκουμέντο στο φάκελο της ιστορίας των ηθών.» 

 – ΕΜΙΛ ΖΙΤΤΥΑ

Στη διάρκεια ενός πολέμου βλέπουμε στον ύπνο μας τον πόλεμο・ ο Ζιττυά λέει ο ίδιος στον πρόλογό του βιβλίου του ότι προσπάθησε να μάθει με ποιόν τρόπο ο πόλεμος τρύπωνε στον ύπνο των ανθρώπων. Παρά ταύτα, απέφυγε εσκεμμένα οποιαδήποτε ερμηνεία, είτε ψυχολογική είτε κοινωνιολογική. Σημείωνε ό,τι του αφηγούνταν όσο πιο πιστά μπορούσε, ποντάροντας στην ευγλωττία της ακατέργαστης καταγραφής – που ήταν ήδη η καταγραφή μιας καταγραφής, η αφήγηση μιας αφήγησης. Το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό : Διαθέτει υψηλή υφολογική ομοιογένεια και συνάμα μεγάλη ποικιλία επιτονισμών και συναισθηματικών αποχρώσεων. [...] Ερμηνεία δεν υπάρχει, αλλά κάθε όνειρο συνοδεύεται από μια σύντομη παρουσίαση του ονειρευόμενου, και οι λακωνικές «εικονογραφήσεις» δεν είναι ό,τι πιο ευτελές έχει να προσφέρει αυτό το βιβλίο.

Πότε ακριβώς το έγραψε ; Στην ορμή των γεγονότων, στη διάρκεια της Κατοχής ; Ή αργότερα, βασιζόμενος στις σημειώσεις του ; Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι κυκλοφόρησε το 1963, έναν χρόνο πριν από το θάνατό του.

Πριν δρασκελίσετε το κατώφλι αυτού του μοναδικού και ιδιότυπου βιβλίου, ορίστε, για το δρόμο, μια δεύτερη μαρτυρία ενός συγχρόνου του Εμίλ Ζιττυά : «Περπατούσε με βήμα σχολιαρόπαιδου και είχε το βλέμμα πειρατή. Τον κοίταζα από το πλάι, αυτό τον φανφάρα, αυτό το μονοκόμματο μπουλντόγκ, αυτή τη σγουρομάλλα καμήλα της ερήμου, αυτό τον πολύχρωμο παπαγάλο με το σακίδιο. Φορούσε στολή ναύτη. Η αναπνοή του μύριζε θάλασσα. Έγραφε πάνω σε βρόμικες σελίδες. Δεν ήταν άνθρωπος, αλλά δάσος χιλίων δέντρων».

– ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΚΑΡΡΕΡ

Στη ζωή ενός ανθρώπου υπάρχει πάντοτε τουλάχιστον ένας κροκόδειλος. Στη δική μου ήταν ο Ζιττυά, που ερχόταν από τη Ζυρίχη, σχεδίαζε να φύγει στη Χιλή για να ιδρύσει μια θρησκεία και που, το σημαντικότερο, κόλλησε βλεννόρροια σε ένα μπουρδέλο για ναύτες της οδού Ριβολί.

– ΛΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΑΚ, 1922

Οξυδερκής, παιγνιώδης και αιρετικός ιδεολόγος αναρχικός, ο Ζιττυά κατασκευάζει αριστοτεχνικά την προσωπική του μυθολογία.

– Από το επίμετρο

Πού και πού όμως παρασυρόμαστε ξανά από το παλιό ρομαντικό παιχνίδι και ονειρευόμαστε. Πιθανόν τα όνειρά μας να είναι πράγματα μικρά. Με αυτά όμως τα μικρά πράγματα στήνονται τα προϊστορικά οδοφράγματα ενάντια στις απειλές της άμετρης ζωής μας.

Οι άνθρωποι του χθες, με βηματισμό ηθοποιών του μελοδράματος, βαρέθηκαν να αναμασούν τις αναμνήσεις τους · γι’ αυτό προτιμούν να κρύβουν το αληθινό τους πορτραίτο. [...]

Έστρεψε το πρόσωπό του προς το μέρος μου και είπε με έναν τόνο σχεδόν καταγγελτικό :

« Συχνά, αυτές τις παραληρηματικές νύχτες, ακούω τρομερές φωνές. Αλλά τα όνειρα καταβροχθίζουν ακόμη και τις φωνές ».

Δεν βρήκα τίποτα να απαντήσω στον άνδρα, αλλά μου γεννήθηκε το ενδιαφέρον για τα όνειρα. Ξαναδιαβάζοντας αυτό το παράξενο ρεπορτάζ, συνειδητοποίησα ότι είχα καταγράψει ένα άγνωστο κεφάλαιο του πολέμου και της Αντίστασης. Μη γελάτε. Είμαι πεπεισμένος πως δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το συνειδητό από το ασυνείδητο. Συγκροτούν ένα όλον. Κρίμα που δεν μπορούμε να φωτογραφίσουμε τα όνειρα, επειδή είναι ένας πραγματικός καθρέφτης της ζωής. [...]

– ΕΜΙΛ ΖΙΤΤΥΑ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Emil Szittya ( Βουδαπέστη 1886 – Παρίσι 1964 ) έζησε μια μποέμικη ζωή. Μέγας οδοιπόρος, περπάτησε κάποτε από την Ουγγαρία στη Γαλλία, ζώντας από επαιτεία.

Εγκαθίσταται στο Παρίσι το 1906, συναντά τον Blaise Cendrars το 1911 στη Λειψία και ιδρύουν μαζί το ανεξάρτητο και αναρχικό γαλλογερμανικό περιοδικό Les Hommes nouveaux (Οι νέοι άνθρωποι). Από το 1914 έως το 1918, συναναστρέφεται στη Ζυρίχη τον Λένιν, τον Karl Radek, και στη συνέχεια τα μέλη του ντανταϊστικού κινήματος και πιάνει φιλίες με όλους τους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Κομήτης της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, ο Εμίλ Ζιττυά είναι επίσης ταλαντούχος ζωγράφος και ένας από τους πρώτους που αναγνώρισαν την ιδιοφυΐα του Chagall και του Soutine.

ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

EMIL SZITTYA, Μάζωξη ανθρώπων, λάδι σε ξύλο

Δελτίο Τύπου | ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ [ ΚOMIK ] των J.P. Manchette & J. Tardi

JEAN-PATRICK MANCHETTE – JACQUES TARDI

ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ

ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ

ΚOMIK

Πρόλογος: FRANÇOIS GUÉRIF

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2021 (μαλακό εξώφυλλο)

A' έκδοση: Συμπαραγωγή με τη Βαβέλ, 2006 (σκληρό εξώφυλλο)

Αριθμός σελίδων : 80, Τιμή : 14,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-489-2

Κυκλοφορεί σε νέα έκδοση το σπουδαίο κόμικ των Μανσέτ και Ταρντί του 2005, 

που είχε πρωτοκυκλοφορήσει στην Ελλάδα το 2006 σε συνεργασία της “Άγρας” με το περιοδικό Βαβέλ.

Το Μελαγχολικό κοµµάτι της Δυτικής Ακτής του J.-P. Manchette, δηµοσιευµένο πριν από σαράντα χρόνια και κάτι, µας µιλούσε —µε µουσική υπόκρουση Τζέρρυ Μάλλιγκαν και Μποµπ Μπρούκµαγερ— για εκείνη την εποχή, για τη βαθιά κρίση ενός ανθρώπου, αντανάκλαση της κρίσης του κόσµου που τον περιέβαλλε. Εκείνη η εποχή είναι η σηµερινή. Η κρίση εξακολουθεί να υπάρχει, αναµφίβολα ακόµη πιο βαθιά. Και ο Ζερφώ συνεχίζει µελαγχολικός, στις τρεις το πρωί, να τρέχει µε 145 χιλιόµετρα την ώρα, στον εξωτερικό περιφερειακό του Παρισιού, σε ένα ραντεβού µε την αναπόδραστη βία.

Ο Ταρντί το 2005 βρήκε το αντίστοιχο γράφηµα, « ρεαλιστικό και κριτικό », αυτού του χαµένου και βίαιου κόσµου. Εφαρµόζει το πάγωµα της εικόνας µε κλινική ακρίβεια, κυρίως όταν όλα είναι εκτός ελέγχου. Πιστός στο πνεύµα του κειµένου, απέφυγε επιµελώς να κάνει «κάτι περισσότερο από ένα αστυνοµικό µυθιστόρηµα». Τη στιγµή που ο Μανσέτ αποκτά πρόσβαση στις «λογοτεχνικές» σειρές, ο Ταρντί θεώρησε ζήτηµα τιµής να µπει στον κόσµο του. Μπορούµε κάλλιστα να πούµε ότι προσκάλεσε τον Μανσέτ στον δικό του κόσµο.

– FRANÇOIS GUÉRIF

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

O ΖΑΝ-ΠΑΤΡΙΚ ΜΑΝΣΕΤ (1942 -1995) θεωρείται ο επιφανέστερος συγγραφέας του νεο-πολάρ, του νέου γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, που εισήγαγε το στοιχείο της πολιτικής και τους εξωκοινοβουλευτικούς προβληματισμούς του Μάη του ’68 στο είδος. Ο Μανσέτ έγραψε το Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής, ένα από τα καλύτερα βιβλία του, το 1976, και τη Μοιραία το 1977 (Άγρα, 2006). Μετά το αριστούργημά του Η πρηνής θέση του σκοπευτή (1981 – Άγρα, 1998) σταμάτησε απότομα την εκρηκτική πορεία του στο γαλλικό αστυνομικό μυθιστόρημα, την οποία είχε αρχίσει το 1971 με ρυθμό ένα βιβλίο το χρόνο. Μετά θάνατον (1996) κυκλοφόρησε και η Πριγκίπισσα του αίματος (Άγρα, 2002). Τοποθέτησε στον πυρήνα του έργου του το χάος του κόσμου και την τρέλα των ανθρώπων, με αντιήρωες χαμένους σε μια κοινωνία της υπεραφθονίας, που αντιμετωπίζεται τελικά ως μια κοινωνία άδεια.

Μέγας στυλίστας –τα βιβλία του επαινέθηκαν από πολλούς συγγραφείς όπως ο Τζ. Ελλρόυ, ο Τζ. Τσάρυν, ο Π. Ι. Τάιμπο, ο Ζ. Εσενόζ μεταξύ άλλων–, χρησιμοποιεί ένα μίνιμαλ, αποστασιοποιημένο ύφος.

Ήταν παθιασμένος με την τζαζ, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Μπόρεσε, ως πρόδρομος, να βρει τον τόνο των μεγάλων νουάρ μυθιστορημάτων όπου ανακατεύεται η περιπέτεια με την κοινωνική κριτική και την αποτύπωση της καθημερινής ζωής. Μετέφρασε στα γαλλικά Αμερικανούς συγγραφείς αστυνομικών, όπως ο D. Westlake και ο Ross Thomas. Πολλά από τα βιβλία του έγιναν ταινίες

O ZAK TAΡΝΤΙ, δημιουργός κόμικς και εικονογράφος, γεννήθηκε το 1946 στη Βαλάνς της Γαλλίας. Σπούδασε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών του Παρισιού και στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λυόν. Ξεκίνησε την καριέρα του στο περιοδικό κόμικς Pilote και έγινε ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της γενιάς του. Ξεχώρισε σύντομα με τις Φανταστικές περιπέτειες της Αντέλ Μπλαν-Σεκ, σειρά που την εμπνεύστηκε από τα μυθιστορήματα σε συνέχειες της Μπελ Επόκ, και για τις ιστορίες του για τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, όπως το Ήταν ο πόλεμος των χαρακωμάτων (C’était la guerre des tranchées, 1993), που θεωρείται ένα από τα κορυφαία του δημιουργήματα, και τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, όπως το Εγώ, ο Ρενέ Ταρντί, αιχμάλωτος στο Στάλαγκ ΙΙ-Β (2012). Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 άρχισε η ενασχόλησή του με το αστυνομικό μυθιστόρημα. Αρχικά συνεργάστηκε με τον Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ για το Γκριφφού (1978). Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μανσέτ το 1995, έγινε επανέκδοση του άλμπουμ. Το 2005 διασκεύασε και εξέδωσε το Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής του Μανσέτ και ακολούθησαν η Πρηνής θέση του σκοπευτή το 2010 και το Ô Dingos, ô châteaux το 2011. Παράλληλα διασκεύασε σε κόμικ ιστορίες με τον Νεστόρ Μπουρμά, ήρωα του Léo Malet, σε σειρά από άλμπουμ. Στις άλλες δουλειές του περιλαμβάνεται η μεταφορά σε κόμικ του βιβλίου του Jean Vautrin Η κραυγή του λαού (Le Cri du peuple, σε συνέχειες, 2001-2004). Έχει λάβει πάμπολλα βραβεία (Grand prix de la ville d’Angoulême, 1985, prix Saint-Michel, 1977 και 1979, τρία βραβεία του Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, δύο βραβεία Max und Moritz, Γερμανία, και δύο βραβεία Eisner, ΗΠΑ). Αρνήθηκε ωστόσο να λάβει το χρίσμα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής που του απονεμήθηκε το 2013. Αιτιολόγησε την απόφασή του ως εξής: «Επειδή είμαι σθεναρός υπερασπιστής της ελευθερίας της σκέψης και της δημιουργικότητάς μου, δεν θέλω να πάρω τίποτα, ούτε από αυτή την εξουσία ούτε από οποιαδήποτε άλλη πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό, αρνούμαι το μετάλλιο με απόλυτη βεβαιότητα. [...] Δεν χαιρόμαστε κατ’ ανάγκη όταν μας αναγνωρίζουν άτομα που δεν εκτιμούμε».

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΖΑΝ-ΠΑΤΡΙΚ ΜΑΝΣΕΤ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

     

Δελτίο Τύπου | ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣ - ΤΟ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ του Johann Chapoutot

JOHANN CHAPOUTOT

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣ

ΤΟ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Μετάφραση : ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΔΕΡΗΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2021

Αριθμός σελίδων : 184, Τιμή : 14,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-478-6

O ΡΑΪΝΧΑΡΤ ΧΕΝ (1904-2000) αποτελεί το αρχέτυπο του διανοούμενου τεχνοκράτη στην υπηρεσία του Τρίτου Ράιχ. Ο νομικός αυτός ήταν γνωστός για τις ριζοσπαστικές του θέσεις, καθώς υποστήριζε τη σταδιακή κατάργηση του Κράτους και την αντικατάστασή του από μία «κοινότητα» η οποία καθοριζόταν από τη φυλή και τον «ζωτικό χώρο» της. Ως ανώτερος γραφειοκράτης των Ες Ες –με τη λήξη του πολέμου κατέχει το βαθμό του Oberführer (στρατηγού)– συμβάλλει στην ανάπτυξη της ναζιστικής θεωρίας μελετώντας την προσαρμογή των θεσμών για το επερχόμενο Μεγάλο Ράιχ : Ποιές δομές και ποιές μεταρρυθμίσεις θα ήταν απαραίτητες ; Μετά τον πόλεμο, ως πολίτης πλέον, ιδρύει στο Μπαντ Χάρτσμπουργκ μια σχολή διοίκησης επιχειρήσεων από την οποία, τις επόμενες δεκαετίες, θα περάσει η οικονομική και διοικητική ελίτ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας : περίπου 600.000 στελέχη των μεγαλύτερων γερμανικών εταιρειών, δίχως να συμψηφίσουμε τους 100.000 που παρακολούθησαν προγράμματα εξ αποστάσεως, διδάχθηκαν, χάρη στα σεμινάριά του και τα εγχειρίδια που εξέδιδε τακτικά, πώς να διοικούν το «ανθρώπινο δυναμικό» ή πιο συγκεκριμένα την ιεραρχική οργάνωση στόχων, για την επίτευξη των οποίων ήταν ελεύθερος ο παραγωγός να επιλέγει τα μέσα. Την ίδια πολιτική, δηλαδή, που ακολούθησε το Τρίτο Ράιχ για να επανοπλιστεί, να οδηγήσει στη λιμοκτονία τους σλαβικούς πληθυσμούς των ανατολικών χωρών και να εξολοθρεύσει τους Εβραίους. Με την πάροδο της δεκαετίας του 1980, άλλες μέθοδοι ήρθαν στο προσκήνιο (όπως η λιγότερο ιεραρχική ιαπωνική, για παράδειγμα ). Όμως ο ναζισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των θεωριών διοίκησης και ήταν μία από τις βάσεις του σύγχρονου μάνατζμεντ.

«Αυτό το μικρό βιβλίο του Γιοάν Σαπουτό, με υποδειγματική πνευματική αυστηρότητα, νηφάλια αλλά και ιδιαίτερα καυστική γραφή, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο υποχρεωτικής ανάγνωσης και μελέτης σε όλες τις σχολές που αποκαλούνται σήμερα –με μεγάλη ευκολία– «μεγάλες» : Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ), Ανωτάτη Εμπορική Σχολή του Παρισιού (HEC), διάφορα εμπορικά και διοικητικά γραφεία. Με βάση τις θέσεις, που εξετάζονται λεπτομερώς, του υψηλόβαθμου αξιωματούχου των Ες Ες Ράινχαρτ Χεν, αλλά και άλλων εγκληματιών πολέμου, λιγότερο διακεκριμένων αλλά που στάθηκαν εξίσου τυχεροί μεταπολεμικά, το Ελεύθερος να υπακούς επανεξετάζει τις οργανωτικές αρχές του “Ράιχ των χιλίων ετών” και τη θέση τους μετά το 1945».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Γιοάν Σαπουτό είναι καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Ειδικός στη ναζιστική πολιτική σε θέματα πολιτισμού καθώς και στη σύγχρονη πολιτική και πολιτισμική ιστορία, είναι ο συγγραφέας μεταξύ άλλων των βιβλίων Ο εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα (Πόλις, 2012 ), La Loi du sang. Penser et agir en nazi (Ο νόμος του αίματος. Ναζιστική σκέψη και πράξη, Gallimard, 2014), La Révolution culturelle nazie ( Η ναζιστική πολιτισμική επανάσταση, Gallimard, 2017).

Το Ελεύθερος να υπακούς είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του.

Φωτογραφία εξωφύλλου:

Συγκέντρωση σε ένα εργοστάσιο πολεμικού υλικού στο Βερολίνο, Ιανουάριος 1944.

©Berliner Verlag / Getty Images / Ideal Image

Γερμανοί στρατιώτες της Λεγεώνας Κόνδωρ επιστρέφουν το 1939 από τον ισπανικό εμφύλιο 

σε κρουαζιερόπλοιο του ναζιστικού οργανισμού ψυχαγωγίας Kraft durch Freude (KdF).

Δελτίο Τύπου | ΡΟΥ της Kim Thúy

KIM THÚY

Ρού

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΔΑΦΝΗ ΚΙΟΥΣΗ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2021

Αριθμός σελίδων : 168 , Τιμή : 14,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-466-3

Ήρθα στον κόσμο κατά την επίθεση της Τετ, τις πρώτες μέρες του νέου έτους του Πιθήκου, όσο οι μακριές αλυσίδες με βαρελότα που κρέμονταν μπρος στα σπίτια εκρήγνυντο δημιουργώντας μαζί με τον ήχο των οπλοπολυβόλων μια πολυφωνία.

Είδα το φως του ήλιου στη Σαϊγκόν, εκεί όπου τα απομεινάρια από τα θρυμματισμένα σε χίλια κομμάτια βαρελότα έβαφαν κόκκινο το έδαφος, όπως τα πέταλα από τα άνθη στις κερασιές, η όπως το αίμα των δύο εκατομμυρίων παραταγμένων στρατιωτών που είχαν διασκορπιστεί στις πόλεις και στα χωριά ενός Βιετνάμ σκισμένου στα δύο. Γεννήθηκα στη σκιά αυτού του βεγγαλοστόλιστου ουρανού που τον κοσμούσαν φωτεινές γιρλάντες, που τον διέσχιζαν πύραυλοι και ρουκέτες. Η γέννησή μου είχε αποστολή να αντικαταστήσει τις ζωές που χάθηκαν. Η ζωή μου είχε καθήκον να συνεχίσει αυτή της μητέρας μου.

Η Ιστορία του Βιετνάμ, αυτή με κεφαλαίο Ι, ματαίωσε τα σχέδια της μητέρας μου. Πέταξε τα τονικά σημάδια των ονομάτων μας στο νερό όταν μας ανάγκασε να διασχίσουμε τον Κόλπο του Σιάμ, πριν από τριάντα χρόνια. Ξεγύμνωσε επίσης τα ονόματά μας από το νόημά τους, περιορίζοντάς τα σε ήχους ξένους όσο και παράξενους στη γαλλική γλώσσα.

ΡΟΥ σημαίνει στα παλαιά γαλλικά «μικρό ρυάκι» και μεταφορικά «ροή δακρύων, αίματος, χρημάτων». Στα βιετναμέζικα ru σημαίνει «νανούρισμα, νανουρίζω».

Το Ρού είναι η αποσπασματική αφήγηση μιας Βιετναμέζας προσφυγοπούλας από τη Σαϊγκόν, που μαζί με τους άλλους boat people εγκατέλειψαν με πλοιάριο το Νότιο Βιετνάμ στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν η χώρα ζούσε τον εμφύλιο σπαραγμό, κατάφεραν να διασχίσουν τον κόλπο του Σιάμ και να φτάσουν σώοι αλλά απογυμνωμένοι στην Μαλαισία, κινδυνεύοντας από τις θαλασσοταραχές και τους πειρατές. Η αφηγήτρια και η οικογένειά της βρήκαν καταφύγιο στον Καναδά. Τριάντα χρόνια αργότερα, ενσωματωμένη στη νέα χώρα, η συγγραφέας αφηγείται τη ζωή στην παραδείσια και τραυματισμένη γενέθλια χώρα, μαζί με τη σταδιακή και δύσκολη ενηλικίωση και ενσωμάτωση στη χώρα υποδοχής. Μια ζωή που γεννήθηκε μέσα από τα συντρίμμια, σε μια αφήγηση με σπαράγματα μνήμης, οικογενειακές στιγμές με θείους, γιαγιάδες, παππούδες και παιδιά, σχέσεις ερωτικές – όλα δοσμένα με ποιητικότητα, ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, και με αισθησιασμό, σ’ ένα κείμενο γεμάτο μυρωδιές, εικόνες και ευαισθησία, που σαν νανούρισμα θεραπεύει τρυφερά το τραύμα.

Αν ένα δείγμα τρυφερότητας μπορεί καμιά φορά να γίνεται αντιληπτό ως προσβολή, ίσως η χειρονομία αγάπης να μην είναι οικουμενική : Πρέπει κι αυτή να μεταφράζεται από τη μια γλώσσα στην άλλη, πρέπει να μαθαίνεται. Στην περίπτωση των βιετναμέζικων, είναι δυνατό να κατηγοριοποιηθεί, να ποσοτικοποιηθεί η χειρονομία αγάπης με συγκεκριμένες λέξεις : αγαπώ από συμπάθεια (thιch), αγαπώ δίχως έρωτα (thu’o’ng), αγαπώ ερωτικά (yeu), αγαπώ με μέθη (me), αγαπώ τυφλά (mu quαng), αγαπώ από ευγνωμοσύνη (tίnh nghιa). Είναι λοιπόν αδύνατον απλώς να αγαπάς, να αγαπάς χωρίς το κεφάλι σου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Γεννημένη στη Σαϊγκόν το 1968, η ΚΙΜ ΤΟΥΙ εγκατέλειψε το Βιετνάμ μαζί με τους boat people, και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στο Κεμπέκ του Καναδά. Πτυχιούχος μεταφράστρια και δικηγόρος, έχει εργαστεί ως μοδίστρα, διερμηνέας, δικηγόρος, ιδιοκτήτρια εστιατορίου και κριτικός γαστρονομίας. Πλέον ζει στο Μοντρεάλ και έχει αφοσιωθεί στη συγγραφή. Το 2017 ανακηρύχθηκε επίτιμη διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κονκόρντια για τη δύναμη με την οποία έδωσε φωνή στην προσφυγική εμπειρία, και της απονεμήθηκε το Μετάλλιο Τιμής του Εθνικού Συμβουλίου του Κεμπέκ. Η εικονογραφημένη έκδοση του λεξικού Petit Robert 2018 την έχει τιμήσει περιλαμβάνοντας λήμμα για την ίδια και το έργο της. Το Ρού είναι το πρώτο βιβλίο της. Δημοσιεύτηκε το 2009 και τιμήθηκε αμέσως με πολλά βραβεία. Ακολούθησαν τα À toi ( 2011, το συνέγραψε με τον Pascal Janovjak ), Mάn ( 2013 ), Vi (2016), το Le Secret des Vietnamiennes (2017), ένα βιβλίο με βιετναμέζικες συνταγές. Ως μητέρα αυτιστικού εφήβου, συμμετέχει επίσης στο βιβλίο για τον αυτισμό L’Autisme expliqué aux non-autistes των Brigitte Harrisson και Lise St-Charles (2017).

Δελτίο Τύπου | ΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ του Παντελή Μπουκάλα

Στις 23 Απριλίου 2021, με αφορμή την επέτειο θανάτου του Γεωργίου Καραϊσκάκη, κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Άγρα 

το νέο βιβλίο του

ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

ΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΙΚΑΣΙΑ

ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2021

Αριθμός σελίδων : 160, Τιμή : 13,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-500-4

Μπορεί ο Γεώργιος Καραϊσκάκης να είναι θρύλος ή μύθος, ωστόσο ο ατίθασος Γιος της Καλογριάς, ο βίαια ή τερπνά ελευθερόστομος Γύφτος, είναι και κάτι πολύ ουσιωδέστερο από αυτό. Είναι ιστορία. Βαριά ιστορία. Ο βίος του, ένοπλος από πολύ μικρή ηλικία και έως τον θάνατό του στο Φάληρο, στις 23 Απριλίου 1827, μας κληροδότησε την πυκνότερη και διαυγέστερη σύνοψη του Αγώνα. Τον πολύτροπο άντρα, τον φιλόδοξο κλέφτη, έναν δαιμόνιο, ποικίλο Έλληνα, τον έκανε επαναστάτη η ίδια η Επανάσταση, με τις τεράστιες ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις που απελευθέρωσε.

Το συναρπαστικό όραμα της Επανάστασης –να γίνει πατρίδα ο τόπος, ελεύθερη πατρίδα, και να γίνουν Έλληνες οι Ρουμελιώτες, οι Μοραΐτες, οι νησιώτες, οι ετερόχθονες– στράτευσε από μια στιγμή κι έπειτα κατ’ αποκλειστικότητα τον στρατηγικό νου του Καραϊσκάκη, τα θυελλώδη αισθήματά του, την πανούργα γλώσσα του, που τη χρησιμοποιούσε σαν πολλαπλασιαστή των συντροφικών και πατριωτικών αισθημάτων, σαν όργανο αυθεντικού σαρκασμού και αυτοσαρκασμού ή μεταφορέα του χλευασμού του για τους αντιπάλους του, ομόφυλους και αλλόφυλους. Στράτευσε βέβαια και το σώμα του ο Αγώνας, εξασθενημένο από την πολύχρονη φθίση κι ωστόσο ακμαίο. Επί δεκαετίες, ο ξεγραμμένος από γιατρούς και συντρόφους Καραϊσκάκης περιγελούσε τον θάνατο, τον έκλεβε.

« Ο Καραϊσκάκης δύναται τω όντι να θεωρηθή ως το γνησιώτερον, ούτως ειπείν, προϊόν της Ελληνικής επαναστάσεως » συμπεραίνει αρκετά νωρίς ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, βιογραφώντας τον καπετάνιο, μισό αιώνα μετά τον θάνατό του, για τους υπεύθυνους του οποίου οι μαρτυρίες δεν συμφωνούν. Τα λεγόμενα του ιστορικού τιμούν με την αλήθεια τους έναν παθιασμένο άνθρωπο που δεν δίσταζε να ρίχνεται πρώτος στη μάχη, για να δείχνει εμπράκτως ότι τα αξιώματα υπάρχουν για να υπηρετούμε το κοινό καλό ριψοκινδυνεύοντας, όχι για να απολαμβάνουμε την ασφάλειά τους και τα σαγηνευτικά τους δώρα.

Το ανά χείρας βιβλίο, Το μάγουλο της Παναγίας, ένα πεζογράφημα θεατρικής μορφής, αποτελεί μια αυτοβιογραφική εικασία που αρδεύεται εξίσου από τη φαντασία και τις πολλές διαθέσιμες μαρτυρίες, ιστοριογραφήματα, δημοτικά τραγούδια, λαογραφικές αναφορές κ.α.

ΣΧΕΔΙΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

KARL KRAZEISEN, Σχέδιο με μολύβι, Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Δημοσιεύεται στο Αθήνα -Μόναχο. Τέχνη και πολιτισμός στη νέα Ελλάδα,

Υπουργείο Πολιτισμού, Αθήνα 2000, σ. 403.

______________________________________

Η πρώτη διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου έγινε

το Σάββατο 8 Μαΐου 2021, στις 12.00 μ.μ.

σε συνδιοργάνωση με τα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ IANOS

Για το βιβλίο μίλησαν οι:

Διονύσης Καψάλης, συγγραφέας

Αντώνης Κωτίδης, ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ

Θοδωρής Γκόνης, συγγραφέας και σκηνοθέτης

και ο συγγραφέας του βιβλίου.

Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο Βασίλης Παπαβασιλείου, 

σκηνοθέτης και ηθοποιός.

Την εκδήλωση προλόγισε και συντόνισε ο εκδότης της "Άγρας" 

Σταύρος Πετσόπουλος.

__________________________

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την εκδήλωση 

όπως μεταδόθηκε ζωντανά από το κανάλι Youtube του ΙΑΝΟΥ

και τη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ και της ΑΓΡΑΣ.

Παντελής Μπουκάλας - Το μάγουλο της Παναγιάς | IANOS: 

https://www.youtube.com/watch?v=bDqkPyU6Mx0

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Φωτογραφία: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΚΟΡΟΣ

Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ γεννήθηκε το 1957 στο Λεσίνι του Μεσολογγίου. Αποφοίτησε από την Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών. Δημοσιογραφεί στην Καθημερινή. Έχει εκδώσει τα βιβλία ποίησης Αλγόρυθμος (1980), Η εκδρομή της ευδοκίας, Ο μέσα πάνθηρας, Σήματα λυγρά, Ο μάντης, Οπόταν πλάτανος, Ρήματα (Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2010) και Μηλιά μου αμίλητη (2019). Επίσης έναν τόμο με βιβλιοκριτικές υπό τον τίτλο Ενδεχομένως – Στάσεις στην ελληνική και ξένη τέχνη του λόγου, δύο τόμους υπό τον τίτλο Υποθέσεις, με επιφυλλίδες του στην Καθημερινή της Κυριακής, και τους τρεις πρώτους τόμους της σειράς «Πιάνω γραφή να γράψω... : Δοκίμια για το δημοτικό τραγούδι» (Όταν το ρήμα γίνεται όνομα: Η αγαπώ και το σφρίγος της ποιητικής γλώσσας των δημοτικών, Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου 2017, Το αίμα της αγάπης : Ο πόθος και ο φόνος στη δημοτική ποίηση και Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα : Το ταξίδι του φιλιού και ο έρωτας σαν υπερβολή, 2019).

Έχει μεταφράσει τον Επιτάφιο Αδώνιδος του Βίωνος του Σμυρναίου, τα ποιήματα του τόμου Επιτάφιος λόγος – Αρχαία ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα και τα Συμποτικά επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας. Έχει επίσης μεταφράσει τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου (ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, 2005), τους Αχαρνείς του Αριστοφάνη (Εθνικό Θέατρο, 2005), τις Τρωάδες του Ευριπίδη (Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2010), τον Κύκλωπα του Ευριπίδη και το ομότιτλο ειδύλλιο του Θεόκριτου (Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου, 2017), τις Θεσμοφοριάζουσες (Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου, 2018 ), την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη (ΚΘΒΕ, 2019) και την Ελένη του Ευριπίδη (ΚΘΒΕ, 2021). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά (αφιέρωμα του περιοδικού Poesia του Μιλάνου, Νοέμβριος 2014), στα πολωνικά (η μετάφραση των Ρημάτων εκδόθηκε στο Γκντανσκ το 2014), τα αγγλικά, τα αλβανικά, τα αραβικά, τα ισπανικά, τα καταλανικά (στον τόμο La busqueda del Sur, Βαρκελώνη, 2016 ), τα γαλλικά (στον τόμο Poètes grecs du 21e siècle, Παρίσι, 2017) και τα ρωσικά. Το 2018 έγινε διδάκτορας Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου.