Δελτίο Τύπου | ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ της Elizabeth Strout

ELIZABETH STROUT

ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΟΥΣΥ ΜΠΑΡΤΟΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟY

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 256, Τιμή : 16,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-526-4

Οι αναγνώστες που αγάπησαν το βιβλίο Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον θα απολαύσουν ένα μεγάλο δώρο. Η Στράουτ χειρίζεται αριστοτεχνικά τους αφηγηματικούς κύκλους. Βήμα προς βήμα, φιλοτεχνεί την εικόνα της «μικρής» Αμερικής, αποκαλύπτει την καρδιά και την ψυχή της, παραχωρώντας σε καθέναν από τους χαρακτήρες της κεντρική θέση κάτω από τον προβολέα της συμπόνιας της.

– NPR

Η ΜΙΚΡΗ ΚΩΜΟΠΟΛΗ ΑΜΓΚΑΣ του Ιλλινόι είναι σε αναβρασμό. Η Λούσυ Μπάρτον, η ντόπια κοπέλα που έγινε επιτυχημένη συγγραφέας αφού έφυγε, εδώ και πολλά χρόνια, για να ζήσει στη Νέα Υόρκη, έχει μόλις δημοσιεύσει ένα βιβλίο: την ιστορία της σκληρής και μοναχικής παιδικής ηλικίας της που ξυπνά μνήμες, εγείρει ερωτηματικά και οδηγεί σε αποκαλύψεις τους κατοίκους του Άμγκας.
Στο Όλα γίνονται η Ελίζαμπεθ Στράουτ επανασυνδέεται με τους μοναδικούς και συγκινητικούς χαρακτήρες του προηγούμενου μυθιστορήματός της Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον. Η Λούσυ παραμένει το συνδετικό νήμα της αφήγησης, καθώς έπειτα από δεκαεπτά χρόνια απουσίας επιστρέφει απρόοπτα στη γενέτειρά της. Αυτή τη φορά όμως είναι οι άνθρωποι του Άμγκας που έρχονται στο προσκήνιο με τις ιστορίες τους που διαπλέκονται, που πιάνονται σε μια στιγμή καθοριστική και διαμορφώνονται από όσα δεν είχαν πει ποτέ, από τα μυστικά που τους συνθλίβουν εδώ και χρόνια και καταλήγουν ξανά και ξανά να έρχονται στην επιφάνεια.
H Ελίζαμπεθ Στράουτ, μια από τις κορυφαίες σύγχρονες Αμερικανίδες συγγραφείς, μας προσφέρει ένα νέο βιβλίο που κόβει την ανάσα με την τρυφερότητα και τη λεπτότητά του, για την αγάπη, το κουράγιο και όσα, βαθιά μέσα μας, μας ενώνουν.

« Η Ελίζαμπεθ Στράουτ φαίνεται να ακολουθεί το όνειρο του Φλωμπέρ :

Γράφει για το τίποτα, ή μάλλον γράφει για εκείνο το τίποτα που μας διαφεύγει.

Προσέχει κινήσεις που δεν τις κάναμε, λέξεις που δεν είπαμε ·

λέξεις που δεν κατάφεραν να ειπωθούν τότε που έπρεπε,

που δεν ήξεραν πώς να ειπωθούν ή πώς θα έπρεπε να ειπωθούν διαφορετικά

από εκείνους και εκείνες που ζωντανεύουν αυτή την αφήγηση ».

– LOLA LAFON, Le Monde

« Μια κοφτερή ματιά που εξερευνά τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.
Με σιγουριά, συμπάθεια και απέραντη χάρη, οι λέξεις και οι χαρακτήρες της
μας υπενθυμίζουν ότι πράγματι στη ζωή όλα γίνονται ».     

–San Francisco Chronicle

 

« Αναμενόμενα σπουδαίο, αφού το έχει γράψει η Ελίζαμπεθ Στράουτ,

και μεγαλοφυώς απροσδόκητο – ακριβώς επειδή το έχει γράψει η Ελίζαμπεθ Στράουτ ».

–RODDY DOYLE, Guardian

« Όταν η Ελίζαμπεθ Στράουτ είναι σε φόρμα, μπορεί να της παραβγεί κανείς ;

Αυτό το γενναιόδωρο, ωμό βιβλίο μιλά για καθημερινές ζωές,

κι η Στράουτ τρυπώνει τόσο βαθιά μέσα στους χαρακτήρες της

που νιώθεις πως ζεις κι εσύ εκεί μαζί τους.

Είναι ένα βιβλίο άξιο του τίτλου του.

Μάλλον αδύνατο να το διαβάσει κανείς χωρίς δάκρυα ή βαθιά συγκίνηση ».

–USA Today

« Απαράμιλλη αφηγήτρια. Η Στράουτ ξέρει να σε βάζει με τη γραφή της μέσα στον κόσμο της,

να νιώθεις ότι είσαι εκεί μαζί της, σ’ εκείνο το σπίτι, σ’ εκείνη τη ζωή...

Αυτή είναι η μεγαλοφυΐα της ».

–The Times

« Σ’ αυτό το σοφό και γεμάτο βιβλίο, ο πόνος και το κλείσιμο των πληγών

συνυπάρχουν σε αέναη αλληλεξάρτηση, σαν δυό αδέλφια που τσακώνονται διαρκώς ».

–Wall Street Journal

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΣΤΡΑΟΥΤ γεννήθηκε το 1956 στο Πόρτλαντ του Μέην. Από μικρή της άρεσε να γράφει: Κρατούσε ημερολόγια καταγράφοντας τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Της ασκούσαν επίσης έλξη τα βιβλία και έχει περάσει άπειρες ώρες από τη ζωή της στην τοπική βιβλιοθήκη, στους διαδρόμους με τη λογοτεχνία. Όταν ήταν παιδί, τους καλοκαιρινούς μήνες, έπαιζε έξω στη φύση μόνη της, πιο συχνά, ή με τον αδελφό της, και έτσι αναπτύχθηκε η βαθιά και σταθερή αγάπη της για τον φυσικό κόσμο: τα καλυμμένα με φύκια βράχια στις ακτές του Μέην και το δάσος του Νιου Χάμσαιρ με τα κρυμμένα αγριολούλουδα.
Σπούδασε στο Bates College και αποφοίτησε με πτυχίο στην αγγλική φιλολογία το 1977. Δύο χρόνια αργότερα, πήρε πτυχίο νομικής από το Syracuse University College of Law. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου έγινε βοηθός στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Κοινοτικού Κολεγίου του Μανχάτταν. Πλέον δημοσιεύονταν περισσότερα διηγήματά της σε λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς και στα Redbook και Seventeen.
Βιβλία της στις Εκδόσεις Άγρα : Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον (2019), Όλιβ Κίττριτζ ( 2020), Ω ! Ουίλλιαμ (ετοιμάζεται). Άλλα βιβλία της : Olive again, Amy & Isabelle. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Πούλιτζερ το 2009 για το βιβλίο της Όλιβ Κίττριτζ και με πλήθος άλλα σημαντικά βραβεία.

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

  

Δελτίο Τύπου | ΓΕΛΙΟ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ του Vladimir Nabokov

 

VLADIMIR NABOKOV

ΓΕΛΙΟ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Μετάφραση - Επίμετρο:

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 256, Τιμή : 15,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-495-3

 

« Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στο Βερολίνο της Γερμανίας κάποιος ονόματι Αλμπίνους. Επρόκειτο για πλούσιο, αξιοσέβαστο, ευτυχισμένο άνθρωπο. Μια ωραία μέρα εγκατέλειψε τη σύζυγό του για χάρη νεαρής ερωμένης. Ήταν ερωτευμένος· όχι όμως κι εκείνη. Η ζωή του τέλειωσε σε πλήρη καταστροφή. Αυτή είναι όλη η ιστορία διατυπωμένη σε λίγες γραμμές, που θα μας αρκούσαν αν δεν υπήρχε το όφελος και η απόλαυση της διήγησης. Και παρότι μια ταφόπετρα, τυλιγμένη στα βρύα, έχει άφθονο χώρο για να περιλάβει τη συντμημένη εκδοχή μιας ανθρώπινης ζωής, η έκθεση της λεπτομέρειας είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη ».

 

ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ Ο ΝΑΜΠΟΚΟΦ εκσφενδονίζει τον αναγνώστη σ’ αυτόν τον ωμό απολογισμό του ερωτικού εξευτελισμού και της ταπείνωσης. Σε μια σειρά από ζωντανές, συχνά σύντομες σκηνές, οδηγεί την υπόθεση στην αναπόφευκτη τραγική ολοκλήρωση.

Είναι μια θλιβερή, σαδιστική ιστορία, στην οποία το συγκινητικό και ανικανοποίητο πρόσωπο του Αλμπίνους, αδύναμο να θέσει τέρμα στη σταδιακή αυτοκαταστροφή, γίνεται έρμαιο της μικρής ερωμένης του. Η νεαρή Μάργκοτ του Γέλιου στο σκοτάδι προεικονίζει τη διάσημη Λολίτα. Γυναίκα-παιδί, καταστροφική και συνάμα ασήμαντη, εισέρχεται στη ζωή του αξιοπρεπούς αστού εραστή της, για τη χαρά του και για τη δυστυχία του. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό γλίστρημα προς την κόλαση ενός άντρα που κυριαρχείται απ’ τον αδύνατο έρωτα. Μια «λεπτομερειακά επεξεργασμένη παρωδία ».

Ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ (1899-1977) έγραψε μια πρώτη εκδοχή του μυθιστορήματος στα ρωσικά με τον τίτλο Camera Obscura, που δημοσίευσε το 1933. Το διασκεύασε ο ίδιος στα αγγλικά και το εξέδωσε το 1938 με τον τίτλο Γέλιο στο σκοτάδι.

 

Το έργο εκδίδεται σε μετάφραση του Ανδρέα Αποστολίδη και συνοδεύεται από ένα επίμετρο του μεταφραστή και εργοβιογραφία του συγγραφέα.

 

Ο Αλμπίνους δεν είχε σταθεί ποτέ πολύ τυχερός στον αισθηματικό τομέα. Αν και διέθετε διακριτική ομορφιά, όπως συνηθίζεται να διαθέτουν οι άντρες καλής ανατροφής, αποτύγχανε ν’ αποσπάσει οφέλη από την απήχησή του στις γυναίκες – διότι αναμφίβολα υπήρχε κάτι πολύ ελκυστικό στο χαρούμενο χαμόγελό του και στα γαλάζια μάτια του, που διογκώνονταν λιγάκι όταν σκεφτόταν έντονα ( πράγμα που συνέβαινε πιο συχνά απ’ ό,τι έπρεπε, καθώς η σκέψη του ήταν αργή ). [...]

Παντρεύτηκε · όμως, αν και αγαπούσε την Ελισάβετ έστω από συνήθεια, αυτή απέτυχε να του προσφέρει τα ρίγη, η προσμονή των οποίων τον είχε εξαντλήσει. [...] Ήταν αφοσιωμένη ύπαρξη, πειθήνια κι ευγενική. Ο έρωτάς της ανήκε στη συνομοταξία των κρίνων · όμως, πού και πού άρπαζε φωτιά και τότε ο Αλμπίνους σκεφτόταν παραπλανημένος ότι δεν χρειαζόταν άλλη ερωτική σύντροφο. [... ] Όταν έμεινε έγκυος, τα μάτια της πήραν μια απλανή έκφραση πληρότητας, λες και ατένιζε τον καινούργιο εσωτερικό της κόσμο · το αμέριμνο βάδισμά της μεταμορφώθηκε σε βαρύ και άγαρμπο περπάτημα · καταβρόχθιζε μανιωδώς χούφτες χιονιού τις οποίες μάζευε στα κλεφτά όταν δεν την κοιτούσε κανείς. [... ]

 

Στο διάλειμμα, μόλις άναψαν τα φώτα, την πρόσεξε πάλι: Στεκόταν στην έξοδο δίπλα σε μια απαίσια βαθυκόκκινη κουρτίνα · οι θεατές που αποχωρούσαν ξεχύνονταν μπροστά της. Είχε το ένα χέρι στην τσέπη της κοντής κεντημένης ποδιάς της και το μαύρο φόρεμα τής ερχόταν πολύ σφιχτό στα χέρια και στο στήθος. Κοίταξε το πρόσωπό της σχεδόν με τρόμο· ήταν χλομό, κακόκεφο και οδυνηρά όμορφο. Υπέθεσε ότι ήταν δεκαοκτώ χρονών. [... ]

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

Ο Ναμπόκοφ στα τέλη της δεκαετίας του 1930.

© adoc-photos / Getty Images / Ideal Image

 

Δελτίο Τύπου | ΤΑ ΜΑΚΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ της Fleur Jaeggy

FLEUR JAEGGY

ΤΑ ΜΑΚΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ

Μετάφραση : ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 128, Τιμή : 12,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-488-5

Βουτηγμένη στο μπλε μελάνι της εφηβείας, η πένα της Φλερ Γιέγκυ μοιάζει με τη γλυφίδα του χαράκτη : Απεικονίζει τις ρίζες, τα κλαδιά και τα κλωναράκια του δέντρου της τρέλας που φυτρώνει στην εξαίσια απομόνωση του μικρού ελβετικού κήπου της γνώσης και φουντώνει τόσο που σκιάζει οποιαδήποτε προοπτική. Εξαιρετική πρόζα. Η ανάγνωσή του διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες. Η ανάμνησή του διαρκεί όσο και για τη συγγραφέα : όλη τη ζωή.

– JOSEPH BRODSKY

 

Βρίσκομαι μπροστά στο σχολικό κτίριο. Δύο γυναίκες κάθονται σ’ ένα παγκάκι. Τις χαιρέτησα μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού. Δεν απάντησαν. Άνοιξα την πόρτα. Μια γυναίκα καθισμένη μπροστά σ’ ένα τραπέζι. Μια άλλη όρθια. Με ρωτάει τι θέλω. Ζήτησα να μάθω για το οικοτροφείο. Ανέφερα καθαρά το όνομα. Δεν το έχει ξανακούσει. Εδώ στο Τόυφεν ; Sind Sie sicher ? Με κοιτάζει με βλέμμα ερευνητικό και μοχθηρό. Φυσικά και ήμουν βέβαιη. Είχα ζήσει εδώ. Για μια στιγμή η απάντησή μου μου φάνηκε ανούσια. Με συμβουλεύει να πάω στο Ζανκτ Γκάλλεν. Εκεί υπάρχουν πολλά σχολεία. Επανέλαβα άλλη μια φορά το όνομα του οικοτροφείου. Λάθος κάνετε, είπε. Ζήτησα συγγνώμη. Αυτό εδώ το κτίριο, είπε, είναι κλινική για τυφλούς. Αυτό είναι τώρα. Μια κλινική για τυφλούς.

 

ENΑ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΘΗΛΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ, στο Άππεντσελ.

Μια ατμόσφαιρα ειδυλλίου και αιχμαλωσίας. Έρχεται μια «καινούργια», με μάτια αυστηρά και μαλλιά ολόισια σαν λεπίδια· τέλεια, σαν να έχει γνωρίσει ήδη τα πάντα στη ζωή. Γοητευμένη από αυτή τη μορφή, η αφηγήτρια ανακαλύπτει το εύθραυστο όριο ανάμεσα στην τελειότητα και στην τρέλα.

Με φόντο τη μεταπολεμική Ελβετία, το απόκοσμα όμορφο μυθιστόρημα της Φλερ Γιέγκυ ξεκινάει απλά και μάλλον αθώα : «Στα δεκατέσσερά μου χρόνια, ήμουν εσωτερική σ’ ένα οικοτροφείο στο Άππεντσελ». Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα αληθινά απλό η αθώο εδώ. Με την παρορμητικότητα μιας αδίστακτης νεαρής Εύας, η αφηγήτρια περιγράφει τη ζωή της ως αιχμάλωτης του σχολείου και τις προσπάθειές της να κερδίσει την αγάπη της φαινομενικά τέλειας νεοφερμένης μαθήτριας, της Φρεντερίκ. Καθώς μελετάει το σχέδιό της, και παράλληλα τη φύση του αυτοέλεγχου και της τρέλας, το μυθιστόρημα φορτίζεται με μία αόριστα απειλητική ενέργεια.

Μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, το βιβλίο I beati anni del castigo, όπως είναι ο ιταλικός του τίτλος, κέρδισε το Βραβείο Bagutta 1990 και το Ειδικό Βραβείο Rapallo 1990.

 

Στα δεκατέσσερά μου, ήμουν εσωτερική σ’ ένα οικοτροφείο στο Άππεντσελ. Στα μέρη όπου ο Ρόμπερτ Βάλζερ έκανε πολλούς περιπάτους, τον καιρό που βρισκόταν στο φρενοκομείο, στο Χέριζαου, όχι πολύ μακριά από το δικό μας ίδρυμα. Πέθανε μέσα στο χιόνι. Υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν τις πατημασιές του και τη θέση του κορμιού του στο χιόνι. Εμείς δεν γνωρίζαμε τον συγγραφέα. Ούτε καν η φιλόλογός μας δεν τον γνώριζε. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι ωραίο να πεθαίνεις έτσι, μετά από έναν περίπατο, να σωριάζεσαι μέσα σ’ έναν φυσικό τάφο, μέσα στο χιόνι του Άππεντσελ, μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια φρενοκομείου, στο Χέριζαου. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν γνωρίζαμε την ύπαρξη του Βάλζερ, θα κόβαμε ένα λουλούδι για εκείνον. Και ο Καντ άλλωστε, προτού πεθάνει, ένιωσε συγκίνηση, όταν κάποια άγνωστη του πρόσφερε ένα ρόδο. Στο Άππεντσελ δεν μπορεί κανείς παρά να κάνει περιπάτους. Αν κοιτάξεις τα μικρά παράθυρα με τα λευκά πλαίσια και τα ολοζώντανα, φανταχτερά λουλούδια στα περβάζια, νιώθεις μια τροπική αποτελμάτωση, μια παρεμποδισμένη ανάπτυξη, έχεις την αίσθηση πως εκεί μέσα συμβαίνει κάτι γαλήνια ζοφερό και κάπως αρρωστημένο. Η Αρκαδία της αρρώστιας. Εκεί, μέσα σε όλη αυτή τη φωτεινότητα, φαίνεται πως υπάρχει μια ειδυλλιακή γαλήνη θανάτου. Μια πανδαισία ασβέστη και λουλουδιών. Έξω από τα παράθυρα το τοπίο σε καλεί, δεν πρόκειται για οφθαλμαπάτη, αλλά για Zwang, όπως λέγαμε στο σχολείο, για ψυχαναγκασμό.

 

 

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

VILHELM HAMMERSHØI

Εσωτερικό με τη σύζυγο του καλλιτέχνη Ίντα

στο σπίτι τους στην οδό Στράντγκάντε 30, π. 1905.

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΦΛΕΡ ΓΙΕΓΚΥ γεννήθηκε στη Ζυρίχη και ζει στο Μιλάνο. Έχει δημοσιεύσει τα βιβλία : Ο φύλακας άγγελος (1971), Τα υδάτινα αγάλματα (1980), Το δάχτυλο στο στόμα (1986), Τα μακάρια χρόνια της τιμωρίας (1989 – εκδ. Χατζηνικολή, 1995), Ο φόβος τ’ ουρανού (1994 – εκδ. Χατζηνικολή, 1998), Προλετέρκα ( 2001 – εκδ. Χατζηνικολή, 2004 ) και Είμαι ο αδελφός της ΧΧ (2016 ).

Στις Εκδόσεις Άγρα έχουν επίσης εκδοθεί ο τόμος διηγημάτων της Είμαι ο αδελφός της ΧΧ (2020) και το Προλετέρκα (2020).

 

 

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

 

Δελτίο Τύπου | ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ του Αντώνη Κυριαζάνου

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΥΡΙΑΖΑΝΟΣ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ

•

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 344, Τιμή : 18,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-473-1

 

 

ΟΤΑΝ ΕIΔΕ ΤO OΝΟΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟ στην πάνω σελίδα των δακτυλόγραφων, με ρώτησε : Τί είναι αυτό το πακέτο ; 

Της απάντησα ότι γράφω ένα βιβλίο και θα έχει για τίτλο την προσφώνηση που της κάνω κάθε φορά που της στέλνω γράμμα ή e-mail : « Αγαπημένη μου Ιφιγένεια ». 

Έμεινε για λίγο σιωπηλή και πριν φύγει ξαναρώτησε : Και τί υπόθεση έχει ; 

Τί υπόθεση έχει, αναρωτήθηκα κι εγώ – και ακόμη αναρωτιέμαι. Τί υπόθεση μπορεί να έχει ένα βιβλίο με ήρωες τρία νησιά που αγάπησα και θέλησα να τα συστήσω στη μικρή Ιφιγένεια : Τήνος, Άνδρος, Αμοργός – οι ξερολιθιές τους, τα ξωκλήσια τους, οι σαρδέλες στους τοίχους, η λαξευμένη επιγραφή μιας κρήνης, η Ιερή Γεωμετρία τους, οι ανεμόμυλοι, μια πηγή που μπορεί και κάνει το νερό της κρασί. Ήρωές του και οι ρυθμοί των κιόνων στους δρόμους της Αθήνας – αυτοί οι δρόμοι της Αθήνας. Υπολογίστε επίσης έναν πίνακα του Βερμέερ που συνδέεται με μια φράση του Προύστ, το αγαπημένο μου βλέμμα της Μέδουσας, το μικρό αρχαίο θέατρο του Γυθείου, μια προϊστορική θηλυκή θεότητα στα σπλάχνα της Σαλαμίνας –ναι, και η Σαλαμίνα· ἐκεῖ ἀπὸ όπου ξεκίνησαν όλα. Είναι επίσης και κάτι οδοιπόροι που συνάντησα μέσα μου και όσοι άλλοι συνάντησα στην τροχιά της ζωής μου όσο έγραφα το βιβλίο και με πλούτισαν – μια ελληνική φράση στο γραφείο του Μονταίνιου, φυσικά ο Ηράκλειτος, ο Πλάτων, ο Όμηρος και ο αγαπημένος Αρίστιππος. Και βέβαια είναι και κάτι χρώματα όπως το μπλε και το κίτρινο. Να διασχίζεις νύχτα το Αιγαίο· μια ταινία του Φελλίνι για τη Μαρία Κάλλας και μια άγνωστη αγαπημένη στο καφέ του Χέμινγκουεϋ, αλλά και όλες οι άγνωστες αγαπημένες · ο Κόκκινος κύκλος του Μελβίλ και ο Γραφέας του Μέλβιλ, ποιήματα και μυθιστορήματα, στίχοι στη δίνη του αέρα, οπωσδήποτε ο θεός Παν, ο Κάουφμαν που έκλεισε, τα τζιτζίκια κι ένα χαϊκού. Αλλά και το Τρίτο Πρόγραμμα, τα Parker Jotter, η ευλογία του πρωινού καφέ από το taf – οι ήρωές μου είναι ατέλειωτοι.

Τί υπόθεση μπορεί να έχει εξάλλου ένα βιβλίο όταν αντί για τέλος καταλήγει συνεχίζεται ;

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ

Από το φωτογραφικό λεύκωμα ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ,

Εκδόσεις Άγρα, 2018. © Στράτος Καλαφάτης

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ :
Γεννήθηκα το 1957. Έπαιξα στους δρόμους της Νίκαιας, ανδρώθηκα στους δρόμους του Πειραιά και μεγαλώνω στους δρόμους της Αθήνας.

 

Δελτίο Τύπου | ΑΘΩΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ - ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ της Marilyn Yalom

MARILYN YALOM

ΑΘΩΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Πρόλογος: MEG WAITE CLAYTON

Μετάφραση: ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 288, Τιμή : 17,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-514-1

Είναι ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό του 1942, με λαμπρή λιακάδα. Οι Εβραίοι αναμένεται να αναχωρήσουν με το μεσημεριανό τραίνο. Υπεύθυνος ολόκληρης της επιχείρησης έτυχε να είναι ο πατέρας μου, ο χωροφύλακας. Καθώς πίνει τον καφέ από κριθάρι στο τραπέζι της κουζίνας, λέει στη μητέρα μου : «Είναι άδικο να το αναθέτουν σ’ εμάς ! Δεν είναι δική μας ευθύνη !» Η μητέρα μου συγκατανεύει σιωπηλά. Όταν βγαίνω στο δρόμο, η αστυνομία έχει περικυκλώσει το εβραϊκό σχολείο. Το κόκκινο κτίριο φαντάζει ζωντανό, γεμάτο αθέατα πλάσματα. Πού και πού ένας ίσκιος εμφανίζεται φευγαλέα σε κάποιο παράθυρο κι αμέσως τραβιέται πίσω. Ρωτάω τη μητέρα μου. Μαγειρεύει στην κουζίνα. Χαμηλώνει τη φωτιά και, αποφεύγοντας να με κοιτάξει, λέει μετρώντας προσεκτικά τα λόγια της : Α, είναι Εβραίοι, τους μετέφεραν στη διάρκεια της νύχτας – δεν θα μείνουν πολύ, θα φύγουν με το μεσημεριανό τραίνο.

[...] Εντός του 1942 ο πατέρας μου αποφάσισε να γίνει αξιωματικός των Ες Ες.  

« Ένα παιδί μεγαλώνει στο περιβάλλον των Ναζί »

 

Εμείς είχαμε συνηθίσει προ πολλού τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, που είχαν ξεκινήσει από το 1940. Η Ρουέν, η πλησιέστερη μεγάλη πόλη, είχε καταστραφεί σταδιακά από τις εμπρηστικές βόμβες που, κατά κανόνα, έπεφταν νύχτα. Οι Αμερικανοί έριχναν τις βόμβες τους από τόσο ψηλά ώστε σπανίως πετύχαιναν τον προκαθορισμένο στόχο τους –τις μεγάλες γέφυρες του Σηκουάνα η τους σιδηροδρομικούς σταθμούς– και ισοπέδωναν σχεδόν τα πάντα ολόγυρα.

« Υπό γερμανική κατοχή – Οι άγριοι χειμώνες της Νορμανδίας »

Η ΒΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ και αναμνήσεις οι οποίες διαρκούν μια ολόκληρη ζωή για όσους βίωσαν το τραύμα ως παιδιά. Η Μαίριλυν Γιάλομ έζησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο από μακριά, στο προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού της στην Ουώσινγκτον. Στην πορεία της ζωής της όμως ανέπτυξε στενούς δεσμούς φιλίας με ανθρώπους που στάθηκαν λιγότερο τυχεροί, που μεγάλωσαν εν μέσω βομβαρδισμών στην Ευρώπη – στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Αγγλία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία και την Ολλανδία. Στους Αθώους μάρτυρες, η Γιάλομ συλλέγει τις ιστορίες αυτών των χαρισματικών προσωπικοτήτων και δίνει τον λόγο στη φωνή μιας γενιάς που χάνεται – της τελευταίας γενιάς που θυμάται τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. 

Η μνήμη είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη : Ξεχνάει το μεγαλύτερο κομμάτι του παρελθόντος, διατηρεί ορισμένες ασήμαντες λεπτομέρειες και χρωματίζει την αλήθεια ανάλογα με τις επιθυμίες του ασυνείδητου. Εντούτοις, στο ασφαλές περιβάλλον που δημιούργησε η Μαίριλυν Γιάλομ για τους φίλους της, οι παιδικές αναμνήσεις επανέρχονται με απροσδόκητη ζωντάνια. Το επιβλητικό κολάζ μαρτυριών μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος, όχι μόνο τότε αλλά και σήμερα. Στους Αθώους μάρτυρες, το τελευταίο και πιο προσωπικό της έργο στο πεδίο της πολιτισμικής Ιστορίας, η Γιάλομ εξετάζει τις μόνιμες επιπτώσεις αυτών των παιδικών βιωμάτων – και διερωτάται αν θα υποχρεώσουμε μια νέα γενιά παιδιών να περάσει τη ζωή της προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τέτοιου είδους αναμνήσεις.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Στην αποβάθρα, ανάμεσα στο περιφερόμενο πλήθος του μισοκατεστραμμένου σιδηροδρομικού σταθμού, ο πατέρας μου έστεκε χαμογελαστός, αυτοπροσώπως, ο βασιλιάς των Λαπώνων. Είχε τηρήσει την υπόσχεσή του. Δεν γύρισε από τον πόλεμο μέσα σε ξύλινο φέρετρο. Είχε προστατέψει το διαμέρισμά μας. Είχε διώξει μακριά μας τους Ρώσους και στο εξής δεν θα τους άφηνε να εισβάλουν στη χώρα μας. Μας είχε γλιτώσει απ’ όλα τα δεινά. Επομένως, αναρωτήθηκα όταν ο πατέρας αγκάλιασε σφιχτά εμένα και την αδελφή μου, γιατί η μητέρα μου έκλαψε καθώς την έσφιγγε στην αγκαλιά του ;

« Ενάντια σε δύο εχθρούς – Η οδύσσεια μιας φινλανδικής οικογένειας »

 

Μετά την αχλαδιά, τραβήξαμε γραμμή προς τις πάπιες. Το χώμα ήταν βρεγμένο και ολισθηρό, επειδή οι πάπιες τίναζαν μονίμως έξω τα νερά της λιμνούλας. Σκάψαμε έναν ακόμα λάκκο, τον οποίο δεν θα ξανανοίγαμε. Οι πάπιες ξύπνησαν και βάλθηκαν να φτεροκοπούν. Η μητέρα μου έριξε μέσα στο λάκκο την κομματική της ταυτότητα, την κομματική ταυτότητα της Ίλζε και κατόπιν του πατέρα μου. Ακολούθησαν οι κονκάρδες του Κόμματος με το έμβλημα των Ες Ες, όλα τα παράσημα του πατέρα μου με τις σβάστικες, ακόμα και οι επωμίδες του, και τέλος ένα όπλο μικρού διαμετρήματος που είχαμε φυλαγμένο στο συρτάρι του πατέρα μου. Στη συνέχεια σκεπάσαμε το Τρίτο Ράιχ. Πατήσαμε καλά το χώμα από πάνω, ενόσω η νύχτα έστελνε πύρινα σινιάλα, αστράφτοντας και βροντώντας, και οι σφαίρες των Αμερικανών σφύριζαν στον σκοτεινό ουρανό πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Έπειτα ανεβήκαμε τρέχοντας στο διαμέρισμά μας και δέσαμε ένα άσπρο σεντόνι στον ιστό της σημαίας.  

« Ένα παιδί μεγαλώνει στο περιβάλλον των Ναζί »

 

Οι καταραμένοι, οι σατανικοί Γερμανοί κατέστρεψαν το κομμάτι της πόλης στο οποίο ζούσαμε. Αν βρισκόμαστε πενήντα μέτρα πιο μακριά, ίσως θα είχαμε σκοτωθεί κι εμείς. Αυτό πίστευα σχεδόν σε όλη τη ζωή μου, σκεπτόμενος τη στυγνή βαρβαρότητα των Γερμανών εισβολέων. Ώσπου, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, επισκεφτήκαμε με τις αδελφές μου τη χορταριασμένη έκταση –ήταν ακόμα περιφραγμένη με αγκαθωτό σύρμα– όπου είχε διαδραματιστεί το περιστατικό. Και τότε έμαθα ότι τα αεροπλάνα που είχαν βομβαρδίσει εκείνο το κομμάτι της πόλης μας ήταν βρετανικά ! Επρόκειτο για ένα βομβαρδισμό που είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη απώλεια σε αμάχους στη Χάγη στη διάρκεια του πολέμου. Σε μια ανώφελη προσπάθεια να δημιουργήσουν αμυντική περίμετρο κατά των εισβολέων, οι Βρετανοί είχαν αφανίσει την περιοχή και όσους κατοικούσαν εκεί.

« Όταν μιλάει η μνήμη – Ολλανδία »

 

Οι συμμετέχοντες στην Αντίσταση, οι francs-tireurs, οι μακί, οι παρτιζάνοι του Georges Guingouin, « οι αντιστασιακοί της τελευταίας στιγμής », αναζητούσαν «συνεργάτες », « οπαδούς της κυβέρνησης του Βισύ», «μαυραγορίτες» για να πάρουν εκδίκηση. Ο αριθμός των αυθαίρετων συλλήψεων, των εκτελέσεων με συνοπτικές διαδικασίες, των φυλακισμένων γυναικών, των γυναικών που τους ξύριζαν το κεφάλι, των γυναικών που βιάζονταν με τον πιο κτηνώδη τρόπο, εξακολουθούσε να αυξάνεται. Στο πλαίσιο αυτής της « κάθαρσης », οι γυναίκες, σε πολλές περιπτώσεις, ήταν τα εξιλαστήρια θύματα. Έπρεπε να πληρώσουν, όχι μόνο για τις δικές τους αμαρτίες αλλά και για τις αμαρτίες των αντρών. Αμαρτίες αναμφίβολα που αξίζει να συγχωρεθούν σε σύγκριση με όσα είχαν διαπράξει οι άντρες.

« Αντίσταση – Μέσα στην “ελεύθερη ζώνη” της Γαλλίας »

 

ΕΓΚΩΜΙΑ

Στους Αθώους μάρτυρες, η Ιστορία και η μνήμη χορεύουν μαζί αρμονικά, αγκαλιάζονται και χωρίζουν. Η Μαίριλυν Γιάλομ έχει το χάρισμα να βάζει να συνομιλούν μεταξύ τους παλιές ενθυμήσεις, φιλτραρισμένες μέσα από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Μας εισάγει, με έξοχο τρόπο, στη ζωή αυτών των συνηθισμένων παιδιών που έζησαν σε ασυνήθιστους καιρούς.

–HEATHER MORRIS, συγγραφέας του The Tattooist of Auschwitz

 

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος γέννησε ιστορίες φρίκης αλλά και ηρωισμού. Οι πολεμικές αναμνήσεις που καταγράφονται στους Αθώους μάρτυρες λούζονται στο άδολο φως της παιδικής ηλικίας. Θα είναι από τις τελευταίες αναμνήσεις όσων έζησαν τον πόλεμο. Οι απαρέγκλιτα συγκινητικές αυτές ιστορίες συνιστούν μια οδυνηρή ματιά στο πιο καταστροφικό γεγονός του 20ού αιώνα.

–DAVID M. KENNEDY, συγγραφέας

του Freedom from Fear: The American People in Depression and War, 1929-1945

 

Οι Αθώοι μάρτυρες της Μαίριλυν Γιάλομ μας προσφέρουν μια σημαντική φρέσκια ματιά στο τραυματικό αποτύπωμα του πολέμου στα παιδιά. Το εμπεριστατωμένο και γεμάτο ευαισθησία πλαίσιο της Γιάλομ εστιάζει στις ζωντανές αφηγήσεις των ανθρώπων που βίωσαν τον πόλεμο ως παιδιά και επέζησαν. Δεν πρόκειται απλώς για μια ακόμα σημαντική συμβολή της στο ιστορικό και λογοτεχνικό πεδίο αλλά και για ένα υπέροχο βιβλίο που διατηρείται ζωηρά στη μνήμη.

–ALEXANDRA ZAPRUDER, συγγραφέας

του Salvaged Pages: Young Writers’ Diaries of Holocaust

 

Πραγματοποιώντας έναν μνημειώδη άθλο, η Μαίριλυν Γιάλομ έπεισε τους φίλους της που είχαν βιώσει ως παιδιά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο να αφηγηθούν την ιστορία τους. Στους Αθώους μάρτυρες, ανακαλούν στη μνήμη, με σπαρακτική διαύγεια, τα παιδικά τους χρόνια την περίοδο του πολέμου. Έχει σημασία να ακούσουμε τη φωνή εκείνων που κατόρθωσαν να επιβιώσουν από τέτοιου είδους ψυχικά τραύματα και συνέχισαν να ζουν δημιουργικά για πολλά χρόνια.

–MAXINE HONG KINGSTON, συγγραφέας

του The Woman Warrior : Memoirs of a Girlhood Among Ghosts

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΜΑΙΡΙΛΥΝ ΓΙΑΛΟΜ (1932-2019) διετέλεσε καθηγήτρια γαλλικής φιλολογίας και διευθύντρια σπουδών στο Ινστιτούτο Κλέυμαν για τις Σπουδές Φύλου στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Στα βιβλία της περιλαμβάνονται βασικά έργα πολιτισμικής ιστορίας όπως : Ο καιρός των καταιγίδων. Η Γαλλική Επανάσταση στη μνήμη των γυναικών: Αριστοκράτισσες, αστές και χωρικές αφηγούνται (1993 – Άγρα, 2009), Η ιστορία του γυναικείου στήθους (1997 – Άγρα, 2006 ), Η ιστορία της συζύγου (2001 – Άγρα, 2012), Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού ( 2004 – Άγρα, 2008), Τα αμερικανικά νεκροταφεία : 400 χρόνια ιστορίας μέσα από τα κοιμητήρια και τους τόπους ταφής ( 2008, με φωτογραφίες του Reid Yalom – Άγρα, 2010 ) και Πώς οι Γάλλοι επινόησαν τον έρωτα ( 2012 – Άγρα, 2018). Το 1992 της απονεμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση ο τίτλος Officier des Palmes Académiques. Έζησε στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνιας με τον σύζυγό της, ψυχίατρο και συγγραφέα Irvin D. Yalom.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

Ίχνη του πολέμου, Φράιμπουργκ, περ. 1945

©akg-images / Voller Ernst

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ MARILYN YALOM ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

    

  

Δελτίο Τύπου | Ο ΕΦΗΒΟΣ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ του Γιάννη Ζέρβα

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ

Ο ΕΦΗΒΟΣ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

ΠΡΩΙΜΑ, ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΑ

1976 –1983

[ REMASTERED & REMIXED 2020–2021 ]

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 72, Τιμή : 9,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-523-3

 

Κυκλοφόρησε το 9^ο ποιητικό βιβλίο του Γιάννη Ζέρβα.
Πρόκειται για ποιήματα «πρώιμα, σπασμένα και κρυμμένα» της περιόδου 1976-1983 και όπως αναφέρει ο ποιητής «Remastered and remixed 2020-2021».

 

Από το οπισθόφυλλο:

« Όταν μετακόμισα στο καινούργιο μου σπίτι, κατέβηκα να δω τί υπήρχε στο υπόγειο... δεν βρήκα τίποτε τρομαχτικό και γύρισα να φύγω, μόνο για να ανακαλύψω ότι η πόρτα δεν ήταν πια εκεί... »
Sherlock ( Βρετανός ντετέκτιβ )
 
« Δεν έπρεπε να κατέβεις εκεί κάτω, αγάπη μου... »
Anjali ( Ινδή ηθοποιός )
 
« Μπορεί να βρίσκομαι στο υπόγειο.
Θα πάω επάνω να κοιτάξω... »
Escher ( Ολλανδός σχεδιαστής )

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Άρχισε να γράφει ποίηση στο γυμνάσιο και στα εικοσιένα του, ενώ φοιτούσε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο Τζούλια, το τελευταίο από τα «τραμάκια» των Εκδόσεων Εγνατία. Αυτό το βιβλιαράκι, για ανεξιχνίαστους λόγους, απέκτησε μια κάπως καλτ φήμη. Ακολούθησαν οκτώ ποιητικά βιβλία στις Εκδόσεις Άγρα (μεταξύ των οποίων και το σίκουελ Τζούλια Δύο). Παράλληλα, έκανε σπουδές ψυχιατρικής στη Νέα Υόρκη, ακαδημαϊκή καριέρα στο ΕΚΠΑ και διάφορες μεταφράσεις και επιμέλειες ποιητικών, θεατρικών, λογοτεχνικών και ψυχιατρικών βιβλίων, μεταξύ των οποίων το σύνολο (επιστημονικό και λογοτεχνικό) του έργου του Ίρβιν Γιάλομ. Κατά κόσμον εργάζεται ως κλινικός ψυχίατρος και διδάσκει ψυχοσωματική ιατρική και ψυχοθεραπεία στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά μόνας συνεχίζει να πειραματίζεται με τη γραφή του.

ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

   

   

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΑ ΣΤΗΝ «ΑΓΡΑ»

 

Δελτίο Τύπου | Ο ΤΟΙΧΟΣ / Ο ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ της Δώρας Τσόγια

 

ΔΩΡΑ ΤΣΟΓΙΑ

Ο ΤΟΙΧΟΣ / Ο ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 112, Τιμή : 13,00 Ευρώ

ISBN 978-960-505-499-1

 

Ο ΤΟΙΧΟΣ

ΥΣΤΕΡΙΚΗ : Αχ πού είναι ; Γιατί δε βλέπω ; Αυτοί μας βλέπουν ;
ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ: Πού είστε, ρε καριόληδες ; Τί θέλετε από μας ;
ΟΡΙΑΚΗ : Εγώ τους βλέπω, αλλά όχι καθαρά.
ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΗΣ: Εγώ βλέπω μόνο τον εαυτό μου.
ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ: Εγώ βλέπω μόνο ψεγάδια.
ΠΑΡΑΝΟΪΚΗ: Κάπου εδώ θα βρίσκονται. Βλέπω κάτι σκιές.

Έξι χαρακτήρες που υποφέρουν από αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν « διαταραχές προσωπικότητας » βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην ίδια συνθήκη, πίσω από έναν αόρατο τοίχο. Πώς βρέθηκαν εκεί χωρίς να το καταλάβουν ; Θα μπορέσουν να βρουν κάποια κοινά σημεία πλεύσης ή, έστω, τον τρόπο να βγουν από κει μέσα ;

Ο ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ

Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Είμαστε σα δυό μισά που πρέπει να ενωθούν. Σαν το σαλιγκάρι και το κέλυφός του.

Το φεγγάρι και το τηλεσκόπιο.

Τη ρόδα και τη ζάντα της.

Το αυτοκίνητο και την κουκούλα του…

Ένας Άντρας ζει στο σύμπαν του αυτοκινήτου του. Αν και γιατρός, αγνοεί τα σημάδια του αυξανόμενου αυτοεγκλεισμού του καθώς αφοσιώνεται στα εξαρτήματα του αγαπημένου του τετράτροχου. Με τους άλλους ανθρώπους ψάχνει να βρει τη σωστή απόσταση, αυτή στην οποία μπορούν να ανεχτούν ο ένας τον άλλο. Όπως λέει το ίνδαλμά του, ο Σοπενάουερ, έτσι κάνουν οι σκαντζόχοιροι. Μπορεί μια ερωτική σχέση να μειώσει την απόσταση και να βγάλει τον Άντρα από το μοναχικό σύμπαν του ; Ώς που μπορεί να φτάσει η αγάπη του για το τετράτροχο αντικείμενο του πόθου του ;

Σχέδια εξωφύλλου: Αντώνης και Μάρκος Κρασάς

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΔΩΡΑ ΤΣΟΓΙΑ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε φιλοσοφία, παιδαγωγική και ψυχολογία στο ΑΠΘ. Είναι διδάκτωρ κλινικής ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγκχαμ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια.

Από νωρίς της άρεσε το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και θεατρικών έργων, αλλά το γράψιμο ήρθε πολύ αργότερα. Το πρώτο της βιβλίο 20 αστικά μονόπρακτα (Εκδόσεις Άγρα, 2016) έχει ανέβει από επαγγελματικές και ερασιτεχνικές ομάδες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Συμμετείχε επίσης στο συλλογικό βιβλίο Μια γιορτή για τον Σαίξπηρ με το μονόπρακτο Άγαλμα Ιουλιέττας (Εκδ. Βακχικόν, 2017). Το έργο της Pregame ή Νελ και Ναγκ (2019) υπάρχει σε ελεύθερη ηλεκτρονική έκδοση στο διαδίκτυο. Έχει βραβευτεί για τα έργα της Πλατεία Ελευθερίας (2011), Κανονικοί γονείς (2014) και 20 αστικά μονόπρακτα (2019).

Ο τοίχος / Ο σκαντζόχοιρος είναι το δεύτερο βιβλίο της στις Εκδόσεις Άγρα.

ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ