Παρασκευή 5 Απριλίου 2019

Δελτίο τύπου | O ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ Ή Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ του Jean Giono



JEAN GIONO

O ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ
 Ή
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ


Πρόλογος - Μετάφραση: ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΒΩΚΟΣ


Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2019

Αριθμός σελίδων : 112, Τιμή : 10,00 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-369-7





Όταν, για μια εξέγερση, [ο Μακιαβέλλι] λέει απλώς: «Το βράδυ…» ή «Το πρωί…», το κάνει γιατί η εξέγερση είναι ήδη εκεί, δεν έχει χρόνο να πει περισσότερα. Του χρειάζεται να αποσυναρμολογήσει το μηχανισμό της εξέγερσης (είναι ο πρώτος συγγραφέας των μαζών), να εξετάσει τα γρανάζια, να δει πως λειτουργούν οι καρδιές, πως είχαν λειτουργήσει έναν μήνα πριν για να φτάσουμε ώς εδώ. Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ και ο αέρας που λυσσομανούσε έπνιξε τα φανάρια στους δρόμους και σκίζεται, ουρλιάζοντας, πάνω στο γείσο των σπιτιών της πόλης. Ή ήταν ένα πρωί μαγιάτικο με τις δόξες του, και στεναγμοί ή δόξες βρίσκονται σ’  αυτές τις εξεγερμένες καρδιές. Η αυτοψία που κάνει είναι πολύ ακριβής για να του ξεφύγει ένα τέτοιο γεγονός. Ξέρει την αξία του κρύου, της ζέστης, του ανέμου, του ήλιου και της μυρωδιάς της πασχαλιάς για την ανθρώπινη καρδιά. Στη γωνία μιας ξηρής απαρίθμησης λογικών σκέψεων βάζει ξαφνικά, σε μια απ  αυτές, το ίχνος του ανέμου, της νύχτας, του ήλιου η της πασχαλιάς.
Τα ίχνη αυτά είναι μέσα του.

TO ΚΕΙΜΕΝΟ του Ζιονό έχει μια μικρή ιστορία, η οποία δεν στερείται πολιτικού ενδιαφέροντος – αλλά πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά με πρωταγωνιστή του κειμένου τον Μακιαβέλλι ;

Το καλοκαίρι του 1948 ο Ζιονό προτείνει στις εκδόσεις Gallimard, να περιλάβει το έργο του Μακιαβέλλι στη διάσημη σειρά Pléiade. Ο Κλωντ Γκαλλιμάρ δέχεται και προτείνει μάλιστα στον Ζιονό να αναλάβει την ευθύνη της έκδοσης και να την προλογίσει. Το έργο σχεδιάζεται σε δύο τόμους, ο ένας για τα θεωρητικά και λογοτεχνικά κείμενα, ενώ ο δεύτερος για την ιδιωτική αλληλογραφία του Φλορεντινού, στην οποία όμως συμπεριλαμβάνονται οι αναφορές του Μακιαβέλλι στη Σινιορία, όπου περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια από τον ίδιο οι συναντήσεις και οι συζητήσεις του με τους εκπροσώπους των ξένων δυνάμεων, στους οποίους συγκαταλέγονται ο βασιλιάς της Γαλλίας και ο τρομερός Καίσαρ Βοργίας, ένα από τα πρότυπα του Ηγεμόνα.

Ο ιδρυτής του οίκου Γκαστόν Γκαλλιμάρ παρεμβαίνει στο θέμα και ζητά φιλικά από τον Ζιονό να ξαναγράψει το κείμενό του σε τόνο πιο συμβατό με το ύφος της σειράς. Ο συγγραφέας τελικά υποχωρεί στις υποδείξεις του φίλου του εκδότη, χωρίς όμως η υποχώρησή του να σημαίνει και συμφωνία. Σε μία επιστολή ο Ζιονό γράφει : «Η σειρά της Pleiade δεν δέχτηκε την πρώτη εισαγωγή που είχα κάνει. Υπερβολικά εκτός κανόνων. Υπερβολικά ελεύθερη. Έκανα μία άλλη σοφότερη, δηλαδή τίποτα».

Τελικά, η συμβιβαστική λύση που βρέθηκε ικανοποίησε σχεδόν όλο τον κόσμο : Το σοφό κείμενο έσωσε το κύρος της σοβαρής σειράς, ενώ ο Κύριος Μακιαβέλλι, κάπως πιο καθημερινός, κάπως πιο οικείος και κάπως πιο λαϊκός, ανοίγει τη δίτομη έκδοση των επιστολών του Φλορεντινού συγγραφέα, δημοσιευμένη και αυτή στον οίκο Gallimard, αλλά στη σειρά Απομνημονεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία του παρόντος. Αυτόν τον Μακιαβέλλι θα διαβάσει ο αναγνώστης στο κείμενο που ακολουθεί : Ο καθένας και ο Μακιαβέλλι του. –Γ. Β.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

[Ο Μακιαβέλλι] ξέρει τη σημασία που δίνουμε στα πράγματα το πρωί και τη σημασία που τους δίνουμε το βράδυ, τις επιπτώσεις του ανοιχτού ουρανού και του ήλιου στην πειθαρχία που κάνει έναν στρατό δυνατό, τις δυσκολίες που συναντά ο ενθουσιασμός μέσα στην παγωνιά· την αξία των αποφάσεων που παίρνονται νύχτα και, γενικότερα, τη σημασία, για κάθε είδους πολιτική, της περισσότερης ή της λιγότερης ζέστης στα ευαίσθητα σημεία του σώματος, του περισσότερου η λιγότερου φωτός στο σκηνικό του κόσμου.

Μακιαβέλλι: Είμαι αυτό το σπάνιο πουλί: ένας κακοπληρωμένος πολιτικός. Ούτε καν ανταμοιβή, πράγμα που δεν πρέπει να σας εκπλήξει: Οι βασιλείς είναι ασυναγώνιστοι στο θέμα. Αλλά η ευχαρίστησή μου, αυτή δεν με ξεγελάει ποτέ. Θέλετε να σας πω ποιός με πληρώνει, με μισθό αφάνταστο, βασιλικό– η έκφραση ταιριάζει στην περίπτωση ; Εσείς! Βρισκόμαστε σε μια εποχή που ονομάζεται Αναγέννηση. Δεν σας μαθαίνω τίποτα λέγοντάς το. Είμαι άνθρωπος της Αναγέννησης, το ίδιο κι εσείς. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μεγάλα πρότυπα.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΖΑΝ ΖΙΟΝΟ ( 1895-1970 ), Γάλλος μυθιστοριογράφος και θερμός εραστής της φύσης, ιδιαίτερα της Προβηγκίας, ήταν αυτοδίδακτος συγγραφέας. Πολέμησε στον Α’  Παγκόσμιο πόλεμο και επέζησε στη μάχη του Βερντέν. Τη φρίκη του πολέμου αποτύπωσε στο μυθιστόρημά του Le grand troupeau (Το μεγάλο κοπάδι, 1931).
Η δημοτικότητά του μεγάλωσε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 με μια σειρά μυθιστορήματα για την ευγένεια των απλών ανθρώπων της επαρχίας. Κορυφαία της σειράς αυτής ήταν η τριλογία Le Chant du monde (Το τραγούδι του κόσμου, 1934 ), όπου εξέφρασε την αγανάκτηση του ευαίσθητου ανθρώπου απέναντι στον σύγχρονο πολιτισμό. Το 1939 ο Ζιονό πέρασε δύο μήνες φυλακισμένος για την ειρηνιστική δράση του. Το 1945 αιχμαλωτίστηκε από μια κομμουνιστική αντιστασιακή ομάδα που θεωρούσε του ειρηνιστές συνεργάτες των Ναζί. Αλλά η σθεναρή υπεράσπιση του Αντρέ Ζιντ αναίρεσε τον στιγματισμό του. Το 1954 ο Ζιονό εκλέχθηκε μέλος της Académie Goncourt.
Μετά τον Β’  Παγκόσμιο πόλεμο το λογοτεχνικό του ύφος άλλαξε τελείως : Έγινε λιτό, με έμφαση στην αφήγηση, και πιο αισιόδοξο. Μεταξύ των καλύτερων έργων του την περίοδο αυτή είναι τα Le Hussard sur le toit (Ο ουσσάρος στη στέγη, 1952), Le Bonheur fou (Τρελή ευτυχία, 1957 ), Deux cavaliers de lorage (Οι δυό καβαλάρηδες της καταιγίδας, 1965), Lhomme qui plantait des arbres ( Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα, 1953 – ετοιμάζεται στις Εκδόσεις Άγρα), κ.α.

Δελτίο τύπου | O AΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜOΣ του Pierre-André Taguieff



PIERRE-ANDRÉ TAGUIEFF


O AΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜOΣ


Μετάφραση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΔΕΡΗΣ


Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2019
Αριθμός σελίδων : 168, Τιμή : 14,00 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-377-2






ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ του 19ου αιώνα η λέξη «αντισημιτισμός», στις περισσότερες χώρες της Δύσης, χρησιμοποιείται ως γενικός όρος που χαρακτηρίζει το σύνολο των αφηγήσεων, αναπαραστάσεων, δοξασιών, πρακτικών και θεσμικών μορφωμάτων των οποίων οι ιστορικές εκφάνσεις διακρίνονται από μια εχθρική στάση απέναντι στους Εβραίους, στις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους και στον τρόπο ζωής τους. Η εχθρότητα αυτή εκφράζεται κοινωνικά με διακρίσεις και διωγμούς που έχουν σκοπό τη διαπόμπευση ή τον εκφοβισμό των Εβραίων, προκειμένου να απομονωθούν η να εκδιωχθούν από έναν τόπο, και παίρνει διάφορες μορφές ως προς την ένταση, την ορατότητα στην κοινωνία και την ιδεολογική αποδοχή της. Συνήθως η εχθρότητα αυτή, στα άτομα που την εκφράζουν έμπρακτα, είναι ανάμεικτη με συναισθήματα φόβου η δυσπιστίας, μίσους, περιφρόνησης η αγανάκτησης, εμφανιζόμενα σε διαφορετικές αναλογίες.
Τα αντιεβραϊκά ιδεολογήματα αλλάζουν μορφή περνώντας από το ένα έθνος στο άλλο, από το ένα κοινωνικό η πολιτιστικό σύνολο στο άλλο. Σε αντίθεση με την κοινώς εννοούμενη σημασία του όρου, ο «αντισημιτισμός» είναι ένα φαινόμενο σύνθετο, πολυδιάστατο, πολυπαραγοντικό, ετερογενές και σε διαρκή εξέλιξη.
Ο τόμος αυτός παρουσιάζει ένα πλήρες και αποτελεσματικό πανόραμα, τεκμηριωμένο με επιχειρήματα, μιας έννοιας, δυστυχώς, περισσότερο επίκαιρης από ποτέ. Ο Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ εξετάζει όλες τις εβραιοφοβίες για να δείξει πως βασίζονται σε εκ των υστέρων εξορθολογισμούς που έχουν στόχο τους να νομιμοποιήσουν αδικαιολόγητα μίση, φόβους και πάθη.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Αυτό που έχει επικρατήσει, γενικά και εσφαλμένα, να ονομάζουμε « αντισημιτισμό» η  «ιουδαιοφοβία» θα μπορούσε πιο απλά να οριστεί, υπό την οπτική των θυμάτων, ως το σύνολο των βιαιοπραγιών που υπέστησαν οι Εβραίοι στη διάρκεια της ιστορίας τους, λαμβάνοντας υπ’ όψιν όχι μόνο τη φυσική βία αλλά και τη συμβολική. Η ύπαρξη θυμάτων μεταξύ των Εβραίων, όμως, προϋποθέτει και την ύπαρξη εχθρών, των «δημίων», που οι προθέσεις και οι ενέργειές τους, το ίδιο άστοχα, μπορούν να χαρακτηριστούν «αντισημιτικές» – ο χαρακτηρισμός είναι άστοχος γιατί τα θύματα των «αντισημιτών» δεν είναι, γενικά, οι «Σημίτες» αλλά οι «Εβραίοι».


Για τους περισσότερους Γερμανούς και Αυστριακούς ρατσιστές, αυτό που έμοιαζε να αποτελεί το ανησυχητικότερο και απειλητικότερο στοιχείο των Εβραίων πλέον δεν ήταν οι διαφορές αλλά οι ομοιότητες. [...] Στον πυρήνα του σύγχρονου θρησκευτικού αντιιουδαϊσμού και του πολιτικού αντισημιτισμού βρίσκουμε έναν φόβο βαθύτερο από το φόβο του άλλου: το φόβο του ομοίου.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΠΙEΡ-AΝΤΡE ΤΑΓΚΙEΦ είναι κοινωνιολόγος, πολιτικός αναλυτής, ιστορικός των ιδεών και διευθυντής ερευνών του CNRS. Είναι επίσης συγγραφέας του βιβλίου Η εκδίκηση του εθνικισμού (2015), καθώς και πολλών άλλων μελετών, και επιμελητής του Ιστορικού και κριτικού λεξικού του ρατσισμού (2013).


ΕΞΩΦΥΛΛΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ
Μάρτιος 2019, για την παρούσα έκδοση


ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΕΙΡΑ



Δελτίο τύπου | Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΜΩΝ της Anne-Clementine Larroque



ANNE-CLEMENTINE LARROQUE


Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΜΩΝ



Μετάφραση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΔΕΡΗΣ



Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2019
Αριθμός σελίδων : 160, Τιμή : 14,00 Ευρώ
ISBN: 978-960-505-380-2




ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ μέχρι το ISIS και από τους Ουιγούρους αυτονομιστές της Κίνας μέχρι τους ισλαμιστές της Ινδονησίας αλλά και της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ, το ωστικό κύμα του ισλαμισμού προκαλεί συζητήσεις σε όλο τον κόσμο. Αν και η τζιχαντιστική τρομοκρατία βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των ανησυχιών, ο ισλαμισμός δεν περιορίζεται σε αυτήν: Από το 2011, ισλαμιστικές οργανώσεις έχουν κατακτήσει με δημοκρατικά μέσα την εξουσία σε διάφορα κράτη: Τουρκία, Τυνησία, Μαρόκο και για ένα διάστημα στην Αίγυπτο.
Με λίγα λόγια, ο ισλαμισμός, είτε είναι πολιτικός είτε τρομοκρατικός είτε ιεραποστολικός, εξαπλώνεται. Η ύπαρξη, ωστόσο, μιας ισλαμιστικής διεθνούς αποτελεί χίμαιρα. Είναι απαραίτητο να λάβουμε υπ' όψιν την πολυφωνία των ισλαμισμών αν θέλουμε να τους κατανοήσουμε.
Το βιβλίο εξετάζει την προέλευση και τις βάσεις των σουννιτικών και σιιτικών ισλαμιστικών θεωριών παρέχοντας το αναγκαίο υπόβαθρο, για οποιαδήποτε σκέψη πάνω στο θέμα. Μας δείχνει πώς η κατανόηση των σημερινών εκφάνσεων του ισλαμισμού απαιτεί τη γεωγραφικά και πολιτικά εστιασμένη μελέτη του κάθε κινήματος.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ώς τους ευσεβείς σαλαφιστές και από τους αυτονομιστές Ουιγούρους της Κίνας μέχρι το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, από τα ισλαμιστικά κινήματα των Φιλιππίνων και της Ινδονησίας μέχρι εκείνα της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ, αυτό που σήμερα δηλώνει η λέξη «ισλαμισμός» είναι ένα σύνθετο φαινόμενο το οποίο όμως απαιτεί την προσοχή μας. Ιδίως όταν διαπιστώνουμε, σε όλη την υφήλιο, ότι μετά τις αραβικές επαναστάσεις που από το 2011 συγκλόνισαν τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, τα ισλαμιστικά κινήματα αποτελούν τις νέες γραμμές ισχύος που αναφαίνονται στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτά τα ισλαμιστικά κινήματα ωστόσο υπήρχαν και πριν από την «Αραβική Άνοιξη». Η πολιτική δράση τους ήταν γνωστή από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν ξέσπασε η Ιρανική επανάσταση και κηρύχθηκε ο Σοβιετοαφγανικός πόλεμος. Το ωστικό κύμα του ισλαμισμού, που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συχνά συγχέουν με τον τζιχαντισμό και την τρομοκρατία, όπως είναι φυσικό, συζητιέται σε όλο τον κόσμο, παραμένει όμως μια άγνωστη εν πολλοίς πραγματικότητα.


Η Anne-Clementine Larroque είναι ιστορικός και λέκτορας πολιτικών επιστημών.



ΕΞΩΦΥΛΛΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ
Μάρτιος 2019, για την παρούσα έκδοση


ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΕΙΡΑ