Δελτίο Τύπου | ΤΖΕΝΙΝ της Etel Adnan

ETEL ADNAN

ΤΖΕΝΙΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ:

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

ΕΙΚΟΝΕΣ:

RACHID KORAΪCHI

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2023

Αριθμός σελίδων : 32, Τιμή : 7,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-629-2

Είναι που υπάρχει κάτι ακόμα πιο σμικρό κι από το θάνατο, αυτό που σβήσαμε με τη γομολάστιχα των παιδιών, στον μαυροπίνακα της Ιστορίας, η Ιστορία, η τελευταία μας ψευδαίσθηση. Όταν έκανε κρύο στα μη ζεσταμένα σπίτια μας, ζεσταινόμασταν με τη μνήμη των προγόνων μας, σκεφτόμασταν ότι οι προπάπποι μας ήταν ημίθεοι. Οπωσδήποτε. Τίποτα λιγότερο. Όμως τελικά ήρθαν, οι αλήτες, να αφανίσουν, με οβίδες, να μας πουν ότι πολύ απλά δεν υπήρχαμε. Άρχισαν λοιπόν από τα λιόδεντρα, συνέχισαν με τους δενδρόκηπους, ύστερα με τις πολυκατοικίες, κι όταν όλα όσα απαριθμήσαμε είχαν πια εξαφανιστεί, έριξαν ανάκατα παιδιά, γέρους και νιόπαντρους, νεκρούς ή ημιθανείς, σε τάφο ομαδικό, και παράχωσαν τα πάντα, κι όλα αυτά για να πουν στον κόσμο των νεκροζώντανων ότι δεν υπήρχαμε, ότι δεν είχαμε υπάρξει ποτέ και πως έτσι, λοιπόν, δικαίως… μας εξολόθρευσαν.

ΤΖΕΝΙΝ. Μικρή πόλη στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, εμβληματική της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Πεδίο μάχης ήδη από το 1948 στη Νάκμπα (στα αραβικά, καταστροφή), τη βίαιη εκδίωξη των Παλαιστινίων από τις εστίες τους και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Ιδιαίτερα γνωστή από τη μάχη της Τζενίν το 2002, μετά την αποτυχία των συμφωνιών του Όσλο, στη διάρκεια της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα (στα αραβικά, εξέγερση), μια άνιση αλλά ηρωική σύγκρουση, που ο ιστορικός ηγέτης της Φατάχ και της παλαιστινιακής επανάστασης Γιασέρ Αραφάτ ονόμασε «νέα μάχη του Στάλινγκραντ». Τιμώντας τη μάχη του 2002, υψώθηκε στην Τζενίν παλαιστινιακό μνημείο των νεκρών μαχητών.

Διαχρονικά, κέντρο αντίστασης κατά της ισραηλινής κατοχής και του καθεστώτος απαρτχάιντ, ιδιαίτερα από μια πολυπληθή νέα γενιά, χωρίς μέλλον και χωρίς εμπιστοσύνη σε καμιά παραδοσιακή παλαιστινιακή ηγεσία, ισλαμική ή λαϊκή, η Τζενίν γνώρισε, πάλι το καλοκαίρι του 2023, μαζική εισβολή του ισραηλινού στρατού.

Μετά την επίθεση της Χαμάς στο Νότιο Ισραήλ, στις 7 Οκτωβρίου 2023, και το ξέσπασμα του νέου πολέμου και τους τρομερούς βομβαρδισμούς της Γάζας, οι επιθέσεις του ισραηλινού στρατού και των ένοπλων ακροδεξιών εποίκων επεκτάθηκαν και στη Δυτική Όχθη και στην Τζενίν, όπου και κατέστρεψαν το μνημείο της μάχης του 2002.

Η Ετέλ Αντνάν έγραψε το συγκλονιστικό ποίημα σε πεζό μετά τη μάχη της Τζενίν το 2002.

Είναι αλήθεια ότι ζήσαμε μια παιδική ηλικία οργιώδους διαύγειας. Τί απέγινε εκείνο το παρελθόν; Οι φονιάδες δεν σταματούν στη σάρκα. Στοχεύουν το αόρατο, που ήταν η δική μας ευτυχία. Στο μεταξύ το Σύμπαν γερνάει, δισεκατομμύρια χρόνια έχουν ήδη παρέλθει και τ’ αστέρια παλεύουν για τη ζωή τους. Δεν αρκεί να αστράφτεις για να μην πεθάνεις.

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: ETEL ADNAN 

Βουνά, σινική μελάνη, 38,1 x 45,1 εκ., 2015

ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΤΕΛ ΑΝΤΝΑΝ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

     

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΕΤΕΛ ΑΝΤΝΑΝ γεννήθηκε το 1925 και μεγάλωσε στη Βηρυτό του Λιβάνου. Η μητέρα της ήταν Ελληνίδα από τη Σμύρνη και ο πατέρας της υψηλόβαθμος Οθωμανός αξιωματούχος από τη Δαμασκό. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, το Μπέρκλεϋ και το Χάρβαρντ. Από το 1958 έως το 1972 δίδαξε φιλοσοφία. Έγινε ζωγράφος. Χάρη στη συμμετοχή της στο κίνημα των ποιητών ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, άρχισε να γράφει ποιήματα και έγινε, σύμφωνα με τα λόγια της, «μια Αμερικανίδα ποιήτρια». Το 1972 επέστρεψε στη Βηρυτό και εργάστηκε ως πολιτιστική συντάκτρια. Έμεινε στον Λίβανο ώς το 1976. Το 1978 το πεζογράφημά της Sitt Marie Rose δημοσιεύθηκε στο Παρίσι από τις Éditions des Femmes. Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Καλιφόρνια. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από σύγχρονους συνθέτες και έχουν παρουσιαστεί σε διεθνή φεστιβάλ. Έργα της για το θέατρο έχουν σκηνοθετηθεί σε όλο τον κόσμο. Μεταξύ άλλων, έγραψε για τον Αμερικανό σκηνοθέτη Bob Wilson το γαλλικό κείμενο τής πολύγλωσσης όπερας Civil wars. Το ποίημά της Τζενίν διασκευάστηκε και παρουσιάστηκε στο Θέατρο Άττις, στην Αθήνα, το 2006. Έργο της βασισμένο στο ποίημα To Be In a Time of War, με κείμενα του Heiner Müller, παραστάθηκε στο Forum Freies Theater στο Ντύσσελντορφ, το Βερολίνο και τη Βηρυτό το 2011. Συμμετείχε με το εικαστικό της έργο στη 13η documenta, στο Κάσσελ της Γερμανίας, το 2012. Το 2016 παρουσιάστηκε αναδρομική έκθεση του έργου της στο Institut du monde arabe στο Παρίσι. Στη 14η documenta, στην Αθήνα, το 2017, στο πλαίσιο του προγράμματος κινηματογραφικών ταινιών με τίτλο «Κείμενα», παρουσιάστηκε από την ΕΡΤ 2 το ντοκυμανταίρ Ισμύρνα ( Ismyrna / Ismyrne ), σε σκηνοθεσία Ιωάννας Χατζηθωμά (Joana Hadjithomas) και Khalil Joreige, όπου η σκηνοθέτις συνομιλεί με την Ετέλ Αντνάν για την κοινή τους καταγωγή από τη Σμύρνη.
Οι σημαντικότερες διακρίσεις της περιλαμβάνουν: Βραβείο France-Pays Arabes για το Sitt Marie-Rose (1977)· Arab American Book Award για το σύνολο του έργου της και PEN Oakland Award για το Master of the Eclipse (2010)· California Book Award for Poetry για τη συλλογή Sea and Fog και Lambda Literary Award για το σύνολο του έργου της ως ομοφυλόφιλης συγγραφέως (2013). Το 2014 χρίστηκε Ιππότης των Γραμμάτων και των Τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Πέθανε στο Παρίσι το 2021.
Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Γράφοντας σε μια ξένη γλώσσα (2016), Το τίμημα που δεν είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε για τον έρωτα (2016), Σχετικά με το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (2017), Ο « ελληνικός » κόσμος του Θεόδωρου Τερζόπουλου και Δελφοί και Κιάτο (2019), Σιττ Μαρί Ροζ ( 2019), Ο Ορφέας απέναντι στο κενό και Χάινερ Μύλλερ και Τιντορέττο: Το πιθανό τέλος του τρόμου (2021) και Ταξίδι – Πόλεμος – Εξορία (2023).

Δελτίο Τύπου | ΜΕ ΡΑΜΜΕΝΗ ΦΤΕΡΝΑ του Σπύρου Γιανναρά

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

ΜΕ ΡΑΜΜΕΝΗ ΦΤΕΡΝΑ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2023

Αριθμός σελίδων : 352, Τιμή : 18,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-597-4

Ποιά τα όρια της ασθένειας ; εύλογα θα απορήσει κανείς. Ποιά τα όρια στην αναζήτηση της αλήθειας ; είναι μια πιθανή απάντηση. Ο Κριεζώτης πάντως σίγουρα πορεύεται σε ένα επικίνδυνο μεταίχμιο.

Το μυθιστόρημα Με ραμμένη φτέρνα είναι η ιστορία ενός γραφιά που προσπαθεί να συνέλθει μετά από μια ρήξη του αχίλλειου τένοντα που του διέλυσε τη ζωή, γυρίζοντας τρία μερόνυχτα μέσα στην πόλη, μπλέκοντας σε απροσδόκητες καταστάσεις, που δείχνουν να τον οδηγούν προς ένα είδος αυτογνωσίας. Είναι η ιστορία ενός εμμονικού ανθρώπου που έχει καταρρεύσει, και περιφέρεται μέσα σε μια πόλη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, έχοντας ως μοναδικό εφόδιο την Κατάρρευση του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: 

DOLORÈS MARAT

Le Chien sans nom, 2001

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία και θεωρία λογοτεχνίας στο Παρίσι. Εργάστηκε για δέκα χρόνια στην εφημερίδα Καθημερινή γράφοντας κείμενα (κυρίως για το βιβλίο και τα εικαστικά) και παίρνοντας συνεντεύξεις από Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Έχει συνεργαστεί με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά όπως η Νέα Εστία, το Ζην (The Press Project), το Εντευκτήριο, η Ευθύνη, το Φρέαρ, L’atelier du roman κ.ά., δημοσιεύοντας κυρίως βιβλιοκριτικές και διηγήματα. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων Ο λοξίας (Ίνδικτος, 2008) και Ζωή χαρισάμενη (Πόλις, 2011), Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει (Άγρα, 2015) και Τη μέρα που θα σηκωνόμουν να χορέψω (Άγρα, 2017). Ασχολείται με τη συγγραφή, την κριτική βιβλίου και τη μετάφραση. Έχει μεταφράσει Jean Genet, John Maynard Keynes, Etel Adnan, Laurent Mauvignier, Michel Houellebecq, Paul Auster, Pierre Assouline, Camille de Toledo κ.ά.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Αλεξάνδρα Αϊδίνη

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

 

Δελτίο Τύπου | ΤΑΞΙΔΙ / ΠΟΛΕΜΟΣ / ΕΞΟΡΙΑ της Etel Adnan

ETEL ADNAN

ΤΑΞΙΔΙ / ΠΟΛΕΜΟΣ / ΕΞΟΡΙΑ

ΣΧΕΔΙΑ:

ETEL ADNAN ΚΑΙ SIMONE FATTAL

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάιος 2023

Αριθμός σελίδων : 56, Τιμή : 9,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-593-6

Προέρχομαι από μια περιοχή του κόσμου την οποία γαζώνει και ξηλώνει ο πόλεμος, απ᾽ τις αρχές του 20ού αιώνα. Τη μνήμη μου και τη ζωή μου στην καθημερινότητά της την έχει υφάνει ο πόλεμος. Έχω συχνά αναρωτηθεί πώς ένα τόσο ευαίσθητο σύστημα όπως το ανθρώπινο σώμα μπορεί να αντέξει τόσο συχνά επαναλαμβανόμενες συντριβές σαν αυτές που γνώρισε και εξακολουθεί να βιώνει η αραβική Εγγύς Ανατολή.

[...] Ακολούθησε μια πραγματική, με τη βιβλική έννοια, Έξοδος : στην αρχή ένα μικρό ρυάκι και σταδιακά ένα πραγματικό ποτάμι. Οι Λιβανέζοι είχαν αρχίσει να φεύγουν. Τα κτίρια εξαφανίζονταν επίσης, οι συνοικίες, οι δρόμοι. Κάθε τοίχος που κατέρρεε, κάθε ανθρώπου θάνατος έπαιρναν οριστικά μαζί τους κάτι από τη ζωή και τη συλλογική μνήμη.

Ανακάλυπτα –βίωνα– το βαθύτερο νόημα της εξορίας. Τί είναι η εξορία αν όχι η βίαιη και αθέλητη απώλεια όλων των ζωντανών συμβόλων της ταυτότητας κάποιου ;

Ήμουν στη Βηρυτό και έβλεπα ότι η πόλη δεν επρόκειτο ποτέ πια να αναπτυχθεί φυσιολογικά, σώζοντας τον πυρήνα της πόλης που υπήρξε. Καταλάβαινα, χωρίς υπερβολές, το νόημα της έκφρασης Χαμένος Παράδεισος.

[...]  Η εξορία είναι αμετάκλητη αποστέρηση. Τη συνοδεύει πάντα ένα αίσθημα βαθιάς ταπείνωσης : «Ο άλλος», κάποιος ή κάτι, καταλαμβάνει αυτό που εσείς εγκαταλείψατε, αυτό που αφήσατε πίσω σας. Ως εκ τούτου, αισθάνεστε παραμερισμένος, σαν αντικείμενο που του αλλάζουν θέση.

Κι εγώ που βρίσκομαι τώρα εν μέσω όλων αυτών ;

Για ένα διάστημα, θεωρούσα ότι τις συγκρούσεις μου τις είχα επιλύσει μέσα στα γραπτά μου, με τα γραπτά μου. Θυμάμαι πως κάπου είχα πει ότι τα βιβλία μου, ποιητικά ή πεζά, ήταν, είναι τα σπίτια τα οποία κατοικώ. Κι είναι αλήθεια. Και μοιάζει απλό. Ωστόσο δεν είναι. Ακόμα και εκεί, το λιμάνι δεν είναι προστατευμένο από τις καταιγίδες.

Η εξορία δεν είναι πια το θλιβερό προνόμιο κάποιων ελάχιστων προσώπων: Έχει γίνει συνώνυμο της ανθρώπινης συνθήκης, με μια ελάχιστη ωστόσο διαφορά: Ορισμένους από μας η αρρώστια της μάς κατατρώει με τρόπο εμφανή και τελεσίδικο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν συνείδηση εκείνου από το οποίο υποφέρουν ήδη.

 ⧪

Είχα τοποθετήσει τη Βηρυτό και τον Λίβανο πολύ ψηλότερα από ποτέ, στο κέντρο ενός αποκαλυπτικού οράματος για τον αραβικό κόσμο, γεγονός που κατέληξε, λίγο αργότερα, σε ένα μακροσκελές ποίημα το οποίο ονόμασα Η αραβική Αποκάλυψη.

Η διάλυση των Αράβων αποφασίστηκε από τις δυτικές δυνάμεις στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, με τις διάφορες συμφωνίες που ακολούθησαν μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Με την προδοσία του Φαϊζάλ από τους Άγγλους και τους Γάλλους, τις διαιρέσεις, τους αποικισμούς, τις πολιτικές δολοφονίες, είχαμε εισέλθει σε μια τραγική φάση η οποία είχε διαμορφωθεί χωρίς τη θέλησή μας. Οπότε η εξορία κατέστη η υπαρξιακή και βιοτική συνθήκη κάθε Άραβα, είτε ζούσε στη χώρα του είτε αλλού. Ήταν σαν να έπρεπε να επιστρέψουμε πολύ πίσω, στην ιστορία ή στη μυθολογία, πίσω στην Άγαρ και στον Ισμαήλ, στην πρώτη σύζυγο του Αβραάμ και στον πρώτο του γιο, τον μυθικό θεμελιωτή των αραβικών φυλών, σε έναν γιο –έναν αποκληρωμένο γιο– και σε μία γυναίκα που εξαναγκάστηκαν σε εξορία και περιπλάνηση. 

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: ETEL ADNAN

Κήποι 13, 2018, 30 x 24 εκ.

ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΤΕΛ ΑΝΤΝΑΝ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

        

Δελτίο Τύπου | Ο ΟΡΦΕΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ― ΧΑΪΝΕΡ ΜΥΛΛΕΡ KAI ΤΙΝΤΟΡΕΤΤΟ της Etel Adnan

ETEL ADNAN

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

―

ΧΑΪΝΕΡ ΜΥΛΛΕΡ KAI ΤΙΝΤΟΡΕΤΤΟ

ΤΟ ΠΙΘΑΝΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ:

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΚΕΤΣΙΟY – ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάρτιος 2021

Αριθμός σελίδων : 64, Τιμή : 8,80 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-482-3

Η έκδοση συμπληρώνεται από 7 έγχρωμα έργα του Τιντορέττο

Η Ετέλ Αντνάν στον « Ορφέα απέναντι στο κενό » διαβάζει τον αρχαίο μύθο ως « θρίαμβο πάνω στο φόβο του θανάτου » και στο « Χάινερ Μύλλερ και Τιντορέττο » ασχολείται με το στίχο του Μύλλερ « το πιθανό τέλος του τρόμου » και κοιτάζει το έργο του Τιντορέττο μέσα από τα μάτια του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα Χ. Μύλλερ. Οι φράσεις αυτές αποτελούν την αφορμή για την έκδοση σε ένα τομίδιο των δύο κειμένων της.

ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΤΙ Ο ΟΡΦΕΑΣ, στην ανυπομονησία του, δεν θα τους υπάκουε και ότι η εντολή τους καθιστούσε ακόμη πιο ανυπόφορη την ανυπομονησία του. Παρ’ όλα αυτά δεν ήθελαν να κοιτάξει ο Ορφέας πίσω, και αργότερα τον τιμώρησαν αδυσώπητα.

Οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι πράγματι οι θεοί δεν ήθελαν να αντιληφθεί ο Ορφέας πως η Ευρυδίκη δεν ήταν εκεί. Δεν τον ακολουθούσε με κανέναν τρόπο ούτε και με οποιαδήποτε μορφή. Οι θεοί δεν ήθελαν να μάθει ο Ορφέας το μυστικό του θανάτου : ότι δηλαδή είναι οριστικός, απόλυτος. Όταν ο Ορφέας έστρεψε πίσω την κεφαλή του, δεν είδε κανένα φάσμα, καμία εικόνα, κανένα φάντασμα. Δεν αντίκρισε τίποτε απολύτως. Βρέθηκε μπροστά στο κενό.

H ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΤΙΝΤΟΡΕΤΤΟ στον Χάινερ Μύλλερ ανταποκρίνεται –και δικαιολογεί– αυτό που ο τελευταίος, ως νεαρή, τότε, εικοσάχρονη ιδιοφυΐα, είχε διαισθανθεί και εκφράσει σε ένα ποίημα με τον τίτλο « Εικόνες »: « Γιατί η ομορφιά σημαίνει το πιθανό τέλος του τρόμου ». Επίσης, δύο δεκαετίες αργότερα, με αφορμή το Θαύμα του αγίου Μάρκου του Τιντορέττο, θα πει : «Το φως είναι ένας κυκλώνας ».

Μπορούμε να εικάσουμε ότι ο Τιντορέττο, όπως ακριβώς έκανε ο Δάντης στην ποίηση, σε όλη τη διάρκεια του μακρόχρονου βίου του, ζωγράφισε τη δική του Θεία Κωμωδία, αντιλαμβανόμενος πράγματι τον κόσμο ως ένα θέατρο το οποίο εντάσσεται στο απείρως ευρύτερο θέατρο της Δημιουργίας.

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: ETEL ADNAN

Χωρίς τίτλο, π. 1980. Λάδι σε καμβά, 20 x 25 εκ. , Ιδιωτική συλλογή

ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΤΕΛ ΑΝΤΝΑΝ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

       

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΕΤΕΛ ΑΝΤΝΑΝ γεννήθηκε το 1925 και μεγάλωσε στη Βηρυτό του Λιβάνου. Η μητέρα της ήταν Ελληνίδα από τη Σμύρνη και ο πατέρας της υψηλόβαθμος Οθωμανός αξιωματούχος από τη Δαμασκό. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, το Μπέρκλεϋ και το Χάρβαρντ. Από το 1958 έως το 1972 δίδαξε φιλοσοφία. Έγινε ζωγράφος. Χάρη στη συμμετοχή της στο κίνημα των ποιητών ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, άρχισε να γράφει ποιήματα και έγινε, σύμφωνα με τα λόγια της, «μια Αμερικανίδα ποιήτρια». Το 1972 επέστρεψε στη Βηρυτό και εργάστηκε ως πολιτιστική συντάκτρια. Έμεινε στον Λίβανο ως το 1976. Το 1978 το πεζογράφημά της Sitt Marie Rose δημοσιεύθηκε στο Παρίσι από τις Editions des Femmes. Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Καλιφόρνια. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από σύγχρονους συνθέτες και έχουν παρουσιαστεί σε διεθνή φεστιβάλ. Έργα της για το θέατρο έχουν σκηνοθετηθεί σε όλο τον κόσμο. Μεταξύ άλλων, έγραψε για τον Αμερικανό σκηνοθέτη Bob Wilson το γαλλικό κείμενο της πολύγλωσσης όπερας Civil wars. Το ποίημά της Τζενίν διασκευάστηκε και παρουσιάστηκε στο Θέατρο Άττις, στην Αθήνα, το 2005. Έργο της βασισμένο στο ποίημα To Be In a Time of War, με κείμενα του Heiner Müller, παραστάθηκε στο Forum Freies Theater στο Ντύσσελντορφ, το Βερολίνο και τη Βηρυτό το 2011. Συμμετείχε με το εικαστικό της έργο στη 13η documenta, στο Κάσσελ της Γερμανίας, το 2012. Το 2016 παρουσιάστηκε αναδρομική έκθεση του έργου της στο Institut du monde arabe στο Παρίσι. Στη 14η documenta, στην Αθήνα, το 2017, στο πλαίσιο του προγράμματος κινηματογραφικών ταινιών με τίτλο «Κείμενα», παρουσιάστηκε από την ΕΡΤ 2 το ντοκυμαντέρ Ισμύρνα ( Ismyrna / Ismyrne ), σε σκηνοθεσία Ιωάννας Χατζηθωμά (Joana Hadjithomas) και Khalil Joreige, όπου η σκηνοθέτις συνομιλεί με την Ετέλ Αντνάν για την κοινή τους καταγωγή από τη Σμύρνη.

Οι σημαντικότερες διακρίσεις της περιλαμβάνουν : Βραβείο France-Pays Arabes για το Sitt Marie-Rose (1977)· Arab American Book Award για το σύνολο του έργου της και PEN Oakland Award για το Master of the Eclipse (2010)· California Book Award for Poetry για τη συλλογή Sea and Fog και Lambda Literary Award για το σύνολο του έργου της ως ομοφυλόφιλης συγγραφέως (2013). Το 2014 αναγορεύτηκε Ιππότης των Γραμμάτων και των Τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία της : Γράφοντας σε μια ξένη γλώσσα (2016), Το τίμημα που δεν είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε για τον έρωτα (2016), Σχετικά με το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (2017), Ο «ελληνικός » κόσμος του Θεόδωρου Τερζόπουλου και Δελφοί και Κιάτο (2019) και Σιττ Μαρί Ροζ (2019). 

Δελτίο Τύπου | Η ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ του Sylvain Tesson

SYLVAIN TESSON

Η ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Μετάφραση : ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2020

Αριθμός σελίδων : 192, Τιμή : 14,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-477-9

Μια αλεπού εκτέθηκε στον ήλιο και διαγραφόταν στην κορυφογραμμή, σε μεγάλη απόσταση από εμάς. Επέστρεφε άραγε από το κυνήγι; Με το που απομάκρυνα τη ματιά μου, εξαφανίστηκε. Δεν την ξαναείδα ποτέ. Μάθημα πρώτο: Τα θηρία εμφανίζονται χωρίς να δώσουν σημάδια κι ύστερα εξαφανίζονται χωρίς να μας αφήνουν την παραμικρή ελπίδα να τα ξαναβρούμε. Πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται ως ευλογία την εφήμερη θέαση τους, να την τιμά σαν ιερή προσφορά. Αν κάτι προκύψει, αυτό θα είναι μόνο ανταμοιβή. Αν τίποτα δεν συμβεί, θα αδειάσουμε τη γωνιά, αποφασισμένοι να ξαναπιάσουμε το καρτέρι την επομένη. Οπότε, αν εμφανιστεί το θηρίο, θα το πανηγυρίσουμε. Υποδεχόμενοι αυτόν τον σύντροφο, του οποίου η παρουσία είναι σίγουρη, αλλά η επίσκεψη αβέβαια. Το καρτέρι είναι μια ταπεινή πίστη.

« Είχα συναντήσει τον Βανσέν Μυνιέ ένα Πάσχα, μετά την προβολή της ταινίας του για το λύκο της Αβησσυνίας. Μου είχε μιλήσει για το πόσο άπιαστα είναι τα θηρία και για αυτή την υπέρτατη αρετή : την υπομονή. Μου είχε αφηγηθεί τη ζωή του ως φωτογράφου άγριων θηρίων και είχε απαριθμήσει τις τεχνικές για το καρτέρι. Επρόκειτο για μια τέχνη εύθραυστη και διακριτική η οποία συνίστατο στο να καμουφλάρεται κανείς μέσα στη φύση προκειμένου να παραφυλάξει ένα ζώο, του οποίου την έλευση τίποτε δεν εγγυάται. Οι πιθανότητες επιστροφής με άδεια χέρια είναι μεγάλες. Τούτη η αποδοχή της αβεβαιότητας μου φαινόταν πολύ αριστοκρατική – κι ως τέτοια αμιγώς αντιμοντέρνα. […]

» Η λεοπάρδαλη του χιονιού κάνει έρωτα σε πάλλευκα τοπία. Το μήνα Φεβρουάριο μπαίνει σε οίστρο. Ζει μέσα στα κρύσταλλα, ντυμένη με γούνες. Τα αρσενικά παλεύουν, τα θηλυκά προσφέρονται, τα ζευγάρια καλούν το ένα το άλλο. Ο Μυνιέ τα είχε όλα προβλέψει : Αν θέλαμε να έχουμε κάποια πιθανότητα να την αντικρίσουμε, έπρεπε να την αναζητήσουμε μέσα στο καταχείμωνο, στα τέσσερις η πέντε χιλιάδες μέτρα υψόμετρο. Θα προσπαθούσα να αντισταθμίσω τις αντιξοότητες του χειμώνα με τη χαρά της θέασής της. […]

» ”Λεοπάρδαλη”, το όνομα ηχούσε σαν κόσμημα. Τίποτε δεν εγγυόταν κάποια συνάντηση μαζί της. Το καρτέρι είναι ένα στοίχημα : Πηγαίνοντας να συναντήσεις τα άγρια ζώα, κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις. Ορισμένοι δεν παρεξηγούνται και βρίσκουν χαρά στην αναμονή. Αυτό απαιτεί φιλοσοφικό πνεύμα με ροπή προς την ελπίδα. Δυστυχώς δεν ήμουν τέτοιου είδους άνθρωπος. Εγώ ήθελα να δω το θηρίο, παρότι, από τάκτ, δεν ομολογούσα την αδημονία μου στον Μυνιέ.»

 

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ*

– Τεσσόν ! Υπάρχει ένα άγριο θηρίο στο Θιβέτ. Το κυνηγάω εδώ και έξι χρόνια, είπε ο Μυνιέ. Ζει στα υψίπεδα. Χρειάζονται πολύωρα πλησιάσματα μέχρι να το αντικρίσεις. Θα επιστρέψω φέτος το χειμώνα, έλα μαζί μου.

– Τι ζώο είναι ;

 – Η λεοπάρδαλη του χιονιού, είπε. Μια σκια μαγική !

– Νόμιζα πως είχε εξαφανιστεί, είπα.

– Έτσι θέλει να πιστεύουμε.

Παρουσιάστε μας την λεοπάρδαλη του χιονιού…

Ξέρουμε ελάχιστα γι’ αυτήν και στρεβλά. Δεν απομένουν παρά μόλις πέντε χιλιάδες ζωντανά σε απρόσιτες περιοχές, από το Παμίρ ως τα ανατολικά Ιμαλάια και από το Αλτάι ως το Νεπάλ. Είναι ένα ζώο που έχει προσαρμοστεί στα πολύ μεγάλα υψόμετρα: εντοπίζουμε τα ίχνη του στα 6.000 μέτρα. Ένας όμως από τους βασικούς λόγους για τους οποίους παραμένει εν πολλοίς άγνωστη είναι πως γίνεται πολύ δύσκολα ορατή. Διαθέτει τέτοια ικανότητα στο καμουφλάζ που μπορεί κανείς να περάσει σε απόσταση δέκα μέτρων από εκείνη χωρίς να την δει. Καθότι είναι βαριά, ογκώδης και επιτίθεται σε πολύ ευέλικτη λεία, αντισταθμίζει την σχετική της βραδύτητα με αυτό το καμουφλάζ, το οποίο της παρέχει το απαραίτητο εκείνο στοιχείο της έκπληξης και της αστραπιαίας αντίδρασης που απαιτείται στο κυνήγι.

Στην εισαγωγή, αφηγείστε την παρακολούθηση μαζί με τον φωτογράφο άγριων ζώων Vincent Munier μιας ομάδας ασβών, και σημειώνετε πως η παλαιότερη ονομασία του ασβού στα γαλλικά είναι «τεσσόν». Είναι αυτός ένας τρόπος για να πει κανείς πως ο άνθρωπος είναι ένα ζώο μεταξύ άλλων;

Πιθανώς. Μία από τις δύο αιτίες που με ώθησαν να ακολουθήσω τον Βανσέν Μυνιέ, ήταν και η επιθυμία αναζήτησης της ζωικής πλευράς που ενυπάρχει μέσα μας, κι από την οποία έχουμε πολύ απομακρυνθεί. Αυτή η απομάκρυνση από το ζώο συνιστά άλλωστε την ίδια μας τη ζωή, και ονομάζεται πολιτισμός, γλώσσα.

Η επανασύνδεση με αυτό το ζωικό κομμάτι, το να προσπαθήσει κανείς να αντιληφθεί και πάλι την φύση μέσα στην οποία τοποθετείται, ήταν λοιπόν η πρώτη αιτία. Η δεύτερη, ήταν πως ο Μυνιέ μου πρότεινε να συμπεριφερθώ μέσα στη φύση με τρόπο πρωτόγνωρο για μένα, εφαρμόζοντας την τέχνη του καρτεριού: την αναμονή, την απόκρυψη, την ακινησία, τη σιωπή. Την τέχνη της αφομοίωσης, της οιονεί απορρόφησης μέσα στο υπόστρωμα. Εγώ που είμαι σε μια διαρκή κίνηση δεν είχα ποτέ μου βιώσει αυτόν τον τρόπο μετοχής στον κόσμο.

Μα πώς μπορεί κανείς να εφαρμόσει αυτή την τέχνη της ακινησίας μέσα σε ακραία παγωνιά;

Αυτό που μου προκάλεσε πολύ το ενδιαφέρον είναι η ικανότητα απόλυτης αυταπάρνησης απέναντι στις κακουχίες που υφίσταται κανείς την ώρα του καρτεριού. Γεγονός που συνεπάγεται ότι ο διανοητικός στόχος που θέτει κανείς στον εαυτό του – ο δικός μας ήταν να αντικρίσουμε το ζώο – του επιτρέπει να ξεχνά όλα τα υπόλοιπα. Ο Βανσέν Μυνιέ γνωρίζει ότι το ζώο μπορεί να έρθει, ότι η ανταμοιβή είναι πιθανή. Κι αντέχει τη δοκιμασία.

Εκείνος έχει έναν στόχο: την εικόνα. Εσείς, όμως, για ποιο λόγο βρίσκεστε εκεί;

Είμαι εκεί για την φανέρωση, και θεωρώ πως αυτό που πολύ γρήγορα βίωσα, καθώς περίμενα την λεοπάρδαλη, ήταν ένα αίσθημα που άπτεται του ιερού. Δεν πρόκειται ούτε για αντιλήψεις περί μαγείας, ούτε για σαμανισμό επιπέδου συζήτησης καφενείου, αλλά πολύ απλά ότι δεν είχα καθόλου συνηθίσει να ζω με την ένταση της αναμονής και της υπομονής. Ανακάλυψα την αρετή της υπομονής, συνειδητοποίησα πως μεταξύ της ελπίδας πως κάτι θα συμβεί και τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, μεσολαβεί ένα διάστημα το οποίο γεμίζουν σκέψεις ανύποπτες, που έρχονται όταν δεν τις περιμένεις.

Το καρτέρι είναι αναχρονιστικό στο μέτρο που μας επαναφέρει σε όλα εκείνα απ’ τα οποία οι σύγχρονες, υπερδραστήριες, ακατάστατες, χαοτικές μας ζωές, οι ταγμένες στην αμεσότητα του παρόντος, μας ξεριζώνουν. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την υπόθεση ότι μπορούμε να αφιερώσουμε πολύ χρόνο περιμένοντας κάτι το οποίο ίσως να μην έρθει ποτέ. Στο καρτέρι, αποχωρούμε από την αμεσότητα του παρόντος για να επιστρέψουμε στο ενδεχόμενο ακόμη και της αποτυχίας.

* Συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την κυκλοφορία του μυθιστορήματος Η λεοπάρδαλη του χιονιού.

[ Μετάφραση Σπύρος Γιανναράς ]

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Συγγραφέας, δημοσιογράφος και ταξιδευτής, ο Συλβαίν Τεσσόν γεννήθηκε το 1972. Αφού γύρισε τον κόσμο με ποδήλατο, παθιάστηκε με την Κεντρική Ασία, την οποία εξερευνά ακαταπόνητος από το 1997. Από τις Εκδοσεις Gallimard κυκλοφορούν μεταξύ άλλων τα βιβλία του Συλβαίν Τεσσόν : Dans les forêts de Sibérie (2011, βραβείο Médicis δοκιμίου), Une vie à coucher dehors (νουβέλα – 2009, βραβείο Goncourt και βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας) και Sur les chemins noirs (2016).

Η Λεοπάρδαλη του χιονιού τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο Renaudot το 2019 .

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

© VINCENT MUNIER Panthère des neiges (Λεοπάρδαλη του χιονιού),

Καμ, Κίνα (Θιβέτ), 2016

Δελτίο τύπου | ΑΝΝΑ, ΣΟΡΟΡ... της Marguerite Yourcenar

MARGUERITE YOURCENAR

Άννα, σορόρ...

Μετάφραση: ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Απρίλιος 2020

Αριθμός σελίδων : 144,  Τιμή : 13,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-420-5

Η Anna, soror. . . (Άννα, αδερφή μου…) πρωτογράφτηκε σε διάστημα μερικών εβδομάδων την άνοιξη του 1925, στη διάρκεια μιας παραμονής στη Νάπολη κι αμέσως μετά την επιστροφή μου από εκεί ˙ αυτό εξηγεί ίσως το γεγονός ότι η περιπέτεια του αδερφού και της αδερφής λαμβάνει χώρα και λύση κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Ξαναδουλεύτηκε το 1935.

Όσο για το Anna, soror..., ο τίτλος κατά το πρότυπο του Γκρέκο, του ταιριάζει αρκετά καλά, ως έμμεση αναφορά στον σπασμωδικό και τρεμάμενο τρόπο του μεγάλου ζωγράφου από το Τολέδο, σαν μια λαμπάδα που αναλίσκεται πολύ γρήγορα.

Με την Άννα, σορόρ... γεύτηκα για πρώτη φορά το υπέρτατο προνόμιο του μυθιστοριογράφου, το να χάνεσαι ολόκληρος μέσα στους χαρακτήρες σου ή να αφήνεις να σε στοιχειώνουν. Στη διάρκεια αυτών των λίγων εβδομάδων, κι ενώ συνέχιζα να επαναλαμβάνω τις ίδιες χειρονομίες και να αποδέχομαι τις συνήθεις συναναστροφές της ύπαρξης, ζούσα διαρκώς μέσα στα δύο αυτά σώματα και στις δυο αυτές ψυχές, γλιστρώντας από την Άννα στον Μιγκέλ και από τον Μιγκέλ στην Άννα, με την αδιαφορία εκείνη για το φύλο, η οποία πιστεύω πως αποτελεί το ίδιον όλων των δημιουργών, παρουσία των δημιουργημάτων τους.

Ο τίτλος της νουβέλας είναι δάνειο των δύο πρώτων λέξεων από την επιτύμβια επιγραφή που χαράχθηκε επάνω στον τάφο του Μιγκέλ και αποδίδουν το ουσιώδες.

Πρόκειται για έναν έρωτα ανάμεσα σε έναν αδερφό και μια αδερφή, δηλαδή για ένα είδος υπέρβασης το οποίο είθισται να εμπνέει τους ποιητές που καταπιάνονται με μια οικειοθελή πράξη αιμομιξίας.

Από την Αναγέννηση ώς τα χρόνια μας με το θέμα έχουν ασχοληθεί μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Τζων Φορντ, ο Μοντεσκιέ, ο Μπάυρον, ο Σατωβριάνδος, ο Γκαίτε, ο Τόμας Μανν και πολλοί άλλοι.

Ίσως να μπορούμε να πούμε πως για τους ποιητές εξελίχθηκε γρήγορα σε σύμβολο όλων των ερωτικών παθών, τα οποία ξεσπούν με ακόμη μεγαλύτερη βιαιότητα, καθώς πλέον ούτε συγκρατούνται ούτε τιμωρούνται, αλλά ούτε και κρύβονται.

Η αιμομιξία παραμένει γεγονός ανομολόγητο, και σχεδόν αδύνατο να αποδειχθεί εκεί ακριβώς όπου τρέφουμε υποψίες για την ύπαρξή του. Πάνω στα πιο απότομα βράχια πέφτει με μεγαλύτερη σφοδρότητα το κύμα.
[ Από το Επίμετρο της συγγραφέως που περιλαμβάνεται στην έκδοση ]

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

Γυναίκα με γούνα (λεπτομέρεια).

Έργο αποδιδόμενο μέχρι πολύ πρόσφατα στον EL GRECO, αλλά σύμφωνα με τελευταίες αναλύσεις 
πιθανώς είναι του Ισπανού ζωγράφου του 16ου αι. ALONSO SANCHEZ COELLO (π. 1531-1588).

Stirling Maxwell Collection, Pollok House, Γλασκώβη, Σκωτία.

Φωτογραφία: © CSG CIC Glasgow Museums

Collection / Bridgeman Images

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, γεννημένη το 1903 στις Βρυξέλλες από Γάλλο πατέρα και μητέρα βελγικής καταγωγής, μεγάλωσε στη Γαλλία, αλλά ακολούθως διέμεινε κυρίως σε άλλες χώρες : Ιταλία, Ελβετία, Ελλάδα, και στη συνέχεια στις ΗΠΑ, στο νησί του Μάουντ Ντέζερτ, στη βορειοανατολική ακτή, μέχρι το θάνατό της το 1987.

Εκλέχθηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1980.

Το έργο της περιλαμβάνει τα μυθιστορήματα : Αλέξης (Alexis ou le Traité du vain combat, 1929), Η χαριστική βολή (Le coup de grâce, 1939), Ο οβολός του ονείρου (Denier du rêve, τελική εκδοχή 1959) ˙ τα πεζά ποιήματα : Feux (1936) ˙ ποιήματα έμμετρα : Les Charités d’Alcippe (1956)˙ νουβέλες : Διηγήματα της Ανατολής (Nouvelles Orientales, 1938) ˙ δοκίμια : Με την επιφύλαξη της εξακρίβωσης (Sous bénéfice d’ inventaire, 1962), Η σμίλη του χρόνου (Le temps, ce grand sculpteur, 1983), En pèlerin et en étranger (1989), έργα για το θέατρο, και μεταφράσεις, μεταξύ άλλων και των ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη.

Τα Απομνημονεύματα του Αδριανού (1951), ιστορικό μυθιστόρημα εκπληκτικής ακρίβειας, της έφερε παγκόσμια φήμη. Με την Άβυσσο (L’CEuvre au noir, 1968) τιμήθηκε με το βραβείο Fémina. Οι Ευλαβικές αναμνήσεις  (Souvenirs pieux, 1974), τα Αρχεία του Βορρά (Archives du Nord, 1977) και το Τί ; Η αιωνιότητα (Quoi ? L’Éternité, 1988) αποτελούν το οικογενειακό τρίπτυχο του Λαβύρινθου του κόσμου (Le labyrinthe du monde). Τα περισσότερα έργα της έχουν μεταφραστεί και πρωτοεκδοθεί στα ελληνικά στο παρελθόν από τις Εκδόσεις Χατζηνικολή.

⮞ Αναζητήστε τα βιβλία της "Άγρας" ⮜

σε όλα τα βιβλιοπωλεία που λειτουργούν με διαδικτυακές ή τηλεφωνικές παραγγελίες

(μια πρόχειρη λίστα με κάποια από αυτά τα βιβλιοπωλεία μπορείτε να βρείτε στον σύνδεσμο http://tiny.cc/tb4mnz)

ΔΥΟ ΝΕΑ ΤΕΥΧΗ ΤΟΥ "ΑΤΑΚΤΟΥ ΛΑΓΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Οι Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν ταυτόχρονα το 24ο και το 25ο τεύχος της βιβλιοφιλικής σειράς μικρών κειμένων «Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ».

Όπως κι άλλοτε με τα βιβλία της, η «Άγρα» συνδυάζει με την ταυτόχρονη κυκλοφορία των δύο βιβλιδίων άκρως αντίθετους και διαφορετικούς κόσμους: Ο Καλεσμένος του Δράκουλα του Ιρλανδού Bram Stoker, το εισαγωγικό κείμενο που αποκλείστηκε από τον διάσημο Δράκουλά του, οδηγεί τους αναγνώστες στα ΕΓΚΑΤΑ και το ΣΚΟΤΟΣ σε μια Βαλπούργεια νύχτα. Οι Προσευχές γραμμένες στη Βαϊλίμα για οικογενειακή χρήση του Σκωτσέζου Robert Louis Stevenson τους οδηγούν στα ΥΨΗ και το ΦΩΣ. Και τα δύο κείμενα είναι γραμμένα περίπου την ίδια εποχή, τη δεκαετία του 1890, σε εντελώς αντίθετα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της Γης.

 

Ο «Άτακτος Λαγός» είναι άτακτος γιατί άτακτα είναι τα διαστήματα κυκλοφορίας του, γιατί άκρως άτακτες μεταξύ τους είναι οι επιλογές των κειμένων του και, τέλος, γιατί άτακτα είναι τα απροσδόκητα χρώματα των έγχρωμων πολυτελών χαρτιών που επιλέγονται για να τυπωθούν τα τεύχη του.

BRAM STOKER

Ο ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ

●
ΒΑΛΠΟΥΡΓΕΙΑ ΝΥΧΤΑ

ΣΕΙΡΑ «Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ –- αρ. 24» 

Εισαγωγή - Μετάφραση: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΥΛΙΖΑΚΗ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούνιος 2018

Αριθμός σελίδων: 40, Τιμή: 9,00 Ευρώ, ISBN: 978-960-505-339-0

Ο Δράκουλας του Μπραμ Στόουκερ, που κυκλοφόρησε το 1897, θεωρείται αριστούργημα του σκοτεινού Ρομαντισμού και ορόσημο στη γοτθική λογοτεχνία τρόμου.

Πολλοί από τους μελετητές θεωρούν πως ο συγγραφέας σκόπευε αρχικά να δώσει στον Καλεσμένο τη θέση του εισαγωγικού κεφαλαίου του Δράκουλα, μια και σχετικές αναλύσεις στο χειρόγραφο καταδεικνύουν πως όντως υπήρχε ένα πρώτο κεφάλαιο, που αργότερα αφαιρέθηκε.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1914 ως αυτοτελής ιστορία, δύο μόλις χρόνια μετά το θάνατο του Στόουκερ, σε μια αν­θολογία διηγημάτων που επιμελήθηκε η χήρα του Φλόρενς Μπάλκομπ.

«Οι νεκροί ταξιδεύουν γρήγορα» – αυτή την επιγραφή, χαραγμένη στα ρωσικά σ' έναν τά­φο, διαβάζει ο φλεγματικός, παράτολμος ήρωας του Καλεσμένου του Δράκουλα, που περιπλανιέται ολομόναχος στο νεκροταφείο ενός μυστηριωδώς ερειπωμένου χωριού, στη διάρκεια της Βαλπούργειας νύχτας, αψηφών­τας κάθε προειδοποίηση και όλες τις αποτρε­πτικές ενδείξεις.

«Ο ουρανός μοιάζει φωτεινός, όμως η ψύχρα στον βόρειο άνεμο προμηνύει ξαφνική καταιγί­δα. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θ' αργήσετε». Στο σημείο αυτό χαμογέλασε και πρόσθεσε: « Γιατί, ξέρετε τί νύχτα είναι».

Όταν είχαμε απομακρυνθεί από την πόλη, αφού του έκανα σινιάλο να σταματήσει, τον ρώτησα: «Πες μου, Γιόχαν, τί είναι απόψε;».

Έκανε το σταυρό του και απάντησε λακωνι­κά: «Βαλπούργεια νύχτα».

 

Τη Βαλπούργεια νύχτα, σύμφωνα με την πεποίθηση εκατομμυρίων ανθρώπων, ο διάβο­λος κυκλοφορούσε ελεύθερος – τότε άνοιγαν οι τάφοι και οι νεκροί έβγαιναν και περπατού­σαν. Τότε όλα τα σατανικά όντα της γης και του νερού και του αέρα συνυπήρχαν σε μακάβριο ξεφάντωμα. Αυτό ακριβώς το μέρος ήθελε να αποφύγει ο οδηγός. Εδώ ήταν το προ αιώνων αποδεκατισμένο και ερημωμένο χωριό. Εδώ ήταν η κοιτίδα της αυτοκτονίας· κι εδώ ακρι­βώς βρισκόμουν μόνος – χωρίς ενισχύσεις, να τρέμω απ' το κρύο μέσα σ'ένα σάβανο από χιόνι, υπό την απειλή της επερχόμενης άγριας θύελλας. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλα τα φιλοσοφικά και θεολογικά γνωστικά εργαλεία που είχα διδαχθεί και όλο μου το σθένος, για να μην καταρρεύσω σ' έναν παροξυσμό τρόμου.

 

Η Βαλπούργεια νύχτα είναι μοτίβο του γερ­μανικού Ρομαντισμού· το χρησιμοποίησαν ο Γκαίτε, ο Μέντελσον κ.ά. Ο Ιρλανδός Στόουκερ, ως προοίμιο στο διάσημο μυθιστόρημά του, κάνει άμεση αναφορά στον γερμανικό Ρομαντισμό. Ο ήρωάς του, που έχει τα χαρα­κτηριστικά του Τζόναθαν Χάρκερ, διασχίζει τη Γερμανία για να συναντήσει στην Τρανσυλβανία τον Κόμη Δράκουλα και μυείται σε τούτο το «μακάβριο ξεφάντωμα» της γερμανικής λογοτεχνικής παράδοσης.

ROBERT LOUIS STEVENSON 

 

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΪΛΙΜΑ

ΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ 

ΣΕΙΡΑ «Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ – αρ. 25»

Πρόλογος - Μετάφραση: ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εισαγωγή: FANNY VAN DE GRIFT STEVENSON

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούνιος 2018

Αριθμός σελίδων: 40, Τιμή: 9,00 Ευρώ, ISBN: 978-960-505-340-6

Ο Ρ.Λ. Στήβενσον, ένας από τους μεγαλύτερους Άγγλους συγγραφείς του 19ου αιώνα, έζησε τα τελευταία χρόνια της σύντομης και περιπετειώ­δους ζωής του στη Βαϊλίμα των Νήσων Σαμόα στον Ειρηνικό, περιτριγυρισμένος από τους συγ­γενείς του αλλά και τους ιθαγενείς, με τους οποί­ους ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση, που παρεξέκλινε από τους κανόνες των Βρετανών αποίκων της εποχής. Ο συγγραφέας γράφει, με σπου­δαίο και απλό λογοτεχνικό ύφος, προσευχές, τις οποίες απαγγέλλει τα βράδια στους δικούς του ανθρώπους και στους ντόπιους ιθαγενείς, που συρρέουν για να προσευχηθούν μαζί του. Είναι προσευχές που κέντρο τους έχουν τον άνθρωπο και τη φύση, γεμάτες τρυφερότητα και καλοσύ­νη, χωρίς ενοχές και χωρίς το φόβο του Θεού, με απόλυτη παραδοχή της ισότητας και της δια­φορετικότητας των φυλών του κόσμου τούτου.
«Τίποτε δεν του άρεσε περισσότερο», σημειώνει ο θετός του γιος Λόυντ Όσμπορν, « από το να διαβάζει τις ίδιες του τις προσευ­χές δυνατά και να τις προικίζει με τη μαγεία της εξαιρετικά λυπητερής φωνής του ».

«Κύριε, είμαστε μια δράκα άνθρωποι σε τούτο το νησί και πόσες μυριάδες μυριάδων δέντρα! Δίδαξέ μας το δίδαγμα των δέντρων. Η θάλασσα ολόγυρά μας, που τούτη η βροχή ανεφοδιάζει, βρίθει από αναρίθμητα ψάρια. Δίδαξέ μας, Κύριε, των ψαριών το δίδαγμα. Κάνε να αντιληφθούμε τη δική μας αλήθεια, ότι είμαστε μία μονάχα από τον αμέτρητο αριθμό των φυλών που Εσύ φιλοτέχνησες.

Άσε τις ευτυχισμένες μνήμες να διαρκέσουν, σαν το πουλί που κελαηδά μες στη βροχή, την πιο μαύρη ώρα.
Ευλόγησε την οικογένειά μας, ευλόγησε το ξύλινο σπιτικό μας, ευλόγησε τους νησιώτες συμπαραστά­τες μας.

Μην αφήσεις τους δικούς μας αγαπημένους να ερυθριάσουν για μας, μα μήτε και με τους εαυτούς τους.
Συνόδευσέ μας στον ύπνο, κι αν κανείς μάς ξυπνήσει, μαλάκωσε τις μαύρες εκείνες ώρες της ξαγρύπνιας.
Στέγνωσε τα μάταια δάκρυα απ' τα μάτια μας, εξάλει­ψε τις μάταιες κακίες μας, στήριξε τις ακόμη ματαιότερες προσπάθειές μας.

Επόπτευσε τους δούλους σου με βλέμμα ανεκτικό, καθώς στέλνεις τον ήλιο και τη βροχή.

Ανανέωσε εντός μας το αίσθημα της χαράς.

Κύριε, ιδού η οικογένειά μας συγκεντρωμένη. Σε ευ­χαριστούμε για τον τόπο αυτό, της διαμονής μας· για την αγάπη που μας ενώνει· για τη σημερινή γαλήνη· για την ελπίδα με την οποία αναμένουμε την επαύριο· για τους φίλους σε όλα τα πέρατα της γης και τους φιλικούς σ' εμάς συμπαραστάτες σε τούτη την ξένη νήσο. Πλήθυνε τη γαλήνη της μικρής μας σύναξης. Εξάγνισε κάθε καρδιά από την κεκρυμμένη κακία. Αν κι αδικητές, δώσε μας τη χάρη να αποδεχθούμε και να συγχωρέσουμε τους αδικούντες. Αν κι επιλήσμο­νες, βόηθα μας να αποδεχόμαστε καλόκαρδα τη λησμοσύνη των άλλων. Χάρισέ μας τους φίλους μας κι απάλυνε την ψυχή των εχθρών μας. Ευλόγησέ μας, ει δυνατόν, σε όλες τις αθώες μας προσπάθειες. Αν όχι, δώσε μας τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα, να είμαστε θαρραλέοι στον κίνδυνο, ακλόνητοι στη δοκιμασία, συγκρατημένοι στην οργή και σε όλες τις εναλλαγές της μοίρας, γεμάτοι πίστη κι αγάπη ο ένας για τον άλλο, μπροστά στις πύλες του θανάτου ».


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ
Ο Ρ.Λ. Στήβενσον σε πρωραίο κατάρτι ιστιοφόρου στον Ειρηνικό Ωκεανό.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΙΚΗΣ ΣΕΙΡΑΣ

"Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ"