Δελτίο Τύπου | ΑΘΩΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ - ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ της Marilyn Yalom

MARILYN YALOM

ΑΘΩΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Πρόλογος: MEG WAITE CLAYTON

Μετάφραση: ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2021

Αριθμός σελίδων : 288, Τιμή : 17,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-514-1

Είναι ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό του 1942, με λαμπρή λιακάδα. Οι Εβραίοι αναμένεται να αναχωρήσουν με το μεσημεριανό τραίνο. Υπεύθυνος ολόκληρης της επιχείρησης έτυχε να είναι ο πατέρας μου, ο χωροφύλακας. Καθώς πίνει τον καφέ από κριθάρι στο τραπέζι της κουζίνας, λέει στη μητέρα μου : «Είναι άδικο να το αναθέτουν σ’ εμάς ! Δεν είναι δική μας ευθύνη !» Η μητέρα μου συγκατανεύει σιωπηλά. Όταν βγαίνω στο δρόμο, η αστυνομία έχει περικυκλώσει το εβραϊκό σχολείο. Το κόκκινο κτίριο φαντάζει ζωντανό, γεμάτο αθέατα πλάσματα. Πού και πού ένας ίσκιος εμφανίζεται φευγαλέα σε κάποιο παράθυρο κι αμέσως τραβιέται πίσω. Ρωτάω τη μητέρα μου. Μαγειρεύει στην κουζίνα. Χαμηλώνει τη φωτιά και, αποφεύγοντας να με κοιτάξει, λέει μετρώντας προσεκτικά τα λόγια της : Α, είναι Εβραίοι, τους μετέφεραν στη διάρκεια της νύχτας – δεν θα μείνουν πολύ, θα φύγουν με το μεσημεριανό τραίνο.

[...] Εντός του 1942 ο πατέρας μου αποφάσισε να γίνει αξιωματικός των Ες Ες.  

« Ένα παιδί μεγαλώνει στο περιβάλλον των Ναζί »

 

Εμείς είχαμε συνηθίσει προ πολλού τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, που είχαν ξεκινήσει από το 1940. Η Ρουέν, η πλησιέστερη μεγάλη πόλη, είχε καταστραφεί σταδιακά από τις εμπρηστικές βόμβες που, κατά κανόνα, έπεφταν νύχτα. Οι Αμερικανοί έριχναν τις βόμβες τους από τόσο ψηλά ώστε σπανίως πετύχαιναν τον προκαθορισμένο στόχο τους –τις μεγάλες γέφυρες του Σηκουάνα η τους σιδηροδρομικούς σταθμούς– και ισοπέδωναν σχεδόν τα πάντα ολόγυρα.

« Υπό γερμανική κατοχή – Οι άγριοι χειμώνες της Νορμανδίας »

Η ΒΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ και αναμνήσεις οι οποίες διαρκούν μια ολόκληρη ζωή για όσους βίωσαν το τραύμα ως παιδιά. Η Μαίριλυν Γιάλομ έζησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο από μακριά, στο προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού της στην Ουώσινγκτον. Στην πορεία της ζωής της όμως ανέπτυξε στενούς δεσμούς φιλίας με ανθρώπους που στάθηκαν λιγότερο τυχεροί, που μεγάλωσαν εν μέσω βομβαρδισμών στην Ευρώπη – στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Αγγλία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία και την Ολλανδία. Στους Αθώους μάρτυρες, η Γιάλομ συλλέγει τις ιστορίες αυτών των χαρισματικών προσωπικοτήτων και δίνει τον λόγο στη φωνή μιας γενιάς που χάνεται – της τελευταίας γενιάς που θυμάται τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. 

Η μνήμη είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη : Ξεχνάει το μεγαλύτερο κομμάτι του παρελθόντος, διατηρεί ορισμένες ασήμαντες λεπτομέρειες και χρωματίζει την αλήθεια ανάλογα με τις επιθυμίες του ασυνείδητου. Εντούτοις, στο ασφαλές περιβάλλον που δημιούργησε η Μαίριλυν Γιάλομ για τους φίλους της, οι παιδικές αναμνήσεις επανέρχονται με απροσδόκητη ζωντάνια. Το επιβλητικό κολάζ μαρτυριών μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος, όχι μόνο τότε αλλά και σήμερα. Στους Αθώους μάρτυρες, το τελευταίο και πιο προσωπικό της έργο στο πεδίο της πολιτισμικής Ιστορίας, η Γιάλομ εξετάζει τις μόνιμες επιπτώσεις αυτών των παιδικών βιωμάτων – και διερωτάται αν θα υποχρεώσουμε μια νέα γενιά παιδιών να περάσει τη ζωή της προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τέτοιου είδους αναμνήσεις.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Στην αποβάθρα, ανάμεσα στο περιφερόμενο πλήθος του μισοκατεστραμμένου σιδηροδρομικού σταθμού, ο πατέρας μου έστεκε χαμογελαστός, αυτοπροσώπως, ο βασιλιάς των Λαπώνων. Είχε τηρήσει την υπόσχεσή του. Δεν γύρισε από τον πόλεμο μέσα σε ξύλινο φέρετρο. Είχε προστατέψει το διαμέρισμά μας. Είχε διώξει μακριά μας τους Ρώσους και στο εξής δεν θα τους άφηνε να εισβάλουν στη χώρα μας. Μας είχε γλιτώσει απ’ όλα τα δεινά. Επομένως, αναρωτήθηκα όταν ο πατέρας αγκάλιασε σφιχτά εμένα και την αδελφή μου, γιατί η μητέρα μου έκλαψε καθώς την έσφιγγε στην αγκαλιά του ;

« Ενάντια σε δύο εχθρούς – Η οδύσσεια μιας φινλανδικής οικογένειας »

 

Μετά την αχλαδιά, τραβήξαμε γραμμή προς τις πάπιες. Το χώμα ήταν βρεγμένο και ολισθηρό, επειδή οι πάπιες τίναζαν μονίμως έξω τα νερά της λιμνούλας. Σκάψαμε έναν ακόμα λάκκο, τον οποίο δεν θα ξανανοίγαμε. Οι πάπιες ξύπνησαν και βάλθηκαν να φτεροκοπούν. Η μητέρα μου έριξε μέσα στο λάκκο την κομματική της ταυτότητα, την κομματική ταυτότητα της Ίλζε και κατόπιν του πατέρα μου. Ακολούθησαν οι κονκάρδες του Κόμματος με το έμβλημα των Ες Ες, όλα τα παράσημα του πατέρα μου με τις σβάστικες, ακόμα και οι επωμίδες του, και τέλος ένα όπλο μικρού διαμετρήματος που είχαμε φυλαγμένο στο συρτάρι του πατέρα μου. Στη συνέχεια σκεπάσαμε το Τρίτο Ράιχ. Πατήσαμε καλά το χώμα από πάνω, ενόσω η νύχτα έστελνε πύρινα σινιάλα, αστράφτοντας και βροντώντας, και οι σφαίρες των Αμερικανών σφύριζαν στον σκοτεινό ουρανό πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Έπειτα ανεβήκαμε τρέχοντας στο διαμέρισμά μας και δέσαμε ένα άσπρο σεντόνι στον ιστό της σημαίας.  

« Ένα παιδί μεγαλώνει στο περιβάλλον των Ναζί »

 

Οι καταραμένοι, οι σατανικοί Γερμανοί κατέστρεψαν το κομμάτι της πόλης στο οποίο ζούσαμε. Αν βρισκόμαστε πενήντα μέτρα πιο μακριά, ίσως θα είχαμε σκοτωθεί κι εμείς. Αυτό πίστευα σχεδόν σε όλη τη ζωή μου, σκεπτόμενος τη στυγνή βαρβαρότητα των Γερμανών εισβολέων. Ώσπου, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, επισκεφτήκαμε με τις αδελφές μου τη χορταριασμένη έκταση –ήταν ακόμα περιφραγμένη με αγκαθωτό σύρμα– όπου είχε διαδραματιστεί το περιστατικό. Και τότε έμαθα ότι τα αεροπλάνα που είχαν βομβαρδίσει εκείνο το κομμάτι της πόλης μας ήταν βρετανικά ! Επρόκειτο για ένα βομβαρδισμό που είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη απώλεια σε αμάχους στη Χάγη στη διάρκεια του πολέμου. Σε μια ανώφελη προσπάθεια να δημιουργήσουν αμυντική περίμετρο κατά των εισβολέων, οι Βρετανοί είχαν αφανίσει την περιοχή και όσους κατοικούσαν εκεί.

« Όταν μιλάει η μνήμη – Ολλανδία »

 

Οι συμμετέχοντες στην Αντίσταση, οι francs-tireurs, οι μακί, οι παρτιζάνοι του Georges Guingouin, « οι αντιστασιακοί της τελευταίας στιγμής », αναζητούσαν «συνεργάτες », « οπαδούς της κυβέρνησης του Βισύ», «μαυραγορίτες» για να πάρουν εκδίκηση. Ο αριθμός των αυθαίρετων συλλήψεων, των εκτελέσεων με συνοπτικές διαδικασίες, των φυλακισμένων γυναικών, των γυναικών που τους ξύριζαν το κεφάλι, των γυναικών που βιάζονταν με τον πιο κτηνώδη τρόπο, εξακολουθούσε να αυξάνεται. Στο πλαίσιο αυτής της « κάθαρσης », οι γυναίκες, σε πολλές περιπτώσεις, ήταν τα εξιλαστήρια θύματα. Έπρεπε να πληρώσουν, όχι μόνο για τις δικές τους αμαρτίες αλλά και για τις αμαρτίες των αντρών. Αμαρτίες αναμφίβολα που αξίζει να συγχωρεθούν σε σύγκριση με όσα είχαν διαπράξει οι άντρες.

« Αντίσταση – Μέσα στην “ελεύθερη ζώνη” της Γαλλίας »

 

ΕΓΚΩΜΙΑ

Στους Αθώους μάρτυρες, η Ιστορία και η μνήμη χορεύουν μαζί αρμονικά, αγκαλιάζονται και χωρίζουν. Η Μαίριλυν Γιάλομ έχει το χάρισμα να βάζει να συνομιλούν μεταξύ τους παλιές ενθυμήσεις, φιλτραρισμένες μέσα από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Μας εισάγει, με έξοχο τρόπο, στη ζωή αυτών των συνηθισμένων παιδιών που έζησαν σε ασυνήθιστους καιρούς.

–HEATHER MORRIS, συγγραφέας του The Tattooist of Auschwitz

 

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος γέννησε ιστορίες φρίκης αλλά και ηρωισμού. Οι πολεμικές αναμνήσεις που καταγράφονται στους Αθώους μάρτυρες λούζονται στο άδολο φως της παιδικής ηλικίας. Θα είναι από τις τελευταίες αναμνήσεις όσων έζησαν τον πόλεμο. Οι απαρέγκλιτα συγκινητικές αυτές ιστορίες συνιστούν μια οδυνηρή ματιά στο πιο καταστροφικό γεγονός του 20ού αιώνα.

–DAVID M. KENNEDY, συγγραφέας

του Freedom from Fear: The American People in Depression and War, 1929-1945

 

Οι Αθώοι μάρτυρες της Μαίριλυν Γιάλομ μας προσφέρουν μια σημαντική φρέσκια ματιά στο τραυματικό αποτύπωμα του πολέμου στα παιδιά. Το εμπεριστατωμένο και γεμάτο ευαισθησία πλαίσιο της Γιάλομ εστιάζει στις ζωντανές αφηγήσεις των ανθρώπων που βίωσαν τον πόλεμο ως παιδιά και επέζησαν. Δεν πρόκειται απλώς για μια ακόμα σημαντική συμβολή της στο ιστορικό και λογοτεχνικό πεδίο αλλά και για ένα υπέροχο βιβλίο που διατηρείται ζωηρά στη μνήμη.

–ALEXANDRA ZAPRUDER, συγγραφέας

του Salvaged Pages: Young Writers’ Diaries of Holocaust

 

Πραγματοποιώντας έναν μνημειώδη άθλο, η Μαίριλυν Γιάλομ έπεισε τους φίλους της που είχαν βιώσει ως παιδιά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο να αφηγηθούν την ιστορία τους. Στους Αθώους μάρτυρες, ανακαλούν στη μνήμη, με σπαρακτική διαύγεια, τα παιδικά τους χρόνια την περίοδο του πολέμου. Έχει σημασία να ακούσουμε τη φωνή εκείνων που κατόρθωσαν να επιβιώσουν από τέτοιου είδους ψυχικά τραύματα και συνέχισαν να ζουν δημιουργικά για πολλά χρόνια.

–MAXINE HONG KINGSTON, συγγραφέας

του The Woman Warrior : Memoirs of a Girlhood Among Ghosts

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΜΑΙΡΙΛΥΝ ΓΙΑΛΟΜ (1932-2019) διετέλεσε καθηγήτρια γαλλικής φιλολογίας και διευθύντρια σπουδών στο Ινστιτούτο Κλέυμαν για τις Σπουδές Φύλου στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Στα βιβλία της περιλαμβάνονται βασικά έργα πολιτισμικής ιστορίας όπως : Ο καιρός των καταιγίδων. Η Γαλλική Επανάσταση στη μνήμη των γυναικών: Αριστοκράτισσες, αστές και χωρικές αφηγούνται (1993 – Άγρα, 2009), Η ιστορία του γυναικείου στήθους (1997 – Άγρα, 2006 ), Η ιστορία της συζύγου (2001 – Άγρα, 2012), Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού ( 2004 – Άγρα, 2008), Τα αμερικανικά νεκροταφεία : 400 χρόνια ιστορίας μέσα από τα κοιμητήρια και τους τόπους ταφής ( 2008, με φωτογραφίες του Reid Yalom – Άγρα, 2010 ) και Πώς οι Γάλλοι επινόησαν τον έρωτα ( 2012 – Άγρα, 2018). Το 1992 της απονεμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση ο τίτλος Officier des Palmes Académiques. Έζησε στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνιας με τον σύζυγό της, ψυχίατρο και συγγραφέα Irvin D. Yalom.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

Ίχνη του πολέμου, Φράιμπουργκ, περ. 1945

©akg-images / Voller Ernst

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ MARILYN YALOM ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

    

  

Δελτίο Τύπου | Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΟΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ της Virginia Woolf

VIRGINIA WOOLF

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ 

ΤΗΣ ΝΥΧΤΟΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Μετάφραση : ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Σειρά «ΒΙΒΛΙΔΙΑ»

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2020

Αριθμός σελίδων : 32, Τιμή : 4,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-472-4

Πριν από μερικά λεπτά, ήταν παράξενη η ζωή· τώρα, εξίσου παράξενος ήταν ο θάνατος. Έχοντας σταθεί στα πόδια της, η νυχτοπεταλούδα κειτόταν πλέον ήρεμη, παραιτημένη και απόλυτα αξιοπρεπής. Τί τα θες, έμοιαζε να λέει, ο θάνατος είναι πιο δυνατός από μένα.

 

Στο ημερολόγιό της, με ημερομηνία 17 Φεβρουαρίου 1922, η Βιρτζίνια Γουλφ έγραφε ήδη σε ηλικία σαράντα ετών : «Ήθελα να μιλήσω για το θάνατο αλλά, ως συνήθως, μπήκε στη μέση η ζωή».

Παρόλο που ήταν φτιαγμένη από σάρκα, κόκαλα και πνεύμα˙ παρόλο που ήταν πλάσμα προικισμένο, ερωτικό, η Βιρτζίνια Γουλφ σχοινοβατούσε ανέκαθεν ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.

Λίγες μέρες πριν από την αυτοκτονία της έγραψε το σύντομο πόνημα που δημοσιεύουμε εδώ, ανέκδοτο μέχρι σήμερα στη γλώσσα μας.

Η ιστορία εκτυλίσσεται το 1941 στην αγγλική εξοχή. Μια νυχτοπεταλούδα ψυχορραγεί˙ η αφηγήτρια την παρατηρεί, σχολιάζει την παρατεταμένη, αργή αγωνία του θανάτου με συμπόνια. Και μας κάνει να αναρωτιόμαστε κατά πόσο η Γουλφ είναι το μικρό ετοιμοθάνατο ζωύφιο ή απλώς η μάρτυρας του τέλους του.

 

Κυκλοφορούν επίσης από τις Εκδόσεις Άγρα

  

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ | Ένα σπουδαίο βιβλίο του GEORGE STEINER (1929-2020) στις Εκδόσεις Άγρα

ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ GEORGE STEINER

ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

GEORGE STEINER

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ

Μετάφραση : ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Νοέμβριος 2007

Αριθμός σελίδων : 112,  Τιμή : 12,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-325-702-8

Η πτώση των θεσμοποιημένων θρησκευτικών συστημάτων έχει αφήσει μεγάλο ηθικό και συναισθηματικό κενό στους κόλπους του δυτικού πολιτισμού. Μετά την αποσύνθεση του χριστιανισμού και της θεολογίας του, ο Στάινερ εξετάζει τις μυθολογίες που προτάθηκαν ως υποκατάστατό του: το φιλοσοφικοπολιτικό πρόγραμμα του Μάρξ, τη φροϋδική ψυχανάλυση και τη δομική ανθρωπολογία του Λεβί-Στρώς.

Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στις λυτρωτικές τους διαστάσεις ή εξετάζοντάς τες ως εκδοχές της Αποκάλυψης, αναζητά, ταυτόχρονα, και τις εβραϊκές ρίζες των τριών αυτών προφητικών κινημάτων που πήραν τη σκυτάλη από τον χριστιανισμό, ο οποίος θέλησε να υποσκελίσει την κληρονομιά του ιουδαϊσμού. Παράλληλα μ’ αυτές τις κορυφές του θεωρητικού στοχασμού, ο Στάινερ εξετάζει τη μόδα που μας επέβαλαν τα «πράσινα ανθρωπάκια» και μαζί τις επιστήμες του αποκρυφισμού ή της αστρολογίας, δίχως βέβαια, να παραλείπει τις ανατολικές θρησκείες: ισάριθμες απόπειρες που όμως, κατά τη γνώμη του, αποδείχθηκαν ατελέσφορες, καθώς καμιά τους δεν μπόρεσε να προσφέρει απάντηση στην «κρίση νοήματος» που πλήττει τον σύγχρονο άνθρωπο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Τζώρτζ Στάινερ υπήρξε διεθνούς φήμης συγγραφέας και στοχαστής, το έργο του οποίου διακρινόταν όχι μόνο για τις ξεχωριστές λογοτεχνικές αρετές και το έντονο ενδιαφέρον του για τη μελέτη της γλώσσας αλλά και για το ευρύ γνωστικό του πεδίο. Γεννήθηκε στο Παρίσι, όπου έλαβε το πρώτο ακαδημαϊκό πτυχίο. Mετακομίζοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1948 πήρε πτυχίο από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Το 1950 έλαβε τον τίτλο του Μάστερς από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου τιμήθηκε με το βραβείο Bell της Αμερικανικής Λογοτεχνίας. Εργάστηκε επίσης ως επικεφαλής της ομάδας των κριτικών της λογοτεχνίας του περιοδικού New Yorker.

O Tζώρτζ Στάινερ είχε διδάξει στα Πανεπιστήμια του Γέιλ, της Νέας Υόρκης, της Γενεύης και της Οξφόρδης. Είχε ανακηρυχθεί τιμητικό μέλος της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών και εταίρος του Κολεγίου Balliol της Οξφόρδης. Η Γαλλική κυβέρνηση τον τίμησε με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Légion d’ Honneur) και η Βασιλική Ακαδημία του Βελγίου (Royal Belgian Academy) με το μετάλλιο King Albert. To 1988 έλαβε το βραβείο λογοτεχνίας Truman Capote Lifetime Achievement Award και εκλέχθηκε μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας.

Πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 2020 σε ηλικία 90 ετών.

Ο Τζώρτζ Στάινερ έχει γράψει τα έργα: Tolstoy or Dostoevsky: An Essay in Contrast (1960), The Death of Tragedy [O θάνατος της τραγωδίας ] (1961), Anno Domini: Three Stories (1964), Language and Silence: Essays 1958-1966 (1967), In Bluebeard’s Castle: Some Notes Towards the Redefinition of Culture [Στον Πύργο του Κυανοπώγωνα] (1971), Exraterritorial: Papers on Literature and the Language Revolution (1972), After Babel: Aspect of Language and Translation [Μετά τη Βαβέλ] (1975), Why English? (1975), Heidegger (1978). On Difficulty and Other Essays (1978), Antigones (1984), A Reading Against Shakespeare (1986), Real Presences: Is there Anything in What We Say? (1989), Proofs and Three Parables (1992), What is Comparative Literature? (1995), No Passion Spent: Essays 1978-1996 (1996), The Deeps of the Sea, and Other Fiction (1996), Errata: An Examined Life (1997), Grammars of Creation (2001), Lessons of the Masters (2003), Nostalgia for the Absolute (2004), Paroles et silence (2004), Une Idée de l’Europe (2005), Dix raisons (possibles) à la tristesse de la pensée (δίγλωσση έκδοση, 2005).

Δελτίο τύπου | ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ του G.K. Chesterton

G.K. CHESTERTON

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ

ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ

Μετάφραση : ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Χριστούγεννα 2019

Αριθμός σελίδων : 32,  Τιμή : 4,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-425-0

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΟΛΟ ΝΤΙΚΕΝΣ, ΤΟΝ ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ, ΤΟΝ ΜΠΕΝ ΤΖΟΝΣΟΝ κ.ά.,

ΣΤΟ ΜΠΑΤΤΕΡΣΗ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ

Χριστουγεννιάτικο βιβλίδιο των Εκδόσεων Άγρα.

Δελτίο τύπου | ΔΕΥΤΕΡΑ Ή ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ της Virginia Woolf

VIRGINIA WOOLF

ΔΕΥΤΕΡΑ Ή ΤΡΙΤΗ

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Μετάφραση: ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2019

Αριθμός σελίδων : 128 ,  Τιμή : 13,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-378-9

ΤΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ σ’ αυτόν τον τόμο καλύπτουν όλο το εύρος της συγγραφικής πορείας της Βιρτζίνια Γούλφ. Η επιθυμία της, όπως τη διατύπωσε το 1908, να «συμβάλει στην αναμόρφωση του μυθιστορήματος και να συλλάβει χίλια δυό πράγματα που ακόμα ξεγλιστρούν, να τα περιλάβει στο σύνολό τους και να διαμορφώσει άπειρες παράξενες φόρμες», την ώθησε να πειραματιστεί καθ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της όχι μόνο με το μυθιστόρημα αλλά και με ποικίλες μορφές του διηγήματος. Το 1917, σχολιάζοντας εκ νέου πόσο «υπερβολικά αδέξιο και ασφυκτικό» ήταν το μυθιστόρημα, προσέθετε : «Πιστεύω ότι θα πρέπει να επινοήσει κανείς μια εντελώς νέα μορφή. Ούτως η άλλως, είναι πολύ διασκεδαστικό να πειραματίζεσαι με αυτές τις μικρές φόρμες...».

Επειδή η Γούλφ δοκίμαζε διαρκώς νέες αφηγηματικές μορφές, τα σύντομα πεζά της παρουσιάζουν τεράστια ποικιλία. Ορισμένα διηγήματά της, όπως τα «Συμπαγή αντικείμενα» και «Η κληρονομιά», είναι διηγήματα με την παραδοσιακή έννοια του όρου, συνθέσεις με σταθερή αφηγηματική δομή και στέρεους χαρακτήρες. Άλλα διηγήματα, όπως «Το σημάδι στον τοίχο» και «Ένα μυθιστόρημα που δεν γράφτηκε», αποτελούν μυθοπλαστικούς στοχασμούς των οποίων οι μετατοπίσεις της αφηγηματικής σκοπιάς και η λυρική πρόζα θυμίζουν τα αυτοβιογραφικά δοκίμια ορισμένων συγγραφέων του 19ου αιώνα, προπάντων του Ντε Κουίνσυ. Κάποια άλλα, εντούτοις, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «σκηνές» η «σχεδιάσματα», πιθανώς οφείλουν πολλά στον Τσέχοφ, ο οποίος μας βοήθησε να δούμε, γράφει η Γούλφ το 1919, ότι οι «ανολοκλήρωτες ιστορίες είναι θεμιτές». Σε ορισμένα έργα ο αφηγητής λειτουργεί ως παρατηρητής του εξωτερικού κόσμου, ενώ σε κάποια άλλα βρίσκεται μέσα στο μυαλό των προσώπων και αποτυπώνει την αντίληψη που έχουν για τον εαυτό τους και για τον κόσμο.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ», είπε στην Ethel Smyth, «τη μέρα που έγραψα το “Σημάδι στον τοίχο’’ – μια κι έξω, σαν να πετούσα ελεύθερη έπειτα από ένα διάστημα που το μόνο που έκανα ήταν να σπάω πέτρες». Έπειτα από δύο χρόνια περίπου ολοκλήρωσε το «Ένα μυθιστόρημα που δεν γράφτηκε» ανακαλύπτοντας, όπως δήλωσε εκ των υστέρων, «πως μπορούσε να περικλείσει τη συσσωρευμένη πείρα της σε μια φόρμα που θα τη χωρούσε».

Τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο Δευτέρα ή Τρίτη αντανακλούν τους πολλούς τρόπους με τους οποίους απελευθερωνόταν από τις συμβάσεις, τόσο όσον αφορά τις αφηγηματικές τεχνικές όσο και τη σκέψη, και ανακάλυπτε την αφηγηματική φωνή που θα έφερε εμφανώς τη δική της σφραγίδα.

Δελτίο τύπου | ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΙΠΕΣ - ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ του Mark Mazower

MARK MAZOWER

ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΙΠΕΣ

ΕΝΑ ΡΩΣΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

ΚΑΙ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ

Μετάφραση: ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2017

Αριθμός σελίδων : 440, Τιμή : 19,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-313-0

«Το Όσα δεν είπες είναι το είδος της αυτοβιογραφίας που μόνο ένας από τους καλύτερους ιστορικούς μας θα μπορούσε να έχει γράψει… Αυτό το έπος των πόλεων –Βίλνα, Μόσχα, Παρίσι, Λονδίνο και Νέα Υόρκη– είναι ένας βαθύς στοχασμός για το τί θεωρούμε πατρίδα μας».

–MICHAEL GREENBERG

Συγγραφέας του Hurry Down Sunshine

TΟ «OΣΑ ΔΕΝ ΕΙΠΕΣ», μια τρυφερή και οξυδερκής αφήγηση, τα απομνημονεύματα ενός διακεκριμένου ιστορικού, εξερευνά τις ευρωπαϊκές συγκρούσεις του 20ου αιώνα μέσα από τη ζωή, τις ελπίδες και τα όνειρα μιας και μοναδικής οικογένειας – της οικογένειας του συγγραφέα. Διερευνώντας τις ιδιαίτερες και συγκινητικές ιστορίες των μελών της, ο Μαρκ Μαζάουερ αφηγείται τις θυσίες και τις σιωπές που σφράγισαν μια γενιά και τους απογόνους της. Η μοίρα θέλησε μέλη της οικογένειας να βιώσουν την πολιορκία του Στάλινγκραντ, τον εγκλεισμό στο γκέτο της Βίλνας, την Κατοχή στο Παρίσι, η να βρεθούν ακόμα και στις γραμμές της Βέρμαχτ. Ο Βρετανός πατέρας του, γιος Ρωσοεβραίων εμιγκρέδων που διέφυγαν από τους μπολσεβίκους, τον εμφύλιο και την επανάσταση και εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο, υπήρξε ο τυχερός της οικογένειας. Ο Μαξ, ο παππούς του συγγραφέα, ένας σοσιαλιστής που είχε αγωνιστεί στα οδοφράγματα κατά των στρατιωτών του τσάρου, δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Η Φρούμα, η γυναίκα του Μαξ, προερχόταν από μια οικογένεια η οποία, αν και δοκιμάστηκε από τις Μεγάλες Εκκαθαρίσεις, κατόρθωσε να βρει το δρόμο της στη σοβιετική κοινωνία.

            Εκατό χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, το Όσα δεν είπες ξετυλίγει την ιστορία ενός σοσιαλισμού που έχει διαγραφεί από τη μνήμη – του παθιασμένου ουμανιστικού σοσιαλισμού που είχε απήχηση σε ευρύ φάσμα ανθρώπων. Παράλληλα, εξερευνά την απροσδόκητη ευτυχία που ενδέχεται να περιμένει τους χαμένους της Ιστορίας, τη δύναμη της φιλίας, καθώς και της αγάπης για έναν τόπο, ένα αίσθημα που επέτρεψε στον γιο του Μαξ και της Φρούμα να θεωρήσει πατρίδα του την Αγγλία.

«Ο Μαρκ Μαζάουερ είναι σπουδαίος ιστορικός και ευαίσθητος και οξυδερκής συγγραφέας που εστιάζει στις μικρές ανθρώπινες λεπτομέρειες».

–OΡXAΝ ΠΑΜΟΥΚ

Βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2006

«Μια δυνατή αφήγηση περί επανεγκατάστασης, κατατρεγμού και επιβίωσης στην οποία συναντάμε έναν λαμπερό αστερισμό από ποικίλα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων ανώτερους αξιωματούχους μπολσεβίκους, αφοσιωμένους πολιτικούς ακτιβιστές, εμιγκρέδες ιστορικούς, φιλοσόφους, συγγραφείς και μηχανικούς που υπήρξαν θύματα του πολέμου, της εθνοκάθαρσης και της επικίνδυνης συνήθειάς τους να αντιστέκονται».

–JEREMY HARDING

Συγγραφέας του Border Vigils: Keeping Migrants Out of the Rich World

«Ένα οικογενειακό πορτρέτο, συναρπαστικό και συγχρόνως πολύ προσωπικό».

–KIRKUS REVIEWS

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΜAΡΚ ΜΑΖΑΟΥΕΡ είναι ιστορικός και συγγραφέας με ειδίκευση στη σύγχρονη Ελλάδα, την Ευρώπη του 20ου αιώνα και σε διεθνή ζητήματα. Είναι καθηγητής στην έδρα Ιστορίας “Ira D. Wallach” του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Στα βιβλία του συγκαταλέγονται το Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι, 1430-1950, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2006 (Salonica, City of Ghosts: Christians, Muslims and Jews, 1430-1950 ), που έχει τιμηθεί με το βραβείο Duff Cooper· Η αυτοκρατορία του Χίτλερ: Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2009 (Hitler’s Empire : Nazi Rule in Occupied Europe), που έχει τιμηθεί με το βραβείο Ιστορίας των Los Angeles Times· και το Κυβερνώντας τον κόσμο : Η ιστορία μιας ιδέας, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2013 (Governing the World : the History of an Idea), που θεωρήθηκε από τους Financial Times ένα από τα καλύτερα βιβλία πολιτικής του 2012. Τα άρθρα και οι κριτικές του με θέμα την ιστορία και τις τρέχουσες εξελίξεις δημοσιεύονται τακτικά στον Guardian, στους Financial Times, στη London Review of Books, στο The Nation και το New Republic. Έχει γεννηθεί στο Λονδίνο, έχει σπουδάσει στην Οξφόρδη και ζει στο Μανχάτταν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Ο Mάξ Μαζάουερ και ο γιος του Μπιλλ, Λονδίνο, περ. 1936.

Δελτίο τύπου | ΒΡΟΧΗ του W. Somerset Maugham

W. SOMERSET MAUGHAM

ΒΡΟΧΗ

Μετάφραση: ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούνιος 2017

Αριθμός σελίδων : 112, Τιμή : 9,90 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-284-3

Μετά τον τόμο Χονολουλού και άλλα διηγήματα, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα άλλο ένα σπουδαίο κείμενο του ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣOΜΕΡΣΕΤ ΜΩΜ.

Έξω έβρεχε, έβρεχε αδιάκοπα, ανελέητα, με μια άγρια μοχθηρία,

πολύ κοντινή στα ανθρώπινα πράγματα.

Η ΒΡΟΧΗ είναι ίσως η καλύτερη νουβέλα που έγραψε ο Σόμερσετ Μωμ. Συμμορφώνεται στον γνώριμο τρόπο που ο συγγραφέας αναπτύσσει τις ιστορίες του – με αρχή, μέση και τέλος.

Η δημοτικότητα της ιστορίας υπήρξε ιδιαίτερα ανθεκτική στο πέρασμα των χρόνων από την πρώτη δημοσίευσή της το 1921. Έχει περιληφθεί σε πάμπολλες ανθολογίες, έχει γίνει αρκετές φορές ταινία και έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα στο θέατρο. Την ηρωίδα Σέηντι, μια πόρνη που αγαπά τις διασκεδάσεις, έχουν ενσαρκώσει στην οθόνη η Τζόαν Κρώφορντ, η Γκλόρια Σουώνσον και η Ρίτα Χέυγουερθ.

Ένα πλοίο με κατεύθυνση την Άπια των νήσων Σαμόα στον Νότιο Ειρηνικό αγκυροβολεί κοντά στο Πάγκο-Πάγκο, καθώς υπάρχει υποψία για επιδημία χολέρας και επιβάλλεται καραντίνα για να αποφευχθεί η εξάπλωσή της.

Ανάμεσα στους επιβάτες υπάρχουν και δύο ζευγάρια που ταξιδεύουν στην πρώτη θέση. Οι Μακφαίηλ και οι Ντέηβιντσον. Ο Μακφαίηλ είναι ένας καλόκαρδος γιατρός, που προτιμά να αντιμετωπίζει τα πράγματα με ηρεμία και να μη χώνει τη μύτη του στις υποθέσεις των άλλων. Οι Ντέηβιντσον, ως ιεραπόστολοι με θρησκευτικό φανατισμό, είναι άκαμπτοι ηθικολόγοι και ηχηρά ενάντιοι στα ήθη και τα έθιμα των ντόπιων. Ο ιερωμένος προσπαθεί απεγνωσμένα και βίαια να σώσει τη Σέηντι, οι ισορροπίες όμως ανατρέπονται απροσδόκητα. Και εδώ, όπως και σε άλλα έργα του, ο Μωμ επιτίθεται στην ιεραποστολική ηθική και επικροτεί εκείνους που ζουν για τις απολαύσεις της ζωής.

Το αποπνικτικό περιβάλλον του νησιού και του ξενώνα όπου αναγκαστικά διαμένουν ενισχύεται από τη βροχή που πέφτει βασανιστικά όλη μέρα. Σαν να επαναλαμβάνει μονότονα και πεισματικά πως δεν υπάρχει διαφυγή απ’ ό,τι είναι προδιαγεγραμμένο και πως η φύση θα ακολουθήσει μοιραία την πορεία της.

Ο γιατρός Μακφαίηλ κάπνιζε την πίπα του, ο ιεραπόστολος τους μίλησε για το έργο του στα νησιά. «Όταν φτάσαμε εκεί για πρώτη φορά, η έννοια της αμαρτίας τούς ήταν άγνωστη», εξήγησε. «Παρέβαιναν και τις δέκα εντολές, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αμαρτάνουν. Πιστεύω πως αυτό ήταν το δυσχερέστερο κομμάτι της δουλειάς μου, το πώς να ενσταλάξω στους ιθαγενείς το αίσθημα της αμαρτίας».

Η πεζογραφία του Μωμ είναι περίφημη για την αμεσότητα, την αστική καταβολή της και τη γυαλάδα της. Όπως όλο σχεδόν το λογοτεχνικό έργο του, η Βροχή γράφεται με ελάχιστα στολίδια, δίνοντας με εμμονή έμφαση στην αφηγηματική ροή. Ο Μωμ θεωρεί τον εαυτό του πρωτίστως αφηγητή και δευτερευόντως λογοτέχνη, αλλά η Βροχή διαψεύδει τη συγγραφική του σεμνότητα. Δεν στήνει απλώς ένα διασκεδαστικό παιχνίδι της ηθικής απέναντι στον πειρασμό, την αμαρτία και τη σωτηρία, αλλά πλέκει και μια κοφτερή ή και αλληγορική κριτική στην αποικιοκρατική επιβολή του λευκού άνδρα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο OYIΛΛIAM ΣOMEPΣET MΩM (1874-1965), Άγγλος συγγραφέας από τους δημοφιλέστε­ρους και πιο καλοπληρωμένους της δεκαετίας του 1930, γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τα θεα­τρικά του έργα και έγινε πασίγνωστος για τα διηγήματά του. Γεννήθηκε στο Παρίσι. Έχασε τους γονείς του σε ηλικία δέκα ετών και μεγά­λωσε με έναν συναισθηματικά απόμακρο θείο. Η εμπορική επιτυχία της πρώτης του νουβέ­λας Η Λίζα του Λάμπεθ, που εκδόθηκε το 1897, τον ώθησε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή.

Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτη­σε στον Ερυθρό Σταυρό και αργότερα στη Βρετανική Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών. Ταξίδεψε πολύ, μεταξύ άλλων στην Ινδία και στη Νοτιοανατο­λική Ασία. Τα ταξίδια του εμπλούτισαν τα διηγήματά του και τα μυθιστορήματά του, αλλά και τα καθαρά ταξιδιωτικά του έργα.

Από τα μυθιστορήματα, τα σημαντικότερα είναι η Ανθρώπινη δουλεία (1945), το Φεγγά­ρι και οι έξι πένες (1919) και η Κόψη του ξυραφιού (1945). Από τα διηγήματά του ξεχω­ρίζουν αυτά που αναφέρονται στη ζωή των Δυτικών, κυρίως Βρετανών, αποικιοκρατών στην Άπω Ανατολή. Η Βροχή, τα Χνάρια στη ζούγκλα, ο Απομακρυσμένος σταθ­μός, από τα καλύτερα του είδους τους, εκφράζουν το συναισθηματικό φορτίο των ηρώων τους εξαιτίας της απομόνωσής τους.

Ο Μωμ έγραψε σε μια περίοδο κατά την οποία η μοντερνιστική γραφή του William Faulkner, του Thomas Mann, του James Joyce και της Virginia Woolf κέρδιζε συνεχώς έδα­φος και υποστηρικτές. Για αυτόν το λόγο τού ασκήθηκε κριτική για το απλό πεζογραφικό του ύφος. Ωστόσο, η μεγάλη απήχηση του έργου του τον καθιστά χαρισματικό και, κατά τούς Times, τον «μοναδικό συγγραφέα της γενιάς του που χάρισε καταξίωση και λάμψη στην αγγλική λογοτεχνία». Πέθανε στη Νίκαια της Νότιας Γαλλίας το 1965.

Δελτίο τύπου | ΟΥΕΪΚΦΗΛΝΤ του Nathaniel Hawthorne

NATHANIEL HAWTHORNE

ΟΥΕΪΚΦΗΛΝΤ

ΕΠΙΜΕΤΡΟ: JORGE LUIS BORGES

ΣΕΙΡΑ «Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ»

Μετάφραση: 

ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2016

Αριθμός σελίδων: 32, Τιμή: 8,00 Ευρώ 

ISBN: 978-960-505-253-9

Κυκλοφόρησε το 20ο βιβλίδιο της βιβλιοφιλικής σειράς «Ο Άτακτος Λαγός» των Εκδόσεων Άγρα.

«...Διαβάζοντας το διήγημα, κάθε σύγχρονος αναγνώστης θα αναγνωρίσει την εικόνα του Κάφκα. Κυριαρχεί ο ίδιος μηχανισμός των ατέλειωτων αναδρομών, με τη διαφορά ότι ο Χώθορν, χωρίς να χάνει σε αγωνία η σε ένταση, μας προειδοποιεί εξαρχής ποιά θα είναι η κατάληξη του μύθου. Το Ουέικφηλντ είναι το καλύτερο διήγημα του Χώθορν και ίσως ένα από τα καλύτερα της λογοτεχνίας. »

– JORGE LUIS BORGES

Η φαντασία, με την ακριβή σημασία του όρου, δεν αποτελούσε μέρος των χαρισμάτων του Ουέικφηλντ. Με καρδιά ψυχρή, μα όχι διεφθαρμένη η άστατη, και μυαλό που ουδέποτε το τάραζαν θυελλώδεις σκέψεις ούτε το απασχολούσαν πρωτότυπες ιδέες, ποιός θα περίμενε ότι ο φίλος μας θα εδικαιούτο την πρώτη θέση μεταξύ των εκκεντρικών ανθρώπων με τις πιο παράδοξες ιδιοτροπίες;

Το ζεύγος ζούσε στο Λονδίνο. Με την πρόφαση ότι φεύγει σε ταξίδι, ο άντρας νοίκιασε ένα επιπλωμένο διαμέρισμα στον διπλανό δρόμο του σπιτιού του και, δίχως η συμβία και οι φίλοι του να γνωρίζουν τίποτα γι' αυτόν και δίχως να υπάρχει η παραμικρή αιτία για τέτοια αυτοεξορία, έμεινε εκεί περισσότερο από μία εικοσαετία. Στο διάστημα αυτό έβλεπε καθημερινά το σπίτι του και την κυρία Ουέικφηλντ, που την είχε εγκαταλείψει.

«Στην πραγματικότητα, για αρκετούς, το ανώτερο, το πιο συγκινητικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του Χώθορν θα μπορούσε να 'ναι η συναισθηματική απόσταση που τον χωρίζει απ' όπου κι αν βρίσκεται. Παραμένει έξω από καθετί, παντού είναι ξένος. Είναι ένας μοναχικός εραστής της ομορφιάς. Η ωραία ανάλαφρη φαντασία του είναι η φτερούγα που αγγίζει φευγαλέα το σκοτεινό παράθυρο ένα φθινοπωρινό απόβραδο. Ήταν περισσότερο μια ιδιότητα που τον έκανε να βλέπει την τρομερή άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, παρά μια επιθυμία να τη φέρει στο φως με τις αναφορές του σ' αύτη. Προτιμούσε να μένει στην επιφάνεια - στην επιφάνεια της ψυχής και στις παρυφές της τραγωδίας. Ύφαινε αργά τον ιστό του στον ανοιχτό αέρα. Έτσι εκφραζόταν εν μέρει η χαρακτηριστική του συνήθεια να βουτά, απλώς για να παίξει, στον κόσμο της ηθικής, δίχως να είναι στο ελάχιστο ηθικολόγος. [ ... ] Μα, απ' όλους τους κυνικούς, ήταν ο ευφυέστερος, ο πλέον ευγενής, και τα λεπτά νοήματα που ύφαινε είναι απλώς μεταξωτά νήματα για γυαλιστερές χάντρες. Η συλλογή του από μυστήρια της ψυχής είναι το γραφείο ενός ερασιτέχνη διανοούμενου.»  

– HENRY JAMES

Δελτίο τύπου | ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ - Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΑΠΑΤΣΙ — Η ΦΥΛΗ —  

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ — Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΞΙΚΑΝΩΝ

— Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ —

ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ — Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΔΙΚΙΑ —

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΣΤO ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

— Ο ΥΣΤΑΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ — ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

— ΟΙ ΑΓΡΑΦΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΩΝ ΑΠΑΤΣΙ

ΜΕΤAΦΡAΣΗ : ΠΑΛΜΥΡΑ ΙΣΜΥΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Δεκέμβριος 2016

Αριθμός σελίδων :  224 ,  Τιμή :  14,90  Ευρώ

ISBN: 978-960-505-259-1

ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ το 1829 του Τζερόνιμο (Gokhla yeh ήταν το αρχικό ινδιάνικο όνομά του), Ινδιάνου Τσιρικάουα της φυλής των Απάτσι, ώς το θάνατό του το 1909 στην αιχμαλωσία, εκπατρισμένου στη Φλόριντα, η αυτοβιογραφία του αφηγείται τον διαρκή αγώνα των διαφόρων φυλών των Απάτσι εναντίον των Μεξικανών, του αμερικανικού στρατού και του λευκού ανθρώπου, προκειμένου να διατηρήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους.

Το όνομά του είναι συνώνυμο με την αντίσταση των Ινδιάνων, και η ιστορία του είναι η ιστορία ενός ηρωικού και συχνά φρικιαστικού πολέμου.

Ήταν σαμάνος του πολέμου, αρχηγός χάρη στην ασυνήθιστη έμφυτη νοημοσύνη του και στις πολεμικές του ικανότητες. Η αυτοβιογραφία του, ωστόσο, δεν αναφέρεται αποκλειστικά στη βίαιη δράση του. Προτού αφηγηθεί την προσωπική του ιστορία και την ιστορία της οριστικής ήττας της φυλής του, των αλλεπάλληλων προδοσιών και αθετήσεων των υποσχέσεων από τους λευκούς, ο Τζερόνιμο αρχίζει την αφήγησή του με την καταγωγή του κόσμου, μια υπέροχη ινδιάνικη κοσμογονία. Ακολούθως περιγράφει παραστατικά την ευτυχισμένη παιδική ηλικία του, την οικογένειά του, τη μετέπειτα ζωή του στερημένη από ελευθερία, αποκαλύπτει την προέλευση, τις παραδόσεις και τους άγραφους νόμους των Απάτσι, τη θρησκεία τους και, τέλος, το όραμά του για το μέλλον της φυλής του.

Αφού οι γηγενείς κάτοικοι της Αμερικής εξολοθρεύτηκαν από τους λευκούς, ο Τζερόνιμο έγινε ινδιάνικος θρύλος και παγκόσμιο σύμβολο της ελευθερίας και της περηφάνιας των γηγενών Αμερικανών. Αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα το μεγαλείο και την παρακμή των Ινδιάνων. Ο Τζερόνιμο είναι μια μυθική φιγούρα της αμερικανικής ιστορίας.

«Τα γεγονότα, οι λαϊκές παραδόσεις, η οργή, το χιούμορ, η τραγωδία και η ιστορία αναμειγνύονται πλουσιοπάροχα σ’ αυτό το χρονικό». – WALL STREET JOURNAL

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Μεξικανοί στρατιώτες μιας άλλης πόλης επιτέθηκαν στον καταυλισμό μας, σκότωσαν όλους τους φρουρούς, αιχμαλώτισαν τα άλογά μας, άρπαξαν τα όπλα μας, κατέστρεψαν τις προμήθειές μας και σκότωσαν πολλές γυναίκες και παιδιά. [...] Διαπίστωσα πως η γρια μάνα μου, η νεαρή σύζυγός μου και τα τρία μικρά παιδιά μου περιλαμβάνονταν στα θύματα της σφαγής. Ο καταυλισμός δεν είχε φως, κι έτσι, χωρίς να με αντιληφθούν, ξεμάκρυνα και πήγα να σταθώ πλάι στο ποτάμι. [...] Εκεί έφαγα λίγο και μίλησα με άλλους Ινδιάνους που είχαν χάσει τους δικούς τους στη σφαγή, όμως κανένας δεν είχε τις δικές μου απώλειες, γιατί εγώ τα έχασα όλα. [...]

Σε λίγες μέρες φτάσαμε στον καταυλισμό μας. Είδα τα στολίδια που είχε φτιάξει η Αλόπε και τα παιχνίδια των μικρών μας. Τα έκαψα όλα, ακόμα και τη σκηνή μας. Έκαψα επίσης τη σκηνή της μητέρας μου και κατέστρεψα όλα τα υπάρχοντά της. [...] Δεν μπορούσα πια να ζω ευτυχισμένος στον ήσυχο καταυλισμό μας. Είναι αλήθεια ότι μπορούσα να επισκέπτομαι τον τάφο του πατέρα μου, αλλά είχα ορκιστεί να εκδικηθώ τους Μεξικανούς στρατιώτες που μου είχαν προξενήσει τέτοιο κακό και κάθε φορά που ζύγωνα τον τάφο του η έβλεπα κάτι που μου θύμιζε τις παλιές ευτυχισμένες μέρες, η καρδιά μου λαχταρούσε εκδίκηση. [...]

Δεν άργησα να δώσω το σύνθημα της επίθεσης. Σε όλη τη διάρκεια της μάχης σκεφτόμουν τη σφαγμένη μητέρα μου, τη γυναίκα και τα μωρά μου, το μνήμα του πατέρα μου, τον όρκο για εκδίκηση, και πολεμούσα λυσσαλέα. Πολλοί έπεσαν νεκροί απ’ το χέρι μου και ορμούσα καταπάνω τους πρώτος στη γραμμή. Πολλοί γενναίοι σκοτώθηκαν. Η μάχη κράτησε σχεδόν δύο ώρες. [...]

Όταν ήμουν βρέφος, κυλιόμουν στο χωμάτινο δάπεδο της σκηνής του πατέρα μου· η μητέρα μου με έπαιρνε στην πλάτη της μέσα στο tsoch μου ή με κρεμούσε στο κλαρί ενός δέντρου. Ο ήλιος με ζέσταινε, ο άνεμος με λίκνιζε, τα δέντρα με προστάτευαν όπως όλα τα άλλα παιδιά των Απάτσι. [...]

Η μητέρα μου μού έμαθε να προσεύχομαι γονατιστός στον θεό Γιούσεν για να μου δίνει δύναμη, υγεία, σοφία, και προστασία. Ποτέ δεν προσευχόμαστε στον Γιούσεν για να τιμωρήσει τον εχθρό μας, κι αν είχαμε λόγους να εκδικηθούμε κάποιον, το αναλαμβάνουμε μόνοι μας. Μάς είχαν μάθει ότι ο Γιούσεν δεν ασχολείται με τις ανθρώπινες φαγωμάρες. [...]

Αν ένας Απάτσι άφηνε τους γέρους γεννήτορές του να υποφέρουν δίχως στέγη και τροφή, αν παραμελούσε ή κακομεταχειριζόταν τον άρρωστο, αν βεβήλωνε ή πρόδιδε την θρησκεία μας, ενδέχεται να τον έδιωχναν από τη φυλή. [...]

Οι Απάτσι δεν είχαν φυλακές όπως έχουν οι λευκοί. Αντί να κλείνουν τους εγκληματίες του στη φυλακή, τους απέπεμπαν από τη φυλή. Όποιοι από τα μέλη της φυλής αποδεικνύονταν άπιστοι, βάναυσοι, τεμπέληδες ή δειλοί όχι μόνο εκδιώκονταν από τη φυλή, αλλά δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτοί σε καμιά άλλη. Οι άγραφοι νόμοι της φυλής δεν τους προστάτευαν πλέον. [...]

Μέχρι να ενηλικιωθώ, δεν  είχαμε δει ποτέ ιεραπόστολο ή ιερέα. Δεν είχαμε δει ποτέ λευκό άνθρωπο. Έτσι ήσυχα ζούσαν οι Απάτσι. [...]

Έχω δει πολλούς πεθαίνουν· έχω δει πολλά ανθρώπινα κουφάρια σε αποσύνθεση, μα δεν είδα ποτέ εκείνο το κομμάτι που ονομάζεται πνεύμα· δεν γνωρίζω τί είναι, ούτε έχω κατορθώσει ώς τώρα να καταλάβω αυτό το σημείο της χριστιανικής θρησκείας. [...]

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ήταν σύγκρουση ανάμεσα σ’ έναν πολιτισμό που φοβόταν τη φύση, έως ότου κατορθώσει να την υποτάξει, και την περιφρονούσε αφ’ ης στιγμής την υπέταξε, και σε πολιτισμούς που πίστευαν ότι αποτελούσαν κομμάτι του φυσικού κόσμου μέσα στον πελώριο κύκλο της ζωής. [...]

Οι Απάτσι διεξήγαν, στην ουσία, ανταρτοπόλεμο, είδος πολέμου όχι ιδιαίτερα αγαπητό στους κατακτητές, αλλά εντελώς απαραίτητο στους αντιπάλους τους. Ένας μεταγενέστερος αντάρτης ηγέτης, ο Τσε Γκεβάρα, θα μελετούσε και θα εμπνεόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη στρατηγική του Τζερόνιμο, ο οποίος διδάχτηκε από τους προπάτορές του την τέχνη του να εφορμά αστραπιαία κι αμέσως να εξαφανίζεται. [...]

Ακόμα και οι ενήλικοι ινδιάνοι, όταν τύχει να βρεθούν ξανά στον γενέθλιο τόπο τους, θα κυλιστούν προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σε μια συμβολική επαφή με τον γιγάντιο τροχό που όλα τα παρασέρνει μαζί του, «του οποίου το κέντρο βρίσκεται παντού και η περιφέρεια πουθενά». Γι’αυτό και ο Τζερόνιμο αρχίζει την εξιστόρηση της ζωής του με μια ενδελεχή περιγραφή του τόπου όπου γεννήθηκε και τελειώνει λέγοντας ότι οι Απάτσι αργοπεθαίνουν, επειδή δεν τους άφησαν να επιστρέψουν στη γενέθλια γη τους. [...]

Οι επιδρομές και τα αντίποινα στο εξής θα σταματούσαν. Ο Τσιρικάουα έπρεπε να μεταμορφωθεί σε καρικατούρα του λευκού ανθρώπου, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να μοιραστεί ισότιμα την κουλτούρα του. [...]

–Από την εισαγωγή του Frederick W. Turner, 1970