ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ο ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΝΑΜΠΟΚΟΦ γεννήθηκε το 1899 στην Αγία Πετρούπολη. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος μιας αριστοκρατικής, καλλιεργημένης και φιλελεύθερης οικογένειας.
«Ένα εξαιρετικό θρίλλερ, το οποίο δικαίως είναι πλέον
κλασικό.» – Spectator
«Ο Ρίπλεϋ, αήθης, ηδονιστικός και
γοητευτικός, είναι μια ευφυώς πρωτότυπη δημιουργία. [...] Είναι δύσκολο να
φανταστείς κάποιον που ενδιαφέρεται για τη σύγχρονη λογοτεχνία και δεν έχει
διαβάσει τις ιστορίες του Ρίπλεϋ.»
– Daily
Telegraph
«Χάρη στην υπνωτική της τέχνη, η Χάισμιθ αναβιβάζει τις
ιστορίες μυστηρίου σε πολύ υψηλή θέση στην ιεραρχία της λογοτεχνίας.»
– Times
«Σχολαστική πλοκή, περίτεχνο ύφος και ζωντάνια χάρη σε
ένα ψυχρό πνεύμα. Πολύ μπροστά από μια συμβατική ιστορία μυστηρίου: ένα κομψό
μικρό κλασικό βιβλίο του είδους του.»
– Evening Standard
«H Δεσποινίς Χάισμιθ... είναι μια συγγραφέας που έχει
δημιουργήσει έναν δικό της κόσμο – έναν κόσμο κλειστοφοβικό και ανορθολογικό
στον οποίο εισερχόμαστε κάθε φορά με μια αίσθηση προσωπικού κινδύνου.»
– Graham
Greene
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΖΙΓΚΡΙΝΤ ΞΑΝΘΟΥ Φωτογραφία Τ. Μηλιώτη |
Ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο ομοιογενής. Η εντονότερη πνευματική εντύπωση από κάθε ταξίδι μου τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλες τις επί μέρους ευτυχισμένες εκπλήξεις : μια υφέρπουσα φρίκη απέναντι στην ομογενοποίηση του κόσμου. Όλα γίνονται ομοιόμορφα στις εξωτερικές εκφάνσεις της ζωής, όλα επιπεδοποιούνται σ’ ένα ομοιογενές πολιτιστικό σχήμα. Τα ιδιαίτερα έθιμα των λαών απαλείφονται, το ντύσιμο εξομοιώνεται, τα ήθη διεθνοποιούνται. Οι χώρες φαντάζουν όμοιες μεταξύ τους, η ζωή και η δράση των ανθρώπων είναι ενταγμένες στο ίδιο πλαίσιο, οι πόλεις τους όλο και πιο ίδιες στα εξωτερικά τους γνωρίσματα.Διότι αν η ανθρωπότητα σήμερα γίνεται ολοένα πιο ανιαρή και ομοιόμορφη, το παθαίνει επειδή κατά βάθος αυτή είναι η επιθυμία της. Η αυτονομία στον τρόπο της ζωής, ακόμα και στην ευχαρίστηση της ζωής, αποτελεί πλέον στόχο και ιδανικό για τόσο λίγους ανθρώπους, που οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται καν ότι μετατρέπονται σε μόρια, σε άτομα παρασυρμένα στη δίνη μιας γιγάντιας δύναμης. Αφήνονται λοιπόν στη θέρμη τού ρεύματος, που τους παρασέρνει στο κενό. « Ruere in servitium », όπως έλεγε ο Τάκιτος, το να ορμάει κανείς με τη θέλησή του στη δουλεία.
Στο κείμενο αυτό του 1925 ο Τσβάιχ
διαβλέπει προφητικά τον κίνδυνο για την ομογενοποίηση του κόσμου και τη ραγδαία
τάση για ομοιομορφία, πολλές δεκαετίες πριν από την παγκοσμιοποίηση.
O ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΪΧ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ
Παρόλο που ο έρωτας της Κόμακο απευθυνόταν σ’ αυτόν τον ίδιο, η αίσθηση ενός κενού τον έκανε να βλέπει τη ζωή της όμορφη αλλά σαν έναν ακόμα μάταιο κόπο, και οι προσπάθειές της να τη ζήσει τον ανατρίχιαζαν σαν κάτι να ακουμπούσε πάνω στο γυμνό του δέρμα. Νιώθοντας θλίψη για την Κόμακο, ένιωσε θλίψη για τον εαυτό του. Κι όσο κι αν τα μάτια της Γυόκο ήταν αθώα, ένιωσε ότι το φως τους ήταν αρκετά διαπεραστικό ώστε να μπορέσει να φωτίσει όλη αυτή την κατάσταση· ο Σιμάμουρα αισθάνθηκε έλξη και για αυτή τη γυναίκα.
Η Χώρα του χιονιού είναι μια
ιστορία έρωτα ανάμεσα σε έναν αργόσχολο διανοούμενο αστό του Τόκυο και μια
γκέισα των βουνών της βορειοδυτικής Ιαπωνίας. Ο ήρωας ταξιδεύει με το τραίνο
και στην πρώτη φράση του μυθιστορήματος μόλις έχουν περάσει ένα τούνελ και
βρίσκονται ξαφνικά στη χώρα του χιονιού.
Αυτή η περιοχή είναι γνωστή ως η άλλη
όψη της Ιαπωνίας, και κρύοι άνεμοι, με προέλευση από τη Σιβηρία, τη διατρέχουν.
Περνάμε έτσι από την πρωτεύουσα στον παράξενο και άγριο κόσμο των βουνών, από
έναν κόσμο σε έναν άλλο κόσμο, σε μια διάσταση εξωπραγματική που εισάγεται από
την πρώτη σελίδα με καθρεφτίσματα, μακρινά φώτα και μάτια που λάμπουν επάνω σε
τζάμια σχηματίζοντας διπλοτυπίες με το νυχτερινό τοπίο.
Ο Καουαμπάτα δίνει πρόσθετες διαστάσεις
και έμφαση στις εικόνες ομορφιάς και απόκοσμου που θέλει να δημιουργήσει. Φως,
τραίνο, ηλεκτρικό, η κόρη του ματιού της Γυόκο πάνω σε μια μακρινή λάμψη, το καινούργιο
στην υπηρεσία της ομορφιάς. Ακόμα και η βία είναι απλώς μέρος ενός κόσμου
αντιθέσεων και υπάρχει κι αυτή για μερικές μόνο στιγμές πριν ο γαλαξίας τα
καταπιεί όλα μέσα του. Ο έρωτας τρεμοπαίζει αβέβαιος στις καρδιές, στα μάτια,
στα σώματα.
Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων συναντάει
το Ζεν των στιγμών ενώνοντάς τες σε ένα τώρα που έχει καταπιεί παρελθόν και
μέλλον και παραπαίει ανάμεσα σε θάμπωμα και μελαγχολία. Η ένωση με τη φύση, με
το ερωτικό σώμα και τελικά με το σύμπαν είναι μοιραία στη βίωσή της και αφήνει
τους ήρωες χωρίς δέρμα και χωρίς γιατρειά. Η απόσταση και η ψυχρότητα συναντούν
το πάθος και την τρέλα, η φωτιά κατατρώει τα πάντα κάτω απ’ το παγωμένο βλέμμα
του γαλαξία.
Η Χώρα του χιονιού είναι ένα από
τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του Καουαμπάτα (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1968) καθώς
και ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα της ιαπωνικής λογοτεχνίας.
Η δεσποινίς Ντραγέρ είχε δίκιο δίνονταςέμφαση στην πνευματική και ποιητικήπλευρά τού έργου μου, αλλά έχασε κάποιεςαπό τις αξίες του μην επιτρέποντας τημνεία των ειρωνικών πλευρών του.
– ΜΑΡΣΕΛ ΝΤΥΣΑΝ
«Καθώς ο Μαρσέλ Ντυσάν συγκεντρώνει και επεξεργάζεται μια σειρά σημειώσεις και σπουδές σε γυαλί, συλλαμβάνει την ιδέα να θέσει τη ζωγραφική στην υπηρεσία της νόησης. Η στρατηγική κίνησης για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η μετατόπισpη από την αισθητική σαγήνη του εικαστικού αντικειμένου στη σαγήνη της φιλοσοφικής ενασχόλησης με την οντολογία του έργου. Ό,τι ακολουθεί, χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, ανοίγει δύο δρόμους που έχουν καθοριστικές επιπτώσεις για τη σύγχρονη τέχνη. Πρώτον, η επανανακάλυψη, στο τέλος της δεκαετίας του '50, του Μαρσέλ Ντυσάν ως κατασκευαστή αντικειμένων και όχι ως μέλους της ομάδας των σουρεαλιστών που είχαν καταφύγει στην Αμερική, από το ζεύγος Rauschenberg – Johns, και η εμπλοκή του Βρετανού Richard Hamilton στη μελέτη και την τυπογραφική αναπαραγωγή των σημειώσεων του, οδηγούν στο νεοντανταϊσμό και στην ποπ αρτ. Δεύτερον, στο τέλος της δεκαετίας του '60 η εκ νέου ανάγνωση του έργου του Ντυσάν από τη «συμμορία των μάγων που εξαφανίζουν τα αντικείμενα» (Kosuth, Huebler, Weiner κ.ά.) φέρνει στο προσκήνιο της τέχνης το κίνημα που ονομάζεται conceptual art (εννοιολογική τέχνη).Το 1917 ο Ντυσάν, ενώ εργάζεται για την πραγμάτωση του έργου, υποβάλλει στην έκθεση των Ανεξαρτήτων Καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη ένα ανεστραμμένο ουρητήριο, το οποίο υπογράφει με το ψευδώνυμο R. Mutt 1917 και το ονομάζει Κρήνη. Η επιτροπή απορρίπτει το έργο, δίνοντας έτσι την αφορμή να γραφούν άρθρα και να ξεκινήσει η θυελλώδης συζήτηση για το τί είναι τέχνη και τί όρους πρέπει να πληροί ένα έργο τέχνης για να θεωρείται τέτοιο. Ουσιαστικά εγκαινιάζεται η ρήξη του με την «αμφιβληστροειδική ζωγραφική», την οποία κατηγορούσε ότι στερεί από τον θεατή της τη σκέψη».- ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ