Οι Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν ταυτόχρονα το 24ο και το 25ο τεύχος της βιβλιοφιλικής σειράς μικρών κειμένων «Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ».
Όπως κι άλλοτε με τα βιβλία της, η «Άγρα» συνδυάζει με την ταυτόχρονη κυκλοφορία των δύο βιβλιδίων άκρως αντίθετους και διαφορετικούς κόσμους: Ο Καλεσμένος του Δράκουλα του Ιρλανδού Bram Stoker, το εισαγωγικό κείμενο που αποκλείστηκε από τον διάσημο Δράκουλά του, οδηγεί τους αναγνώστες στα ΕΓΚΑΤΑ και το ΣΚΟΤΟΣ σε μια Βαλπούργεια νύχτα. Οι Προσευχές γραμμένες στη Βαϊλίμα για οικογενειακή χρήση του Σκωτσέζου Robert Louis Stevenson τους οδηγούν στα ΥΨΗ και το ΦΩΣ. Και τα δύο κείμενα είναι γραμμένα περίπου την ίδια εποχή, τη δεκαετία του 1890, σε εντελώς αντίθετα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της Γης.
Ο «Άτακτος Λαγός» είναι άτακτος γιατί άτακτα είναι τα διαστήματα κυκλοφορίας του, γιατί άκρως άτακτες μεταξύ τους είναι οι επιλογές των κειμένων του και, τέλος, γιατί άτακτα είναι τα απροσδόκητα χρώματα των έγχρωμων πολυτελών χαρτιών που επιλέγονται για να τυπωθούν τα τεύχη του.
BRAM STOKER
Ο ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ
●
ΒΑΛΠΟΥΡΓΕΙΑ ΝΥΧΤΑ
ΒΑΛΠΟΥΡΓΕΙΑ ΝΥΧΤΑ
ΣΕΙΡΑ «Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ –- αρ. 24»
Εισαγωγή - Μετάφραση: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΥΛΙΖΑΚΗ
Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούνιος 2018
Αριθμός σελίδων: 40, Τιμή: 9,00 Ευρώ, ISBN: 978-960-505-339-0
Ο Δράκουλας του Μπραμ Στόουκερ, που κυκλοφόρησε το 1897, θεωρείται αριστούργημα του σκοτεινού Ρομαντισμού και ορόσημο στη γοτθική λογοτεχνία τρόμου.
Πολλοί από τους μελετητές θεωρούν πως ο συγγραφέας σκόπευε αρχικά να δώσει στον Καλεσμένο τη θέση του εισαγωγικού κεφαλαίου του Δράκουλα, μια και σχετικές αναλύσεις στο χειρόγραφο καταδεικνύουν πως όντως υπήρχε ένα πρώτο κεφάλαιο, που αργότερα αφαιρέθηκε.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1914 ως αυτοτελής ιστορία, δύο μόλις χρόνια μετά το θάνατο του Στόουκερ, σε μια ανθολογία διηγημάτων που επιμελήθηκε η χήρα του Φλόρενς Μπάλκομπ.
«Οι νεκροί ταξιδεύουν γρήγορα» – αυτή την επιγραφή, χαραγμένη στα ρωσικά σ' έναν τάφο, διαβάζει ο φλεγματικός, παράτολμος ήρωας του Καλεσμένου του Δράκουλα, που περιπλανιέται ολομόναχος στο νεκροταφείο ενός μυστηριωδώς ερειπωμένου χωριού, στη διάρκεια της Βαλπούργειας νύχτας, αψηφώντας κάθε προειδοποίηση και όλες τις αποτρεπτικές ενδείξεις.
«Ο ουρανός μοιάζει φωτεινός, όμως η ψύχρα στον βόρειο άνεμο προμηνύει ξαφνική καταιγίδα. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θ' αργήσετε». Στο σημείο αυτό χαμογέλασε και πρόσθεσε: « Γιατί, ξέρετε τί νύχτα είναι».
Όταν είχαμε απομακρυνθεί από την πόλη, αφού του έκανα σινιάλο να σταματήσει, τον ρώτησα: «Πες μου, Γιόχαν, τί είναι απόψε;».
Έκανε το σταυρό του και απάντησε λακωνικά: «Βαλπούργεια νύχτα».
Τη Βαλπούργεια νύχτα, σύμφωνα με την πεποίθηση εκατομμυρίων ανθρώπων, ο διάβολος κυκλοφορούσε ελεύθερος – τότε άνοιγαν οι τάφοι και οι νεκροί έβγαιναν και περπατούσαν. Τότε όλα τα σατανικά όντα της γης και του νερού και του αέρα συνυπήρχαν σε μακάβριο ξεφάντωμα. Αυτό ακριβώς το μέρος ήθελε να αποφύγει ο οδηγός. Εδώ ήταν το προ αιώνων αποδεκατισμένο και ερημωμένο χωριό. Εδώ ήταν η κοιτίδα της αυτοκτονίας· κι εδώ ακριβώς βρισκόμουν μόνος – χωρίς ενισχύσεις, να τρέμω απ' το κρύο μέσα σ'ένα σάβανο από χιόνι, υπό την απειλή της επερχόμενης άγριας θύελλας. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλα τα φιλοσοφικά και θεολογικά γνωστικά εργαλεία που είχα διδαχθεί και όλο μου το σθένος, για να μην καταρρεύσω σ' έναν παροξυσμό τρόμου.
Η Βαλπούργεια νύχτα είναι μοτίβο του γερμανικού Ρομαντισμού· το χρησιμοποίησαν ο Γκαίτε, ο Μέντελσον κ.ά. Ο Ιρλανδός Στόουκερ, ως προοίμιο στο διάσημο μυθιστόρημά του, κάνει άμεση αναφορά στον γερμανικό Ρομαντισμό. Ο ήρωάς του, που έχει τα χαρακτηριστικά του Τζόναθαν Χάρκερ, διασχίζει τη Γερμανία για να συναντήσει στην Τρανσυλβανία τον Κόμη Δράκουλα και μυείται σε τούτο το «μακάβριο ξεφάντωμα» της γερμανικής λογοτεχνικής παράδοσης.
ROBERT LOUIS STEVENSON
ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΪΛΙΜΑ
ΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ
ΣΕΙΡΑ «Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ – αρ. 25»
Πρόλογος - Μετάφραση: ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Εισαγωγή: FANNY VAN DE GRIFT STEVENSON
Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούνιος 2018
Αριθμός σελίδων: 40, Τιμή: 9,00 Ευρώ, ISBN: 978-960-505-340-6
Ο Ρ.Λ. Στήβενσον, ένας από τους μεγαλύτερους Άγγλους συγγραφείς του 19ου αιώνα, έζησε τα τελευταία χρόνια της σύντομης και περιπετειώδους ζωής του στη Βαϊλίμα των Νήσων Σαμόα στον Ειρηνικό, περιτριγυρισμένος από τους συγγενείς του αλλά και τους ιθαγενείς, με τους οποίους ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση, που παρεξέκλινε από τους κανόνες των Βρετανών αποίκων της εποχής. Ο συγγραφέας γράφει, με σπουδαίο και απλό λογοτεχνικό ύφος, προσευχές, τις οποίες απαγγέλλει τα βράδια στους δικούς του ανθρώπους και στους ντόπιους ιθαγενείς, που συρρέουν για να προσευχηθούν μαζί του. Είναι προσευχές που κέντρο τους έχουν τον άνθρωπο και τη φύση, γεμάτες τρυφερότητα και καλοσύνη, χωρίς ενοχές και χωρίς το φόβο του Θεού, με απόλυτη παραδοχή της ισότητας και της διαφορετικότητας των φυλών του κόσμου τούτου.
«Τίποτε δεν του άρεσε περισσότερο», σημειώνει ο θετός του γιος Λόυντ Όσμπορν, « από το να διαβάζει τις ίδιες του τις προσευχές δυνατά και να τις προικίζει με τη μαγεία της εξαιρετικά λυπητερής φωνής του ».
«Κύριε, είμαστε μια δράκα άνθρωποι σε τούτο το νησί και πόσες μυριάδες μυριάδων δέντρα! Δίδαξέ μας το δίδαγμα των δέντρων. Η θάλασσα ολόγυρά μας, που τούτη η βροχή ανεφοδιάζει, βρίθει από αναρίθμητα ψάρια. Δίδαξέ μας, Κύριε, των ψαριών το δίδαγμα. Κάνε να αντιληφθούμε τη δική μας αλήθεια, ότι είμαστε μία μονάχα από τον αμέτρητο αριθμό των φυλών που Εσύ φιλοτέχνησες.
Άσε τις ευτυχισμένες μνήμες να διαρκέσουν, σαν το πουλί που κελαηδά μες στη βροχή, την πιο μαύρη ώρα.
Ευλόγησε την οικογένειά μας, ευλόγησε το ξύλινο σπιτικό μας, ευλόγησε τους νησιώτες συμπαραστάτες μας.
Μην αφήσεις τους δικούς μας αγαπημένους να ερυθριάσουν για μας, μα μήτε και με τους εαυτούς τους.
Συνόδευσέ μας στον ύπνο, κι αν κανείς μάς ξυπνήσει, μαλάκωσε τις μαύρες εκείνες ώρες της ξαγρύπνιας.
Στέγνωσε τα μάταια δάκρυα απ' τα μάτια μας, εξάλειψε τις μάταιες κακίες μας, στήριξε τις ακόμη ματαιότερες προσπάθειές μας.
Επόπτευσε τους δούλους σου με βλέμμα ανεκτικό, καθώς στέλνεις τον ήλιο και τη βροχή.
Ανανέωσε εντός μας το αίσθημα της χαράς.
Κύριε, ιδού η οικογένειά μας συγκεντρωμένη. Σε ευχαριστούμε για τον τόπο αυτό, της διαμονής μας· για την αγάπη που μας ενώνει· για τη σημερινή γαλήνη· για την ελπίδα με την οποία αναμένουμε την επαύριο· για τους φίλους σε όλα τα πέρατα της γης και τους φιλικούς σ' εμάς συμπαραστάτες σε τούτη την ξένη νήσο. Πλήθυνε τη γαλήνη της μικρής μας σύναξης. Εξάγνισε κάθε καρδιά από την κεκρυμμένη κακία. Αν κι αδικητές, δώσε μας τη χάρη να αποδεχθούμε και να συγχωρέσουμε τους αδικούντες. Αν κι επιλήσμονες, βόηθα μας να αποδεχόμαστε καλόκαρδα τη λησμοσύνη των άλλων. Χάρισέ μας τους φίλους μας κι απάλυνε την ψυχή των εχθρών μας. Ευλόγησέ μας, ει δυνατόν, σε όλες τις αθώες μας προσπάθειες. Αν όχι, δώσε μας τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα, να είμαστε θαρραλέοι στον κίνδυνο, ακλόνητοι στη δοκιμασία, συγκρατημένοι στην οργή και σε όλες τις εναλλαγές της μοίρας, γεμάτοι πίστη κι αγάπη ο ένας για τον άλλο, μπροστά στις πύλες του θανάτου ».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ
Ο Ρ.Λ. Στήβενσον σε πρωραίο κατάρτι ιστιοφόρου στον Ειρηνικό Ωκεανό.
«Τίποτε δεν του άρεσε περισσότερο», σημειώνει ο θετός του γιος Λόυντ Όσμπορν, « από το να διαβάζει τις ίδιες του τις προσευχές δυνατά και να τις προικίζει με τη μαγεία της εξαιρετικά λυπητερής φωνής του ».
«Κύριε, είμαστε μια δράκα άνθρωποι σε τούτο το νησί και πόσες μυριάδες μυριάδων δέντρα! Δίδαξέ μας το δίδαγμα των δέντρων. Η θάλασσα ολόγυρά μας, που τούτη η βροχή ανεφοδιάζει, βρίθει από αναρίθμητα ψάρια. Δίδαξέ μας, Κύριε, των ψαριών το δίδαγμα. Κάνε να αντιληφθούμε τη δική μας αλήθεια, ότι είμαστε μία μονάχα από τον αμέτρητο αριθμό των φυλών που Εσύ φιλοτέχνησες.
Άσε τις ευτυχισμένες μνήμες να διαρκέσουν, σαν το πουλί που κελαηδά μες στη βροχή, την πιο μαύρη ώρα.
Ευλόγησε την οικογένειά μας, ευλόγησε το ξύλινο σπιτικό μας, ευλόγησε τους νησιώτες συμπαραστάτες μας.
Μην αφήσεις τους δικούς μας αγαπημένους να ερυθριάσουν για μας, μα μήτε και με τους εαυτούς τους.
Συνόδευσέ μας στον ύπνο, κι αν κανείς μάς ξυπνήσει, μαλάκωσε τις μαύρες εκείνες ώρες της ξαγρύπνιας.
Στέγνωσε τα μάταια δάκρυα απ' τα μάτια μας, εξάλειψε τις μάταιες κακίες μας, στήριξε τις ακόμη ματαιότερες προσπάθειές μας.
Επόπτευσε τους δούλους σου με βλέμμα ανεκτικό, καθώς στέλνεις τον ήλιο και τη βροχή.
Ανανέωσε εντός μας το αίσθημα της χαράς.
Κύριε, ιδού η οικογένειά μας συγκεντρωμένη. Σε ευχαριστούμε για τον τόπο αυτό, της διαμονής μας· για την αγάπη που μας ενώνει· για τη σημερινή γαλήνη· για την ελπίδα με την οποία αναμένουμε την επαύριο· για τους φίλους σε όλα τα πέρατα της γης και τους φιλικούς σ' εμάς συμπαραστάτες σε τούτη την ξένη νήσο. Πλήθυνε τη γαλήνη της μικρής μας σύναξης. Εξάγνισε κάθε καρδιά από την κεκρυμμένη κακία. Αν κι αδικητές, δώσε μας τη χάρη να αποδεχθούμε και να συγχωρέσουμε τους αδικούντες. Αν κι επιλήσμονες, βόηθα μας να αποδεχόμαστε καλόκαρδα τη λησμοσύνη των άλλων. Χάρισέ μας τους φίλους μας κι απάλυνε την ψυχή των εχθρών μας. Ευλόγησέ μας, ει δυνατόν, σε όλες τις αθώες μας προσπάθειες. Αν όχι, δώσε μας τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα, να είμαστε θαρραλέοι στον κίνδυνο, ακλόνητοι στη δοκιμασία, συγκρατημένοι στην οργή και σε όλες τις εναλλαγές της μοίρας, γεμάτοι πίστη κι αγάπη ο ένας για τον άλλο, μπροστά στις πύλες του θανάτου ».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ
Ο Ρ.Λ. Στήβενσον σε πρωραίο κατάρτι ιστιοφόρου στον Ειρηνικό Ωκεανό.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΙΚΗΣ ΣΕΙΡΑΣ
"Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΑΓΟΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου