Δελτίο τύπου | Ο ΣΕΡΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΑΚΧΟΣ ΤΟΥ Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ του Ανδρέα Εμπειρίκου (συνέκδοση με την ΕΣΤΙΑ)

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Ο ΣΕΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΒΑΚΧΟΣ

ΤΟΥ

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ 

ΠΡΟΛΟΓΟΙ:  ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ - ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ

 

Συνέκδοση: Εκδόσεις ΑΓΡΑ - Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ 

Οκτώβριος 2013 

Αριθμός σελίδων: 88, Τιμή : 9,50 Ευρώ 

ISBN ΑΓΡΑΣ: 978-960-505-080-1 

ISBN ΕΣΤΙΑΣ: 978-960-05-1586-2

 

«Όταν, προ ολίγων ετών σε μια ηχογραφημένη περιγραφή ωρισμένων φωτογραφιών μου, έδινα μία προσωπική ερμηνεία της φυσιογνωμίας του Καραγάτση, παρομοίωσα τον μεγάλον αυτόν συγγραφέα με δένδρο που αντλεί από τα βάθη της γης όλα τα αναγκαία για την ανάπτυξή του συστατικά και το οποίον, με το πυκνό του φύλλωμα, αναπνέει αφ’ ενός και γοητεύει αφ’ ετέρου τον κάθε άνθρωπο που στέκει μπροστά του, σε μια δοσοληψία μυστική που ξεπερνά τα όρια της συνήθους ”λογοτεχνικής επικοινωνίας“ μεταξύ συγγραφέως και αναγνώστου, και μετατρέπει την επικοινωνία αυτή πέρα του λογοτεχνικού στοιχείου στα καλλίτερά του έργα –όπου η συγκίνησις και η σκέψις δεν είναι σκοπός, δεν είναι “ατομικαί υποθέσεις” αλλά καθολικαί δυνάμεις ζωής και η σκέψις, όχι της σκέψεως αυτοερωτική ενέργεια– σε κινητήρια δύναμη καθολικά συνουσιαστική.

»Πολλά από τα παλαιότερα έργα του Καραγάτση επιτρέπουν στον αναγνώστη να καταλήξη εις τας ανωτέρω σκέψεις και εις τον χαρακτηρισμόν από τον οποίον εκπορεύονται. Κανένα όμως άλλο έργον τόσο πολύ όσο ο Σέργιος και Βάκχος.»

– ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Το κείμενο του Ανδρέα Εμπειρίκου για το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση Σέργιος και Βάκχος βρέθηκε στις τελευταίες σελίδες ενός τετραδίου του 1960. Πρόκειται για το μοναδικό γραπτό τεκμήριο τόσο της θερμής φιλίας που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο, όσο και του θαυμασμού του Εμπειρίκου για το έργο του Καραγάτση και ιδιαίτερα για τον Σέργιο και Βάκχο, στον οποίο αναφέρεται αποσπασματικά μία ακόμα φορά στο ημερολόγιο του ταξιδιού στη Ρωσία. Ο Εμπειρίκος μιλούσε συχνά για το μυθιστόρημα αυτό και για το έργο του Καραγάτση, τον οποίο θεωρούσε τον πιο σημαντικό Έλληνα μυθιστοριογράφο. [...] Το ενθουσιώδες αυτό κείμενο δεν είναι μια κριτική, ο Εμπειρίκος ήταν άλλωστε αντίθετος στην ιδέα της κριτικής, συνδιαλέγεται με το μυθιστόρημα του Καραγάτση, απηχώντας ίσως στοιχεία ζωντανών διαλόγων των δύο φίλων. Μοιάζει να γράφτηκε για να δημοσιευτεί και ίσως ο θάνατος του Καραγάτση ακύρωσε την πρόθεση αυτή.

– ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν στην Αθήνα δύο φίλοι: Ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος και ο λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης. Ήταν φίλοι μα όχι γκαρδιακοί, γιατί πολλά τους χώριζαν, σε πολλά διαφωνούσαν.

Υπήρχε όμως και ένα θέμα ιδιαίτερα σημαντικό που τους έβρισκε απόλυτα σύμφωνους: Ο Έρωτας εν γένει, αλλά και η κοινή αρνητική τους στάση όσον αφορά του τρόπο που η Εκκλησία αντιμετωπίζει τις ερωτικές σχέσεις. «Ναι, φίλτατε Δημήτρη», φώναζε έμπλεος ενθουσιασμού ο Εμπειρίκος όταν τύχαινε να συναντηθούν, «ο έρωτας πρέπει να είναι πάντοτε ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του». «Συμφωνώ και επαυξάνω, αγαπητέ» απαντούσε ο Καραγάτσης με τη βαριά και μελαγχολική φωνή του και συμπλήρωνε με τον δικό του πεζογραφικό λόγο: «Δώσε, βρε αδελφέ, ανάσα στον άνθρωπο και μην του λες πως κάθε χαρά της επίγειας ζωής οδηγεί μετά θάνατο στην Κόλαση. Η στέρηση αγριεύει τον άνθρωπο και τον κατευθύνει σε κάθε λογής κακοποιό δραστηριότητα».

– ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ

Δελτίο τύπου | ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ '71 του Eugenio Montale (Δίγλωσση έκδοση)

EUGENIO MONTALE

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ '71

ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ : 

ΝΙΚΟΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ

 

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Οκτώβριος 2013

Αριθμός σελίδων : 144, Τιμή : 9,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-084-9

 

Όποιος χαρίζει το φως / κινδυνεύει απ’ το σκοτάδι.

Κανείς δεν του ’πε στο σταυροδρόμι πως πρέπει

να διαλέξει ανάμεσα σε δυο ξεχωριστές ζωές

που δεν τέμνονται ποτέ. Και το παρέλειψε.

Αν κι αμελής, χάρη στην Τύχη

φύλακας παραμένει του αδιαίρετου.

Το Ημερολόγιο του ’71 άρχισε να γράφεται τον Δεκέμβριο του 1970 και ολοκληρώθηκε, μαζί με το Ημερολόγιο του ’72, τον Νοέμβριο του 1972. Πρόκειται για δύο ξεχωριστές ποιητικές συλλογές, οι οποίες θα μπορούσαν ωστόσο και να εκληφθούν ως ένα ενιαίο σύνολο ενενήντα ποιημάτων. Υπό αυτή την έννοια η έκδοση του παρόντος τόμου έρχεται να συμπληρώσει, δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, την ελληνική έκδοση του Ημερολογίου του ’72, όχι βέβαια τυπικά, αφού αποτελεί μια ανεξάρτητη ποιητική ενότητα, αλλά ουσιαστικά: αποβλέποντας στο να παρουσιάσει πληρέστερα μια σημαντική στιγμή αυτού που έχουμε αλλού ονομάσει «ύστερη περίοδο του Μοντάλε».

Η αλλαγή πλεύσης του Μοντάλε, η οποία ξεκινά λίγο νωρίτερα με το Σατιρικόν, σημαίνει στροφή από το υψηλό προς το κωμικό και το γκροτέσκο – αλλά και προς τον διακριτικό τόνο ή την μετρημένη έκφραση.

Σημαίνει επίσης στροφή από το λυρικό αίσθημα προς μια ποίηση πιο στοχαστική και διανοητική, που παραπέμπει ταυτόχρονα στον δημοσιογραφικό λόγο. Κατορθώνεται σε τούτα τα ποιήματα μια ζωτική μετουσίωση: η ανάπλαση της σκέψης, του διανοητικού στοιχείου σε αίσθημα, δηλαδή σε ποίηση.

Ο Μοντάλε τιμήθηκε με το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ το 1975.

Δελτίο τύπου | Ο ΩΡΑΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ του Michel Foucault

MICHEL FOUCAULT

Ο ΩΡΑΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

 

Μετάφραση : ΝΙΚΟΣ ΗΛΙΑΔΗΣ

 

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Οκτώβριος 2013

Αριθμός σελίδων : 88, Τιμή : 9,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-079-5

 

 

«Ξέρω πάντως ότι τα βιβλία μου θα υπονομευτούν απ’ όσα λέω, και εγώ επίσης. Αυτός είναι ο ωραίος κίνδυνος, το χάζι κινδύνου αυτών των συνεντεύξεων. Ας αφήσουμε λοιπόν να εμφανιστεί αυτή η  συγγένεια, ας αφήσουμε να εμφανιστεί αυτή η επικοινωνία.» 

‒M.F.

Καλοκαίρι 1968: Ο Φουκώ αποδέχεται την πρόσκληση του κριτικού Κλώντ Μποννεφουά και κάνει μαζί του μια σειρά συναντήσεων με απώτερο στόχο να προκύψει ένα βιβλίο. Οι δύο άντρες δεν αποδύονται σε μια συνέντευξη ούτε σ’ έναν διάλογο, αλλά σε μια πρωτοφανή άσκηση ομιλίας: Ο συγγραφέας της Ιστορίας της τρέλας, για πρώτη φορά στη ζωή του, μας αφήνει να δούμε την κατά δήλωσή του «ανάποδη της ταπισερί», τη δική του σχέση με τη γραφή.

Στις δέκα περίπου συναντήσεις που έλαβαν χώρα, ο Φουκώ ασκεί μια πρωτοφανή ομιλία, μια αυτοβιογραφική ομιλία. Αυτές οι εκμυστηρεύσεις του συγγραφέα για τον εαυτό του συμπαρασύρουν μια αλλαγή στις ερωταπαντήσεις των δύο αντρών, μια τροποποίηση αυτού που αρχικά θα έπρεπε να είναι μια παραδοσιακή συνέντευξη. Για να αναστοχαστεί πάνω στον τρόπο που εργάζεται, για να μιλήσει για τις δυσκολίες του γράφοντος, ο Φουκώ υιοθετεί ένα πρωτοφανές κατάστιχο, μια νέα γλώσσα. Στο τέλος αυτού του πειράματος λέει ότι βρίσκει τον εαυτό του αλλαγμένο και ευτυχή που κατόρθωσε να επινοήσει έναν τύπο λόγου, ο οποίος δεν είναι ούτε συνομιλία ούτε κάποιο «είδος λυρικού μονολόγου».

«Θέλω να μιλήσω γι’ αυτούς που η γραφή τους είναι προορισμένη να δηλώσει, να δείξει, να εκδηλώσει εκτός αυτής κάτι που χωρίς αυτήν θα παρέμενε, αν όχι κρυμμένο, τουλάχιστον αόρατο. Ίσως εκεί παρ’ όλα αυτά να υπάρχει, για μένα, ένα θέλγητρο της γραφής. [...] Να συλλάβω αυτή την αορατότητα, αυτό το αόρατο του υπερβολικά ορατού, αυτή την απομάκρυνση από το υπερβολικά γειτνιάζον∙ αυτή η άγνωστη οικειότητα είναι για μένα το σπουδαίο εγχείρημα της «γλώσσας» μου και του λόγου μου.»

«Σ’ εκείνη τη Σουηδία, όπου έπρεπε να μιλώ μια “γλώσσα” που μου ήταν ξένη, κατάλαβα ότι τη “γλώσσα” μου, με την εξαίφνης ιδιαίτερη φυσιογνωμία, μπορούσα να την κατοικήσω σαν να ήταν ο πιο μυστικός αλλά και ο πιο σίγουρος τόπος της διαμονής μου σ’ εκείνο τον άτοπο τόπο, την ξένη χώρα όπου κανείς βρίσκεται. Τελικά, η μόνη πραγματική πατρίδα, το μόνο έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί να βαδίσει κανείς, το μόνο σπίτι όπου μπορεί κανείς να σταθεί και να καταφύγει, είναι η “γλώσσα”, εκείνη που έμαθε από τα παιδικά του χρόνια. Για μένα, το ζήτημα λοιπόν είναι να ξαναδώσω πνοή σ’ εκείνη τη “γλώσσα”, να χτίσω για τον εαυτό μου ένα είδος οικίσκου της γλώσσας που θα ήμουν εγώ κύριός του και θα γνώριζα τις γωνιές του εν παραβύστω. Πιστεύω ότι αυτό μου έδωσε την επιθυμία να γράψω. Μεταξύ της ηδονής να γράφεις και της δυνατότητας να μιλάς υπάρχει μια ορισμένη σχέση ασυμβατότητας. Εκεί όπου δεν είναι πια δυνατόν να μιλά κανείς, ανακαλύπτει τη μυστική, δύσκολη και ολίγον επικίνδυνη γοητεία να γράφεις».

                                                           ‒M.F.

Δελτίο τύπου | ΙΩΒ του Joseph Roth

JOSEPH ROTH

ΙΩΒ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΠΛΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Μετάφραση: ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ


Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2013
Αριθμός σελίδων: 240, Τιμή: 15,50 Ευρώ
ISBN: 978-960-325-975-6

«Πριν πολλά χρόνια ζούσε στο Τσούχνοβο ένας άντρας ονόματι Μέντελ Σίνγκερ. Ήταν ευλαβικός, θεοσεβούμενος και συνηθισμένος, ένας Εβραίος σαν όλους…»

Έτσι ξεκινά ο Ροτ το μυθιστόρημά του για την απώλεια της πίστης και τα βάσανα του ανθρώπου. Ο σύγχρονος Ιώβ δοκιμάζεται στα γκέτο της τσαρικής Ρωσίας και ύστερα στους ανελέητους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ο Μέντελ Σίνγκερ χάνει την οικογένειά του, αρρωσταίνει βαριά και πέφτει θύμα σκληρής μεταχείρισης. Χρειάζεται ένα θαύμα…

– Δεν θέλω να κάψω ένα μόνο σπίτι, δεν θέλω να κάψω έναν μόνον άνθρωπο. Θα τα χάσετε, αν σας πω τί είχα κατά νου να κάψω. Θα τα χάσετε και θα πείτε: τρελάθηκε κι ο Μέντελ, σαν την κόρη του. Αλλά σας βεβαιώνω: δεν είμαι τρελός. Τρελός ήμουν. Πάνω από εξήντα χρόνια ήμουν τρελός, σήμερα δεν είμαι. 

– Πες μας, λοιπόν, τι θέλεις να κάψεις! 

– Τον Θεό! Θέλω να κάψω τον Θεό!

✤

Είναι αδύνατον να περιγράψω τον λεπτό ποιητικό λόγο αυτού του βιβλίου, 
εγγυώμαι όμως για τις εκπληκτικές λογοτεχνικές αρετές του. 
–THOMAS MANN

Ήταν αναμενόμενο ότι θα διάβαζα τον Ιώβ του Ροτ με ενδιαφέρον: 
Εκτίμησα τα χαρίσματα του Ροτ ήδη από τα πρώτα έργα του, 
και το τελευταίο βιβλίο του με ξάφνιασε πραγματικά, 
ιδίως χάρη στους ζεστούς τόνους που εμπλούτισαν την παλέτα του συγγραφέα.
–ROBERT MUSIL

Η ζωή αυτού του καθημερινού ανθρώπου μας απορροφά, 
σαν να γράφει κάποιος για τη δική μας ζωή, 
τις δικές μας προσδοκίες, τους δικούς μας αγώνες. 
Η γλώσσα του Ροτ έχει την πειθαρχία και τη δύναμη της κλασικής γερμανικής λογοτεχνίας. Ένα σπουδαίο και συνταρακτικό βιβλίο, που κανείς δεν θα μπορέσει να το αγνοήσει.
–ERNST TOLLER

Ο Ροτ ήταν πολιτιστικό μνημείο των Εβραίων της Γαλικίας: ειρωνικός, συμπονετικός, απόλυτα συντονισμένος με την καταστροφική εποχή όπου έζησε. 
–HAROLD BLOOM

Το έργο του Γιόζεφ Ροτ είναι στο σύνολό του μια tragédie humaine, 
η οποία σφυρηλατείται με τις τεχνικές της σύγχρονης λογοτεχνίας.
–NADINE GORDIMER

Ίσως να μην υπάρχει άλλος σύγχρονος λογοτέχνης 
που να συνδυάζει με μεγαλύτερη μαεστρία τον μυθιστορηματικό και τον ποιητικό λόγο, 
τον εύρωστο, άφθαρτο ρεαλισμό με δυνατές αναλαμπές μεταφοράς και παρομοίωσης. 
–JAMES WOOD

Όποιος παραδοθεί στη συγκίνηση που προξενεί αυτό το βιβλίο, 
ας μην το έχει βάρος στη συνείδησή του: 
εκείνο που τον συντάραξε ήταν η θεμιτή επίδραση της ανόθευτης μεγάλης τέχνης.
–LION FEUCHTWANGER

✤

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΓΙΟΖΕΦ ΡΟΤ γεννήθηκε το 1894 από Εβραίους γονείς στην Ανατολική Γαλικία. Σπούδασε φιλοσοφία και γερμανική φιλολογία στο Λέμπεργκ και στη Βιέννη. Το 1916 κατετάγη στον αυστριακό στρατό. Πήρε μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Στο διάστημα του μεσοπολέμου εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη Βιέννη και στο Βερολίνο, όπου έζησε δώδεκα χρόνια. Ήδη από το 1922 εντοπίζει και στηλιτεύει από τους πρώτους τον Χίτλερ. Εβραίος ο ίδιος, ασκεί έντονη κριτική στη συμβιβαστική στάση της εβραϊκής κοινότητας. Από το 1932 δηλώνει σ’ έναν φίλο του: «Πρέπει να φύγουμε. Θα κάψουν τα βιβλία μας και θα είμαστε εμείς ο στόχος... Πρέπει να φύγουμε ώστε μόνο τα βιβλία μας να παραδοθούν στην πυρά». Στις 30 Ιανουαρίου του 1933, τη μέρα που ο Χίτλερ ονομάζεται καγκελάριος του Ράιχ, ο Ροτ μεταναστεύει οριστικά στο Παρίσι, όπου και πεθαίνει το 1939 σε ηλικία μόλις σαρανταπέντε χρόνων. «Είναι η εγκαθίδρυση της βαρβαρότητας και η βασιλεία της κόλασης. Μόνο το αληθινό Ρήμα θα μπορέσει να σώσει την εποχή, προσφέροντας πατρίδα σ’ αυτούς που δεν έχουν πλέον».

            Άφησε έργο εκτεταμένο και ποικίλο: δεκατρία μυθιστορήματα, οχτώ μεγάλα αφηγήματα, τρεις τόμους δοκιμίων και ανταποκρίσεων, αμέτρητα άρθρα. Άλλα του μυθιστορήματα: Ο θρύλος του Αγίου Πότη (Άγρα, 2006), Hotel Savoy (Άγρα, 2007) Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ (Άγρα, 2009), Η ομολογία ενός δολοφόνου μέσα σε μια νύχτα (Άγρα, 2011) Η κρύπτη των Καπουτσίνων, Ο ιστός της αράχνης.