Δελτίο τύπου | ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΜΟΝΟΣ του Caryl Ferey

CARYL FÉREY

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΜΟΝΟΣ

Μετάφραση: ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΚΑΡΩΦ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2018

Αριθμός σελίδων : 384, Τιμή : 15,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-349-9

 ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΥΛ ΦΕΡΕ 

 ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ, ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ 

EIΝΑΙ ΟI ΠΡΩΤΕΣ ΔΙΑΚΟΠEΣ του Μακ Κας με τη δεκατριάχρονη κόρη του Αλίς, για την ύπαρξη της οποίας έμαθε μόλις πρόσφατα και αναπάντεχα. Ο πρώην αστυνομικός, μονόφθαλμος και στριφνός, χωρίς ψευδαισθήσεις, απροσποίητος και συνειδητά αυτοκαταστροφικός, εκμεταλλεύεται την περίσταση για να μάθει έστω και αργά τί σημαίνει να είναι πατέρας. Και, παρά την καλή του θέληση, είναι σαφές ότι έχει μια πολύ προσωπική προσέγγιση στην ευθύνη αυτή.

            Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν το παλιό λαγωνικό μαθαίνει για το θάνατο του καλού του φίλου Μάρκο, δικηγόρου και έμπειρου ιστιοπλόου, που χτυπήθηκε από φορτηγό πλοίο ενώ έπλεε στα ανοιχτά της θάλασσας. Για τον Μακ Κας, είναι αδιανόητο ο φίλος του να έκανε κάποιο λάθος πλοήγησης. Πώς όμως να συνδυάσει τις οικογενειακές διακοπές με την Αλίς και την εξιχνίαση του φριχτού θανάτου του φίλου του;

            Αγανακτισμένος από τη συλλογική αδράνεια στο δράμα των προσφύγων και των μεταναστών, ο Μάρκο προσπάθησε να ταράξει τα νερά με τα μέσα που διέθετε, γεγονός που θα μπορούσε να εξηγήσει την εξαφάνισή του στη θάλασσα. Και ενώ ο Μακ Κας αδιαφορεί παντελώς για τους ανθρωπιστικούς σκοπούς του φίλου του, αποκαλύπτεται ότι και η πρώην σύζυγός του έχει εξαφανιστεί, και εκείνος θα ορμήσει ενάντια σε όλους και σε όλα, έχοντας μοναδικό κανόνα το «ρίχνω τη βολή για το ‘σπάσιμο’ και κάποια άκρη θα βγει». Όλα είναι ιδωμένα μέσα από το πρίσμα του μηδενισμού του Μακ Κας. Κι όμως: Θα βρει ένα νόημα στη ζωή του, και μάλιστα ένα είδος ευτυχίας, με τον δικό του τρόπο. Η έρευνά του θα τον οδηγήσει στην Αθήνα, τον Πειραιά και την Αστυπάλαια, όπου και θα δοθεί η λύση.

            Ο Καρύλ Φερέ επιχειρεί να περιγράψει την πραγματικότητα μιας βαλτωμένης από την κρίση Ελλάδας.

Ήταν άραγε η αγάπη που ένιωθε για το φάντασμα της Ανζελίκ, η πιθανότητα ότι μπορεί να είναι ακόμη ζωντανή που τον ξύπνησε μέσα απ’ τους νεκρούς, αυτή η νοσταλγία του πιθανού που τον ωθούσε να διακινδυνεύσει τα πάντα για να τη βρει η μια αυτοκαταστροφική παρώθηση, ένας τρόπος για να απαλλαγεί απ’ το πρόβλημα – απ’ τον εαυτό του ;

Μπορούσε να καταλάβει την Ανζελίκ, όχι όμως τη μετέπειτα επιχείρηση των μαφιόζων, ούτε την ιδιαίτερη αξία αυτών των προσφύγων. Κατά τα λεγόμενα της Φατού, υπήρχε η Ζεϊναμπού, μια εικοσάχρονη Σομαλή που την είχαν απαγάγει και πουλήσει σε διακινητές στην Υεμένη και την είχαν βασανίσει ζητώντας λύτρα απ’ τους γονείς της, που ήταν πάρα πολύ φτωχοί για να την πάρουν πίσω, και η οποία είχε καταφέρει να το σκάσει για να μην τη σκοτώσουν. Η Λάμυα και η Σαάντια, Σύριες απ’ τό Χαλέπι, που τραυματίστηκαν από τα αεροπορικά πυρά των ελικοπτέρων του Μπασάρ αλ-Άσαντ, και μιλούσαν μόνο αραβικά. Η Λεϊλά ήταν απ’ το Βόρειο Ιράκ, σιίτισσα διωγμένη απ’ το Ισλαμικό Κράτος. Τον φίλο της τον είχαν ανεβάσει σ’ ένα απ’ τ’ άλλα ημιφορτηγά και δεν μπόρεσε τίποτα να κάνει όταν τους χώρισαν. Υπήρχαν δύο ανήλικες, η μία απ’ την Ερυθραία, η άλλη Αφγανή, και τέλος η Σάμια, η μεγαλύτερη της ομάδας, μια Γεζίντι αρχιτεκτόνισσα τριαντατριών χρονών, η οποία έχασε τα πάντα όταν το Ισλαμικό Κράτος κατέλαβε τη Μοσούλη. Τον άντρα της τον εκτέλεσαν αμέσως, και τα παιδιά της πέθαναν απ’ τη δίψα και την εξάντληση προχωρώντας αναγκαστικά προς την Τελλ Αφάρ, όπου οι γυναίκες πωλούνταν στις αγορές του τρόμου, όμως η Σάμια κατάφερε να ξεφύγει.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΚΑΡΥΛ ΦΕΡΕ ζει στο Παρίσι. Αφού περιπλανήθηκε στη Νέα Ζηλανδία με τη «Σάγκα Μαορί» (Χάκα, 1998 / Εκδόσεις Άγρα 2015, Ούτου, 2004 / Εκδόσεις Άγρα, 2016 – Βραβεία: SNCF du polar français 2005, Sang d’encre 2005, Michel-Lebrun 2005), στην Αφρική (Ζουλού, βραβεύτηκε μεταξύ άλλων με το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής λογοτεχνίας το 2008 και διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο το 2013) και στη συνέχεια στην Αργεντινή (Μαπούτσε, 2012 / Εκδόσεις Άγρα, 2015 – Βραβεία Landerneau Polar 2012, Tenebris 2013), στη σκοτεινή εξερεύνηση της Χιλής (Κόνδωρ, 2016 / Εκδόσεις Άγρα, 2017) και μας βυθίζει τώρα στα νερά της Μεσογείου, ακολουθώντας ώς το νησί της Αστυπάλαιας τα ίχνη ενός ιστιοφόρου που προσπάθησε να διασώσει μερικές γυναίκες πρόσφυγες.

Ο Καρύλ Φερέ θεωρείται μαίτρ του θρίλλερ των αχανών εκτάσεων και των «ξένων» τόπων. Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο του Οι νύχτες του Σαν Φρανσίσκο (2014).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ EΞΩΦΥΛΛOY © Thierry Dosogne / Getty Images

Δελτίο τύπου | ΜΕΝΟΡΑ - ΤΟ ΘΑΜΜΕΝΟ ΚΗΡΟΠΗΓΙΟ του Stefan Zweig

STEFAN ZWEIG

ΜΕΝΟΡΑ

ΤΟ ΘΑΜΜΕΝΟ ΚΗΡΟΠΗΓΙΟ

Μετάφραση: ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ

Επίμετρο: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΟΥΚΑΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2018

Αριθμός σελίδων : 240, Τιμή : 12,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-345-1

H ΜΕΝΟΡΑ – TO ΘΑΜΜΕΝΟ ΚΗΡΟΠΗΓΙΟ πρωτοδημοσιεύτηκε στη Βιέννη το 1937, εποχή κατά την οποία το κυνηγητό των Εβραίων από τους ναζί έχει γιγαντωθεί. Το βιβλίο μάς επιτρέπει να εκτιμήσουμε με τον πιο ακριβή τρόπο τα χαρακτηριστικά του πλούσιου και σύνθετου ταλέντου του συγγραφέα του, γιατί βρίσκουμε σε αυτό ταυτόχρονα τον αφηγητή, τον ιστορικό και τον στοχαστή. Αποτελεί μια θαυμάσια μεταφορά της αέναης περιπλάνησης του εβραϊκού λαού.

Η υπόθεσή του εμπνέεται από τον εβραϊκό θρύλο της επτάφωτης λυχνίας. Διηγείται την περιπέτεια της μενορά στο Ναό του Σολομώντα, την αρπαγή της από τον Τίτο, την κλοπή της στη Ρώμη από τους Βανδάλους και την ανάκτησή της από τους στρατιώτες του Ιουστινιανού με τον στρατηγό Βελισάριο.

Ένα αγόρι, νεαρός Εβραίος, αυτόπτης μάρτυρας της λεηλασίας της Ρώμης το 455 και της κλοπής της λυχνίας, έζησε ώς τα βαθιά γεράματα και πήγε στο Βυζάντιο για να πάρει πίσω από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό την ιερή μενορά.

Με βάση την ιστορία της, ο Τσβάιχ δημιουργεί ένα δυνατό δράμα, με υπέροχες αναφορές στην παρηκμασμένη Ρώμη, στο οποίο ο εβραϊκός θρύλος γίνεται μυθιστορηματικός χωρίς να χάνει τη συμβολική του δύναμη: τον αιώνιο πόνο και την αιώνια ελπίδα του εβραϊκού λαού.

Η έκδοση συνοδεύεται από ένα επίμετρο του Π.Κ. Τσούκα με παραθέματα επιστολών του Τσβάιχ μέσα σε τρεις δεκαετίες, σχετικά με τον εβραϊσμό, την εβραϊκή παράδοση και τον σιωνισμό, με τον οποίο ο συγγραφέας διαφωνούσε σε πολλά.

-----

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Κι έτσι προσεύχονταν οι Εβραίοι της Ρώμης, κάθε βράδυ ώς αργά τη νύχτα, όλες εκείνες τις σκοτεινές και επικίνδυνες μέρες της λεηλασίας. Γιατί τί άλλο μπορεί να κάνει ο δίκαιος μέσα σ’ έναν άδικο και σκληρό κόσμο όπου πάντα νικά η βία, παρά να γυρίσει την πλάτη του στη γη και να στραφεί στον Θεό; Χρόνια και χρόνια έτσι γινόταν. Άλλοτε από τα νότια, άλλοτε από τα ανατολικά ή τα δυτικά, έρχονταν οι ξανθοί κι οι μελαμψοί, οι ξένοι, όλοι τους άρπαγες. Δεν πρόφταινε να πέσει η μία λαίλαπα, έπεφτε πάνω τους άλλη. Απ’ άκρη σ’ άκρη στην οικουμένη πολεμούσαν οι άθεοι και δεν άφηναν ήσυχους τους πιστούς του Θεού. Έτσι είχαν πάρει την Ιερουσαλήμ, έτσι τη Βαβυλώνα και την Αλεξάνδρεια· τώρα ήταν η σειρά της Ρώμης. Όπου έψαχναν γαλήνη, βασίλευε η ταραχή. Όπου γύρευαν την ειρήνη, χτυπούσε ο πόλεμος. Δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. [...]

                Όπως στη Ρώμη δεν επιτρεπόταν στους Εβραίους να μένουν παρά μόνο στην άλλη όχθη του ποταμού, έτσι και οι Εβραίοι του Βυζαντίου ήταν αποκλεισμένοι στο Πέραν, στην άλλη μεριά του Κεράτιου. Κι εδώ, όπως παντού, το χώρια κι απόμερα ήταν η μοίρα τους, μαζί και το μυστικό τους όμως, που τους γλίτωνε και τους βοηθούσε ν’ αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου.    

-----

ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΪΧ, από το Επίμετρο του βιβλίου :

«Για μένα η δόξα και το μεγαλείο του εβραϊκού λαού έγκειται ακριβώς στο ότι είναι ο μοναδικός που διαθέτει μόνο πνευματική πατρίδα, ο ένας λαός στην ιστορία του κόσμου, που επιδιώκει να επιστρέψει στην Αιώνια Ιερουσαλήμ, επιδιώκοντας ταυτόχρονα την επιστροφή στην πραγματική Παλαιστίνη. Για μένα, το μεγαλείο του Εβραϊσμού είναι ότι βρίσκεται πάνω από τα όρια των εθνών, ότι συνδέει και ενώνει τα άλλα έθνη στη δική του ιδέα. Εκείνος επιθυμεί το εβραϊκό έθνος, και εγώ διαβλέπω στον εθνικισμό τον κίνδυνο του διχασμού, της υπεροψίας, του περιορισμού και της ματαιοδοξίας». [...]

«Είμαι απολύτως σαφής και αποφασισμένος: Όσο πιο απειλητική προβάλλει η πραγματοποίηση του ονείρου, του επικίνδυνου ονείρου ενός εβραϊκού κράτους με κανόνια, σημαίες, τάξεις και τάγματα, τόσο περισσότερο αγαπώ την επώδυνη ιδέα της διασποράς. [...] Τί είναι το έθνος, αν όχι κοινή μοίρα; Κοινή πορεία; Η Παλαιστίνη θα είναι ένα τέρμα, το κλείσιμο του κύκλου, το τέλος μιας κίνησης που συγκλόνισε την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Και σαν επανάληψη θα ήταν μια τραγική απογοήτευση».

«Κατά τη γνώμη μου, η αποστολή του Εβραϊσμού, πολιτικά, είναι να ξεριζώσει τον εθνικοσοσιαλισμό σε όλες τις χώρες, έτσι ώστε να διασφαλίσει την ένωση με το καθαρό πνεύμα. Γι’ αυτό και απορρίπτω τον εβραϊκό εθνικισμό, επειδή είναι υπεροψία και αποκλεισμός.

Μετά από δύο χιλιάδες χρόνια που έχουμε ποτίσει τη γη με το αίμα μας και την έχουμε σπείρει με τις ιδέες μας, δεν μπορούμε να περιοριστούμε ξανά σε μια γωνιά της Αραβίας και να γίνουμε ένα μικρό κλειστό έθνος. Το πνεύμα μας είναι το πνεύμα του κόσμου – είμαστε πολίτες του κόσμου. Γι’ αυτό γίναμε αυτό που είμαστε. Κι αν πρέπει για τούτο να υποφέρουμε, έτσι είναι γραφτό μας… Δεν ωφελεί σε τίποτα να καμαρώνει κανείς ή να ντρέπεται για την εβραϊκότητά του – το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την αναγνωρίζουμε και να ζούμε όπως είναι η μοίρα μας να ζούμε, χωρίς πατρίδα δηλαδή – με την υψηλότερη έννοια. Γι’ αυτό δεν θεωρώ πως είναι τυχαίο που είμαι διεθνιστής και ειρηνιστής – θα έπρεπε να απαρνηθώ τον εαυτό μου και το αίμα μου για να μην είμαι !

[…] Έχουμε ζήσει τόσο πολλά ! Πολλά έχουν εισβάλει στη ζωή μας και έχουν καταστρέψει για πάντα (ιδίως για εμάς τους Εβραίους) την εσωτερική μας ισορροπία. Είμαστε ζωντανές ανωμαλίες: Γράφουμε και σκεφτόμαστε σε μια γλώσσα που μας την απαγορεύουν, ζούμε σε μια χώρα όπου δεν μας θέλουν, και είμαστε δεμένοι με τη μοίρα ενός τόπου που απλώς μας ανέχεται· Εβραίοι χωρίς τη θρησκευτική πίστη και χωρίς την επιθυμία να είμαστε Εβραίοι· ειρηνιστές που δεν έχουν το δικαίωμα της αντίρρησης, όταν το Θηρίο οπλίζεται και ετοιμάζεται να επιτεθεί – ποιά άλλη γενιά στην ιστορία βρέθηκε ποτέ έρμαιο τέτοιου παραλογισμού;»

Δελτίο τύπου | Ο ΕΝΟΙΚΟΣ του Georges Simenon

GEORGES SIMENON

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ

Μετάφραση: ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΚΑΡΩΦ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2018

Αριθμός σελίδων : 224, Τιμή : 12,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-331-4

Ο Ελί Ναζεάρ είχε συναντήσει τη Συλβί στο πλοίο Τεοφίλ Γκωτιέ πριν από δύο εβδομάδες. Εκείνη επέστρεφε από το Κάιρο, όπου ήταν κονσοματρίς σε κάποια καμπαρέ. Εκείνος έκανε το ταξίδι απ’ την Κωνσταντινούπολη στις Βρυξέλλες, για να βρει μια λύση σε μια υπόθεση χαλιών – χαλιά αξίας ενός εκατομμυρίου, που είχαν κρατηθεί στο τελωνείο και έπρεπε να τα πουλήσει.

     Τα χαλιά δεν ήταν δικά του. Επρόκειτο για υπόθεση που εκκρεμούσε μήνες τώρα. Είχαν ασχοληθεί καμιά εικοσαριά μεσάζοντες, στο Πέραν, στην Αθήνα, ακόμη και στο Παρίσι, σε σημείο που δεν ήξεραν πλέον σε ποιόν ανήκε το εμπόρευμα και ποιό ήταν το μερίδιο του καθενός. Ήταν σαφές: Αν πουλούσε τα χαλιά, θα κέρδιζε διακόσιες χιλιάδες φράγκα! [...]

[...] Τότε συνέβη κάτι τόσο απρόσμενο που παραλίγο να τον πιάσει νευρικό γέλιο. Mέσα στον γαλαζωπό φωτισμό του κουπέ, εμφανίστηκε το έκπληκτο βλέμμα ενός ανθρώπου που απορεί γιατί τον έχουν ξυπνήσει. Ωστόσο ένα ρυάκι αίμα κυλούσε ήδη απ’ το τρίχωμα του κεφαλιού του και είχε φτάσει στο μέτωπο ! Προσπάθησε να κινηθεί για να δει τί συνέβαινε. Ο Ελί τον χτύπησε πάλι, δυο φορές, τρεις φορές, δέκα φορές, με θυμό, εξαιτίας αυτών των ήρεμων, ηλίθιων ματιών που τον κοιτούσαν.

O EΛI ΝΑΖΕAΡ ΠΡΕΠΕΙ ΝA ΚΡΥΦΤΕΙ αφού δολοφόνησε έναν πλούσιο Ολλανδό για να τον ληστέψει μέσα σε ένα τρένο. Ο φόνος περνάει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Ναζεάρ βρίσκει καταφύγιο στον φοιτητικό ξενώνα της κυρίας Μπαρόν, μητέρας της ερωμένης του, στο Σαρλερουά του Βελγίου. Εκεί, στην κουζίνα του ξενώνα, περνάει τον περισσότερο χρόνο του, αφηγείται ιστορίες μεγαλείων και παρακολουθεί στενά τους άλλους ενοικιαστές, που όλο και περισσότερο τον υποπτεύονται, ενώ η αστυνομία αναζητά τα ίχνη του…

     Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Φιλίπ Νουαρέ και τη Σιμόν Σινιορέ (L’Étoile du Nord, σκηνοθεσία Pierre Granier-Deferre, 1982).

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Ζωρζ Σιμενόν, Βέλγος γαλλόφωνος συγγραφέας, γεννήθηκε στη Λιέγη το 1903. Αποφάσισε από νωρίς να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Στα δεκαέξι του χρόνια έγινε δημοσιογράφος στη La Gazette de Liège. Το πρώτο μυθιστόρημά του, που το υπέγραψε με το ψευδώνυμο Georges Sim, εκδόθηκε το 1921: Au pont des Arches, petite histoire liégeoise. Το 1922 εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του, τη ζωγράφο Ρεζίν Ρανσόν, στο Παρίσι, όπου έγραψε ιστορίες και μυθιστορήματα σε σειρές, κάθε λογοτεχνικού είδους. Μεταξύ του 1923 και του 1933 δημοσιεύτηκαν σχεδόν διακόσια μυθιστορήματά του, πάνω από χίλιες ιστορίες και απειράριθμα άρθρα του. Το 1929 ο Σιμενόν σχεδιάζει τον πρώτο Μαιγκρέ : Πιετρ ο Λετονός. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Fayard το 1931 και ο επιθεωρητής Μαιγκρέ έγινε σύντομα εξαιρετικά δημοφιλής.

Ο Σιμενόν έγραψε συνολικά εβδομηνταδύο περιπέτειες με τον Μαιγκρέ (καθώς και πολλές συλλογές διηγημάτων – μέχρι τον τελευταίο Μαιγκρέ το 1972, Ο Μαιγκρέ και ο κύριος Σαρλ). Λίγο αργότερα, ο Σιμενόν άρχισε να γράφει αυτά που ονόμαζε «μυθιστορήματα-μυθιστορήματα» ή «σκληρά μυθιστορήματα»: πάνω από εκατόν δέκα τίτλους, από το Ξενοδοχείο της Αλσατίας (1931) μέχρι τους Αθώους (1972), με πιο γνωστά Το σπίτι στο κανάλι (1933), Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν (1938 – Άγρα, 2004), Ο δήμαρχος της Φυρν (1939), Οι άγνωστοι μέσα στο σπίτι (1940 – Άγρα, 2011), Τρία δωμάτια στο Μανχάτταν (1946 – Άγρα, 2007), Γράμμα στον δικαστή μου (1947), Το χιόνι ήταν βρόμικο (1948 – Άγρα, 2011), Ο ανθρωπάκος από το Αρχαγγέλσκ (1956 – Άγρα, 2009), Η φυγή του κυρίου Μοντ (1945 – Άγρα, 2012), Ο θάνατος της Μπελλ (1952 – Άγρα, 2012), Ο Γάτος (1967 – Άγρα, 2010), Σεληνιασμός (1933 – Άγρα, 2013), Στριπτήζ (1958 – Άγρα, 2015), Ο άνθρωπος από το Λονδίνο (1933 – Άγρα, 2014), Μπέττυ (1961 – Άγρα, 2016) κ.ά. Παράλληλα με την εντατική λογοτεχνική του δραστηριότητα, ταξιδεύει συνεχώς· εγκαταλείπει το Παρίσι και εγκαθίσταται στη Σαρέντ και κατόπιν, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, στη Βαντέ. Το 1945 αφήνει την Ευρώπη για την Αμερική, όπου θα διαμείνει δέκα χρόνια. Επιστρέφει έπειτα στη Γαλλία και εγκαθίσταται οριστικά στην Ελβετία. Από το 1972 αποφασίζει να σταματήσει το γράψιμο. Με τη χρήση ενός μαγνητοφώνου αφοσιώθηκε έκτοτε στις εικοσιδύο Υπαγορεύσεις του και κατόπιν συνέταξε τα ογκώδη απομνημονεύματά του Mémoires intimes (1981). Είχε ήδη δημοσιεύσει το διάσημο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του Πεντιγκρή το 1942 (Άγρα, 2017). Πέθανε στη Λωζάννη το 1989. Πολλά μυθιστορήματά του έχουν διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

© SETON SMITH, 1998

Δελτίο τύπου | ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΖΩΔΙΑΚΟΥ του Ανδρέα Εμπειρίκου

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΖΩΔΙΑΚΟΥ

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

«ΓΡΑΠΤΑ Ή ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ»

Επιμέλεια – Επίμετρο : ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2018

Αριθμός σελίδων : 328, Τιμή : 18,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-315-4

ΝΕΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Οι κύκλοι του Ζωδιακού με γοητεύουν και ως ιδέα και ως εικόνα. Μου έρχεται μάλιστα στον νου τώρα καθώς γράφω αυτά τα λόγια μια σκέψι – να ονομάσω ενδεχομένως τούτο το βιβλίο Οι κύκλοι του Ζωδιακού και να κρατήσω τον αρχικό τίτλο ΓΡΑΠΤΑ ως υπότιτλο. Αν το αποφασίσω, ίσως να μην είναι άσχημο να τυπώσω, κάτω από τους δύο τίτλους, και την γνωστή σχηματική αναπαράστασι.

– A. EΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Σήμερα, πενηνταοκτώ χρόνια μετά την έκδοση του σπουδαίου βιβλίου του Ανδρέα Εμπειρίκου Γραπτά ή Προσωπική μυθολογία, ενός από τα τρία βιβλία που εξέδωσε εν ζωή ο πολυγραφότατος ποιητής, ήρθε η στιγμή να ολοκληρωθεί και εκδοτικά αυτό το έργο με τα κείμενα που έμειναν έξω από τη σύνθεση του 1960. Δεν πρόκειται απλώς για έκδοση φιλολογικού ενδιαφέροντος, με τη συμπλήρωση ελλειπόντων κειμένων στην εργογραφία του ποιητή : Αποκτούμε ένα από τα σπουδαιότερα και πλέον ιδιότυπα έργα γραπτών –πεζών και ποιητικών– του Ανδρέα Εμπειρίκου.

Το παρόν βιβλίο περιέχει εννέα πεζά κείμενα του Εμπειρίκου τα οποία, μαζί με τα γνωστά εικοσιτέσσερα κείμενα των Γραπτών ή Προσωπικής μυθολογίας, συναποτελούσαν αρχικά μία συλλογή με τίτλο Οι κύκλοι του Ζωδιακού. Και τα τριαντατρία κείμενα είχαν συνταχθεί ανάμεσα στα χρόνια 1936-1946. Το 1960, δεκατέσσερα χρόνια μετά την περάτωση του έργου, ο Εμπειρικός αποφασίζει να δημοσιεύσει μόνο εικοσιτέσσερα από τα κείμενα της αρχικής συλλογής στεγασμένα κάτω από τον τίτλο Γραπτά ή Προσωπική μυθολογία. Τα υπόλοιπα εννέα παρέμεναν αδημοσίευτα, για λόγους πολλούς και ποικίλους.

ΤA ΤΕΚΤΑΙΝΟΜΕΝΑ / H EΞΟΔΟΣ / ΟI OΡΙΖΟΝΤΕΣ  Ή Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ EΡΩΤΟΣ / AΠΑΝΤΑΧΟY ΤΗΣ ΓΗΣ [ OΡΙΝΟΚΟ ΚΑI ΜΠΟΡΝΤΙΓΚΕΡΑ ] / OUR DOMINIONS BEYOND THE SEAS Ή H ΒΙΩΣΙΣ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ / AΝΑΤΟΛH / ΜΗΤΡΟΣ ΤΡΑΓΑΝΑΣ / DER SONDER FÜHRER NIKOLAUS SCHULTZ / ΤΖΙΑΚΟΜΟ ΚΑΖΑΝΟΒΑ, IΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ EΡΩΤΟΣ ΚΑI ΤΟΥ SEINGALT

Στα κείμενα των Κύκλων του Ζωδιακού (που διασταυρώνονται με τα κείμενα των Γραπτών) ο Εμπειρίκος συνδιαλέγεται με την τρέχουσα παγκόσμια, ευρωπαϊκή και εθνική ιστορία. Στα συμβάντα αυτά συμμετέχει και ο ίδιος, ψυχικά και συναισθηματικά. Μπορούμε, κατά συνέπεια και με βάση τα παραπάνω, να υποστηρίξουμε ότι τα κύρια θέματα της παρούσας συλλογής είναι τρία. Η προσωπική ή και ερωτική απελευθέρωση, η εμπλοκή του Εμπειρίκου στην τρέχουσα ιστορία και οι συναφείς πολιτικές, κοινωνικές και απελευθερωτικές διακηρύξεις του. Με τη δημοσίευση υπό τον τίτλο Οι κύκλοι Ζωδιακού των υπόλοιπων κειμένων της αρχικής συλλογής, κλείνει ένας ανοιχτός λογοτεχνικός και προσωπικός κύκλος του Ανδρέα Εμπειρίκου.

Η έκδοση συμπληρώνεται από δύο παραρτήματα με παραλλαγές των κειμένων και τα ημερολόγια που συνέθεσε ο Α. Ε. το 1939, 1941 και 1943, το ποίημα της 28ης Οκτωβρίου 1940, καθώς και από ένα εκτενές επίμετρο του επιμελητή Γιώργη Γιατρομανωλάκη.

Κάθε έξαρσις είναι ένας οργασμός και κάθε οργασμός είναι μια έξαρσις. Λέγω λοιπόν γαμώ και αλληλούια όπως θα έλεγε ένας άλλος το κόκκινο και το ερυθρό. – A. EΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

Ο Α. Εμπειρίκος με τον γάτη του Πέτρε (φωτογραφία Λεωνίδα Εμπειρίκου, 1973)

Δελτίο τύπου | ΤΟ ΚΤΙΣΜΑ του Franz Kafka (νέα αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη έκδοση)

FRANZ KAFKA

ΤΟ ΚΤΙΣΜΑ

Μετάφραση – Επίμετρο : ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΡΑΣΙΔΑΚΗ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2018

Αριθμός σελίδων : 104 , Τιμή : 10,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-347-5

Νέα έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη της έκδοσης της «Άγρας» του 2001, που είχε γίνει τότε με τη συνεργασία του Εργαστηρίου Σχεδίων και Εικόνων σε Κρίση.

Από τα τελευταία κείμενα του Franz Kafka Το κτίσμα συμπυκνώνει βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του και κάποιες από τις πάγιες θεματικές του καφκικού σύμπαντος: απομόνωση, αμφιβολία, μοναξιά και πάνω απ όλα διαρκή αναστοχασμό και αυτοπαρατήρηση.

Πρωταγωνιστής, όπως τόσο συχνά στα διηγήματα του Kafka, ένα ζώο-καλλιτέχνης, που όμως δεν προσδιορίζεται επακριβώς, αφήνοντας τον αναγνώστη να φανταστεί την ακριβή του όψη και το μέγεθός του. Το κείμενο αποτελείται από έναν μονόλογο: Ο αναγνώστης βυθίζεται στο υπόγειο κτίσμα που έχει με τεράστιο κόπο κατασκευάσει το ζώο και γίνεται κοινωνός της υπερηφάνειας, αλλά και της αυξανόμενης αγωνίας του.

Η χαρακτηριστική για τον Κάφκα αμφιθυμία φτάνει εδώ στο απόγειό της. Το κτίσμα είναι ταυτόχρονα φωλιά και φυλακή, σωτηρία και καταδίκη, θαυμαστό επίτευγμα και μοιραίο σφάλμα. Και ο δημιουργός του, παραπαίοντας μεταξύ ευδαιμονίας και πανικού, εμπλέκεται - όπως άλλωστε και ο αναγνώστης - ολοένα και περισσότερο στους λεκτικούς και μη, λαβυρινθώδεις διαδρόμους του κτίσματός του.

Το κείμενο μας προσκαλεί σε μια κατάβαση στον κόσμο του Κάφκα, έναν κόσμο που, όπως διαπιστώνει το ζώο «είναι πολύμορφος και ποτέ δεν λείπουν οι δυσάρεστες εκπλήξεις.»

Χρειαζόμαστε τα βιβλία εκείνα που επιδρούν πάνω μας σαν ένα δυστύχημα που μας προκαλεί οξύ πόνο, σαν τον θάνατο κάποιου τον οποίο αγαπήσαμε περισσότερο από τον ίδιο τον εαυτό μας, σαν να μας άφηναν έκθετους στο δάσος, μακριά από όλους τους ανθρώπους, σαν μια αυτοκτονία, ένα βιβλίο οφείλει να είναι το τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα εντός μας.

—FRANZ KAFKA

Δελτίο τύπου | '68 - ΜΕΞΙΚΟ του Paco Ignacio Taibo II

PACO IGNACIO TAIBO II

‘68

ΜΕΞΙΚΟ

Μετάφραση: ΚΡΙΤΩΝ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2018

Αριθμός σελίδων : 176, Τιμή : 11,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-348-2

Οι Εκδόσεις Άγρα συμμετέχουν στην επέτειο των 50 χρόνων από το 1968, χρονιά που σημαδεύτηκε από την εξέγερση του Παρισινού Μάη, τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κέννεντυ, την επέμβαση των Σοβιετικών στη Πράγα, την κορύφωση του πολέμου στο Βιετνάμ και άλλα συνταρακτικά γεγονότα, με την κατάθεση του ισπανικής καταγωγής Μεξικανού συγγραφέα Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ για την εξέγερση και την καταστολή της εξέγερσης τον Σεπτέμβριο του 1968 στο Μεξικό.

Το μόνο που λειτουργεί είναι η μνήμη. Η συλλογική μνήμη. Επίσης η πιο μικρή και θλιβερή ατομική μνήμη. Έχω όμως και την υποψία πως δύσκολα επιβιώνει η μία δίχως την άλλη· ότι δεν μπορούν να πλαστούν θρύλοι χωρίς προσωπικές αφηγήσεις. Ότι τελικά δεν υπάρχουν χώρες δίχως παραμύθια με νεράιδες κάτω από τη σκιά τους. 

– P. I. TAIBO II

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ’68 είναι ένα ακόμα μεξικανικό φάντασμα, από τα πολλά αλύτρωτα και άυπνα φαντάσματα που κατοικούν στον τόπο μας : Ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης των αμφισβητήσεων μας, ο άγιος Τσε Γκεβάρα των συγκινήσεών μας, ο άγιος Φίλιπ Μάρλοου των ερευνών μας, η αγία Τζέην Φόντα των αγωνιών μας. Το ’68 φαίνεται ότι δεν έχει απλώς εγκατασταθεί στο εργοστάσιο νοσταλγίας που λειτουργεί μέσα στο κεφάλι μας, συγκατοικώντας με τον Λέοναρντ Κοέν και τα ποιήματα του Μπλας δε Οτέρο, αλλά επίσης φαίνεται ότι έχει παραγάγει καύσιμα επικών ποσοτήτων για να τροφοδοτήσει είκοσι χρόνια αντίστασης. Μας κράτησε πεισματάρηδες μέσα σ’ ένα έδαφος υποταγής, μας έβαλε στο στόμα το «Όχι» και το «στ’ αρχίδια μου ο,τι κι αν γίνει», εκατοντάδες φορές. Μας πρόσφερε δεκάδες φορές ανεργία, μας ανάγκασε να τριγυρίζουμε στον κόσμο πουλώντας την εργατική μας δύναμη και όσο το δυνατό μικρότερο μέρος της ψυχής μας, μας προστάτεψε από τους πειρασμούς της εξουσίας, μας απομάκρυνε από το δηλητηριώδες φίλημα του μεξικανικού κράτους. Η τουλάχιστον έφτιαξε για μας ένα αναπόφευκτο σημείο αναφοράς, χρήσιμο για την περηφάνια, την ενοχή και τη σύγκριση.

Έχω συναντήσει και κάποιους που λένε ότι όλα αυτά δεν υπήρξαν ποτέ. Μερικοί λένε ότι δεν βρίσκονταν εκεί, ότι ήταν κάποιοι άλλοι. Σ’ εμένα δεν πιάνουν τέτοιες μπούρδες. Ήμασταν εμείς, αλλά ήμασταν διαφορετικοί. Τότε ζω δεν σήμαινε θυμάμαι. Τότε ήταν πιο εύκολο το να ζεις.

Μοιραζόμασταν την αγάπη για τα σαντουιτσάδικα, την ομόφωνη ψήφο υπέρ της μίνι φούστας και το πάθος μας για τους Μπήτλς. Δεν ήμασταν οι μεν καλύτεροι από τους δε, παρότι ίσως τότε εμείς αυτό πιστεύαμε. Ήμασταν απλώς διαφορετικοί. Έβρεχε τις μέρες εκείνες και η πόλη είχε γίνει τεράστια. Εγώ ήθελα να συλλάβω το κίνημα μέσα σ’ ένα ποίημα και δεν τα κατάφερνα. Ευτυχώς άλλοι τα κατάφεραν.

– ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ ΙΙ

Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο είχε την τύχη να ζήσει σε μια μορφωμένη οικογένεια, όπου συζητούσαν με πάθος για τη λογοτεχνία και για την πολιτική. Επίσης είχε την τύχη ν’ ανήκει στη γενιά του ’60. Οι σύντροφοί του στο κίνημα έπαιζαν το κεφάλι τους με μεγάλη χαρά. Όχι μόνο έβγαιναν στους δρόμους και έτρωγαν όλη τη μέρα τους κάνοντας συνδικαλιστική δουλειά σε κάποια σκοτεινή περιοχή της Πόλης του Μεξικού, όπως το Πουέντε δε Βίγας, αλλά ήταν επίσης καλλιεργημένα άτομα που διάβαζαν Μπρεχτ, λάτρευαν το θέατρο του Χούλιο Καστίγιο, έβλεπαν ιταλικό κινηματογράφο και αγαπούσαν τον Ποντεκόρβο και τον Τσάρλυ Πάρκερ. Άκουγαν τζαζ και ως καλοί εκλεκτικιστές περνούσαν από τον Χοσέ Αλφρέδο Χιμένες στον Βάγκνερ με ιδιαίτερο κέφι.

Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II δίνει απάντηση σε πολλά ερωτήματα, έτσι όπως απαντούσε στους τριακόσιες χιλιάδες φοιτητές που ήρθαν στο Σόκαλο τη μέρα της Διαδήλωσης της Σιωπής το 1968, σ’ ένα αξιαγάπητο βιβλίο, με άριστη πληροφόρηση, επειδή ο Πάκο είναι τελικά ένας «μπριγαδίστας» πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ένας μεγαλόψυχος και ελευθεριακός ανθρωπιστής.

–ELENA PONIATOWSKA

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ ΙΙ (1949), μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος, ιστορικός και θεμελιωτής του νέου λατινοαμερικανικού αστυνομικού μυθιστορήματος, ζει από το 1958 στο Μεξικό, όπου μετανάστευσε η οικογένειά του για να γλιτώσει από τη δικτατορία του Φράνκο. Έχει συγγράψει περίπου πενήντα έργα (μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, ιστορικές μελέτες, ρεπορτάζ και χρονικά) που έχουν δημοσιευτεί σε εικοσιπέντε χώρες και έχουν μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες.

Ορισμένα μυθιστορήματά του έχουν αναδειχθεί «βιβλία της χρονιάς» από τους New York Times, τη Le Monde και τους Los Angeles Times. Το 1992 κέρδισε το βραβείο Planeta / Joaquín Mortiz και τρεις φορές του απονεμήθηκε το διεθνές βραβείο Dashiell Hammett για το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα.

Στην Ελλάδα τα μυθιστορήματά του κυκλοφορούν στις Εκδόσεις Άγρα : Η σκιά της σκιάς, Η ζωή η ίδια, Το ποδήλατο του Λεονάρντο, Χωρίς αίσιο τέλος, Και σαν σκιές επιστρέφουμε, Με τέσσερα χέρια, Στην ίδια πόλη υπό βροχή, Μερικά σύννεφα, Ερωτευμένα φαντάσματα, Όνειρα συνόρων, Όταν οι νεκροί χορεύουν, Αντίο Μαδρίτη, Περαστικός, το αστυνομικό μυθιστόρημα Ανήσυχοι νεκροί, « γραμμένο με τέσσερα χέρια», που το συνέγραψε με τον υποδιοικητή Μάρκος (συνέκδοση της « Άγρας» με τις Εκδόσεις Κέδρος).

Η βιογραφία του Τσε Γκεβάρα, Ερνέστο Γκεβάρα, γνωστός και ως Τσε, που έγραψε το 1996, κέρδισε το 1998 το βραβείο Bancarella στην Ιταλία.

Είναι ο ιδρυτής και οργανωτής του ετήσιου θερινού φεστιβάλ αστυνομικής λογοτεχνίας Semana Negra (Μαύρη Εβδομάδα) στη Χιχόν της Ισπανίας τόπο καταγωγής του.

Δελτίο τύπου | ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ του Henri de Valenciennes

HENRI DE VALENCIENNES

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

‘Η

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΦΥΛΛΙΣ

ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ 13^ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Εισαγωγή, μετάφραση: ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΘΑΝΑΣΗΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2018

Αριθμός σελίδων : 48, Τιμή :  8,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-341-3

Η εικόνα μιας γυναίκας να «ιππεύει» έναν άνδρα δημιουργεί δίχως άλλο πολύπλοκους συνειρμούς. Όταν όμως το ρόλο του υποζυγίου παίζει το ενσαρκωμένο υπόδειγμα της δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης, δηλαδή ο ίδιος ο Αριστοτέλης, το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Πώς και πότε ο Αριστοτέλης βρέθηκε σε αυτή την παράδοξη θέση; Ποιά είναι άραγε η γυναίκα που τον «υποτάσσει» με τέτοιον τρόπο; Και γιατί το θέμα αυτό, η ιστορία δηλαδή της νεαρής Φυλλίδας και του γηραιού Αριστοτέλη, επιβίωσε επί αιώνες σε εκατοντάδες εικαστικές αναπαραστάσεις; Το ξετύλιγμα του νήματος μάς οδηγεί στις πριγκιπικές αυλές της μεσαιωνικής Γαλλίας του 13 αιώνα ‒όπου το Τραγούδι του Αριστοτέλη (Le lai d’ Aristote) συναντιέται για πρώτη φορά‒ κι από εκεί στις μάκρυνες χώρες της Ανατολής που κατέκτησε ο Αλέξανδρος. Γιατί δεν πρέπει να το ξεχνάμε: ο Σταγειρίτης ήταν ο δάσκαλος του νεαρού Μακεδόνα. Φυλλίς, Αλέξανδρος και Αριστοτέλης συνδέονται λοιπόν σε ένα ανορθόδοξο ερωτικό τρίγωνο εντός του οποίου συμπλέκονται πρώιμες φεμινιστικές διεκδικήσεις, μια κριτική της σχολαστικής φιλοσοφίας και ένας ύμνος στη νομιμότητα της ερωτικής προσήλωσης.

Εδώ μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά το γαλλικό κείμενο του 13^ου αιώνα που αφηγείται την παράξενη ιστορία του Αριστοτέλη και της Φυλλίδας ενώ η εισαγωγή τοποθετεί το ζήτημα στο ιστορικό και καλλιτεχνικό του περιβάλλον.

Ο Νίκος Δασκαλοθανάσης είναι καθηγητής ιστορίας της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει δημοσιεύσει, μεταξύ άλλων, μια μονογραφία για τον Giorgio de Chirico (Η ζωγραφική του Giorgio de Chirico: η άρθρωση του μεταφυσικού χώρου, Αθήνα, Εκδόσεις Opera/Critica, 2001), ένα βιβλίο για τον ιστορικό ρόλο του καλλιτέχνη (Ο καλλιτέχνης ως ιστορικό υποκείμενο: από τον 19^ο στον 21^ο αιώνα, Αθήνα, Εκδόσεις Άγρα, 2004), μια μελέτη για την πρώιμη συγκρότηση της ιστορίας της τέχνης στην Ευρώπη (Ιστορία της τέχνης, η γέννηση μιας νέας επιστήμης: από τον 19^ο στον 20ό αιώνα, Αθήνα, Εκδόσεις Άγρα, 2013) και μια συλλογή κειμένων του (Restitutions. 14 κείμενα ιστορίας της τέχνης, Αθήνα, Εκδόσεις futura, 2015). Έχει την ευθύνη της περιοδικής έκδοσης Ιστορία της τέχνης (Εκδόσεις futura). Για τις Εκδόσεις Άγρα έχει επιμεληθεί τον τόμο Heidegger, Schapiro, Derrida: Τα παπούτσια του Βαν Γκόγκ, 3+1 κείμενα και έχει γράψει το επίμετρο στο βιβλίο : Πετράρχης, Ανάβαση στο Όρος Βεντού.

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ:

HANS BALDUNG GRIEN, Αριστοτέλης και Φυλλίς (Καμπάσπη), 1515

χαρακτικό, 33,3 x 24 εκ., Rijksmuseum, Άμστερνταμ.