Δελτίο Τύπου | ΝΥΧΤΩΔΙΑ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ του Roberto Bolaño

ROBERTO BOLAÑO

ΝΥΧΤΩΔΙΑ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ

Μετάφραση και επιμύθιο : 

ΚΡΙΤΩΝ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2023

Αριθμός σελίδων : 192, Τιμή : 16,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-595-0

Η Νυχτωδία της Χιλής θέτει στο προσκήνιο τον Χιλιανό Σεμπαστιάν Ουρούτια Λακρουά, ιερέα και κριτικό λογοτεχνίας, μέλος του Opus Dei και μέτριο ποιητή, ο οποίος, κατά τη διάρκεια μιας νύχτας αγωνίας, προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τις κατηγορίες που ακούει και οι οποίες πιθανώς είναι μια τελευταία εκδήλωση της συνείδησής του πριν απ’ το θάνατό του.

Καθώς η ιστορία πλησιάζει στο τώρα, ο ιερέας διολισθαίνει στην κόλαση, χωρίς να χάνει καθόλου τη μεγαλομανία ή την τύφλωσή του, που φτάνουν στο αποκορύφωμά τους όταν δέχεται να παραδώσει μαθήματα μαρξισμού στον Πινοτσέ και συμμετέχει σε πάρτυ στο σπίτι της Μαρίας Κανάλες, της οποίας ο Βορειοαμερικανός σύζυγος βασανίζει στο υπόγειο του αχανούς σπιτιού τους αντιπάλους της δικτατορίας (δυστυχώς, πρόκειται για πραγματικά γεγονότα…).

Το πορτραίτο τελειώνει τότε, γελοίο και τρομακτικό, και ο πρωταγωνιστής έρχεται τελικά αντιμέτωπος με τη «σκατοκαταιγίδα», την προσωπική του Αποκάλυψη. Σε αυτό το μυθιστόρημα, που αναμειγνύει το όραμα με το γκροτέσκο, ο συγγραφέας ρίχνει φως σε μισό αιώνα χιλιανής ιστορίας και ξαναθέτει ένα από τα ερωτήματα που τον στοιχειώνουν: Τί μπορεί να κάνει η λογοτεχνία μπροστά στο σκοτάδι ;

Ο Μπολάνιο έχει γίνει εξαιρετικός συγγραφέας – το πιο λαμπρό αστέρι στο σύγχρονο λατινοαμερικανικό στερέωμα… Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται μπλεγμένος στη φρικτή αλήθεια της Χιλής, με τα βασανιστήρια ως την πιο αδίστακτη εκδήλωσή της… Η κατάληξη του μονολόγου είναι συντριπτική…

«Πάνω απ’ όλα ο Μπολάνιο είναι υπέροχος αφηγητής.»

–El Pais

«Η Νυχτωδία της Χιλής είναι ένα ριζοσπαστικό και άβολο βιβλίο για το παρελθόν…

Μυθιστόρημα μεγάλης δύναμης, παραδίδει μαθήματα για τη διαφορά ανάμεσα στη νουβέλα και στις άλλες αφηγηματικές φόρμες. Και τί μάθημα είναι το ίδιο !»

–Lateral

«Οι χαρακτηρισμοί του Μπολάνιο είναι σχολαστικά ακριβείς και ψυχολογικά πολύπλοκοι. Η Νυχτωδία της Χιλής είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα για τους στόχους της νέας γενιάς Νοτιοαμερικανών συγγραφέων που με πείσμα ενσωματώνουν στοιχεία της λαϊκής μυθοπλασίας στην υψηλή λογοτεχνία».

–El Cultural

«Με τη Νυχτωδία της Χιλής ο Μπολάνιο δημιουργεί ένα πραγματικό αριστούργημα, ένα από τα βιβλία κλειδιά της σύγχρονης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας».

–La Vanguardia

«Ακόμα μια φορά ο Μπολάνιο μας εκπλήσσει με το βιβλίο του, τη Νυχτωδία της Χιλής, όπου υφέρπει πάντα ο τρόμος της δικτατορίας του Πινοτσέ… Η ειρωνεία που χαρακτηρίζει το ύφος του είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της ευρύτητας του κειμένου του… Ορισμένες από τις ιστορίες προκαλούν ανατριχίλα».

–El Correo

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

MICHAEL SOWA

Seemannοlos, λεπτομέρεια, 1988. Ιδιωτική συλλογή,

Φραγκφούρτη. ©VEGAD, Βαρκελώνη, 2000.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΟΛΑΝΙΟ (1953-2003), Χιλιανός μυθιστοριογράφος και ποιητής, έγραψε διηγήματα : Τηλεφωνήματα (Άγρα, 2009), Πουτάνες φόνισσες (Άγρα, 2008), Ημερολόγιο μπαρ (Άγρα, 2022), Ο αφόρητος γκάουτσο (Άγρα, ετοιμάζεται)・ μυθιστορήματα : Συμβουλές από έναν μαθητή του Μόρρισον σε έναν φανατικό του Τζόυς (σε συνεργασία με τον A.G. Porta), Το παγοδρόμιο (Άγρα, 2016), Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική (Άγρα, 2014), Μακρινό αστέρι, Οι άγριοι ντετέκτιβ, Φυλαχτό (Άγρα, 2013), 2666 (Άγρα, 2011), Το Τρίτο Ράιχ (Άγρα, 2013), Λούμπεν μυθιστορηματάκι (Άγρα, 2018), Το πνεύμα της επιστημονικής φαντασίας (Άγρα, 2018), Νυχτωδία της Χιλής (Άγρα, 2023), νουβέλες: Μνήματα καουμπόυδων (Άγρα, 2020), ποίηση: Reinventar el amor, La Universidad Desconocida, Los perros romanticos, El ultimo salvaje και Tres,  αλλά και δοκιμιακά βιβλία με κριτικές και δοκίμια για τη λογοτεχνία (Entre parentesis). Καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους ισπανόφωνους λογοτέχνες. Έζησε τη ζωή ενός καλλιτέχνη, αντιμέτωπος συνεχώς με τις αντιξοότητες της ύπαρξης και την αδιάκοπη δημιουργία, που ήταν γι’ αυτόν ερέθισμα και πρόκληση, κατά τον τρόπο των ντανταϊστών ή των καταστασιακών, που τόσο αγαπούσε.

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΟΛΑΝΙΟ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

        

Δελτίο Τύπου | ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ του Ray Bradbury

RAY BRADBURY

ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

METΑΦΡΑΣΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΟΥΒΙΤΣΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2023

Αριθμός σελίδων : 352, Τιμή : 18,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-567-7

Ο Ντάγκλας ξάπλωσε ανάσκελα στις στεγνές σανίδες της βεράντας, απόλυτα ικανοποιημένος και καθησυχασμένος από αυτές τις φωνές, που θα μπορούσαν να μιλούν ώς την αιωνιότητα, να κυλούν σαν χείμαρρος από μουρμουρητά πάνω στο σώμα του, πάνω στα κλειστά του βλέφαρα, μέσα στα νυσταλέα αυτιά του, για πάντα.

Η συγκινητική ανάμνηση ενός μαγικού καλοκαιριού σε μια μεσοδυτική κωμόπολη των ΗΠΑ.

Το Κρασί του θέρους είναι το κρασί από πικραλίδες, που ο Ντάγκλας Σπώλντινγκ, το μυθιστορηματικό προσωπείο του συγγραφέα, εμφιαλώνει κάθε χρόνο με τον παππού του. Στη ζεστή και μαγευτική φύση του Ιλλινόι, αυτό το καλοκαίρι δεν είναι ίδιο με τα άλλα, έχει ιδιαίτερη γεύση, είναι το τελευταίο από τα παιδικά του καλοκαίρια.

Το Κρασί του θέρους είναι μια ξεχωριστή, συναρπαστική ιστορία ενηλικίωσης από έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Βασισμένο στις εμπειρίες του ίδιου του Μπράντμπερυ, που μεγάλωσε στο Ουωκήγκαν τη δεκαετία του 1920, το Κρασί του θέρους είναι ένα μεθυστικό κοκτέιλ από αγαπημένες μνήμες, συγχώρεση, μαγεία, φαντασία, και πάνω απ’ όλα από καλοκαίρια που έμοιαζαν σαν να συνεχίζονται για πάντα.

Ζαλισμένος από τη γλυκιά μέθη του κρασιού, ο αφηγητής παρατηρεί όντα και πράγματα που το περίγραμμά τους φαίνεται ξαφνικά διαφορετικό. Η μαγεία και η συναισθησία εισβάλλουν σε αυτή τη λαμπερή φύση. Και γίνεται η μεταμόρφωση, το τέλος της αθωότητας, η αρχή της εφηβείας.

Το Κρασί του θέρους είναι ένα μυθιστόρημα που διαφέρει από το υπόλοιπο έργο αυτού του δεξιοτέχνη της προσμονής. Μια ποιητική αφήγηση από τα θραύσματα της αποσπασματικής μνήμης που προσπαθεί να ξαναβρεί το θαύμα της παιδικής ηλικίας μέσα στις ξεχασμένες αναμνήσεις.

Το 1971 οι αστροναύτες του Apollo 15 ονόμασαν έναν κρατήρα της Σελήνης Dandelion (Πικραλίδα), για να τιμήσουν το μυθιστόρημα του Μπράντμπερυ.

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Stanislas Zygart

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΡΕΫ ΜΠΡΑΝΤΜΠΕΡΥ γεννήθηκε στο Ουωκήγκαν του Ιλλινόι το 1920. Η οικογένειά του μετακόμισε στο Τουσόν στην Αριζόνα και το 1934 εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, όπου ο Ρέυ τελείωσε το γυμνάσιο. Μια και δεν μπορούσε να συνεχίσει τις σπουδές του για οικονομικούς λόγους, πουλούσε εφημερίδες για να ζήσει και συνέχισε μια συνήθεια από το Ιλλινόι για τη μόρφωσή του : επισκεπτόταν τις δημόσιες βιβλιοθήκες.

Ο Μπράντμπερυ έγραφε από πολύ νεαρή ηλικία και είκοσι ετών είδε την πρώτη του ιστορία να δημοσιεύεται στο περιοδικό Weird Tales. Έκτοτε δημοσιεύτηκαν περίπου 500 διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ποιήματά του. Τα περισσότερα από τα βιβλία που τον έκαναν διάσημο, όπως Τα χρονικά του Άρη (The Martian Chronicles, 1950), Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος (The Illustrated Man, 1952), Το κρασί του θέρους (Dandelion Wine, 1957), Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω (Something Wicked This Way Comes, 1962) και βέβαια το Φαρενάιτ 451, είχαν τη φόρμα του μυθιστορήματος.

Για αρκετά χρόνια συνεργάστηκε στο σενάριο τηλεοπτικών εκπομπών Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει (Alfred Hitchcock Presents) και Η ζώνη του λυκόφωτος (The Twilight Zone), ενώ το 1953 υπέγραψε το σενάριο για την κινηματογραφική διασκευή του Μόμπυ Ντικ από τον Τζων Χιούστον. Ανέβασε ο ίδιος στη σκηνή δύο από τα θεατρικά του έργα, έγραψε δύο μιούζικαλ, δύο καντάτες διαστημικής θεματολογίας, σε συνεργασία με τον Lalo Schifrin και τον Jerry Goldsmith, και συνεργάστηκε σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων, με τίτλο Icarus Montgolfier Wright, η οποία προτάθηκε για Όσκαρ το 1962. Το 1963 ήταν σύμβουλος για την κατασκευή του περιπτέρου των ΗΠΑ στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, ενώ παρείχε συμβουλές κατά την ανέγερση του Disney World και σε άλλα πολεοδομικά έργα. Σε μια από τις προσσεληνώσεις πληρώματος του Apollo, οι αστροναύτες βάφτισαν έναν από τους κρατήρες της Σελήνης Dandelion, προς τιμήν του μυθιστορήματος Dandelion Wine (Το κρασί του θέρους). Το Something Wicked This Way Comes μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη και η σειρά του Ray Bradbury Theater για την καλωδιακή τηλεόραση έλαβε επτά βραβεία. Το Φαρενάιτ 451 γυρίστηκε ταινία από τον François Truffaut το 1966.

Παντρεμένος από το 1946 με τη Marguerite, την οποία γνώρισε σε ένα βιβλιοπωλείο, έζησε μαζί της έως το θάνατό της, το 2003, και από το γάμο τους απέκτησαν τέσσερις κόρες. Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, το 1999, τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Τιμήθηκε με διάφορες διακρίσεις, μεταξύ άλλων και από την αμερικανική και τη γαλλική κυβέρνηση, ενώ το 2000 του απένειμε μετάλλιο το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίων της Αμερικής για την εξέχουσα συνεισφορά του στην αμερικανική λογοτεχνία. Υποστήριξε με πάθος σε όλη του τη ζωή το θεσμό των ανοιχτών δημόσιων βιβλιοθηκών ως παράγοντα μόρφωσης όλων των ανθρώπων.

Πέθανε στο Λος Άντζελες στις 5 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 91 ετών, κατά τη διέλευση της Αφροδίτης από τη Γη.

Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του : Φαρενάιτ 451, Πέθανε ο σκύλος, κατά τ’ άλλα όλα καλά, Τα Χρονικά του Άρη και Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος.

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ RAY BRADBURY ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

   

Δελτίο Τύπου | ΜΕ ΡΑΜΜΕΝΗ ΦΤΕΡΝΑ του Σπύρου Γιανναρά

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

ΜΕ ΡΑΜΜΕΝΗ ΦΤΕΡΝΑ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2023

Αριθμός σελίδων : 352, Τιμή : 18,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-597-4

Ποιά τα όρια της ασθένειας ; εύλογα θα απορήσει κανείς. Ποιά τα όρια στην αναζήτηση της αλήθειας ; είναι μια πιθανή απάντηση. Ο Κριεζώτης πάντως σίγουρα πορεύεται σε ένα επικίνδυνο μεταίχμιο.

Το μυθιστόρημα Με ραμμένη φτέρνα είναι η ιστορία ενός γραφιά που προσπαθεί να συνέλθει μετά από μια ρήξη του αχίλλειου τένοντα που του διέλυσε τη ζωή, γυρίζοντας τρία μερόνυχτα μέσα στην πόλη, μπλέκοντας σε απροσδόκητες καταστάσεις, που δείχνουν να τον οδηγούν προς ένα είδος αυτογνωσίας. Είναι η ιστορία ενός εμμονικού ανθρώπου που έχει καταρρεύσει, και περιφέρεται μέσα σε μια πόλη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, έχοντας ως μοναδικό εφόδιο την Κατάρρευση του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: 

DOLORÈS MARAT

Le Chien sans nom, 2001

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία και θεωρία λογοτεχνίας στο Παρίσι. Εργάστηκε για δέκα χρόνια στην εφημερίδα Καθημερινή γράφοντας κείμενα (κυρίως για το βιβλίο και τα εικαστικά) και παίρνοντας συνεντεύξεις από Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Έχει συνεργαστεί με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά όπως η Νέα Εστία, το Ζην (The Press Project), το Εντευκτήριο, η Ευθύνη, το Φρέαρ, L’atelier du roman κ.ά., δημοσιεύοντας κυρίως βιβλιοκριτικές και διηγήματα. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων Ο λοξίας (Ίνδικτος, 2008) και Ζωή χαρισάμενη (Πόλις, 2011), Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει (Άγρα, 2015) και Τη μέρα που θα σηκωνόμουν να χορέψω (Άγρα, 2017). Ασχολείται με τη συγγραφή, την κριτική βιβλίου και τη μετάφραση. Έχει μεταφράσει Jean Genet, John Maynard Keynes, Etel Adnan, Laurent Mauvignier, Michel Houellebecq, Paul Auster, Pierre Assouline, Camille de Toledo κ.ά.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Αλεξάνδρα Αϊδίνη

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

 

Δελτίο Τύπου | ΜΕΡΕΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ του Aharon Appelfeld

AHARON APPELFELD

ΜΕΡΕΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Μετάφραση από τα εβραϊκά:

ΜΑΓΚΥ ΚΟΕΝ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2023

Αριθμός σελίδων : 296, Τιμή : 18,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-583-7

O μεγάλος συγγραφέας αναγνωρίζεται από τους χαρακτήρες που φέρνει στον κόσμο και από τη μοναδικότητα της γραφής του. Πρόκειται ακριβώς για την περίπτωση του Ισραηλινού συγγραφέα Άαρον Άππελφελντ και του μυθιστορήματός του Μέρες θαυμαστής διαύγειας, ενός από τα τελευταία και ωραιότερα έργα του.

Κάτω από το φως του Μαΐου 1945, ο εικοσάχρονος Τέο Κόρνφελντ καταφέρνει να μην υποκύψει στην υπερβολική κατανάλωση φαγητού μετά τη στρατοπεδική λιμοκτονία. Έχει μόλις αφήσει το στρατόπεδο συγκέντρωσης, που το εγκατέλειψαν οι φρουροί του καθώς πλησιάζουν οι Ρώσοι. Έχει μόνο έναν στόχο: να ξαναβρεί το οικογενειακό του σπίτι. Στους δρόμους της περιπλάνησής του στην ύπαιθρο μιας ερειπωμένης Ευρώπης, διάσπαρτης με κουφάρια από τανκ και φορτηγά, συναντά άλλους εκτοπισμένους των στρατοπέδων συγκέντρωσης, βαριά τραυματισμένους, που του θυμίζουν τη φρίκη από την οποία επέζησε, ενώ ταυτόχρονα άλλες μορφές από το παρελθόν αναδύονται στη μνήμη του. Στις Μέρες θαυμαστής διαύγειας όλοι κινούνται σ’ ένα περιβάλλον μεγάλης ερημιάς, σαν τη γη στον καιρό του Κάιν και του Άβελ.

Το βιβλίο αφηγείται το ταξίδι του Τέο Κόρνφελντ στα ηλιόλουστα τοπία της Κεντρικής Ευρώπης. Κάθε συνάντηση ξυπνάει μέσα του αμέτρητα ερωτήματα. Πώς να ζήσει μετά την καταστροφή ; Πώς να συμφιλιώσει το παρελθόν με το παρόν, τη μοναξιά με την αλληλεγγύη ; Πώς να βρει το μερίδιο της ανθρωπιάς που του αναλογεί ;

Πέρα από τη συντριβή της Ιστορίας, αυτό το αξιοθαύμαστο βιβλίο είναι η ιστορία μιας Ανάστασης.

Η συμπεριφορά των ηρώων του Άππελφελντ μοιάζει να υπακούει σε μια μυστηριώδη λογική, θυμίζοντας τους λογοτεχνικούς ήρωες των δασκάλων του, του Κάφκα με τους παθητικούς πρωταγωνιστές, που συγγενεύουν με τους δικούς του, ή του Σμουέλ Γιοσέφ Αγκνόν (1888-1970, Βραβείο Νόμπελ 1966), του αναβιωτή του πριν από το 1939 ευρωπαϊκού ιουδαϊσμού που δοκιμάζεται από την επικείμενη εξαφάνισή του.

Η Μισέλ Τάουμπερ παρατηρεί ότι ο Άππελφελντ στερήθηκε τις γλώσσες της παιδικής του ηλικίας (τα γερμανικά και τα γίντις, μεταξύ άλλων), αγάπησε παρ’ όλ’ αυτά την εβραϊκή χάριν της Βίβλου, εκτίμησε τη λιτότητα της έκφρασής της, το ότι σιωπά όσο και μιλάει, το ότι αρνείται τις φλύαρες περιγραφές (ποιός ξέρει αν ο Αβραάμ ήταν ψηλός η κοντός;), αλλά και τη μελωδία των προσευχών που τραγουδούσαν οι θρησκευόμενοι παππούδες του και που μπόρεσε να τις ξανακούσει χάρη στα σύγχρονα εβραϊκά. Ο νεαρός Άαρον, στα δεκατέσσερά του χρόνια, έφτασε σχεδόν άλαλος στο Ισραήλ, και τα εβραϊκά γι’ αυτόν ήταν « γλώσσα των στρατιωτών ». […]

Σύμφωνα με τον Νταν Λαόρ, « ο Άππελφελντ εξέτεινε το πεδίο της έμπνευσής του στο σύνολο της εβραϊκής ιστορίας του 20ού αιώνα. Βάσει ενός σχεδίου ταυτόχρονα ρεαλιστικού και συμβολικού, ο Άππελφελντ περιέγραψε τον επιζώντα του Ολοκαυτώματος ως ον με δικούς του νόμους, ένα είδος νέου ανθρώπου γεννημένου από τη Σοά ». Το πιο δυσάρεστα παράδοξο είναι ωστόσο ότι ο επιζών φτάνει να νιώθει ένα είδος παθολογικής νοσταλγίας: όχι βέβαια για τη φρίκη, αλλά για τη στενή αδελφικότητα ή για τα σημάδια ευσπλαχνίας και αλληλοβοήθειας που μερικές φορές συνάντησε εκεί και που είναι τόσο εντυπωσιακά αντίθετα με την ασημαντότητα της εποχής μας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΑΑΡΟΝ ΑΠΠΕΛΦΕΛΝΤ, Ισραηλινός συγγραφέας, επιζών της Σοά και μια από τις πιο σημαντικές φωνές της λογοτεχνίας στη χώρα του, γεννήθηκε το 1932 σε ένα χωριό κοντά στην άλλοτε αυστροουγγρική, ρουμανική και τώρα ουκρανική πόλη Τσερνόβιτσι στη Βουκοβίνα. Η μητέρα του δολοφονήθηκε από τους Ναζί. Ο Άππελφελντ μαζί με τον πατέρα του εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το έσκασε το 1942 και επιβίωσε για τρία χρόνια μέσα στα δάση, «υιοθετημένος από μια συμμορία Ουκρανών παρανόμων». Έγινε «παιδί της κουζίνας» για εννέα μήνες στον Κόκκινο Στρατό, τον οποίο άφησε το 1945. «Κανείς δεν ήθελε ορφανά στην Ευρώπη. Το μόνο μέρος που μπορούσαμε να πάμε ήταν η Παλαιστίνη», είπε ο συγγραφέας σε συνέντευξή του. Έζησε για ένα διάστημα σε στρατόπεδο εκτοπισμένων στην Ιταλία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στο Ισραήλ, ξαναβρίσκει τον πατέρα του, για τον οποίο πίστευε ότι ήταν νεκρός, αλλά που επίσης είχε επιζήσει από τη ναζιστική βαρβαρότητα. Το πρώτο του βιβλίο δημοσιεύθηκε το 1962 και ακολούθησαν περισσότερα από σαράντα έργα, μυθιστορήματα και συλλογές ποιημάτων. Στην αυτοβιογραφία του Ιστορία μιας ζωής (1999) αφηγείται πώς επέζησε από το Ολοκαύτωμα.

Αρνήθηκε να χαρακτηριστεί ως συγγραφέας του Ολοκαυτώματος, παρόλο που έδωσε φωνή σε όσους δεν επέζησαν. «Δεν μπορείς να είσαι συγγραφέας του θανάτου. Το να γράφεις προϋποθέτει ότι είσαι ζωντανός», είπε.

Δίδαξε λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Μπεν-Γκουριόν στην Μπέερσέβα, στο νότιο Ισραήλ, από το 1979 μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ο φίλος του Αμερικανός συγγραφέας Φίλιπ Ροθ τον έκανε χαρακτήρα στο μυθιστόρημά του Επιχείρηση Σάυλοκ.

Το έργο του, αφιερωμένο σε μεγάλο βαθμό στη ζωή των Εβραίων στην Ευρώπη πριν και κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Βραβεύτηκε σε πολλές χώρες του κόσμου. Μεταξύ άλλων, τιμήθηκε με το Βραβείο Ισραήλ το 1983, το Βραβείο Harold U. Ribelow το 1987 και με το Prix Médicis στη Γαλλία το 2004 για την αυτοβιογραφία του.

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του Τσίλι: ζωή στη σκιά του θανάτου, Απρόσμενη αγάπη, Μπάντενχαϊμ 1939, Ιστορία μιας ζωής. Στις Εκδόσεις Άγρα έχει εκδοθεί Ο Αθάνατος Μπάρτφους το 2022.

Ο Α. Άππελφελντ πέθανε το 2018 σε ηλικία ογδονταπέντε ετών.

ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

G. MYASOYEDOV

Ο δρόμος στα στάχυα, 1881 (λεπτομέρεια).

Πινακοθήκη Τρετιακόφ, Μόσχα.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

©Jonathan GOOR/opale.photo

Δελτίο Τύπου | ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ του Γιάννη Μαρή

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ : ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2023

Αριθμός σελίδων : 232, Τιμή : 13,40 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-599-8

Στάθηκα σε μια άκρη της μικρής αίθουσας που την κυριαρχούσε το αριστούργημα. Έψαξα ένα ένα τα πρόσωπα των ανθρώπων που το κοίταζαν. Υπήρχε ο θαυμασμός, η περιέργεια, ακόμα και το λίγο βαριεστημένο βλέμμα των ανθρώπων που επισκέπτονται ένα μουσείο γιατί πρέπει να το επισκεφτούν. Τέσσερα όμως πρόσωπα είχαν μια διαφορετική έκφραση. Την έκφραση μιας απορίας, σκέψεως, «μελέτης» θα μπορούσα να πω. Τέσσερις άνθρωποι δεν θαύμαζαν ή χάζευαν το αριστούργημα, αλλά το μελετούσαν σαν αντικείμενο δουλειάς. Κι αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι με την ιδιαίτερη έκφραση ήταν ο εισαγωγεύς των ηλεκτρικών μηχανημάτων, ο πρίγκιπας, ο Εγγλέζος μπεκρής μου και, φυσικά, ο καθηγητής κάτω από το καλοκάγαθο ύφος και την αρχαιολογική φλυαρία του. Ο πέμπτος, ασφαλώς, αλλά αυτό δεν το’ βλεπα, θα ήμουν εγώ.

Το περιοδικό Επίκαιρα διαφήμιζε έτσι το Χαμόγελο της Πυθίας : « Είναι το νέο συναρπαστικό μυθιστόρημα που έγραψε ειδικά για τα “Ε” ο Γιάννης Μαρής. Από το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Ρώμη, τη Βιέννη, το Βερολίνο, πέντε άνθρωποι που δεν γνωρίζονται, που δεν έχουν τίποτα το κοινό, που δεν συναντήθηκαν ποτέ ώς τώρα ξεκινούν για την Ελλάδα, για να πραγματοποιήσουν το πιο φανταστικό “κόλπο του αιώνα”. Μια μοντέρνα περιπέτεια που θα αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη ».

Το Χαμόγελο της Πυθίας (1971) είναι το δεύτερο βιβλίο του Μαρή με θέμα την αρχαιοκαπηλία, δέκα χρόνια μετά τον Ίλιγγο (1961). Εδώ ο Γιώργος Στεφάνου δέχεται στο Παρίσι την επίσκεψη ενός αγνώστου που του συστήνεται ως καθηγητής Φόυερμπαχ. Του ζήτησε να λάβει μέρος στην κλοπή του Ηνίοχου των Δελφών ανοίγοντας ένα τούνελ τον Δεκαπενταύγουστο, όταν το μουσείο θα είναι κλειστό. Ο αφηγητής θα συνεργαστεί με τη διεθνή σπείρα που έχει οργανώσει ο Φόυερμπαχ για λογαριασμό κάποιου μεγιστάνα, μανιώδους φιλότεχνου, ή ακόμα και κάποιου μουσείου. Η κλοπή μπορεί να είναι «μαξιμαλιστική», αλλά η περιγραφή του κυκλώματος των εμπλεκομένων είναι εντυπωσιακά εύστοχη και προφητική. Η αρχαιοκαπηλία στην Ελλάδα θα αρχίσει να βλέπει το φως της δημοσιότητας δύο δεκαετίες αργότερα.

–Ο καθηγητής Φόυερμπαχ μού μίλησε πάλι για τους φιλότεχνους. Για τους ανθρώπους που έχουν το πάθος των αριστουργημάτων και τα χρήματα να ικανοποιούν αυτό το πάθος τους. Μού έκανε…

Της έκανε, μου διηγήθηκε, μια ολόκληρη διάλεξη γι’αυτούς. Της μίλησε για κείνους που αγοράζουν αριστουργήματα της τέχνης για να κάνουν σίγουρες επενδύσεις των χρημάτων τους. Για τους άλλους που τα αγοράζουν για να στολίζουν τα μέγαρά τους και να επιδεικνύονται. Και για μια τρίτη κατηγορία, πιο σπάνια αυτή, τους αγνούς.

– Αγνούς ;

– Έτσι τους είπε. Εκείνους που έχουν το πάθος του αριστουργήματος για το αριστούργημα. Εκείνους που δεν κάνουν επένδυση ή επίδειξη. Εκείνους που είναι ευτυχισμένοι να έχουν δικό τους το αριστούργημα, να κάθονται απέναντί του, να το απολαμβάνουν χωρίς να το δείχνουν σε κανέναν, χωρίς να το ξέρει κανείς. Είναι εκείνοι, μου είπε, που αγοράζουν τα χαμένα αριστουργήματα. Τέτοιος ήταν αυτός που κράτησε χρόνια την κλεμμένη από το Λούβρο «Τζοκόντα » του Ντα Βίντσι. Είναι εκείνοι στους οποίους καταλήγουν τα έργα της Αναγεννήσεως, που κάθε τόσο διαβάζομε πως χάνονται από τις εκκλησίες της Ιταλίας. Οι φανατικοί. Που ξέρουν πως δεν μπορούν να τα πουλήσουν. Που χαίρονται να τα απολαμβάνουν κρυφά, μόνοι τους, σε κάποιο υπόγειο του μεγάρου τους. Τον άκουγα χωρίς ιδιαίτερη προσοχή. Πλήρωνα μ’αυτό τον τρόπο το γεύμα μου. Μόνο αργότερα κατάλαβα το νόημα αυτής της διαλέξεώς του.

______________________

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: 

Ο Ηνίοχος σε πληθωριστικό χαρτονόμισμα των 10.000 δραχμών, 1947.



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ (ψευδ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ) γεννήθηκε το 1916 στη Σκόπελο. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στη Λαμία. Σπούδασε νομικά στη Θεσσαλονίκη. Προπολεμικά εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα ως διευθυντής υποκαταστήματος στην Αρναία Χαλκιδικής. Το 1943 βγήκε στο βουνό και εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Ανήκε στη Σοσιαλιστική Αριστερά και στην ΕΛΔ (Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας), το κόμμα του Αλέξανδρου Σβώλου και του ξαδέλφου του Ηλία Τσιριμώκου. Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Αρχικά στη Μάχη και στον Προοδευτικό Φιλελεύθερο και αργότερα στο συγκρότημα Μπότση (Ακρόπολις, Απογευματινή και το περιοδικό Πρώτο).

Ως συγγραφέας εμφανίστηκε το 1953 στο βραχύβιο περιοδικό Οικογένεια, δημοσιεύοντας με το πραγματικό του όνομα σε συνέχειες το αστυνομικό μυθιστόρημα Έγκλημα στο Κολωνάκι. Υπήρξε πολυγραφότατος. Θα ακολουθήσουν, πάντα σε συνέχειες, περισσότερα από εξήντα αστυνομικά μυθιστορήματα και νουβέλες, ενώ το σύνολο των αφηγημάτων του στον ημερήσιο Τύπο, ιστορικών και αισθηματικών, ξεπερνάει τα εκατό. Τα υπογράφει ως Γιάννης Μαρής και έτσι πλέον θα μείνει γνωστός. Τα μυθιστορήματά του εκδίδονταν συχνά και σε πολλές άλλες εφημερίδες σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού (ελληνόφωνο Τύπο της Αυστραλίας, Κύπρου, Λονδίνου, Κωνσταντινουπόλεως, Ν. Αφρικής κ.α.).

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 τα αστυνομικά του μυθιστορήματα εκδίδονται και σε βιβλία από τις Εκδόσεις Ατλαντίς-Πεχλιβανίδη και Περγαμηνή, κατά κανόνα με διαφορετικό τίτλο από τον αρχικό των εφημερίδων. Μέχρι το 1978 εκδόθηκαν σαρανταεννέα. Από το 2012 οι Εκδόσεις Άγρα εξέδωσαν οκτώ από τα αδημοσίευτα σε βιβλίο μυθιστορήματά του και δύο που είχαν κυκλοφορήσει βραχύβια από τις Εκδόσεις Περγαμηνή.

Ο Γιάννης Μαρής ανανέωσε το αθηναϊκό ανάγνωσμα της εποχής συνδυάζοντας την ποιότητα με τη συναρπαστική πλοκή και έγινε ο θεμελιωτής του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Υπήρξε ένας από τους δημοφιλέστερους Έλληνες συγγραφείς των δεκαετιών 1950, 1960 και 1970.

Ο Γιάννης Μαρής έγραψε επιπλέον το σενάριο είκοσι κινηματογραφικών ταινιών και ανέβασε δύο θεατρικά έργα.

Το συγγραφικό έργο του Γιάννη Μαρή ήταν πάντα ενταγμένο στη δημοσιογραφική του δουλειά, που περιλάμβανε κινηματογραφική κριτική, έρευνες, συνεντεύξεις, ανταποκρίσεις και αποστολές στο εξωτερικό.

Τελευταία του μυθιστορήματα είναι Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη (1976) και Η απαγωγή (1978).

Πέθανε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1979 λίγο μετά τη συνταξιοδότησή του.

Οι Εκδόσεις ΑΓΡΑ έχουν αναλάβει το σύνολο της έκδοσης των αστυνομικών μυθιστορημάτων του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΗ.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

 

                

   

Δελτίο Τύπου | ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΕΣ της Esmé Weijun Wang

ESME WEIJUN WANG

ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΕΣ

Πρόλογος: ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ

Μετάφραση:

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ & ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Ιούλιος 2023

Αριθμός σελίδων : 280, Τιμή : 17,50 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-584-4

Το 2013 σε ένα άρθρο του Slate με τίτλο «Σχιζοφρενής είναι ο νέος Καθυστερημένος», ο νευροεπιστήμονας Patrick House σημείωσε ότι «το χρηματιστήριο μπορεί να είναι σχιζοφρενικό όταν είναι ασταθές, ένας πολιτικός σχιζοφρενής όταν ξεφεύγει από τις γραμμές του κόμματος, ένας συνθέτης όταν είναι παράφωνος, ένα φορολογικό σύστημα όταν είναι αντικρουόμενο, ο καιρός όταν είναι κακός, ή ένας ράππερ όταν παίρνει τον τίτλο του ποιητή». Με άλλα λόγια, η σχιζοφρένεια είναι περίπλοκη, ενοχλητική, παράλογη, απρόβλεπτη, ανεξήγητη και ολοφάνερα κακή. […]

•

Φοβάμαι ότι η προσέγγιση της σχιζοφρένειας ως πύλης προς την καλλιτεχνική ευφυΐα ωραιοποιεί την ασθένεια με τρόπο που δεν είναι υγιής, οπότε εμποδίζει όσους υποφέρουν από σχιζοφρένεια να ζητήσουν βοήθεια. Αν η δημιουργικότητα είναι πιο σημαντική από τη διατήρηση της αίσθησης της πραγματικότητας, τότε έχω ένα αληθοφανές επιχείρημα να παραμένω ψυχωτική, αλλά το κόστος είναι τέτοιο που ούτε εγώ ούτε οι αγαπημένοι μου άνθρωποι θα επιλέγαμε να πληρώσουμε.

Γραμμένο με την αμεσότητα κάποιου που παλεύει με τις επιπτώσεις της χρόνιας ψυχικής ασθένειας, το Όλες μου οι σχιζοφρένειες είναι ένα προσωπικό, συγκινητικό βιβλίο που φτάνει μέχρι τον πυρήνα του θέματος που πραγματεύεται. Η σχιζοφρένεια δεν είναι μία και μοναδική, ενιαία διάγνωση, και η Εσμέ Ουέιτζουν Ουάνγκ δεν γράφει μόνο για όσους συμπάσχουν μαζί της από « όλων των ειδών τις σχιζοφρένειες » αλλά και για όσους θέλουν να τις κατανοήσουν.

Εκκινώντας από το ταξίδι προς τη διάγνωση της δικής της σχιζοσυναισθηματικής διαταραχής διπολικού τύπου, η Ουάνγκ εξετάζει τη διαφωνία μέσα στην ίδια την ιατρική κοινότητα σχετικά με τις κατηγοριοποιήσεις και τις μεθόδους διάγνωσης ατόμων με ψυχική ασθένεια και στη συνέχεια εκθέτει τις εκδηλώσεις της σχιζοφρένειας στη ζωή της. Σε δοκίμια που πραγματεύονται θέματα που αφορούν τον κόσμο της μόδας ως κόσμο υψηλής λειτουργικότητας, έως τη σε βάθος παρουσίαση μιας σπάνιας μορφής ψύχωσης, και από τις αποτυχίες του συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τους κινδύνους της ιδρυματοποίησης έως την πολυπλοκότητα των σύνθετων διαγνώσεων, όπως η διαταραχή μετατραυματικού στρες και η νόσος του Λάιμ, η αναλυτική προσέγγιση της Ουάνγκ, τελειοποιημένη από την εργασία της ως πρώην ερευνήτριας στο Στάνφορντ, της επιτρέπει να εξισορροπήσει την επιστημονική έρευνα με την προσωπική αφήγηση. Μια συλλογή δοκιμίων αδιαμφισβήτητης δύναμης, το Όλες μου οι σχιζοφρένειες διαλύει τις παρανοήσεις και φωτίζει μια κατάσταση εδώ και καιρό παρεξηγημένη.

Το βιβλίο έχει βραβευθεί με το Graywolf Press Nonfiction Prize (2016), καθώς και το Whiting Award for Nonfiction (2018).

•

« Η Εσμέ Ουέιτζουν Ουάνγκ εκπέμπει αποκαλυπτικά σήματα από μια υποχαρτογραφημένη περιοχή, που εκτοξεύονται σαν βέλη προς όλες τις κατευθύνσεις από ένα μυαλό τεντωμένο σαν τόξο... Η δουλειά της αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για την ασθένεια – που σημαίνει ότι μας αλλάζει ».

– Επιτροπή Επιλογής Βραβείου Ουάιτινγκ

« Απαραίτητο και διαφωτιστικό. Σε αυτά τα κομψά δοκίμια, η Εσμέ Ουάνγκ αναλύει διεισδυτικά τις πολλές ψευδείς ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας για τις ψυχικές και σωματικές ασθένειες, ενώ διερευνά τη δική της διάγνωση της σχιζοσυναισθηματικής διαταραχής. Ένας φωτεινός οδηγός για την πολυπλοκότητα του τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε την ασθένεια και ειδικότερα την ψυχική ασθένεια. Δίνει ελπίδα σε όσους ψάχνουν να κατανοήσουν τη δική τους διάγνωση, ενώ η λυρική διαύγεια της γραφής της προσφέρει παρηγοριά και απόλαυση από μόνη της ».

– Meghan O’Rourke

« Αυτή η σαγηνευτική συλλογή δοκιμίων έχει επιτύχει ό,τι πιο σπάνιο – μια γλώσσα διεισδυτική και ουσιαστική, σε ένα θέμα που εδώ και καιρό είναι δέσμιο της βαθιάς αποστροφής που προκαλεί αλλά και της έντονης γοητείας που ασκεί. Πάλλει από ποιητική διάθεση και φιλομάθεια, χτυπά σαν μια μεγάλη καρδιά ».

– Jenny Zhang

 

«Το Όλες μου οι σχιζοφρένειες πλέκει αριστοτεχνικά την προσωπική οδύνη με την εξονυχιστική επιστημονική διερεύνηση του θέματος. Με χαριτωμένη, διεισδυτική ευφυΐα και ισχυρή δόση σπιρτάδας, η Εσμέ Ουάνγκ πλάθει μια αφήγηση που μπορεί να χωρέσει την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις της διάγνωσής της, ενώ παράλληλα ασχολείται με το ευρύτερο ζήτημα του τρόπου με τον οποίο η κοινωνία μας περιθωριοποιεί τον ψυχικά άρρωστο πληθυσμό της. Ένα ζωτικής σημασίας βιβλίο, που σαν ανοιχτό παράθυρο φωτίζει τον κόσμο στον οποίο ζούμε ήδη, αλλά πολύ εύκολα επιλέγουμε να αγνοούμε ».

– Alexandra Kleeman

 

«Μέσα από τον ευρυγώνιο φακό της δικής της ζωής, η Εσμέ Ουέιτζουν Ουάνγκ εξετάζει διεξοδικά την επιστήμη, τη λογοτεχνία, την τέχνη, τους θεσμούς, τον πνευματισμό και τις λαϊκές δοξασίες που αφορούν τη σχιζοφρένεια, συνθέτοντας έναν πίνακα μεγάλης ευκρίνειας και αντιθέσεων. Σε αυτό το βιβλίο δεν θα βρείτε οίκτο, δακρύβρεχτο αισθηματισμό η ψεύτικη θετική στάση. Η Ουάνγκ γνωρίζει από τα βάθη της καρδιάς μου ότι θα της εμπιστευόμουν και το δικό μου ημερολόγιο ».

– Tony Tulat Ηimutte, συγγραφέας

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

Το 2014 είχα μόλις προσληφθεί στο γραφείο, οπότε θα ξεκινούσα να δίνω ομιλίες κατά του στίγματος στα σχολεία, στις κρατικές υπηρεσίες και σε άλλους οργανισμούς στην πόλη. Μέρος της εκπαίδευσης ήταν ένα μάθημα για την κατάλληλη χρήση της γλώσσας, δηλαδή να λες « άτομο με διπολική διαταραχή » ή «άτομο που ζει με διπολική διαταραχή» ή «άτομο με διάγνωση διπολικής διαταραχής», αντί να χρησιμοποιείς το «διπολικός» ως κατηγορηματικό προσδιορισμό. Σε εμάς τους ομιλητές έλεγαν ότι δεν είμαστε οι ασθένειές μας. Αντιθέτως, είμαστε άτομα με διαταραχές και δυσλειτουργίες. Οι παθήσεις μας μάς σκεπάζουν σαν κουβέρτες μολυσμένες με ευλογιά. Εμείς είμαστε ένα πράγμα και η ασθένεια άλλο. […]

Και φυσικά υπάρχει η ερώτηση που μου κάνουν όσοι από ό,τι φαίνεται δεν αντέχουν στην ιδέα να μην έχω ένα παιδί στη ζωή μου : « Έχεις σκεφτεί την υιοθεσία ; ». Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχω σχιζοσυναισθηματική διαταραχή. Ήμουν ψυχωτική για περίπου μισό χρόνο το 2013, και θα μπορούσα να ξαναείμαι ψυχωτική ανά πάσα στιγμή. Δεν θέλω να υποβάλω ένα παιδί στην ταλαιπωρία να με έχει για μάνα του. Γίνομαι έξαλλη με την ανάκριση. […]

•

Μολονότι οι αφηγήσεις των ασθενών μας με επίκεντρο την τοξική εμπειρία τους από το άγγιγμα της ψύχωσης είναι οικείες στους συναδέλφους μου, τους ψυχιάτρους, ψυχολόγους και επαγγελματίες ψυχικής υγείας, η προσωπική, δημόσια κατάθεση της εμπειρίας αυτής από τους ίδιους τους πάσχοντες, πόσο μάλλον υπό τη μορφή ενός λογοτεχνικού κειμένου, είναι σπάνια και πάντα συνταρακτική. Είναι ανυπολόγιστης αξίας για όποιον θέλει να αφουγκραστεί, να συναισθανθεί και να κατανοήσει τον πλησίον μας που έτυχε να πάσχει από τις πλέον αινιγματικές και σοβαρές ψυχικές διαταραχές, αυτές του φάσματος των ψυχώσεων.

Το βιβλίο της Ουάνγκ έρχεται να συμπληρώσει αυτό το κενό, είναι γραμμένο με την αμεσότητα κάποιου που εξακολουθεί να παλεύει με τις επιπτώσεις της χρόνιας ψυχικής ασθένειας. Σπάνιο, γενναίο και υψηλής αισθητικής πόνημα. Η Ουάνγκ απευθύνεται όχι μόνο σε ομοιοπαθείς της αλλά σε όποιον θέλει να την κατανοήσει. Ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει γρήγορα πως η Ουάνγκ δεν ξετυλίγει το ταξίδι της προς την ίαση, αλλά ίσως πιο χαρακτηριστικά την αέναη πάλη και εντέλει τη συμφιλίωσή της με την ψυχική ασθένεια. Ελάχιστοι είναι οι συγγραφείς που αποτόλμησαν να εξιστορήσουν δημόσια το συναπάντημά τους με την « τρέλα », πόσο μάλλον να τη μετουσιώσουν σε λογοτεχνικό κείμενο.

– ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ, Από την Εισαγωγή

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ΕΣΜΕ ΟΥΕΪΤΖΟΥΝ ΟΥΑΝΓΚ είναι η συγγραφέας του The Border of Paradise. Τα δοκίμια και τα διηγήματά της έχουν εμφανιστεί μεταξύ άλλων στα περιοδικά Catapult, Elle και Believer. Έλαβε το Βραβείο Ουάιτινγκ το 2018 και αναδείχθηκε ως μία εκ των καλύτερων μυθιστοριογράφων της Granta για το 2017. Άλλες βραβεύσεις της περιλαμβάνουν το Hopwood Award, το Louis Sudler Prize στις Παραστατικές και Δημιουργικές Τέχνες στον τομέα της δημιουργικής γραφής από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, και μια υποτροφία από το ίδρυμα Elizabeth George. Είναι κάτοχος διπλώματος Master of Fine Arts από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και ζει στο Σαν Φρανσίσκο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ

ΜURIELLE MIKETTI -BAUMGARNER

Πρόσωπο αρ. 1, από τη σειρά «Opaque », 2005.